گفتگو با پدری که ۴ ماه از گم‌شدن پسرش می‌گذرد
تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۲۹۷۴۴
خانواده پارسا قندی چندین روز است که دلتنگند. خبری از پسرشان ندارند. حتی نمی‌دانند که او زنده است یا نه؛ ٤ ماه گذشته اما هنوز اثری از پارسا نیست. از بی‌خبری خسته‌اند، دلتنگند، مدام اشک می‌ریزند، همه چیز آنها را به یاد پارسا می‌اندازد، ولی امید دارند.
«شهروند» در ادامه نوشت: خانواده پارسا به بازگشت پسرشان امید دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پارسا دقیقا چطور و کجا ناپدید شد؟
روز ١١ تیرماه امسال بود. داشتیم از مسافرت شمال برمی‌گشتیم. نرسیده به امامزاده هاشم، تونلی است به اسم وامه، نبش این تونل، یک تفریحگاه به اسم نقش شاه وجود دارد. ما برای استراحت و خوردن ناهار آنجا ایستادیم و بساطمان را پهن کردیم. می‌خواستیم برای گرم‌کردن غذا آتش درست کنیم، برای همین با پارسا و بچه‌ها رفتیم که چوب جمع کنیم. من زودتر آمدم. وقتی بقیه بچه‌ها آمدند، دیدم پارسا نیست. پرسیدم پارسا کجاست. گفتند پشت‌سرمان داشت می‌آمد؛ اما نبود. هر چه گشتیم پارسا را پیدا نکردیم.
آن زمان با چه کسانی به مسافرت رفته بودید؟
ما چهار نفر به همراه خانواده خواهرم بودیم. در کل تعدادمان کم نبود. اتفاقا آن ٥ روز یکی از بهترین سفرهایمان بود. خصوصا به بچه‌ها خیلی خوش گذشت، کلی بازی کردند و خوشحال بودند؛ اما بهترین سفرمان در عرض چند دقیقه تبدیل به بدترین سفرمان شد.
بعد از اینکه متوجه شدید پارسا ناپدید شده چکار کردید؟
بلافاصله همگی به دنبال پارسا گشتیم. در آن اطراف خانواده‌های دیگر هم بودند، همه وقتی متوجه شدند با ما به سمت رودخانه و صخره آمدند و به دنبالش گشتیم؛ ولی پیدا نشد که نشد. در عرض چند ثانیه زندگی ما از این رو به آن رو شد و پسرم را از دست دادیم.
پارسا آخرین‌بار چه لباسی به تن داشت؟
شلوارک و تی‌شرت سبز و دمپایی آبی به تن داشت که الان فقط یک لنگه از دمپایی‌هایش پیدا شده است.
فکر می‌کنید چه اتفاقی برای پارسا افتاده باشد؟
دقیق مطمئن نیستم؛ اما یک مورد برایمان خیلی مشکوک است. آن هم دو خانواده‌ای که آن اطراف بودند و درست زمانی که پارسا ناپدید شد، در میان همهمه مردم و جمعیت، خیلی زود وسایلشان را جمع کردند و رفتند. تنها آن خانواده که دو زن و شوهر بودند و فرزندی هم به همراه نداشتند، آن اطراف نشسته بودند؛ یعنی پارسا آخرین‌بار تقریبا نزدیک آنها بود ولی وقتی از آنها سراغ پارسا را گرفتیم، بدون هیچ فکری گفتند، بچه‌ای این اطراف ندیدند. بعد از وقتی همه مردم آنجا جست‌وجو را شروع کردیم، پنهانی سوار خودروهایشان که یک پراید و پژو ٢٠٦ مشکی‌رنگ بود، شدند و رفتند.
یعنی تصور می‌کنید که آنها پارسا را ربوده باشند؟
همه اینها احتمالات است؛ ولی آنها مشکوک بودند. از وقتی آمدیم دیدیم که جدا از شلوغی‌ها یک جای خلوت نشسته‌اند و حتی یکی از آنها انگار داشت موادمخدر مصرف می‌کرد؛ ظاهر مناسبی هم نداشتند. چرا باید بلافاصله بعد از ناپدیدشدن پارسا وسایلشان را جمع کنند و بروند.
جایی که آنها نشسته بودند، خلوت بود؟ یعنی می‌شد که پارسا را به راحتی با خودشان ببرند؟
بله؛ آنها جدای جمعیت بودند و آنجا خلوت بود.
در آن زمان صدایی از پارسا نشنیدید؟
نه اصلا هیچ صدایی نشنیدیم؛ ولی ممکن است که پارسا را در یک لحظه بیهوش کرده باشند که سروصدایی هم نکند.
آن دو خانواده با هم بودند؟
این را هم نمی‌دانیم. فقط کنار هم نشسته بودند. اصلا متوجه این نشدیم که با هم هستند یا نه؛ هر چه هم می‌گویم فقط احتمال است. شاید هم پسرم در آب غرق شده باشد؛ ولی اگر غرق شده بود باید یک ردی از او پیدا می‌کردیم.
تا به حال هیچ نشانه‌ای از پارسا پیدا نشده است؟
فقط یک لنگه دمپایی‌اش درست در نزدیکی همان دو خانواده مشکوک پیدا شد؛ آن هم تنها یک لنگه. اگر پارسا در آب افتاده باشد، چرا باید دمپایی‌اش آنجا باشد. همین است که من به این موضوع مشکوکم.
شکایت هم کرده‌اید؟
بله؛ پرونده در دادسرا و پلیس آگاهی آمل در حال رسیدگی است و حالا امکان انتقال پرونده به تهران نیست؛ هر کاری کردم نشد. برای همین مرتب باید به آمل برویم. حتی از آن دو خانواده هم تصویر چهره‌نگاری تهیه کرده‌ایم؛ ولی هیچ ردی از آنها نیست. ما با تمام کسانی که آن روز در محل حادثه بودند در ارتباط هستیم به جز آن دو زن و شوهر.
رودخانه را هم گشته‌اید؟
بعد از این حادثه بلافاصله نیروهای امدادی هلال‌احمر جست‌وجوهایشان را در رودخانه آغاز کردند؛ اما هیچ اثری از پسرم نبود. ما حتی به نیروهای امدادی هم اکتفا نکردیم، خودمان بسیج شدیم و تمام رودخانه را گشتیم؛ اما دریغ از حتی یک نشانه از پسرم.
در این مدت برای پیداشدن پارسا چه کارهایی انجام دادید؟
از وقتی پارسا دیگر نیست، روزگارمان خیلی سخت شده؛ بدون هیچ استثنایی هر پنجشنبه به محل حادثه می‌روم، چادر می‌زنم و تا جمعه شب آنجا را می‌گردم. هر بار هم عده‌ای برای کمک به من همراهم می‌آیند؛ از فامیل و دوستانمان گرفته تا همسایه‌ها و حتی افراد غریبه مرا همراهی می‌کنند. بارها طناب وصل کرده و به رودخانه رفته و آنجا را گشته‌ام؛ نه فقط آن محل بلکه تا چند کیلومتری آنجا را هم گشته‌ام؛ رودخانه، جنگل و صخره‌ها اما هیچ نشانه‌ای از پارسا نیست.
پلیس و نیروهای امدادی چه می‌گویند؟
پلیس که می‌گوید در حال پیگیری است. نیروهای امدادی هلال‌احمر گزنک هم سه روز تمام آنجا را گشتند وقتی به نتیجه رسیدند، جست‌وجوها را متوقف کردند. آنها اعتقادشان بر این است که پارسا به داخل رودخانه رفته و غرق شده است ولی من مطمئنم که پسرم به رودخانه نرفته؛ پارسا بشدت از آب می‌ترسید؛ آن‌قدر زیاد که مطمئنم حتی اگر ناخواسته داخل آب افتاده باشد هم از ترس حالش بد شده باشد. پارسا از آب وحشت داشت و هیچ وقت سمت آن نمی‌رفت. در حال‌حاضر نیز خود سردار اشتری، فرمانده نیروی انتظامی، شخصا دستور پیگیری‌های لازم را به نیروی انتظامی صادر کرده تا پسرم را برایم پیدا کنند.
از اقداماتی که هلال‌احمر برایتان انجام داده است، بگویید؟
در همان روزهای اول تمام مسیر رودخانه و صخره را جست‌وجو کردند؛ اما وقتی اثری از پارسا پیدا نشد، جست‌وجوها را متوقف کردند ولی حالا در دیداری که با آقای سلیمی، رئیس سازمان امداد‌و‌نجات هلال‌احمر داشتیم، دستور پیگیری صادر شد و آنها قول جست‌وجوی مجدد را داده‌اند. قرار شده که یک اکیپ از تهران و یک تیم هم از هلال‌احمر آمل برای پیداکردن پسرم بسیج شوند و باز هم جست‌وجوها را از سر بگیرند.
شغل شما چیست؟
در یک شرکت دولتی سرپرست قسمت ماشین‌کاری و تراشکاری هستم.
به جز پارسا چند فرزند دیگر دارید؟
یک دختر ١٢ ساله دارم به نام هستی.
درخواستتان از مسئولان چیست؟
من فقط می‌خواهم پسرم پیدا شود. از مسئولان می‌خواهم پسرم را هر طور که هست پیدا کنند. این بی‌خبری بیشتر ما را نابود کرده است. حتی اگر اتفاق بدی هم برای پسرم افتاده باشد یا حتی دیگر زنده نباشد، باز هم می‌خواهم بدانم. من هر بار که به محل حادثه می‌روم، وقتی برمی‌گردم همسرم با چشمانی اشکبار منتظر یک حرف یا نشانه‌ای امیدوارکننده است؛ ولی نه حرفی دارم و نه نشانه‌ای. حتی لنگه دیگر دمپایی پسرم هم پیدا نشد تا حداقل آن را به همسرم بدهم تا کمی آرام شود.
خودتان امید به زنده‌بودن پارسا دارید؟
ما تا آخرین لحظه امیدمان را از دست نمی‌دهیم. مرتب با خودم می‌گویم اگر پارسا غرق و یا در آن اطراف دچار حادثه‌ای شده باشد، باید تا الان ردی یا نشانه‌ای از او پیدا می‌شد؛ ولی هیچ چیز نیست. همین‌ها باعث می‌شود که امیدوار شوم. با این حال دیگر از بی‌خبری و انتظار خسته شد‌ه‌ام. ٤ ماه است که زندگی نداریم و مرتب اشک می‌ریزیم؛ واقعا سخت است و دیگر تحملمان تمام شده است. از مسئولان می‌خواهم پسرم را پیدا کنند. هر طور که هست فقط او پیدا شود و ما بدانیم که چه اتفاقی برایش افتاده است؛ این بی‌خبری ما را از پا در آورده است.
پارسا پسر باهوشی بود؟
پسرم فوق‌العاده هوش بالایی داشت. با آن سن کمش از تکنولوژی سر در می‌آورد. هر کس سوالی داشت از پارسا می‌پرسید. برادرم گوشی آیفون خریده بود و پارسا تمام برنامه‌های آن را نصب کرد. پسرم خیلی باهوش و زرنگ بود؛ هر جا می‌رفت همه از هوش او تعریف می‌کردند.
منبع: الف
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۲۹۷۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دعوت از حکومت برای دیدن یک مناظره | گره خوردن سرنوشت مردم به ذهنیت ساده‌انگارانه | پس‌موضوع حجاب دقیقا چه می‌گذرد؟
فعال سیاسی اصلاح طلب نوشت: اینکه کسانی خود را دانا به دستورات خدا دانسته و از این منظر بخواهند به مردم امر و نهی کنند، جوابگوی نسل جدید نیست. این استدلال‌های درون دینی شاید برای گروه‌های حوزوی مناسب باشد.
عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی با عنوان «مناظره در مورد حجاب» در روزنامه اعتماد نوشت:
سایت «مدرسه آزاد» گفت‌وگوی به نسبت مفصلی (اینجا ببینید) را میان دکتر محسن برهانی و دبیر سابق «ستاد امر به معروف و نهی از منکر» انجام داده که با دیدن آن متوجه می‌شویم، چگونه سرنوشت یک جامعه و مردم به ذهنیت‌های ساده‌انگارانه گره خورده است. ذهنیت‌هایی که نه آشنایی کافی با فقه و کلام دارد و نه بهره‌ای از حقوق و جامعه‌شناسی برده است و نه حتی چارچوب عملی قابل اجرا و موثری دارد.
اینکه در پس ذهن حکومت در موضوع حجاب چه می‌گذرد، روشن نیست. حداقل برای بنده روشن نیست، چون خیلی کلی و کلان فقط به ضرورت فقهی و قانونی آن اشاره می‌شود. ولی اگر سخنان رییس ستاد مزبور را موضع رسمی تلقی کنیم در این صورت، آقای دکتر برهانی به دلیل آشنایی و تسلط بر هر دو حوزه فقه و حقوق به خوبی نشان می‌دهد که ادعاهای طرف مقابل به کلی نادرست است. ضمنا توجه کنیم که طرف مقابل رییس ستاد مهم‌ترین نهاد رسمی برای ترویج حجاب و مقابله با بی‌حجابی است، بنابراین باید قوی‌ترین فرد حکومت در توجیه و دفاع از حجاب باشد ولی تعجب از این رو بود که اصولا ایشان چگونه پذیرفته که در چنین گفت‌وگویی شرکت کند.
کافی است به حدود ۳۰۰۰ نظری که فقط طی دو روز در زیر فیلم این مناظره گذاشته شده است، نگاهی بیندازند تا ببینند آن‌گونه دفاع کردن از حجاب و خدا و حکومت اسلامی دقیقا تایید تحلیل آقای برهانی است که نه تنها موجب تقویت حجاب نمی‌شود، سهل است که منجر به بدبینی بیشتر مردم از ارزش‌های اسلامی و حکومتی نیز می‌شود. در واقع باید توصیه کرد که همه دست‌اندرکاران حکومت این مناظره را ببینند. اگر واقعا کفه گفت‌وگو را به سود دبیر سابق ستاد امر به معروف و نهی از منکر دیدند خب این را رسما اعلام دارند تا همه متوجه شوند مبنا و منطق قانون‌نویسی و سیاستگذاری در ایران چیست و دیگر بحث را ادامه ندهند.
ولی اگر معتقدند که استدلال‌های مهم‌تری برای دفاع از سیاست‌های جاری در امر حجاب دارند آنها را در گفت‌وگویی دیگر اظهار کنند. خوبی گفت‌وگو در این است که شنونده یکسویه به قاضی نمی‌رود. نکته بسیار مهم‌تر در ذهنیت نادرستی است که این افراد از نقش مردم در جمهوری اسلامی دارند که گفت‌وگو را بلاموضوع می‌کنند و این خطرناک است. چنین رویکردی در آغاز انقلاب مطلقا جایگاهی نداشت و اصولا هم نمی‌توانست با مفهوم انقلاب سازگاری داشته باشد. ولی چگونه شده که ۴۵ سال بعد از انقلاب عده‌ای به خود جرات می‌دهند که خود را متولی حقانیت معرفی کرده و برتر از اراده مردم تعریف کنند؟ جالب‌تر اینکه طرفداران این رویکرد حتی قادر به ارایه یک اندیشه منسجم از آنچه می‌خواهند انجام دهند، نیستند. نه درکی از تفاوت حق و تکلیف و نه تحلیلی از فلسفه حقوق و جامعه‌شناسی کیفری دارند. استدلال‌های رایج‌شان در حد روزنامه‌نگاری دیواری مدارس است. به علاوه شیوه مواجهه با مردم و اقناع آنان باید بر اساس عقلانیت و ادبیات عمومی و سخنان دقیق و مبتنی بر آمار و منطق علمی باشد.
اینکه کسانی خود را دانا به دستورات خدا دانسته و از این منظر بخواهند به مردم امر و نهی کنند، جوابگوی نسل جدید نیست. این استدلال‌های درون دینی شاید برای گروه‌های حوزوی مناسب باشد. برای مقابله با بی‌حجابی همه اصول و قواعد شرعی، حقوقی، سیاسی و نیز اجرایی و انتظامی را دچار اختلال جدی می‌کنند تا این پدیده رخ ندهد در حالی که اندکی تامل نشان می‌دهد که احتمال چندانی برای تحقق این هدف، نه تنها وجود ندارد، بلکه بسیار پرهزینه خواهد بود.
عجیب‌تر اینکه قرار دادن پلیس و دستگاه قضایی جلوی مردم و به میدان آوردن تمام توان حکومت برای مقابله با امری اجتماعی که ماهیت آن مجرمانه نباشد، قابل فهم و دفاع نیست و همه این نیروها را مستهلک و اتفاقا مردم و زنان را بیشتر عصبانی و منزجر می‌کند. ادامه رسیدگی به طرح حجاب با گفت‌وگوهای غیرشفاف گویای واقعیت است. چرا شورای نگهبان چنین وضعیتی را می‌پذیرد و مذاکرات با تعدادی از دست‌اندرکاران طرح درباره جزییات این قانون را شفاف نمی‌کند؟ چرا باید موضوعی را جرم‌انگاری کرد در حالی که مردم نه تنها از آن حمایت نمی‌کنند، بلکه از زنان و دخترانی که مورد هجوم واقع می‌شوند، حمایت می‌کنند؟
مردم باید از اجرای قانون توسط نیروی انتظامی یا هر نهاد دیگر استقبال کنند ولی این چه قانونی است که امام جمعه قم می‌گوید: از نیروی انتظامی و همه کسانی که زخم زبان‌ها را به جان خریدند، تشکر می‌کنیم یا فرمانده انتظامی بگوید: «هیچ اراده‌ای، تهمتی، افترایی، هیچ سرزنشی و شماتتی ما را از این راه پر فیضی که حضرت حق در برابرمان قرار داده به عقب نخواهد راند.» مگر قرار است در مواجهه با جرم کسی را سرزنش کنند؟ پس آنچه که با آن مقابله می‌شود حداقل از نظر مردم جرم نیست.
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند