ناسا از دریافت نخستین تصاویر تلکسوپ جیمزوب خبر داد
تاریخ انتشار: ۱۸ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۴۶۵۳۳
سازمان هوانوردی و فضا آمریکا (ناسا) از دریافت نخستین تصاویر کیهانی از تلسکوپ جیمزوب خبر داد که شامل تصاویری با دقت بالا از کهکشان‌های دور، سحابی‌های روشن و غول‌های گازی دوردست می‌شود.
به گزارش ایمنا، سازمان‌های فضایی کشورهای اروپایی، آمریکا و کانادا خود را برای بزرگ‌ترین خبر مرتبط با فضا روز _دوازدهم ژوئیه برابر با بیست‌ویکم تیرماه_ آماده می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«کلاوس پونتوپیدان» اخترشناس در مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی که بر فعالیت تلسکوپ وب نظارت دارد، در این مورد اظهار کرد: بسیار منتظر این تصاویر هستیم.
کمیته‌ای بین‌المللی تصمیم گرفت نخستین گروه از تصاویر علمی کاملاً رنگی را که شامل سحابی کارینا (توده عظیم ابر، گاز و غبار در فاصله ۷۶۰۰ سال نوری از زمین) همچنین سحابی حلقه جنوبی خواهد بود. سحابی حلقه جنوبی پیرامون ستاره‌ای در حال مرگ و یک سحابی سیاره‌ای درخشان در صورت فلکی ولاست و در فاصله دو هزار سال نوری از زمین قرار دارد.
ناسا اعلام کرده است: تصاویر دیگر به دست آمده از تلسکوپ جیمزوب شامل تصاویری از کهکشان پنج‌قلوی استفان و در فاصله ۲۹۰ میلیون سال نوری از زمین است. چهار کهکشان از پنج کهکشان در این مجموعه فشرده در تراکمی کیهانی به هم فشرده و در برخورد نزدیک با هم هستند. تلسکوپ جیمزوب همچنین تصویری از کهکشان خوشه‌ای و به عنوان نوعی ذره‌بین برای کهکشان‌های دورتر و کم‌نورتر پشت آن ثبت کند.
دان کوئه اخترشناس در مؤسسه گفت: تلسکوپ جیمزوب حتی در نخستین تصاویر، مرزهای دانش اخترشناسی را درنوردید.
وی افزود: وقتی نخستین تصاویر را از این میدان عمیق همگرایی کهکشان خوشه‌ای دیدم، ناگهان نکات را در مورد جهان دریافتم که پیش‌تر نمی‌دانستم.
قابلیت‌های فراسرخ تلسکوپ جیمزوب موجب شد تا دوربین‌های آن بتوانند فراتر از هر ابزار دیگری اعماق کیهان را ببیند. ازآنجاکه جهان در حال گسترش است نور ساطع‌شده نخستین ستاره‌ها از ماورای بنفش و طول موج‌های قابل مشاهده به طول موج‌های طولانی‌تر فراسرخ تغییر می‌کند که تلسکوپ جیمزوب می‌تواند با شفافیت (رزولویشن) بی‌سابقه‌ای آن را ردیابی و ثبت کند.
تلسکوپ فضایی جیمزوب دسامبر ۲۰۲۱ (دی‌ماه ۱۴۰۰) به فضا پرتاب شد. این تلسکوپ قرار است اسرار کیهان را برای انسان فاش کند.
منبع: ایرنا کد خبر 587041منبع: ایمنا
کلیدواژه: تلسکوپ فضا اکتشافات فضایی تلسکوپ جیمزوب جیمز وب شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق سال نوری از زمین نخستین تصاویر تلسکوپ جیمزوب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۴۶۵۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بودجه و شجاعت بازگشت به ماه وجود ندارد!
برنامه «آپولو» انسان‌ها را در سال ۱۹۶۹ روی ماه قرار داد اما اکنون این پرسش در ذهن بسیاری از افراد شکل گرفته است که چرا از آن زمان دیگر انسان‌ها روی ماه فرود نیامده‌اند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است. بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو»(Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس»(Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟
یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.
ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. مأموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج مأموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است.
اگر پروژه «جمنای»(Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌سازهای ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.
در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریباً ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.
واقعیت‌های سیاسی کاملاً با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت.
همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.
در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقاً ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.
ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.
با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های مؤثر در این برنامه چه کنند. آنها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتورها و جا دادن آنها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.
از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آنها درست بوده زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.
در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با مأموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است.
مأموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین مأموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.
۱. وقوع آتش‌سوزی در مأموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.
۲. خاموش شدن موتور هنگام مأموریت «آپولو ۶»
۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریباً در شرف مرگ قرار داد.
۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر»(Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا»(Columbia)
ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.
مأموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.
مأموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملاً متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که مأموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.
در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است زیرا یک چارچوب دستیابی به رویاها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.
کد خبر 747105
اعلام زمان و مکان بررسی مدارک آزمون استخدامی آموزگاری در فارس