ذهن انسان چگونه تصمیم می‌گیرد؟
تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۲۰۲۵۱۳
کار کاهنمن پایه‌هایی را برای یک رشته جدید پژوهشی بر ساخته که شامل کشف چگونگی مراحل و سازوکار قضاوت شخصی انسان و راه‌های میانبری است که ذهن انسان در مرحله تصمیم‌گیری به کار می‌گیرد. مراحلی که ممکن است ذهن انسان را از مسیر اصول اولیه احتمالات نیز به دور افکند. این رشته جدید که بر اساس پژوهش‌های او و همکارانش ایجاد شد «اقتصاد رفتاری» نام گرفته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کارکرد سیستم یک و سیستم دو، در ذهن انسان
بر اساس کارکردهای شناختی، کاهنمن به‌عنوان بنیانگذار این حوزه، ذهن انسان را دارای دو سیستم می‌داند و آن را سیستم یک و سیستم دو می‌نامد. اولی آن سیستمی است که کارش پاسخگویی و ارائه نتایج و دستمایه‌های سریع و ظاهرا بدون تامل و فاقد چکش کاری و درنتیجه گزاره‌هایی است که دائما مغز انسان تولید می‌کند. این نوع دستمایه‌ها را در اصطلاح متعارف برداشت‌های ذهنی می‌نامیم. از طرف دیگر کار سیستم دو، سنجش، ارزیابی، نقادی و تفکر شدیدتر و پرمایه‌تر و استنتاج منطقی و عقلایی از دستمایه‌های ذهن است. کار سیستم دو کند و پر زحمت و نیروبر است.
قضاوت سریع گرچه ممکن است بر اساس ساز و کار‌های بسیار پیچیده مغزبه‌دست داده شده باشد و بسیار مفید و کارساز نیز باشد، لیکن می‌تواند اشتباه نیز باشد. یعنی ممکن است این حالت چهره عکس‌العمل مادر مهربانی باشد که فرزند خود را در آستانه افتادن در حوض آب مشاهده می‌کند. به‌عنوان مثالی دیگر، فرض کنید کسی از شما می‌‌پرسد حاصل ضرب ۲۴۵ در ۷۸۵ چه عددی است. در این مورد، سیستم یک پاسخ نمی‌تواند ارائه کند. پاسخ این پرسش به سیستم دو واگذار می‌شود که باید بر اساس پیگیری مراحل ضرب که با آن آشنا هستیم، جواب سنجیده‌ای برای آن فراهم کند. اگر از دانشجوی ریاضی بپرسیم جواب این ضرب چیست، ممکن است قبل از اینکه جواب آن را محاسبه کند، بگوید پاسخ این پرسش یک عدد ۶ رقمی است.
این حد پاسخ نیز دستمایه سیستم یک است. لیکن برای جواب درست باید مراحل مربوطه را طی کند و برای این کار سیستم دو را به‌کار اندازد. تصور کنید پدری که شب به منزل آمده است، می‌خواهد کمی ریاضی با فرزند دبستانی خود تمرین کند، تا او را در فراگیری حساب کمک کرده باشد. پدر همین مساله را به کودک می‌دهد و کودک نیز که انجام ضرب را پر دردسر می‌یابد در یک لحظه غفلت پدر از نزد او می‌گریزد و پنهان می‌شود. این نیز کار سیستم یک است، لیکن در این مورد ذهن کودک صورت مساله را تغییر داده (که از نزدیک پدر باید گریخت) و آن را علی‌الحساب ساده کرده و برای این مساله جدید راه حلی پرداخته و تحویل داده است. در بسیاری موارد، سیستم یک صورت مسائل را تغییر می‌دهد و حتی راه حل‌های اشتباهی به‌دست می‌دهد. درک سازوکارهای همین اشتباه‌ها است که به اندازه فهم ساز وکار‌های مربوط به یافتن جواب‌های صحیح اهمیت دارد و نیازمند پژوهش است.دانشمندان این حوزه معتقدند،کارکرد سیستم یک نتیجه مراحل تکاملی است و مربوط به ویژگی‌هایی است که میلیون‌ها سال در ساختار مغز حیوانات و در تکامل آن در مغز انسان پایدار شده است.
اینکه یک حیوان مانند غزال در دشت محل زندگی خود احساس کند که محیط ایمن است یا باید نگران اطراف خود باشد یا اینکه در نزدیکی او شاخه بوته تکان می‌خورد و زمان فرار سریع از آن محل است، چون ممکن است یک ببر پشت بوته پنهان باشد یا یک لاک‌پشت بی‌آزار باشد. این احساس خطر، نگرانی و تصمیم سریع لازمه تداوم حیات موجودات است و سازوکار آن جایگاه عمیقی در سیستم عصبی حیوانات از جمله انسان دارد. به همین دلیل نیز ذهن دائما در حال ارزیابی محیط اطراف است. آیا محیط ایمن است، آیا محیط آشنا است یا تغییر نگران‌کننده‌ای در حال وقوع است. این پرسش‌هایی است که در سیستم یک، دائم در جریان است. مترادف پرسش‌های ایمنی و آشنایی محیط برای غزال یا حیوان دیگر، در مورد انسان احساس روحیه سرشار همراه با آسایش خیال است.
این نوع موارد نیز مثال‌هایی از کارکردهای سیستم دو هستند: توجه به نمایش یک دلقک در سیرک. توجه به صدای یک فرد خاص در یک جلسه شلوغ. جست‌وجو برای مردی که موهای سفید دارد، در فرودگاه شلوغ که برای استقبال عموی سالمند خود رفته‌اید. توجه به رعایت آداب معاشرت در یک گردهمایی رسمی. مقایسه دو اتومبیل برای تصمیم در مورد خرید آنها. پر کردن فرم‌های مالیات. بررسی صحت یک الگوریتم یا یک بحث منطقی. حل یک مساله فیزیک یا مطلب مشابه...
در ذهن انسان سیستم یک همیشه در کار است و مشغول تحویل نظریه و پاسخ و راهنمایی یا گمراه کردن. سیستم دو تنبل و کم کار است و مگر تحت فشار اضافی حاضر به فعالیت نیست و فعالیت آن انرژی‌بر است. فعالیت سیستم دو در مقایسه با سیستم یک نیازمند ذخایر «بذل توجه» بیشتری است.
منبع: اتاق خبر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.otaghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اتاق خبر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۲۰۲۵۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟
نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسانهای هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیما‌های راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.
به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.
با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیرو‌های جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.
یک مرور کلیقبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیرو‌های هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.
به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:
این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیرو‌های عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.
فرآیند سوخت گیری هواییسوختگیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.
با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.
این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.
سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.
برای هواپیما‌های بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.
آینده سوخت گیری هواییآینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیرو‌های هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.
بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند