به نقل از «ایران اکونومیست»

چه کردیم با سرزمین خود، با این خاک...

تاریخ انتشار: ۲۴ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۰۷۷۹۰۳

ایران اکونومیست - «ما خودخواه ترین نسلی هستیم که در طول هفت هزار سال پیش در این سرزمین زیسته چون هر بلایی بر سر حوزه محیط زیست آمده طی چهار دهه گذشته بوده است. پیش از این مدت، بسیاری از شاخص‌های محیط زیستی کشور مثل آب در جایگاه مناسبی قرار داشت... بدون شک این رسم کشورداری نیست و آیندگان ما را قضاوت می‌کنند چون منابع طبیعی و محیط زیست ارث پدرما نیست و باید به آیندگان منتقل شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نباید فکر کنیم چون تکنولوژی داریم باید به هر طریق که می‌توانیم شیره منابع طبیعی و محیط زیست را بدون توجه به نیاز آیندگان بکشیم».

اینها تازه ترین سخنان عیسی کلانتری است و هر چند قصد داشتم مطلب دیگری بنویسم اما سخنان معاون رییس جمهوری و رییس سازمان حفاظت محیط زیست آن قدر تکان دهنده است که مجال پرداختن به موضوع مورد نظر را باقی نگذاشته است.

هر چند که نیاز به تفسیر ندارد. از بس که حرف آقای کلانتری روشن و واضح است: در این سی چهل سال رسما محیط زیست را نابود کرده ایم.

به عبارت دیگر از تکنولوژی و فناوری برای نابودی بهره برده ایم و این کم هنری نیست!

قرن ها و هزاره ها در این سرزمین مردم در عین کم آبی، هم زندگی می کرده اند و هم مهم ترین پیشه آنان زراعت بوده است.

چند اتفاق اما موجب بر هم ریختن این نظم شد. اولی اصلاحات ارضی در آغاز دهه 40 خورشیدی بود. زیرا در سیستم ارباب – رعیتی سهم مشخصی به موضوع آب و احداث نهر و قنات و لایروبی اختصاص داشت و از اصلاحات ارضی به بعد این کار به سازمان های مختلف دولتی محول شد که هر چند نوسازی هایی انجام دادند اما در عمل گرفتار بوروکراسی های اداری شد.

اتفاق دوم بعد از انقلاب بود که تصور می شد به هرقیمت باید به همه جا آب برسانند تا کشاورزی را رونق دهند و چون مسؤولان مختلف در نواحی متفاوت ایران ریشه داشتند هرکه به قدر تصور خود کوشید نقشی ایفا کند اما در عمل وضعی را شاهدیم که می بینیم.

کافی است به یاد آوریم در تابستان 1358 و در مجلس خبرگان قانون اساسی و هنگامی که آیت الله محمد صدوقی نماینده استان یزد در مخالفت با ریاست جمهوری زنان وبرای این که بگوید زنان در عمران و آبادی نقشی نداشته اند به موضوع قنات ها اشاره کرد و گفت: «در همین یزد خودمان چهل هزار قنات داریم. این چهل هزار قنات را کی ساخته؟»

در این گفتار البته بحث نقش و زنان در میان نیست و تنها اشاره به تعداد قنات ها مد نظر است.

ما از تکنولوژی علیه منابع ملی استفاده کرده ایم. تا بوده در این مملکت شکار بوده اما در این سه چها ردهه با پیشرفته ترین سلاح ها به جانِ جانوران افتادیم و بدترین استفاده ممکن از تکتولوژی صورت پذیرفته است.

تا بوده از آب های غیر سطحی استفاده می شده اما با تکنولوژی چاه های عمیق حفر کردند و بی محابا آب برداشتند.

نمی خواهیم تمام تقصیر را گردن تکنولوژی بیندازیم که معلوم است مدیریت هم مؤثر یا مقصر بوده است. غرض این است که بگوییم تخصص ویژه ای کسب کرده ایم در بدترین نوع استفاده از تکنولوژی.

خودرو وسیله مرگ شده و صنعت آسانسور و پیشرفت در تکنولوژی های ساخت و ساز باعث شده شهر را عمودی بسازیم و این بلا را بر سر هوا بیاوریم.

قطعا این پرسش در ذهن خوانندگان شکل می گیرد که مگر همین آقای کلانتری سال ها وزیر و مقام مسؤول نبوده است؟ او هم می تواند متقابلا بگوید در آن سال ها هم هشدار می داده و از مخالفان جدی بحث خودکفایی بوده و معتقد بوده خودکفایی که به خاطر آن انتقال و اتلاف آب صورت پذیرفته تنها در اقلام استراتژیک مانند گندم پذیرفتنی است. یا در این صحبت ها هم تصریح کرده سخن گفتن صرف درباره گذشته فایده ای ندارد و باید به آینده اندیشید.

می توان این گفتار را ادامه داد اما واقعا نیازی نیست. تنها کافی است یک بار دیگر سخنان رییس سازمان حفاظت محیط زیست را بخوانیم و آن قدر تکان دهنده است که پیشنهاد انتزاع بخش آب از وزارت نیرو و سپردن آن به سازمان محیط زیست را به زمانی دیگر موکول می کنم.

به جای گریبان این وآن را گرفتن باید از خودمان بپرسیم: چه کردیم با خودمان؟

حتی جا دارد گریه کنیم و بدانیم این همه بی هنری در مدیریت منابع در کمتر جای دنیا سابقه دارد.

این جملات را که خواندم بیش از هر عدد و رقم صدای خش دار محسن چاوشی را می شنوم:

چه کردی با خودت، چاووش خون خاکِ بی زایر

چه کردی با خودت بُغض خیابون های بی عابر

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه

چه کردی با خودت آوازه خونِ شهر بی شاعر

کاری نکنیم درآینده ای نه چندان دور سرزمینی بی آب که نسل حیوانات آن هم منقرض شده تنها کاری که برای مان باقی بماند این باشد که بخوانیم:

چه کردیم با سرزمین خود، با این خاک...

عصرایران

منبع: ایران اکونومیست

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۰۷۷۹۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حفاظت از لاک‌پشت‌های دریایی در بوشهر/برداشت بارناکل غیرقانونی است

امین طلاب در گفت‌وگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: اخیراً شاهد انتشار فیلم‌هایی در فضای مجازی مبنی بر برداشت غیر اصولی بارناکل از لاک‌پشت‌های دریایی در استان بودیم که این اقدام غیرقانونی و مغایر با اصول حفاظت از محیط زیست است و با متخلفان برخورد قانونی خواهد شد.

وی با بیان اینکه بارناکل‌ها موجوداتی سخت‌پوست هستند که به طور طبیعی به سطوح سخت مانند صخره‌ها، کشتی‌ها، اسکله‌ها و حتی لاک لاک‌پشت‌های دریایی می‌چسبند، اظهار داشت: این موجودات بخش طبیعی از اکوسیستم دریایی هستند و می‌توانند فواید متعددی برای میزبان خود داشته باشند.

رئیس محیط زیست دریایی اداره کل حفاظت محیط زیست استان بوشهر افزود: برداشتن بارناکل‌ها از لاک لاک‌پشت‌های دریایی در اکثر موارد ضرورتی ندارد و این موجودات به ندرت به سلامتی لاک‌پشت‌ها آسیب می‌رسانند.

طلاب با تاکید بر اینکه برداشت غیر اصولی بارناکل‌ها می‌تواند برای لاک‌پشت‌ها استرس‌زا و آزاردهنده باشد و به پوسته آنها آسیب برساند و آنها را در معرض عفونت قرار دهد، تصریح کرد: برداشت بارناکل‌ها فقط در موارد خاص و توسط متخصصان مجرب و با مجوز سازمان حفاظت محیط زیست باید انجام شود.

رئیس اداره محیط زیست دریایی اداره کل حفاظت محیط زیست استان بوشهر از مردم خواست در صورت مشاهده چنین اقداماتی، مراتب را به اداره کل حفاظت محیط زیست استان یا پاسگاه‌های ساحلی اطلاع دهند.

وی خاطرنشان کرد: حفاظت از محیط زیست دریایی و جانوران ارزشمند آن وظیفه‌ای همگانی است و همه باید در این راستا تلاش کنیم.

بارناکل، گروهی از بندپایان زیرشاخه سخت پوستان، رده ماگزیلوپودا یا آرواره پایان و خرچنگ‌های دریایی محسوب می‌شود.

این جانور سخت پوست، معمولاً به سطوح مختلف آب از جمله صخره‌ها، اجسام غرق شده در آب، سازه‌های آبی و حتی بدنه کشتی‌ها و قایق‌ها می چسبد.

بارناکل‌ها همچنین رابطه همزیستی با برخی جانوران دریایی مانند خرچنگ، لاک پشت، وال و مارماهی دارند. این سخت پوستان دارای صفحاتی هستند که آنها را در برابر جانوران شکارچی محافظت می‌کند.

کد خبر 6089606