نکات تربیتی کودکان که والدین باید بدانند
تاریخ انتشار: ۵ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۳۲۹۰۷۲
ایسنا/چهارمحال و بختیاری رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری گفت: والدین نباید اشتباهات فرزندان را مورد سرزنش قرار دهند و یا اینکه مدام این اشتباهات را به آنها یادآوری کنند همچنین بیان کردن اشتباهات فرزندان در حضور دیگران نیز تاثیرات مخرب بسیاری بر اعتماد به نفس آنها دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
احمد طاهری‌فرد در گفت‌وگو با ایسنا درخصوص لزوم آموزش والدین در تربیت فرزندان، اظهار کرد: یکی از کارهای مهم برای تقویت اعتماد به نفس و روحیه مستقل بودن کودک مرتبط با ادبیات مورد استفاده در هنگام گفت‌وگو با کودکان است برای مثال نباید والدین اقدام به مقایسه فرزند خود با سایر افراد کنند همچنین مقایسه فرزندان با زمان کودکی والدین نیز کار صحیحی نیست.
رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری افزود: نباید والدین سن کودکان را به رخ آنها بکشند یعنی از جمله "تو بزرگ شدی" برای آنها استفاده نکنیم چراکه با گفتن این جمله به فرزندان به آنها اینگونه القا می‌شود که رفتارهای او و سنش تناسبی ندارند و درنتیجه موجب تخریب روحیه کودک می‌شود.
وی ادامه داد: والدین نباید اشتباهات فرزندان را مورد سرزنش قرار دهند و یا اینکه مدام این اشتباهات را به آنها یادآوری کنند همچنین بیان کردن اشتباهات فرزندان در حضور دیگران نیز تاثیرات مخرب بسیاری بر اعتماد به نفس آنها دارد، پیش‌بینی‌های بد برای آینده کودکان نیز از دیگر اقدامات غلط است برای مثال زمانی که به کودک گفته می‌شود اگر کاری را انجام دهد در امتحانات مدرسه مردود خواهد شد.
طاهری‌فرد عنوان کرد: والدین با بیان کردن جملاتی مانند "من برای تو زحمت بسیاری کشیدم اما تو درس نمی‌خوانی" و... موجب بروز احساس گناه در فرزند خود می‌شوند زیرا با این کار پدر و مادر به کودک خود القا می‌کنند که ما انسان‌های خوبی هستیم و به وظایف خود عمل می‌کنیم اما تو رفتار خوبی نداری، زدن برچسب‌های بد مانند بی ادب، تنبل و... به کودک نیز یکی دیگر از اقدامات ناصحیح است که می‌تواند اعتماد به نفس کودک را کاهش دهد.
رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری اضافه کرد: فاصله گرفتن والدین از کودک خود به دلیل اشتباهات او نیز از دیگر اقدامات ناصحیح است یعنی زمانی که توسط والدین به کودکان گفته شود "برو تو اتاق"، "با من حرف نزن"، " من دیگه مادر یا پدر تو نیستم" و... یا در مجموع زمانی که والدین با کودک قهر کرده و از او فاصله بگیرند به کودک احساس بی‌ارزشی القا می‌شود و اثرات مخربی برای او در پی دارد.
وی بیان کرد: بنابراین والدین باید سعی کنند از گفتن سخنانی که احساس ناخوشایند به فرزند آنها القا می‌کند خودداری کنند اما توجه به تلاش‌ها و دستاوردهای کودک مانند سلام کردن به مهمانان، انجام تکالیف مدرسه، بازی کردن با دوستان و... موجب می‌شود احساسات خوشایندی در کودک ایجاد شود اما توصیه می‌شود از تمرکز و مانور بر اشتباهات و شیطنت‌های کودک پرهیز شود.
