حرف های جالب کارگردانان زن اسکارخارجی زبان از تجربیات شان/از آنجلیا جولی تا نرگس آبیار
تاریخ انتشار: ۱۶ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۳۰۸۹۱
در حالی که امسال ۲۷ زن کارگردان در میان ۹۲ فیلم اسکار بخش خارجی زبان جای دارند و با این رقم رکوردی در این زمینه ثبت شده، شماری به سوالهایی مشترک درباره تجربیات شان پاسخ دادهاند.
ایران آنلاین /نشریه سینمایی ورایتی سوالهایی مشترک را برای همه کارگردانهای زنی که امسال فیلم شان به بخش اسکار خارجی زبان معرفی شده است، ارسال کرده و از آنها خواسته است تا بگویند بزرگترین موفقیت این فیلمسازان زن و هدف آنها از ساخت فیلمشان چه بوده است، این که قهرمانان فیلمسازی آنها چه کسانی هستند و دل شان میخواهد دنیا چه چیزی را درباره آنها به عنوان یک کارگردان بداند و چه پیامی دارند؟ از دیگر پرسش هایی است که برای همه این کارگردانها ارسال شده تا به صورت کتبی به آنها پاسخ بگویند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
پاسخ شماری از این کارگردانها از جمله نرگس آبیار کارگردان ایرانی که با فیلم اش «نفس» به اسکار معرفی شده و شماری از کارگردانهایی که از آسیا و اقیانوسیه در این رقابت شرکتکردهاند، در زیر آمده است.
رویا سادات سازنده فیلم «نامهای به رییس جمهوری» از افغانستان
وی در پاسخ درباره فیلم اش گفته است که او تابوهایی از جامعه خود را در این فیلم روایت کرده و بزرگترین مانع او در ساخت فیلم اش موقعیت امنیتی کشورش بوده و از آنجا که او در افغانستان زندگی میکند باید به همه این مسایل توجه میکرده است، چرا که برخی از مناطق فیلمبرداری فیلم اش در مناطقی ناامن واقع بودند. این که هیچ استودیوی تولید فیلمی در افعانستان وجود ندارد و او مجبور بوده از لوکیشنهای واقعی استفاده کند ریسکپذیری کار وی را بالا میبرد.
در عین حال وی مجبور شده با بودجه خودش فیلم را بسازد چون تهیهکنندهها حاضر نمیشدند به سراغ ایدههای جدید بروند. وی در پیامی که داده از تهیه کنندگان بینالمللی خواسته است که به تولید فیلم در افغانستان کمک کنند و تاکید کرده است که با وجود همه مشکلات او سعی کرده تا فیلمی با کیفیت بالا بسازد.
روت بورگوبلو سازنده فیلم «فضای بین» از استرالیا
بورگوبلو دیگر کارگردانی است که به این پرسش ها پاسخ گفته است. وی بزرگترین مانع را زمان دانسته است و از آنجا که این فیلم، فیلمی مشترک بین ایتالیا و استرالیا بوده زمان زیادی برای تولید آن صرف شده است. وی دستاوردهای اش را ترکیبی از پایداری، سرنوشت و حمایت شبکه سازنده دانسته است و میگوید امیدوار است بتواند سریالی تلویزیونی برای زنان بسازد. وی از فدریکو فلینی به عنوان قهرمان خودش نام برده و این را که زنان کارگردان در استرالیا هنوز در اقلیت هستند پیامی برای مردم دانسته و میگوید استرالیا راهی طولانی در پیش دارد تا به برابری موقعیتها برای زنان دست پیدا کند.
آنجلینا جولی سازنده «اول پدرم را کشتند» از کامبوج
جولی در پاسخ به پرسش نخست میگوید فیلمی با این ابعاد هرگز در کامبوج ساخته نشده بود و این بزرگترین چالش وی برای ساختن فیلم بود. در عین حال گروه سازنده در کنار هم بزرگترین دستاورد وی بودند و همه عوامل سازنده از پشت دوربین و جلوی دوربین و حتی مترجمها و تراپیستها به وی کمک کردند تا این فیلم ساخته شود.
جولی بزرگترین تجربه خلاقانهاش را این میداند که به عنوان یک فیلمساز بتواند از دیگر هنرمندان حمایت کند و با آثارش راه آنها را باز کند تا تواناییها و استعداد آنها هم به گوش دیگران برسد. وی از ریتی پان تشکر ویژه دارد که هم کارگردانی استثنایی و هم متخصصی در زمینه موسیقی و عکاسی در کامبوج است و از دوران خمرهای سرخ اطلاعات زیاد داشته است.
وی میگوید فکر نمیکرد کارگردان شود و خودش را به عنوان یک کارگردان زن نمیشناسد اما معتقد است باید زنان پشت همدیگر باشند و نیاز به زنان قوی تری هم در این صنعت هست تا بتوانند دنیا را از زاویه دید زنان روایت کنند.
نرگس آبیار سازنده «نفس» از ایران
آبیار زن بودن را بزرگترین مانع در آغاز کارش میداند و میگوید ابتدا هیچ کس به کارهای ام اعتماد نمیکرد. این مشکلی تاریخی در سراسر جهان است که زنان اول از زاویه جنسیتشان قضاوت میشوند و بعد هنر و تواناییهای شان مورد توجه قرار میگیرد.
وی این که به عنوان یک فیلمساز و نویسنده توانسته است آنچه را میخواهد به انجام برساند دستاورد خودش میداند و میگوید توانسته است هر چه را خواسته است بسازد و از این بابت بسیار خوشحال هم هست. وی میگوید معتقد است موفقیت فیلم به فروش آن در باکس آفیس یا جشنوارههای جهانی بستگی ندارد و فیلمساز باید از خودش و کارش رضایت داشته باشد.
برای نرگس آبیار بزرگترین دستاوردش مخاطبان و فیلمسازان دیگر بودهاند و به ویژه در ۲ فیلم بلند اخیرش یعنی « شیار۱۴۳» و «نفس» پاسخهای مثبتی از منتقدان دریافت کرده است و اکنون خوشحال است که مخاطبان او در خارج از مرزها نیز میتوانند فیلم اش را ببینندآبیار افزوده است برای اش بزرگترین دستاورد مخاطبان و فیلمسازان دیگر بودهاند و به ویژه در ۲ فیلم بلند اخیرش یعنی « شیار۱۴۳» و «نفس» پاسخهای مثبتی از منتقدان دریافت کرده است و اکنون خوشحال است که مخاطبان او در خارج از مرزها نیز میتوانند فیلم اش را ببینند.
آبیار از کیشلوفسکی و ایناریتو به عنوان فیلمسازان محبوب اش یاد کرده و در پیام خودش به عنوان زن بودن به دوران جنگ ایران اشاره کرده که زنان و کودکان و درگیری آنها در جنگ همواره ذهن او را به خود مشغول کرده و این امر را در فیلمهای اش نیز دنبال کرده است.
متی دو سازنده «عزیزترین خواهر» از لائوس
این کارگردان در پاسخ به پرسش اول از شرایطی که باید فیلم اش را می ساخت به عنوان بزرگترین سد یاد کرده و میگوید این اولین تجربه در تولید مشترک فیلم بود و گروه سازندگان کوچک بودند و ۱۲ نفری این فیلم را ساختند. آنها با بودجهای کمتر از ۲۵۰ هزار دلار این کار را انجام دادند.
وی در عین حال از خودش به عنوان یک فرد بسیار خوش شانس یاد میکند که توانسته است کارگردان شود و در بیان اهداف اش میگوید هیچ هدف مادی برای ساخت این فیلم نداشت و قصد نداشت به فیلمی پرفروش بدل شود بلکه میخواست آن چیزی را بسازد که دوست دارد.
آنماری جسیر سازنده فیلم «واجب» از فلسطین
این کارگردان میگوید بزرگترین مشکل اش رودروریی در موقعیتهایی با عناصر قدرت بود که تلاش داشتند تا این کار را مقهور خودشان کنند چرا که آن را منطبق بر دیدگاههای خودشان نمییافتند. وی بزرگترین دستاوردش را ساخت فیلم کوتاه «مثل ۲۰ چیز غیرممکن» میداند که ساخت اش ۲ سال طول کشید و به کن راه یافت و او هرگز نمیتواند تلفنی را که به وی مبنی بر پذیرفته شدن فیلم اش شد فراموش کند. این کارگردان میگوید این فیلم قدرت اش را به خودش ثابت کرد و موجب شد تا به خودش بیشتر فشار بیاورد. وی از ارنست لوبیچ، جان کازاواتیس، فلینی، گدار، دسیکا و دنیس به عنوان فیلمسازان محبوب اش یاد کرده است./مهر
منبع: ایران آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۳۰۸۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا هیچ وقت یادمان نمی ماند درِ خانه را قفل کرده ایم یا نه؟
دانشمندان یک قدم به درک اینکه چرا بعضی چیزها را به خاطر می سپاریم و برخی دیگر را فراموش می کنیم، نزدیک تر شده اند.
به گزارش روزیاتو، محققان دانشگاه رایس ِ آمریکا دست به پژوهشی زدند که نشان داد ما برخی جنبه های یک تجربه همچون شرایط کلی را به جای جزئیات کوچک تر به خاطر می سپاریم.
به همین دلیل است که احتمال فراموش کردن تجربه های جزئی تر و پیش پا افتاده تری مانند قفل کردن یا نکردن در ِ خانه، بیشتر است.
برای درک بهتر نحوه ی عملکرد حافظه ی انسان، محققان دانشگاه رایس تصاویری را به شرکت کنندگان پژوهش خود نشان دادند.
در این آزمایش حافظه، برخی از تصاویری که برای شرکت کنندگان به نمایش درمی آمدند، تکراری و برخی دیگر جدید بودند.
برخی تصاویر شباهت زیادی به یکدیگر داشتند، اما در برخی دیگر تشخیص تفاوت های آن ها از یکدیگر دشوارتر بود. هدف از نمایش تصاویر مشابه، مختل کردن حافظه با شبیه سازی تجربیات پیش پا افتاده ای بود که روزانه داریم، مانند قفل کردن در ِ خانه.
محققان پی بردند که به یاد ماندنی ترین تصاویر که احتمال به خاطر سپردن آن ها توسط شرکت کنندگان بیشتر بود، تصاویری رنگارنگ با حضور افرادی در عکس بودند. به عبارت دیگر، تصاویری که شلوغ و بی نظم نبودند، فراموش نشدنی تر بودند.
گرچه شرکت کنندگان به یادماندنی ترین تصاویر را به درستی به یاد آورده بودند، اما اثر آن بعد از ۲۴ ساعت از میان رفت. این به ویژه درمورد به یاد آوردن تجربیات مثبت صدق می کرد، امری که نشان داد این دست تجربیات در ابتدا به یاد می مانند، اما بیشتر مستعد فراموش شدن هستند.
گرچه معمولاً تصور این است که احساسات می توانند فرآیند پردازش حافظه را بهبود بخشند، اما انسان ها اغلب جنبه ی اصلی یک تجربه یا به عبارتی دیگر «مخلص کلام» را به یاد می آورند، نه جزئیات اضافی را. به گفته ی محققان، گذشت زمان اغلب این موضوع را تشدید می کند.
برای مثال، اگر سعی کنیم که به خاطر آوریم در سال گذشته چه کارهایی انجام دادیم، احتمالاً کارهای زیاد و مختلفی را به خاطر می آوریم. با این حال، احتمالاً تنها برخی از این خاطرات را با جزئیات زیاد به خاطر می آوریم. ممکن است به یاد بیاوریم که به سفر رفته بودیم، اما احتمالاً یادمان نمی آید که در هر روز ِ سفر چه فعالیت هایی انجام داده بودیم.
نتایج این پژوهش نشان داد محتوای احساسی، مدت زمان گذشته یک تجربه و ویژگی های ادراکی حافظه، همگی در به خاطر آوردن یا نیاوردن جزئیات یک اتفاق تأثیرگذارند.
به گفته ی محققان دانشگاه رایس، این پژوهش نشان داد که تجربیاتی که برای یک شخص فراموش نشدنی هستند، مثل جشن تولد، مرگ عزیزان و غیره، به احتمال زیاد برای یک شخص دیگر هم فراموش نشدنی هستند. این ها اغلب تجربیات مثبت یا منفی هستند.
این محقان می گویند ما اغلب تصور می کنیم که خاطرات احساسی بهتر به خاطر سپرده می شوند، اما در حقیقت این ویژگی های اصلی یک خاطره است که به خاطر سپرده می شود، اما جزئیات آن ممکن است فراموش شوند.
یکی از دلایل اینکه ما نمی توانیم همه ی تجربیات مان را به خاطر آوریم این است که مغز ما ظرفیت محدودی دارد.
به گفته ی محققان، مغز ما احتمالاً نمی تواند هر چه که تجربه می کنیم را به خاطر بسپارد و به همین دلیل مجبور هستیم اندکی از اطلاعاتی که مهم نیستند را به شکل انتخابی فراموش کنیم.
کانال عصر ایران در تلگرام