به نقل از «فرارو»

چگونه پناهجویان به موضوع انتخابات ترکیه تبدیل شدند؟

تاریخ انتشار: ۱۱ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۱۴۰۵۹۱

فرارو- با افزایش تنش‌ها در بحبوحه بحران اقتصادی رو به رشد، سیاست ترکیه به عرصه‌ای برای هدف قرار دادن پناهجویان سوری به خصوص از سوی اپوزیسیون ترکیه تبدیل شده است.

در تاریخ ۲۹ آوریل ۲۰۱۱ میلادی، گروهی متشکل از ۲۵۲ نفر که اکثرا متشکل از کودکان و والدین آنان بودند از سوریه جنگ زده فرار کردند و از مرز کشورشان به ترکیه رفتند و در آنجا مورد استقبال قرار گرفتند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این افراد اولین افرادی بودند که میلیون‌ها نفر دیگر از آنان پیروی کردند.

هیچ کس نمی‌دانست که تعداد آنان در ۱۱ سال آینده به ۳.۷ میلیون نفر خواهد رسید و دیگر مورد استقبال جامعه میزبان خود قرار نخواهند گرفت. اپوزیسیون ترکیه از افزایش خشم عمومی ترک‌ها نسبت به حضور پناهجویان سوری به عنوان یک سوژه داغ برای شکل بخشیدن به چشم‌انداز سیاسی در ماه‌های منتهی به انتخابات عمومی ۲۰۲۳ استفاده خواهد کرد.

سیاستمدارانی مانند «تانجو اوزجان» شهردار شهر «بولو» در شمال غربی ترکیه از حزب اپوزیسیون جمهوری خواه خلق جریان اصلی و کمالیست مخالف دولت عدالت و توسعه ادعا می‌کنند که بین پناهجویان سوری و بحران اقتصادی فعلی در ترکیه ارتباط وجود دارد.

اوزجان با انتشار نوشته‌ای به زبان‌های عربی و ترکی روی بیلبوردی در آن منطقه در تاریخ ۱۹ مه خطاب به پناهجویان سوری نوشت: «من با پناهجویان موقت صحبت می‌کنم: شما می‌گویید ۱۱ سال پیش به عنوان مهمان به کشور ما آمدید. ملت ترکیه سال هاست که با منابع کمیاب خود از شما محافظت می‌کند. این حضور خیلی طولانی شده است. بحران اقتصادی در کشور ما را می‌بینید. جوانان ما بیکار هستند و خانواده‌ها زیر خط فقر زندگی می‌کنند. آب و نانی ندارم که با تو تقسیم کنم. وقت آن است که همان طور که آمدید بروید شما دیگر خواستنی نیستید. به کشورت برگرد»! یک روز بعد با حکم دادستانی بیلبورد‌ها برداشته شدند.

جمعیت شهر او ۳۲۰۰۰۰ نفر است. حدود ۵۰۰۰ سوری ثبت نام شده در آنجا زندگی می‌کنند. این در مقایسه با استان‌هایی مانند هاتای و قاضی آنتپ در جنوب و در مرز سوریه که در آن پناهجویان بیش از ۲۵ درصد جمعیت مناطق را تشکیل می‌دهند رقم بالایی نیست. در نتیجه، مقام‌های شهرداری آن شهر فشار را احساس می‌کنند و باید با تنش‌های اجتناب‌ناپذیر میان مردم محلی مقابله کنند.

در ابتدا سوری‌ها در اردوگاه‌های پناهجویان مستقر شدند. با این وجود، در سال ۲۰۱۴ میلادی زمانی که داعش بخش‌هایی از خاک سوریه را اشغال کرد جریان ورود پناهجویان سوری‌ها به سمت ترکیه سرعت گرفت و تعداد پناهجویان افزایش یافتند. ۲۶ اردوگاه تعیین شده برای اسکان پناهجویان ناکافی بودند. بنابراین، به مدت سه سال پناهجویان سوری بدون هیچ نظارت یا سازماندهی رسمی اجازه داشتند در هر نقطه‌ای مستقر شوند.

«مورات اردوغان» از مرکز تحقیقات مهاجرت دانشگاه آنکارا می‌نویسد: «تا سال ۲۰۱۷ میلادی سوری‌ها می‌توانستند در هر کجا که می‌خواستند ساکن شوند. ترکیه اساسا لیبرال‌ترین و بازترین برنامه اسکان پناهندگان در جهان را اجرا کرد».

او اشاره می‌کند که بسیاری از کشور‌های دیگر مانند آلمان به برنامه ریزی و توزیع جمعیت پناهندگان برای جلوگیری از شکل گیری آنچه که وی «گتو» می‌نامد توجه کردند. در مقابل، در ترکیه اسکان بی‌برنامه پناهجویان منجر به تجمع بالای سوری‌ها در مناطق خاصی شد که در عمل مانع از ادغام آنان با جامعه میزبان شد.

به گفته مورات اردوغان، دولت ثابت کرد که در ارزیابی خطرات جنبش توده‌ای بی‌نظم ناتوان بوده و از همان ابتدا آن را دست کم گرفته بود. او می‌افزاید، حتی زمانی که مهاجرت برنامه ریزی و تنظیم شود ناگزیر مشکلاتی را برای کشور‌های میزبان ایجاد می‌کند.

طی اجرای سیاست در‌های باز ترکیه پناهجویان از کشور‌های دیگر نیز به امید ورود به اروپا به ترکیه آمدند. کسانی که موفق به ورود به اتحادیه اروپا نشدند در ترکیه ماندند. علاوه بر سوری‌ها، مهاجرانی از عراق، ایران و افغانستان نیز وارد این کشور شده‌اند.

بر اساس بیانیه‌ای که توسط دفتر ریاست مهاجرت در ماه مه ۲۰۲۲ میلادی منتشر شد حدود ۳۲۰۴۵۸ نفر در حال حاضر تحت حمایت بین المللی در ترکیه زندگی می‌کنند. علاوه بر این، جریان پیوسته پناهندگان نامنظم و ثبت نام نشده نیز وجود دارند که به ترکیه سرازیر می‌شوند. در بیانیه مطبوعاتی در ۱۷ مه میلادی که از سوی دفتر استانداری استانبول منتشر شد اعلام شده بود که ۱۷۱۱۶ مهاجر غیرقانونی ظرف یک هفته بازداشت شدند.

پناهجویان موقتی نیستند

در سال ۲۰۱۷ میلادی ترکیه روند ثبت نام پناهجویان سوری را تکمیل کرد و آنان را از اسکان در ۱۶ شهر و بیش از ۸۰۰ محله منع نمود. آنان هم چنین در معرض اسکان مجدد از مکان‌هایی بودند که جمعیت پناهجویان بیش از ۲۵ درصد از کل جمعیت محلی بود. این سیاست به صورت آزمایشی در منطقه آلتینداگ آنکارا اجرا شد جایی که در سال ۲۰۱۶ میلادی پس از اختلاف بین پناهجویان و مردم محلی املاک، خانه‌ها و محل کار پناهجویان مورد حمله قرار گرفت.

«دیدم دانیس» بنیانگذار و رئیس انجمن تحقیقات مهاجرت از دانشگاه گالاتاسرای خاطرنشان می‌کند که در ابتدا ترکیه در همان دامی افتاد که آلمان در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی قرار گرفت، زیرا سیاستمداران آن کشور گمان می‌کردند که پناهجویان موقتی هستند درست همانند نتیجه گیری اشتباهی که آلمان در مورد «کارگران مهمان» در آن کشور داشت.

در سال ۲۰۱۱ میلادی دولت ترکیه از مردم سوریه به عنوان مهمان یاد کرد. پس از آن، وضعیت آنان به طور رسمی به عنوان افراد «تحت وضعیت حفاظت موقت» (TPS) در سال ۲۰۱۴ میلادی تعریف شد. او به «قنطره» می‌گوید: «حضور آنان یک واقعیت اجتماعی است و حتی اگر جنگ در سوریه پایان یابد دست کم نیمی از آنان در اینجا خواهند ماند. حدود ۴۵ درصد از دارندگان وضعیت» تحت وضعیت حفاظت موقت «سوریه زیر ۱۸ سال سن دارند. ترکیه باید روی آنان تمرکز کند، زیرا مشکلات ادغام وجود دارد و با نسل دوم شدیدتر خواهد شد».

نظرسنجی اخیر توسط شرکت تحقیقاتی متروپول میزان این نگرانی‌ها را نشان می‌دهد: ۸۱.۷ درصد از جمعیت ترکیه خواهان بازگشت سوری‌ها به کشور خود هستند. دست کم ۸۴ درصد از رای دهندگان حزب حاکم عدالت و توسعه می‌گویند سوری‌ها باید بازگردند. این درصد در میان حامیان اپوزیسیون حتی بالاتر است. ۸۹ درصد از آنان خواستار بازگشت پناهجویان سوری به کشورشان هستند. هم چنین، ۹۷ درصد از رای دهندگان به حزب ملی گرای «خوب» چنین خواسته‌ای را مطرح کرده‌اند و ۸۷ درصد از حامیان حزب دموکراتیک خلق‌ها حزبی طرفدار حقوق کرد‌ها نیز می‌خواهند از شر پناهجویان خلاص شوند.

دانیس می‌گوید: «وقتی اقتصاد به سوی سراشیبی حرکت می‌کند جامعه به دنبال قربانی می‌گردد. در اینجا، آسیب پذیر‌ترین گروه یعنی پناهجویان هدف قرار می‌گیرند».

او می‌گوید که برخی احزاب سیاسی مدت‌هاست که این موضوع را ابزاری کرده‌اند و روایت‌های تبعیض آمیز و نژاد پرستانه به ویژه در رسانه‌های اجتماعی به طور گسترده منتشر می‌شوند.

یکی از ویدئو‌های ضد پناهندگی یک فیلم کوتاه نه دقیقه‌ای دیستوپیایی به نام «اشغال بی‌صدا» است که توسط حزب ملی گرای افراطی «پیروزی» در ماه مه منتشر شد. این فیلم مشابه کلیپ منتشر شده از سوی کارزار ضد مهاجرت راست افراطی حزب آلمانی «آلترناتیو برای آلمان» (AfD) در سال ۲۰۱۹ میلادی است. ویدئوی حزب پیروزی، ترکیه را در سال ۲۰۴۳ پیش بینی می‌کند جایی که توسط باند‌های سوری تسخیر شده و یک حزب به رهبری فردی سوری در استانبول قدرت را در دست دارد جایی که زبان عربی در آنجا تبدیل به زبان رسمی شده است.

حزب پیروزی یا «ظفر پارتیسی» ممکن است تنها ۰.۵ درصد حمایت عمومی رای دهندگان را با خود داشته باشد. با این وجود، سیاست آتشین «اومیت اوزداگ» رهبر آن حزب در مبارزه با پناهجویان بیش از ۱.۳ میلیون دنبال کننده در توئیتر را برای او به همراه داشته است.

هم چنین، گروهی وجود دارد که خود را «گروه آتامان» می‌نامد که ویدئو‌هایی از ضرب و شتم مهاجران توسط اعضای خود را به اشتراک می‌گذارد. در یکی از ویدئو‌ها اعضای آن گروه می‌گویند: «یا شما موش‌های صحرایی کشور ما را ترک می‌کنید یا اینجا را گورستان شما می‌سازیم».

اما این گروه‌های راست افراطی تنها کسانی نیستند که درباره بازگرداندن سوری‌ها به کشورشان صحبت می‌کنند. «کمال قلیجداراوغلو» رهبر حزب جمهوری خواه مدعی است که در صورت پیروزی در انتخابات سال ۲۰۲۳ میلادی با «بشار اسد» رئیس جمهور سوریه به توافق خواهد رسید و بازگشت امن مردم سوریه به کشورشان را تضمین خواهند کرد. او افزوده است که اردوغان در حال برنامه ریزی برای اعطای شهروندی به سوری‌ها به منظور افزایش آرای رو به کاهش خود خواهد بود.

«رجب طیب اردوغان» اظهارات مخالفان‌اش را «بیگانه هراسانه» توصیف کرد و گفت که حزب او همواره در کنار مظلومان خواهد بود. اگرچه اخیرا دولت او نیز راهبرد اصلی خود را بازگشت محترمانه، ایمن و داوطلبانه پناهندگان اعلام کرده است. هم «مورات اردوغان» و هم «دیدم دانیس» معتقدند که سیاست‌های ادغام تنها راه کاهش برخی از نگرانی‌های قابل درک جامعه ترکیه است.

دانیس به «قنطره» می‌گوید: «دولت باید برخلاف استراتژی پیشین خود امروز یک سیاست روشن و شفاف ارائه دهد و در هر مرحله آن را به مردم اطلاع دهد. اپوزیسیون باید از ابزاری کردن این موضوع برای منافع سیاسی خود خودداری ورزد. آن چه که ما به عنوان شهروندان باید در نظر داشته باشیم این است که پناهجویان انسان هستند».

منبع: فرارو

کلیدواژه: ترکیه پناهجویان پناهجویان سوری سوری ها منتشر شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۱۴۰۵۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟

فرارو- روانشناسان مختلفی به تحلیل شخصیت "صدام حسین" دیکتاتور اسبق عراق پرداخته اند. یکی از شناخته شده‌ترین آنان "جرولد مورتون پست" روانپزشک و تحلیلگر سابق سیا بود که در برخی از منابع از او به عنوان ابداع کننده "روانشناسی سیاسی" نیز یاد شده است.

به گزارش فرارو، او درباره صدام می‌نویسد: "صدام حسین" رئیس جمهور عراق به عنوان "دیوانه خاورمیانه" توصیف شده است. این تشخیص تحقیرآمیز نه تنها دقیق نیست، بلکه خطرناک است. سپردن صدام به قلمرو جنون می‌تواند تصمیم گیرندگان را گمراه کند که باور کنند او غیرقابل پیش بینی بود؛ در حالی که در واقع چنین نیست. بررسی سوابق رهبری صدام حسین در عراق در دو دهه گذشته نشان می‌دهد که او به هیچ وجه غیر منطقی نبوده بلکه تا حد زیادی خطرناک بوده است.

در واقع، بررسی زندگی و حرفه صدام حسین نشان می‌دهد که او یک مسیر را دنبال کرده است: عقلانی سازی ایدئولوژیک برای یک الگوی مادام العمر. همه اقدامات در صورتی موجه هستند که در خدمت پیشبرد نیاز‌های صدام حسین و جاه‌طلبی‌های او باشند".

او درباره پیشینه خانوادگی و زندگی شخصی صدام می‌نویسد: "صدام حسین در سال ۱۹۳۷ در یک خانواده دهقانی فقیر در نزدیکی تکریت در مرکز عراق متولد شد. پدرش قبل از به دنیا آمدن او فوت کرد و طبق سنت آن زمان عمویش با مادرش ازدواج کرد. او در ده سالگی تحت تاثیر سواد پسر عمویش قرار گرفت و آرزوی ادامه تحصیل داشت، اما با مخالفت خانواده اش مواجه شد به همین دلیل نیمه شب خانه را ترک کرد و راهی خانه دائی اش "خیرالله" شد. خیرالله نه تنها نقش پدر را برای صدام ایفا کرد بلکه  به مربی سیاسی او نیز تبدیل شد. خیرالله در قیام ۱۹۴۱ عراق علیه بریتانیا مبارزه کرده بود و به دلیل اقدامات ملی گرایانه  اش به پنج سال زندان محکوم شده بود. او خاطرات خود و اقوام اش که با مهاجمان خارجی مبارزه کردند و برخی از آنان جان شان را برای ملی گرایی عراقی از دست دادند، برای صدام تعریف می‌کرد. خیرالله که بعدا فرماندار بغداد شد جهان بینی صدام جوان سال را شکل داد و به او آموخت که باید از بیگانگان نفرت داشته باشد.

در سال ۱۹۸۱ میلادی صدام جزوه‌ای را که توسط خیرالله  نوشته شده بود با عنوان "سه گروهی که خدا نباید خلق می‌کرد: ایرانیان، یهودیان و مگس‌ها" را بازنشر کرد. خیرالله کار آموزش تاریخ عرب و ایدئولوژی ناسیونالیستی حزب بعث به صدام را انجام داد. حزب بعث که در سال ۱۹۴۰ تاسیس شد، در نظر داشت یک ملت جدید عربی ایجاد کند که قدرت‌های استعماری و امپریالیستی را شکست داده و به استقلال، وحدت و سوسیالیسم عربی دست یابد. ایدئولوژی بعث همان طور که توسط بنیانگذار فکری آن "میشل عفلق" مفهوم سازی شده بود، بر تاریخ ظلم و تفرقه جهان عرب تمرکز داشت؛ ابتدا به دست عثمانی‌ها، سپس به دست فرمانروایان‌های غربی، سپس توسط سلطنت‌های تحت سلطه منافع غرب و در نهایت با تاسیس "رژیم صهیونیستی". صدام با الهام از داستان‌های حماسی دائی اش  در خدمت به ملت عرب از همان روز‌های ابتدایی زندگی اش خود را غرق در رویا‌های شکوهمندانه می‌دید.

او خود را به جای بخت النصر پادشاه بابل (۵۸۶ پیش از میلاد مسیح) که بیت المقدس را فتح کرد و "صلاح الدین ایوبی" که سپاه صلیبیون را شکست داد و بیت المقدس را بازپس گرفت، می‌دید. صدام تا زمانی که همراه دائی اش برای ادامه تحصیلات متوسطه خود به بغداد سفر کرد غرق در تاریخ عرب و ایدئولوژی بعث بود.

مدارس آن زمان که جولانگاه ناسیونالیسم عربی بودند تمایلات سیاسی او را تقویت کردند. در سال ۱۹۵۲ میلادی زمانی که صدام ۱۵ ساله بود "جمال عبدالناصر" کودتای (یا به زعم طرفداران اش انقلاب) افسران آزاد را در مصر رهبری کرد و برای صدام جوان و همتایان اش تبدیل به قهرمان شد. ناصر به عنوان رهبر فعال پان عربیسم به الگویی ایده آل برای صدام تبدیل شد: این که تنها با رویارویی شجاعانه با قدرت‌های امپریالیستی می‌توان ناسیونالیسم عرب را از قید و بند‌های غربی رها کرد. صدام در ۲۰ سالگی با الهام از ناصر به حزب عربی سوسیالیستی بعث در عراق پیوست و به سرعت مقام‌های حزب را تحت تاثیر قرار داد.

دو سال بعد در سال ۱۹۵۸ میلادی ژنرال "عبدالکریم قاسم" ظاهرا با تقلید از ناصر کودتایی را در عراق رهبری کرد که منجر به سرنگونی نظام سلطنتی شد. با این وجود،  قاسم بر خلاف ناصر راه سوسیالیسم را دنبال نکرد و علیه حزب بعث شورید. در آن زمان صدام ۲۲ ساله به مقر حزب بعث رفت و ماموریت رهبری یک تیم پنج نفره برای ترور قاسم را به عهده گرفت. بنا بر گزارش‌ها این ماموریت به دلیل خطای اساسی در محاسبات صدام شکست خورد، اما فرار صدام به سوریه ابتدا با اسب و سپس با شنا در رودخانه باعث شد او به جایگاهی اسطوره‌ای در تاریخ عراق دست یابد.  

صدام در دوران تبعید خود برای تحصیل در رشته حقوق به مصر رفت و به درجات رهبری حزب بعث مصر رسید. او پس از سال ۱۹۶۳ میلادی که قاسم توسط بعثی‌ها برکنار شد به عراق بازگشت. عفلق پدر ایدئولوژیک حزب بعث صدام جوان را تحسین کرد و حزب بعث عراق را بهترین حزب در جهان اعلام کرد و صدام را به عنوان جانشین خود معرفی نمود.

صدام با کمک مخفیانه و حیاتی "عبدالرزاق نایف" رئیس اطلاعات نظامی، کودتای موفقیت آمیزی را در سال ۱۹۶۸ میلادی انجام داد. صدام برای قدردانی از خدمات ارائه شده ظرف دو هفته پس از کودتا ترتیب دستگیری و تبعید نایف را داده بود و متعاقبا دستور قتل او را صادر کرد! این اقدام الگویی بود برای نحوه پاداش دادن صدام به وفاداران به خود! صدام با قتل نایف نشان داد وجدان منعطفی دارد: از دید او تعهدات و وفاداری مربوط به شرایط بود و شرایط تغییر می‌کرد.

اگر فردی یا ملتی به عنوان یک مانع یا تهدید تلقی شود صرف نظر از اینکه در گذشته چقدر وفادار بوده آن فرد یا ملت با خشونت و بدون نگاه به پیشینه حذف می‌شود و این عمل با "استثناگرایی انقلابی" توجیه می‌شود. این رویه صدام بود".

اپورتونیسم (فرصت طلبی) انقلابی

پست در ادامه بیان ویژگی‌های صدام می‌نویسد: "صدام قادر به تغییر مسیر خود بود و می‌توان عنوان اپورتونیسم (فرصت طلبی) انقلابی را برایش به کار برد. اگر او در مسیرش با مقاومتی اولیه مواجه می‌شد با اطمینان از صحت قضاوت اش سخت‌تر مبارزه می‌کرد، اما اگر شرایط نشان می‌داد که دچار اشتباه محاسباتی شده در آن شرایط او اشتباه اش را تصدیق نمی‌کرد بلکه تلاش می‌کرد خود را با موقعیتی پویا تطبیق دهد. برای مثال، می‌توان مصداق عملگرایی انقلابی و انعطاف ایدئولوژیک را در مورد رفتار او با دشمن ایرانی اش دید.

او در مارس ۱۹۷۵ میلادی در مقابل حکومت وقت ایران بر سر اروند رود که عراق از آن تحت عنوان شرط العرب یاد می‌کرد به توافق رسید تا در مقابل شورش کرد‌ها سرکوب شود. صدام قراردادی را با شاه وقت ایران امضا کرد که بر اساس آن حاکمیت ایران بر آبراه مورد مناقشه اروند رود را در ازای توقف تامین تسلیحاتی شورش کرد‌ها از سوی ایران پذیرفت. او در سال ۱۹۷۳ میلادی اعلام کرد که حزب بعث نماینده همه عراقی‌ها است و کرد‌ها نمی‌توانند بی طرف باشند و کرد‌ها یا کاملا با مردم هستند یا علیه آنان.

در واقع، این یکی از اصول اساسی صدام بود: "کسی که کاملا با من نیست دشمن من است". از این رو کرد‌ها به عنوان دشمنان موذی مورد حمایت قدرت‌های خارجی به ویژه ایرانیان قلمداد شدند. در سال ۱۹۷۳ اقلیت کرد تحت حمایت شاه ایران شورش کردند. تا سال ۱۹۷۵ میلادی جنگ علیه کرد‌ها بسیار پرهزینه شد و تنها در یک سال ۶۰۰۰۰ جان خود را از دست دادند.

صدام با نشان دادن عمل گرایی انقلابی اش علیرغم نفرت مادام العمری که از ایرانیان داشت نشان داد که نیاز فوری سرکوب شورش کرد‌ها به طور موقت اولویت او بوده است. با این وجود، کماکان موضوع حاکمیت بر اروند رود ذهن او را مشغول کرده بود تا آن که در سپتامبر ۱۹۸۰ میلادی صدام با مشاهد وضعیت آشفته و غیر منظم پس از پیروزی انقلاب در ایران به خوزستان حمله کرد. یکی از اقدامات او لغو قرارداد ۱۹۷۵ برای تقسیم اروند رود بود. پس از آن ایران پاسخ داد و نیرو‌های عراقی و شهر‌های عراق اسیب‌های جدی وارد ساختند. صدام متوجه شد که جنگ نتیجه معکوس به همراه داشته است".

ویژگی‌های روانی صدام خودشیفتگی (نارسیسیسم) بدخیم

از دیدِ پست، برچسب هایی، چون "دیوانه خاورمیانه" و "مگالومانی" (خود بزرگ بین) به اشتباه به صدام اطلاق شده اند چرا که هیچ گونه شواهدی دال بر ابتلای او به اختلال روانپریشانه وجود ندارد. او می‌نویسد:"صدام بی فکر و عجولانه اقدام نمی‌کرد. او تنها پس از بررسی جوانب عاقلانه عمل می‌کرد و  می‌توانست بسیار صبور باشد. در واقع، او از زمان به مثابه یک سلاح استفاده می‌کرد. در حالی که او از نظر روانی با واقعیت در ارتباط بوده اغلب از نظر سیاسی با واقعیت ارتباط نداشته است.

جهان بینی صدام محدود و تحریف شده بود او تجربه اندکی درباره جهان خارج از جهان عرب داشت. تنها تجربه ماندگار او با غیر عرب‌ها با مشاوران نظامی شورویایی اش بود. هم چنین، طبق گزارش‌ها او تنها در دو نوبت به خارج از خاورمیانه سفر کرده بود یک سفر کوتاه به پاریس در سال ۱۹۷۶ و یک سفر دیگر به مسکو. علاوه بر این او در محاصره افراد بود که از شهرت وحشیانه صدام رنج می‌بردند و از ابراز مخالفت با او می‌ترسیدند.

او بیرحمانه تهدید‌هایی را که متوجه قدرت اش می‌شد حذف کرد و انتقاد را معادل عدم وفاداری قلمداد می‌کرد. در سال ۱۹۷۹ میلادی زمانی که به طور کامل زمام رهبری عراق را به دست گرفت یکی از اولین اقدامات اش اعدام ۲۱ مقام ارشد بود که وفاداری آنان را زیر سوال برد. در اینجا می‌توان نمونه‌ای را ذکر کرد: در سال ۱۹۸۲ میلادی زمانی که جنگ با ایران برای عراق بسیار بد پیش رفت صدام خواستار پایان جنگ شد، اما آیت‌الله خمینی، رهبر وقت جمهوری اسلامی ایران تاکید کردند تا زمانی که صدام از قدرت برکنار نشود صلح برقرار نخواهد شد.

در جلسه کابینه صدام از وزرای خود خواست صراحتا توصیه‌های خود را ارائه دهند و وزیر بهداشت نیز به صدام پیشنهاد کرد که به طور موقت از سمت خود کناره گیری کند تا پس از برقراری صلح ریاست جمهوری را از سر گیرد. صدام از صراحت لهجه او قدردانی کرد، اما سپس دستور بازداشت اش را صادر کرده بود! همسر آن وزیر تقاضای آزادی شوهرش را مطرح کرد. روز بعد صدام جسد مثله شده شوهر آن زن را در یک کیسه مشکی برایش فرستاد. این موضوع به شدت توجه وزرای دیگر را که مصرانه خواستار باقی ماندن صدام در قدرت بودند به خود جلب کرد. وجود این افراد بله قربان گو در کنار دیدگاه محدود صدام درباره مسائل جهانی او را به سوی اشتباه محاسباتی سوق داد. از دید صدام رویا‌های بعث زمانی محقق خواهند شد که ملت عرب زیر نظر یک رهبر قدرتمند متحد شود. در ذهن صدام او برای آن نقش مقدر شده بود".

پست می‌نویسد: "او محدودیت وجدانی‌ای برای خود قائل نبود. تنها وفاداری صدام به شخص خود بود. هنگامی که مانعی در مسیر انقلابی اش وجود داشته صدام آن را از میان برداشته است. او از هر نیرویی که لازم می‌دید استفاده می‌کرد و اگر مصلحت می‌دانست به افراط در اعمال خشونت از جمله استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی مبادرت می‌ورزید".

پست اشاره می‌کند به نظرش صدام علیرغم آن که روان پریش نبود، اما گرایش پارانوئید قوی‌ای داشت. او برای تلافی کردن آماده بود و بدون دلیل خود را در محاصره دشمنان می‌دید. با این وجود، او نقش خود را در ایجاد آن دشمنان نادیده می‌گرفت و نظریه‌های توطئه را برای توجیه اقدامات خود مطرح می‌کرد.

پست می‌افزاید:"صدام متقاعد شده بود که ایالات متحده، اسرائیل و ایران درصدد حذف او بودند و برای تایید این استدلال، زنجیره‌ای از نتیجه گیری‌ها را برای متقاعد کردن هواداران اش مطرح می‌کرد.  "لطیف نصیف جاسم"  که مسئول تبلیغات و بیانیه‌های عمومی رژیم بعث بود احتمالا به تقویت روحیه پارانوئیدی صدام کمک کرد و به یک معنا مجری پارانویای او بود.

در این مسیر صدام با سرزنش دشمنان بیرونی حامیان سرکوب شده خود را متحد می‌کرد. علیرغم آن که صدام کاریزماتیک نبود، اما با رویکردش در قبال فلسطینیان و ضدیت با صهیونیسم تلاش می‌کرد از خود چهره مردی قدرتمند را به نمایش گذارد. او را خود یکی از رهبران بزرگ تاریخ می‌دانست و خود را در کنار قهرمانان قرار داده بود در کنار ناصر، کاسترو، تیتو، هوشی مین و مائو تسه دونگ که هر کدام را به خاطر تطبیق سوسیالیسم با محیط خود و مقابله با سلطه بیگانگان تحسین می‌کرد.

صدام نیز مانند مائو جوانان را تشویق کرد تا در مورد فعالیت ضد انقلابی والدین خود اطلاع رسانی و خبرچینی کنند. همان طور که مقامی خداگونه به مائو نسبت داده شد و تصاویر و مجسمه‌های غول پیکر او در سرتاسر چین قرار گرفت تصاویر و مجسمه‌های غول پیکر صدام در عراق نیز فراوان بودند".

پُست درباره علت در قدرت باقی ماندن صدام برای چندین دهه می‌نویسد: "تصادفی نیست که او در این باره زمانی طولانی مدت رهبر کشورش در منطقه‌ای پرآشوب در جهان باقی مانده است. در حالی که او رویا‌های بلندپروازانه و همراه با جلال و شکوه را در سر می‌پروازند یک تاکتیسین زیرک است که از خود صبوری به خرج می‌دهد. او که می‌تواند تهاجم شدید را براساس نیاز‌های انقلابی توجهی کند همزمان قادر است مسیر را در صورت بروز اشتباه محاسباتی معکوس کند و منتظر باقی می‌ماند تا روزی فرارسد که شرایط برای دستیابی به هدف انقلابی اش فراهم باشد. در واقع، انگیزه او برای قدرت از بین نمی‌رود بلکه صرفا به تعویق می‌اقتد. صدام حسین یک ماشین حساب سیاسی ظالم است که برای رسیدن به اهداف هر کاری که لازم باشد انجام می‌دهد. البته او آرزوی شهادت ندارد و زنده ماندن هدف اش می‌باشد. اولویت شماره اول او ارائه تصویری از یک عملگرای انقلابی از خود است که آرزوی جنگی را ندارد که در آن عراق به شدت آسیب ببیند و جایگاه اش به عنوان یک رهبر خدشته دار شود".

این گزارش ادامه دارد...

گردآوری و ترجمه: نوژن اعتضادالسلطنه

*فراخود یا سوپرایگو آن جنبه از شخصیت است که دربردارنده تمام آرمان‌ها و استاندارد‌های اخلاقی و درونی است که ما از پدر و مادر و جامعه کسب می‌کنیم. سوپرایگو مسئول درونی کردن قواعد فرهنگی است و معمولا توسط اعمال تأثیر والدین صورت می‌پذیرد.