طاهری‌فرد یادآور شد: بروز احساسات مثبت والدین نسبت به کودکان نیز از موضوعات مهم است یعنی زمانی که والدین کاری برای کودک انجام می‌دهند و از انجام آن خوشحال هستند برای مثال فرزند خود را برای بازی به پارک می‌برند و از این موضوع احساس خوشایندی دارند که توصیه می‌شود این احساس خوشحالی به کودکان انتقال پیدا کند یعنی والدین به فرزند خود بگویند از این موضوع که او را به پارک برده‌اند خوشحال هستند و یا نمونه‌های دیگر ادبیات مناسب با کودک، گفتن جملاتی مانند "خودم دوست دارم که باهات بازی کنم"، "خوشحالم که برات لباس و اسباب‌بازی خریدم"، "منم دوست دارم که برات غذای موردعلاقه‌تو آماده کنم" و... است گفتن این جملات توسط والدین به فرزندان موجب می‌شود اعتماد به نفس کودک ارتقا پیدا کند.
رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری تصریح کرد: زیر نظر داشتن فرزند و برآورده کردن نیازهای او پیش از اینکه بیان شوند نیز مهم است یعنی پیش از اینکه کودک بخاطر گرسنگی درخواست غذا کند والدین برای او خوراکی تهیه کنند، زمانی که احساس می‌کنند کودک در یک فضا معذب است از آن محیط فاصله بگیرند و یا زمانی که والدین فکر می‌کنند کودک نیازمند یا علاقه‌مند رفتن به پارک است پیش از اینکه کودک برای رفتن به پارک التماس کند این کار را برای او انجام دهند و این موضوعات تنها درصورتی قابل انجام است که والدین فرزندان خود را به دقت زیرنظر داشته باشند.
وی با اشاره به اهمیت با هم بودن والدین و فرزندان، افزود: " باهم" بازی کردن، قدم زدن، حرف زدن، انجام امور خانه، آشپزی و... موجب تقویت روحیه فرزندان می‌شود و اعتماد به نفس آنها را ارتقا می‌بخشد البته ایجاد تعادل بین ارتباط و استقلال نیز باید مورد توجه قرار گرفته شوند یعنی به تدریج به فرزندان استقلال عمل داده شود یعنی به کودک اجازه داده شود برای بازی و... در محیط خانه و محوطه حیاط گردش داشته باشد چراکه هر زمان کودک نیازمند والدین باشد در کنار آنها حضور پیدا می‌کند و نباید به اجبار والدین کاری را انجام دهند.
طاهری فرد ادامه داد: بنابراین برای بالا بردن استقلال کودکان و ایجاد توانایی و قدرت تصمیم‌گیری در آنها باید متناسب با سن کودک برخی اختیارات و آزادی عمل‌هایی توسط والدین برای او در نظر گرفته شوند در این صورت کودک تجربه کسب می‌کند همچنین ترس از شکست در او از بین خواهد رفت برای این موضوع نیز والدین باید پس از ناکامی فرزندان در انجام کاری به او اطمینان دهند که با تلاش موفق خواهد شد.
رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری عنوان کرد: نکته مهم در کسب و ارتقای اعتماد به نفس در کودکان این موضوع است که به آنها اجازه کسب تجربه‌های مختلف داده شود چرا که اعتماد به نفس دارای جنبه‌های گوناگون است برای مثال ممکن است فردی در موارد درسی از اعتماد به نفس بالایی برخوردار باشد اما برای حضور در مهمانی این اعتماد به نفس را نداشته باشد که در این موارد والدین باید با دادن دلگرمی و حمایت از فرزند خود موجب تقویت اعتماد به نفس ارتباطات اجتماعی کودک شوند.
وی اضافه کرد: زمانی که نیازهای کودک تا حد مشخصی تامین شوند و این فرد با یک ناکامی کنترل‌شده مواجه باشد برای مثال زمانی که کودک تقاضای خرید اسباب‌بازی دارد می‌توان به او قول داد چند ساعت دیگه به خواسته خود خواهد رسید و در این صورت بین تقاضا و دستیابی به خواسته‌ی کودک فاصله ایجاد می‌شود همچنین تامین نیازهای کودکان نیز دارای حد معین است یعنی زمانی که تمامی نیازهای فرزندان فراهم شوند و یا برعکس بسیاری از نیازهای او مورد توجه قرار نگیرند موجب بروز مشکلاتی در بزرگسالی کودک می‌شوند که یکی از این مشکلات بزرگسالی ایجاد خصیصه حرص و طمع در فرد است.
طاهری فرد درخصوص سرپیچی کودکان از والدین، عنوان کرد: برای مثال زمانی که کودک سعی دارد لباس خود را در هنگام خروج از منزل انتخاب کند و لباس انتخابی او مناسب بیرون رفتن است سرپیچی رخ نداده و برعکس نشانگر قدرت انتخاب کودک است اما زمانی که کودکان با توصیه‌های صحیح والدین مخالفت می‌کنند باید پدر و مادر سعی کنند با صحبت کردن و سوال پرسیدن علت مخالفت کودک را شناسایی کنند و درصورتی که این علت منطقی بود پذیرفته شود اما درغیر این صورت با صحبت کردن کودک آگاهی کسب کند.
رئیس امور تربیتی، مشاوره، و مراقبت در برابر آسیب‌های اجتماعی آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری اضافه کرد: در برخی موارد سرپیچی از والدین به علت لجبازی کودکان است برای مثال کودک گرسنه است اما به این دلیل که والدین از اون می‌خواهند غذا بخورد این کار را انجام نمی‌دهند در این موارد والدین نباید به صورت متقابل به لجبازی با کودک بپردازند زیرا در این صورت لجبازی کودک از شدت بیشتری برخوردار می‌شود حتی زمانی که کودکی لجبازی بالایی دارد باید والدین ریشه را در رفتارهای خود نیز جست‌وجو کنند چراکه ممکن است به دلیل لجبازی والدین باشد.
وی بیان کرد: در برخی موارد نیز کودکان دچار اشتباهاتی می‌شوند یعنی در سوالات درسی خود را مرتکب اشتباه می‌شوند و... در این صورت اگر اشتباه به صورت ناخواسته انجام شده باشد والدین باید از کودک خود درخواست توضیح داشته باشند و با شناسایی علت به آنها کمک شود تا مجدد مرتکب این اشتباه نشوند اما از سرزنش آنها خودداری شود در برخی موارد نیز که کودک از کلمات ناصحیح استفاده می‌کند ممکن است به دلیل بدخلقی او باشد که در این زمان می‌توان با بازی کردن، قصه‌گویی و سرگرمی‌های شاد سعی کرد خلقیات او دچار تغییر شوند.
طاهری‌فرد یادآور شد: برخی اشتباهات کودکان ممکن است موجب وارد شدن آسیب به آنها شود که در این موارد لازم است نظارت والدین بر آنها افزایش پیدا کند و سعی کنیم با صحبت کردن آگاهی آنها را افزایش دهیم تا چگونگی مواجهه با وضعیت خطر را آموزش ببیند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: استانی اجتماعی منطقه چهارمحال و بختیاری والدين لجبازي تربیت فرزند اشتباهات فرزندان رئیس امور تربیتی اعتماد به نفس برای مثال زمانی که کودک فرزند خود طاهری فرد برای او اما تو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۳۲۹۰۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال اوتیسم؛ نشانه‌ها، علل و راه‌های درمان آن
فرارو- بسیاری از ما به‌ویژه والدین با نام عارضه «اوتیسم» آشنا هستند و احتمالا یکی از نگرانی‌های مهم آنها هنگام بچه‌دار شدن همین مسئله است. اختلال اوتیسم که در پسران شیوع بیشتری دارد، بر رشد طبیعی مغز در ارتباط با تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر نامطلوبی می‌گذارد و موجب بروز اختلال جدی در ارتباطات کلامی، غیر کلامی و تعاملات اجتماعی از جمله قرار گرفتن در جمع دوستان، بازی کردن و … در افراد مبتلا به این بیماری می‌شود. نگرانی اصلی درباره این اختلال این است که باوجود پیشرفت‌های علمی هنوز علت اصلی ابتلا به اوتیسم ناشناخته مانده است و محققان تنها فرضیاتی را در ارتباط با علت بروز این اختلال ارائه داده‌اند که تاکنون هم به اثبات نرسیده است. به گزارش فرارو، اختلال اوتیسم چیست و چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند؟ اختلال اوتیسم چه انواعی دارد و علائم آن چیست؟ اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود و برای درمان آن از چه روش‌هایی استفاده می‌شود؟ اگر شما نیز به دنبال پاسخ این سوالات هستید، با ما همراه شوید تا اطلاعات مفیدی درباره اختلال اوتیسم در اختیار شما قرار بدهیم. اختلال اوتیسم چیست؟ اوتیسم یا «درخودماندگی» یک بیماری پیچیده عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرار شونده است و به دلیل گستردگی علائم به آن «اختلال طیف اوتیسم» (ASD) می‌گویند. اختلال طیف اوتیسم را بیشتر می‌توان یک اختلال نورولوژیکی دانست که به طور معمول در سالهای اولیه رشد فرد مبتلا نمایان می‌شود. این اختلال باعث می‌شود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به‌درستی عمل کند و مانع یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل اجتماعی با دیگران می‌شود. درواقع کودکان و بزرگسالان دارای اختلال طیف اوتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت‌های شناختی معمول، رفتارهای اجتماعی، فعالیت‌های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل هستند. اختلال طیف اوتیسم فارغ از نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف سراسر جهان یافت می‌شود و طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای آمریکا (CDC) در سال۲۰۱۴ این اختلال پسران را بیشتر از دختران تحت تأثیر قرار می‌دهد.میزان شیوع اختلالات طیف اوتیسم در دو دهه گذشته در سراسر جهان افزایش زیادی داشته است و به طور کلی اعتقاد بر این است که اوتیسم در حال افزایش است. پژوهش‌های ۲۰ سال گذشته تاکنون نشان داده‌اند که شیوع اختلال اوتیسم به دلایل مختلفی در حال افزایش است. در اوایل دهه اخیر برآورد می‌شد که شیوع این اختلال ۱ در ۳۳۵ نفر باشد. این میزان در سالهای اخیر رو به افزایش بوده است، طوری که طبق آخرین پژوهش‌ها این آمار در سال ۲۰۰۹ میلادی ۱ مورد در هر ۹۱ نفر در آمریکا و یک مورد در هر ۶۶ نفر در انگلستان گزارش شده است؛ همچنین در آخرین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی آمریکا (۲۰۱۴) شیوع اوتیسم یک به ۵۹ ذکر شده است. مطالعات شیوع‌شناسی در ایران نیز گستره‌هایی از یک به ۱۵۰ بین کودکان را گزارش کرده‌اند.
۱. اختلال درخودماندگی: اختلال درخودماندگی همان چیزی است که با شنیدن کلمه اوتیسم به ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند. به اختلال در برقراری ارتباطات، تعاملات اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان زیر ٣ سال اختلال درخودماندگی گفته می‌شود.
۲. سندرم اسپرگر (Asperger): کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند؛ اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.
۳. اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک): این اختلال یک دسته عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتارهای اوتیسمی را نشان می‌دهند؛ اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.
۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی: کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند. این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیماریهای ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.
امروز راهنمای آماری و تشخیصی بیماریهای روانی (DSM) که انجمن روان‌شناسان آمریکایی آن را تهیه و تدوین کرده‌اند، به عنوان مرجعی برای تشخیص بیماریهای روانی مورد تأیید و استناد قرار می‌گیرد. در ویرایش پنجم که جدیدترین ویرایش این راهنماست و در سال ۲۰۱۳ منتشر شد (DSM-5)، اوتیسم به پنج نوع مختلف به شرح زیر دسته‌بندی می‌شود که عبارتند از:
۱. دارای نقص هوشی یا بدون آن
۲. با نقص زبانی یا بدون آن
۳. همراه با بیماریهای ژنتیکی یا پزشکی شناخته شده یا عامل محیطی
۴. همراه با اختلال رفتاری، ذهنی یا رشدی ـ عصبی دیگر
۵. با کاتاتونیا.
البته بعضی از افراد ممکن است یکی یا بیشتر از این مشخصات را داشته باشند.
۲. درک احساسات دیگران: درک احساسات دیگران برای مبتلایان به این اختلال دشوار است. در واقع، توانایی این افراد در همدردی با دیگران نسبت به افراد عادی بسیار ضعیف است. صحبت و معاشرت با افراد مبتلا به اوتیسم تا حدود زیادی شبیه به حرکت در جاده‌ای یک طرفه است، انگار فرد اوتیستیک بدون گوش دادن و توجه به دیگران صحبت می‌کند.
۳. ارتباط جسمی: برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مانند کودکان عادی تمایل به در آغوش کشیده شدن یا لمس از سوی دیگران ندارند. البته اشتباه است که این ویژگی را به تمام کودکان دچار این اختلال تعمیم بدهیم؛ زیرا در برخی موارد این کودکان هم دوست دارند تا والدین، خواهر و برادر یا مادربزگ و پدربزرگ را در آغوش بگیرند و از این کار لذت زیادی هم می‌برند. با این حال ارتباط جسمی و بازی‌های کودکانه مانند قلقلک دادن ممکن است برای این افراد فاقد هرگونه معنا و مفهومی باشد و به واکنش‌های متفاوتی منجر شود.
۴. صحبت کردن: هرقدر طیف اختلال اوتیسم در فرد شدیدتر باشد، مهارت‌های او در صحبت کردن پایین‌تر خواهد بود. خیلی از افراد اوتیستیک اصلا صحبت نمی‌کنند. این افراد معمولا عبارات و واژه‌هایی را که می‌شنوند، تکرار می‌کنند. به این حالت «اکولالیا» یا «پژواک‌گویی» گفته می‌شود. نوع حرف زدن این افراد هم با دیگران متفاوت است و حالت رسمی و کتابی دارد. نوجوانانی که به سندروم آسپرگر مبتلا هستند، معمولا شبیه اساتید صحبت می‌کنند و جملات‌شان فاقد هرگونه فراز و فرود است.
۵. رفتارهای تکراری: افراد مبتلا به اوتیسم از تکرار و پیش‌بینی لذت می‌برند. تکرار دوست آن‌هاست و تمایل زیادی به تکرار کردن دارند. برای افراد عادی وجود حجم زیادی از حرکات و رفتارهای تکراری خسته‌کننده است؛ اما افراد اوتیستیک از این تکرار راضی هستند و می‌توانند حرکتی مانند لِی‌لِی رفتن در عرض اتاق را برای بار‌ها و بار‌ها تکرار کنند یا مثلا ممکن است یک نقاشی واحد را مدام در دفتر خود و صفحه‌ای بعد از دیگری رسم کنند. گاه ایجاد تغییر ممکن است زندگی یک فرد اوتیستیک را دچار بحران کند؛ چراکه این افراد به‌شدت از تغییر گریزان هستند.
۶. حساسیت به صدا، نور و بو: صدا‌های بلند و ناگهانی برای افراد دچار این اختلال نامطلوب و ناخوشایند است. برخی از بو‌ها و تغییر محسوس نور و دمای فضا هم می‌تواند اثرات نامطلوب مشابهی روی آنها داشته باشد. بسیاری معتقد هستند که ایجاد تغییر در نور، صدا یا بو نیست که موجب آزار کودک می‌شود؛ بلکه بیشتر غافل‌گیری است که او را می‌آزارد. در واقع همان حالتی که از پیش‌بینی نکردن ارتباطات جسمانی به شخص دست می‌دهد، در اینجا هم او را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اگر فرد اوتیستیک بداند که چه اتفاقی در جریان است یا ممکن است چه چیزی پیش آید، خیلی راحت‌تر خود را برای آن واقعه آماده می‌کند.
۱. ژنتیک: اوتیسم با سابقه خانوادگی مثبت ارتباط دارد، محققان ترکیب خاصی از ژن‌ها را عامل آن می‌دانند.
۲. سن بالا: عوامل دیگری مانند سن بالای پدر یا مادر شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۳. برخی داروها: استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری مانند دارو‌های ضد تشنج، مصرف مشروبات الکلی نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۴. اختلالات متابولیسمی: اختلالات متابولیسمی مانند دیابت یا چاقی مادر حتی باعث افزایش احتمال ابتلای کودک به اوتیسم می‌شود.
۵. نقص آنزیمی: در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند فنیل کتونوریای درمان نشده (نقص متابولیکی مادرزادی که به دلیل کمبود آنزیم فنیل الانین هیدروکسیلاز، سطح فنیل الانین در خون افزایش یافته؛ همچنین ادرار و تنفس آنها بوی کپک می‌دهد.) و سرخچه رخ می‌دهد.
الف) روش ABA: بسیاری از روش‌های درمانی کودکان اوتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده‌اند. در این روش اصل مهم این است که رفتارهایی مورد تشویق قرار بگیرند که احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهایی که مورد توجه قرار نگیرند، احتمال حذف شدن آنها وجود دارد. اگر چه اِی بی اِی یک تئوری است؛ ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روش‌هایی که با این اصل کار می‌کنند، استفاده می‌کنند.
ب) روش تیچ: این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد. نام این روش مخفف عبارت «درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و ناتوانی‌های ارتباطی مرتبط با این بیماری» است. در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود، نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود. در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی‌شود؛ بلکه برنامه درمانی براساس سطح عملکرد کودک پایه‌ریزی می‌شود. توانائی‌های کودک براساس معیار‌های آموزش‌های روانی بررسی می‌شود و تکنیک‌های درمانی برای بهبود ارتباط، مهارت‌های اجتماعی و انطباقی طراحی می‌شوند. در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود، سعی بر این است که به کودک مهارت‌هایی آموزش داده شود تا بتواند محیط اطراف خود و رفتارهای اطرافیان خود را بهتر درک کند.
پ) روش ارتباط با تبادل تصویر: این روش، روش مناسبی برای شروع گفتار و برقراری ارتباط در کودکانی است که قادر به صحبت کردن نیستند. در این روش بر پایه اصول اِی بی اِی، به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه می‌تواند نیازهای خود را از طریق دادن تصاویر برآورده کند. از امتیازات مهم این روش این است که ارتباط کودک ساده، قابل فهم، با تفکر و عمدی است. با این روش کودک می‌تواند با هر کسی ارتباط برقرار کند و تنها کاری که باید انجام شود، گرفتن و دادن تصاویر است.
ت) روش فلور تایم: این روش بسیار شبیه بازی درمانی است. در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه‌های دقیق بازی، بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله است که کودک در طی مراحل آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگ‌تر فرا می‌گیرد و به عبارتی کودک باید نرده‌بام شش پله‌ای را طی کند. در این برنامه والدین و درمان‌گران سعی می‌کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهایی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند. این روش به طور مجزا به کودک در به دست آوردن مهارت‌های گفتاری و بدنی کمک نمی‌کند؛ بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می‌کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کند و از طریق آگاهی و تجربه مهارت‌های دیگر را نیز به دست بیاورد.
ج) داستان‌های اجتماعی: این داستان‌ها برای آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان اوتیستیک آماده شده‌اند. از طریق این داستان‌ها به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه احساسات، منظور و برنامه‌های دیگران را درک کنند. در این روش یک داستان براساس یک موقعیّت و شرایط خاص با اطلاعات فراوان تهیه شده است که به کودک کمک می‌کند تا از طریق گوش کردن به آن بفهمد چه جواب یا عکس‌العمل مناسب را باید از خود نشان بدهد.
د) درک مجموعه حواس: کودکان اوتیستیک معمولا از نظر حواس بدن خود دارای مشکلاتی هستند. ممکن است این کودکان دارای آستانه تحریک بالا و یا پائین باشند و یا اینکه مغز آنها قادر نیست از اطلاعات به دست آمده با حواس پنجگانه درک درستی از شرایط موجود به دست بیاورد. در این روش درمانی که می‌تواند با بازی درمان، کار درمان و یا گفتار درمان انجام شود، به کودک کمک می‌شود تا بهتر از اطلاعات حسی بهره ببرد. موسیقی درمانی نیز جزئی از این روش است که با فرکانس‌های متفاوت حساسیّت کودک را در برابر برخی اصوات کم و یا زیاد می‌کند. ۲. درمان غذایی کودکان اوتیستیک به غذا‌های حاوی گلوتن و کازیین پاسخ منفی می‌دهند. این پروتیین‌ها در گندم و لبنیات وجود دارد و باعث افزایش علائم بیماری می‌شوند. رژیم GFCF (رژیم بدون گلوتن و کازیین) می‌تواند در روند درمان کمک کننده باشد. در این رژیم غذایی گندم و محصولات حاصل از آن و لبنیات باید حذف و یا بسیار محدود شوند. بسیاری از والدین گزارش کرده‌اند که مهارت‌های اجتماعی و تکلم در فرزندانشان بر اثر این رژیم افزایش یافته است. مصرف میوه‌جات و سبزیجات تازه، گوشت قرمز و سفید، قرص اُمگا سه، ویتامین ب، ویتامین د، قرص کلسیم و آب زیاد در درمان ناهنجاری‌های اوتیسم بسیار مفید است؛ همچنین شیر شتر به دلیل دارا بودن پروتیین‌های محافظ و آنزیم‌های ضد باکتری تاثیر زیادی در بهبود این اختلال دارد.
۳. درمان دارویی داروها نقش آنچنانی در درمان ندارند؛ بلکه بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند. فقط دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: «ریسپریدون» و «آریپیپرازول» که هر دو در گروه دارو‌های آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند. به هر حال به خاطر داشته باشید که استفاده از هر دارویی برای کودکان اوتیستیک باید حتماً زیر نظر متخصص انجام شود و اثرات آن به‌دقت تحت مورد بررسی قرار بگیرد.
۴. روش‌های درمانی مکمل با وجود اینکه تشخیص زودهنگام و درمان زود هنگام اوتیسم بهترین روش در کمک به این کودکان و درمان آن‌هاست، برخی از والدین و محققین معتقدند که روش‌های درمانی مکمل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند ارتباط کودک با دنیای اطراف و سایرین را بهبود ببخشند و رفتارهای آنها را بهتر کنند. از انواع این درمان‌ها می‌توان به موسیقی درمانی، هنر و حیوان درمانی اشاره کرد که می‌تواند به صورت فردی با کودک کار شده و یا در مراکز مخصوص به صورت جمعی کار شوند. در تمامی این روش‌ها افزایش قدرت ارتباط، بهبود روابط اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس مشترک است؛ همچنین این روش‌ها کمک می‌کنند تا کودک بتواند رابطه بی‌خطر و مفیدی را با درمان‌گر خود و سایرین برقرار کند و با آنها مأنوس شود.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت