قهرمان عصر جدید می‌خواهد چکاره شود؟ | علی طولابی رفاقتش را ثابت کرد | هیچ دانش آموزی نباید آب گرم بخورد
تاریخ انتشار: ۸ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۶۲۵۹۳۱
به گزارش همشهری آنلاین، علی نظری طولابی پسر نوجوان ۱۳ سالهای است که صدایش نه تنها اعجاب داوران، بلکه شگفتی مردمی را که بیینده این برنامه رقابتی تلویزیونی بودند، برانگیخت.
پسری از کوهدشت لرستان که اصالتاً از قوم لَک است و با اجرای آهنگ لکی به دل مردم نشست و در مرحله نهایی با اجرای آهنگ مقامی کردی، استعداد ناب خود را عیان کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اما آنچه «علی» را مردمی‌تر و محبوب‌تر کرد زمانی بود که در آخرین مراحل مسابقه -در شب عید قربان- گفت «در صورت برنده شدن، جایزه‌ام را صرف تعمیر آبخوری مدرسه‌مان می‌کنم»؛ پسری که در اوج توجهات عمومی، در برنامه‌ای پربیننده همکلاسی‌های خود را فراموش نکرد، بچه‌هایی که در مدرسه یا نمی‌توانستند آب بخورند یا از لوله‌های خراب آبخوری مدرسه، آب گرم می‌خورند.
نوجوان قهرمان این روزهای ما، نه فقط به زیبایی آواز خواند، بلکه صدای بلند دانش‌آموزانی شد که ابتدایی‌ترین امکانات را در مدرسه خود ندارند. او در چند قدمی سکوی قهرمانی، آنها را از یاد نبرده بود و رفاقتش را به همدرسان خود ثابت کرد. او نخستین آرزویش شادی بچه‌های مدرسه‌ای از هزاران مدرسه ایران زمین است؛ نماینده‌ای از خطه هنرپرور لرستان که با همان معرفتی که نشان داد، اکنون نخستین سفیر در حوزه دانش‌آموزی شده است.
چرا شهرت علی طولابی می‌تواند کار دستش دهد؟ | عصر جدید فقط یک ویترین است | این برنامه وظیفه پشتیبانی از برنده‌هایش را ندارد
ببینید | تقلید صدای جاوید «یاغی» توسط دوبلورهای عصر جدید
ببینید | کنایه تند احسان علیخانی به ژاله صامتی هنگام اهدای تندیس به فینالیست‌ها | چرا تست آی‌کیو نگرفتم!
یک هفته بعد علی طولابی دیگر چهره‌ای شناخته شده در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بود. همه از هنرش و مهربانی و معرفتش می‌گفتند. شاید وقتی این نوجوان کوهدشتی، این خواننده حنجره‌ای طلایی با آینده هنری درخشان، تندیس طلایی این دوره از عصر جدید را به خانه برد، همکلاسی‌هایش خوشحال‌تر بودند، حتی از همه مردم استان لرستان و حتی در ایران، زیرا همکلاسی با معرفت‌شان قهرمان این دوره از مسابقات شده بود. او حالا پس از این قهرمانی مسئولیتی مهمتر را پذیرفته بود، او سفیر شده است و می‌خواهد مشکلات مدارس کشور بیابد و صدای دانش‌آموزانی شود که از برخی امکانات رفاهی برخوردار نیستند.
وقتی با علی نظری طولابی که دیگر اکنون نخستین سفیر ارتباطات مردمی در حوزه دانش‌آموزی در کشور است، گفت‌وگو می‌کنم، با کمی خجالت اما با همان زبان ساده‌ای که در قاب تلویزیون دیده بودیم، می‌گوید: «خدا را شاکرم که می‌توانم برای دانش‌آموزان و همه هم‌کلاسی‌هایم در سراسر کشور کاری انجام دهم، روز اول هم که برای آبخوری مدرسه خودمان گفتم، به این دلیل بود که همیشه دلم برای دوستانم می‌سوخت که در مدرسه آب گرم را آن هم به سختی می‌خورند، از ته قلبم گفتم که اگر برنده مسابقه شوم حتما این کار را انجام می‌دهم تا همکلاسی دیگر آب گرم نخورند و برای خوردن آب خنک این همه سختی نکشند و راحت باشند.
در ادامه گفت‌وگو هر بار که او را اولین سفیر خطاب می‌کنم، گونه‌هایش سرخ می‌شود، هنوز با این نوع عناوین و القاب آشنا نیست، هر جمله‌ای را که شروع می‌کند ابتدایش می‌گوید «خدا را شاکرم»؛ این همه بیان قدرشناسی، این پسر ۱۳ ساله را بیشتر شایسته قهرمان بودن و سفیر بودن می‌کند.
سعی می‌کنم او را در قالب سفیر دانش‌آموزی قرار دهم تا آرزوهایش برای دانش‌آموزان را بهتر بفهمم. محکم‌تر می‌گویم تو الان نخستین سفیر ارتباطات مردمی ریاست‌جمهوری در حوزه دانش آموزی در کشور هستی، دیگر فقط خواننده در مسابقه نیستی؛ حست چیست؟ می‌گوید: «خدا را شکر، خوشحالم! البته اگر بتوانم مشکل مدارس دیگر را حل کنم که بیشتر خوشحال می شوم، اما تا جایی که توان داشته باشم و بتوانم از پس مسائل بر بیایم.
البته از مشکلات سایر مدارس خبر نداشتم، مدرسه خودمان را می‌دانستم، بچه‌ها همیشه می‌گفتند که آب گرم می‌خوریم، برای مدرسه خودمان آب‌سردکن می‌خرم» ... [مکث می‌کند، انگار حواسش به بچه‌های مناطق گرمسیر و کم برخوردار می‌رود] ... ادامه می‌دهد: «خب شاید باید برای مدارس دیگر هم آب‌سردکن بخریم، تا بچه‌های آن مدارس هم مانند ما آب گرم نخورند.
به او می‌گویم همه مشکلات را که تو نمی‌توانی حل کنی، و به جز آبخوری برخی مدارس مشکلات دیگری هم دارند، چطور می‌خواهی آنها را پیدا کنی و به مسئولان اطلاع بدهی؟ صدایش را صاف‌تر می‌کند، متوجه مسئولیت خود می‌شود و مصمم‌تر می‌گوید: «باید کمی و کاستی‌های مدارس را تحقیق کنم، گزارش بنویسم، پیگیری کنم تا مشکلات حل شود. از مدارس، از دانش‌آموزان سوال می‌کنم، سعی می‌کنم گوش شنوا و صدایی گویا برای همسن و سالهای خودم باشم. البته همه این کارها که تنهایی نمی شود، با کمک آموزش و پرورش می‌توانیم انجام دهیم.»
در سن کم، داشتن مسئولیت سنگین، آن هم برای گروهی سنی همسالان، توی دل آدم را خالی می‌کند، علی را متوجه می‌کنم که کارش سخت است. می‌گویم تو خودت هم دانش‌آموزی چطور می خواهی... با لبخند می‌گوید: «می‌دانم، اما تلاشم را می‌کنم، از مدرسه خودمان شروع شد، باید سراغ مدارس مناطق دیگر، شهرهای دیگر و استانها و سراسر کشور بروم، باید یک راهی برای اینکه بتوانم با همه بچه‌ها ارتباط برقرار کنم، پیدا کنم.»
ذهنش بیشتر درگیر مسئولیتش می‌شود. نمی‌خواهم او را از استعدادش در خوانندگی دور کنم، در مورد آرزوهایش در هنر موسیقی که می‌پرسم، می‌گوید: «برای آینده خوانندگی و آواز؟ قطعا خوانندگی را ادامه می دهم... اما ...» . دوباره مکث کرد، انگار چندهفته اخیر را با سرعت مرور می‌کند؛ به مردمی که کنار ما جمع شدند نگاه می‌کند و با همان چهره محجوبی که از او سراغ داریم، می‌گوید: اما برای این ادامه دادن به حمایت مردم خیلی بیشتر نیاز دارم.»
او دست‌هایش را در هم گره می‌کند، اما در انتهای حرف‌هایش، در قواره یک هنرمند مصمم که به رویاهای خودش هم فکر می‌کند، می‌گوید «به رشته آهنگ‌سازی علاقه دارم، واقعا دوست دارم این رشته را هم ادامه دهم.»
علی نظری طولابی، نوجوانی که نه فقط صدایش در موسیقی ایرانی، نه قهرمان شدن در مسابقه‌ای تلویزیونی و در رقابتی فشرده با صاحبان استعدادهای مختلف از گروهای سنی متفاوت، بلکه رفتار و متانت و معرفتش به دل ایرانیان نشست، او شاید سال‌ها جلوتر از سنش باشد و حرف بزند و رویاها و آرزوهای شخصی زیادی داشته باشد، اما در میان محبوبیت و مشهور شدن، رفقایش و همکلاسی‌هایش را فراموش نکرد و اکنون واژه سفیر و همکلاسی اولین و مهم‌ترین پیوند او در عصر جدید زندگی‌اش است.
کد خبر 694435 منبع: ایرنا برچسب‌ها تلویزیون - برنامه تلویزیونی عصر جدید - تلویزیون تلویزیون - صدا و سیمامنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: تلویزیون برنامه تلویزیونی عصر جدید تلویزیون تلویزیون صدا و سیما مدرسه خودمان دانش آموزی مدرسه خود عصر جدید آب گرم بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۲۵۹۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
گپ و گفت با معلم امدادگر/ نقش معلمان در جامعه روستایی
خبرگزاری مهر_ گروه جامعه؛ روز معلم که می‌شود همه ما به یاد معلمانمان می‌افتیم؛ خانواده‌ها از معلمان فرزندانشان تقدیر می‌کنند؛ مدیران مدارس برای معلمان خود هدایایی در نظر می‌گیرند و آموزش و پرورش در هر استان و شهر هم سعی دارد هر ساله به مناسبت روز معلم از معلمان نمونه خود تقدیر کند.
در این میان اما معلمانی هستند که بدون چشم داشتی، بدون آنکه از تدریس و زحماتشان کسی تقدیری داشته باشد؛ همچنان معلمی را با شوق و علاقه ادامه می‌دهند.
به بهانه روز زیبای معلم تلاش می‌کنیم در چند مصاحبه با تعدادی از این معلمان گفت‌وگو داشته باشیم.
فعالیت‌ها و فداکاری‌های معلمان در مناطق محروم یا کمتر برخوردار مناطقی همچون شهرستان‌های استان سیستان و بلوچستان از چند نظر ارزشمند است.
اول اینکه این معلمان عمدتاً در فضای آموزشی نامناسبی به تدریس می‌پردازند؛ تهویه هوا و سیستم‌های مناسب گرمایشی و سرمایشی در مدارس این مناطق موجود نیست و دانش آموزان هم بعضاً با مشکلاتی همچون بیکاری و اعتیاد والدین، فقر و نبود وسایل حمل و نقل برای رفت و آمد به مدرسه مواجه اند. در چنین شرایطی معلمان باید تا حد امکان مشکلات دانش آموزان خود را هم حل کنند.
از سوی دیگر با بروز حوادث غیرمترقبه طبیعی همچون سیل، معلمان پیشرو بوده و یک امدادگر برای کاهش آلام مردم منطقه خود می‌شوند. مردم معلم فرزندانشان را می‌شناسند و به او بیش از دیگران اعتماد دارند. گاهی یک معلم تنها باسواد یک روستا است.
فیصل رئیسی یکی از همین معلم‌ها است؛ او ۱۶ سال است که به عنوان معلم رسمی وزارت آموزش و پرورش در مدارس استان سیستان و بلوچستان فعالیت می‌کند. به مناسبت روز معلم گفت‌وگویی با او داشتیم.
آقای رئیسی چند سال سابقه دارید و در چه مناطقی از کشور معلم بوده اید؟
من ۱۶ سال است که معلم رسمی آموزش و پرورش هستم و تنها در استان سیستان و بلوچستان و در مناطق لاشار، دشتیاری و چابهار معلم ابتدایی بوده ام.
معلمان چه نقشی در جامعه روستایی استان سیستان و بلوچستان دارند؟
معلمین به واسطه ارتباط نزدیکی که با مردم دارند نقش بسیار پررنگی خصوصاً در روستاها در امر اطلاع رسانی و امدادرسانی دارند. معلمان در روستاها به واسطه معلمی و باسواد بودنشان یک نقش اجتماعی خاصی بر عهده دارد. مردم به معلمان خیلی اعتماد دارند و هر اتفاقی که می‌افتد معلمان اولین کسانی هستند که به آنها مراجعه می‌شود.
در روستاهای دور افتاده نقش معلمان پر رنگ تر است. گاهی به واسطه شبکه‌های اجتماعی که معلمان در اختیار دارند و گاهی به واسطه ارتباطاتی که دارند.
معلمان هم امدادرسانی‌ها را متوجه منطقه خود می‌کنند و هم امدادرسانی‌ها به منطقه خود را بازتاب می‌دهند.
معلمان همچنین تلاش می‌کنند که کمک‌های مردمی ارسال شده به بهترین شکل توزیع شود و به دست افراد نیازمند و به اهلش برسد.
آیا معلمان استان بومی هستند یا از استان‌های دیگر آمده اند؟
هم معلمان بومی و هم معلم غیربومی در منطقه فعالیت می‌کنند. خیلی تفاوتی وجود ندارد؛ معلم هر جا باشد برای کمک به منطقه خود فعال است.
وضعیت فضای آموزشی در استان و شهرستان‌هایی که شما حضور دارید چه طور است؟ سیلاب چه قدر خسارت به فضای آموزشی استان وارد کرده است؟
سیلاب که اثرات جبران ناپذیری گذاشته است، اما به نسبت گذشته که مدارس کانکسی واقعاً در زمان سیل خسارت بار بود؛ تعداد مدارس کانکسی کم شده است.
مدارس کانکسی در گذشته تعداد بیشتری از مدارس استان را تشکیل می‌داد اما این روزها تعداد مدارس کانکسی به واسطه فعالیت و حضور خیران مدرسه ساز کاهش یافته است.
البته ما همچنان با کمبود فضای آموزشی مواجهیم اما دیگر مدارس خشت و گلی نداریم و تعداد مدارس کانکسی هم کاهش یافته است.
چقدر مسئولان آموزش و پرورش استان یا شهرستان از عملکرد شما در مدارس اطلاع دارند یا از فعالیت‌های داوطلبانه شما آگاه هستند؟
چندان حضور ندارند. آموزش و پرورش به معلمان امدادگر استان توجهی نمی‌کند؛ کمتر دیده شده است که مسئولان آموزش و پرورش کشور یا استان در مناطق آسیب دیده حضور پیدا کنند؛ تنها تقدیری که دیدیم، ارسال یک لوح تقدیر در ماه‌های اول سیلاب بوده است. البته ما انتظاری از مسئولان نداریم اما حضور مدیران در مناطق سیل زده و آسیب دیده توجه آنان به مناطق تحت مدیریتشان را نشان می‌دهد.
منطقه‌های آسیب دیده از سیل با چه نیازهایی مواجه هستند؟
نیاز منطقه به اقلام بهداشتی یا بسته‌های خوراکی خوشبختانه دیگر مانند روزهای اول سیل حاد نیست ولی منطقه به شدت نیازمند توجه و بازسازی زیرساخت‌هاست. زیرساخت‌های منطقه همچون پل و جاده به شدت تخریب شده و ما نیازمند ساخت حمام و سرویس بهداشتی هستیم.
حضور مردم و سازمان‌های دولتی و سمن‌ها را چه طور دیدید؟
تعداد بسیار زیادی سازمان مردم نهاد در سیل اخیر حضور پیدا کردند و همچنان برخی از آنها در منطقه حضور دارند. سازمان امداد نجات هلال احمر هم حضور بسیار مؤثر و ارزشمندی داشت. هلال احمر خصوصاً به مناطقی امدادرسانی‌هایش را انجام داد که دسترسی به آن منطقه بسیار مشکل شده بود. توزیع بسته‌های غذایی یا جابجایی بیماران مصدوم در مناطق صعب العبور تماماً با هلال احمر بود.
آقای رئیسی بهترین و بدترین خاطره معلمی خودتان را برای ما بگویید.
یکی از بهترین خاطراتم این بود که در شهر دشتیاری که به تازگی رفتم؛ قبل از ورود من به مدرسه یک دانش آموزی بود که همه او را ضعیف و کند ذهن می‌شناختند ولی با کارهای انگیزشی که انجام دادیم به دانش آموز نمونه تبدیل شد و حتی دو سه سال از دانش آموزان نمونه مدرسه ما بود.
خاطره تلخ که زیاد داریم کدومش رو بگم (با لبخند می‌گوید) ولی یکی از خاطرات تلخ من مربوط به سالهای اول خدمتم است. مدرسه‌ای که رفتیم کلاس درس من خراب شد و به ناچار به یک کلاس خشت و گلی رفتم. در کمتر از یک ماه پس از آغاز سال تحصیلی همکارم هم بازنشسته شد و من تنها معلم آن مدرسه شدم. یک معلم تنها با بیش از ۳۰ دانش آموز دختر و پسر در پنج پایه درسی. سال سختی بود که در یک محیط جدید درسی این تعداد دانش آموز را با پنج پایه نگهداری و برای آنان تدریس کنم.
کد خبر 6093834
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت