به نقل از «شبستان»

راه شاد کردن دل امام زمان(عج)/چگونه انتظار گفتمان غالب می شود؟

تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۵۶۶۰۲

خبرگزاری شبستان: روابط ما باید حول محور محبت به اهل بیت(ع) باشد تا جامعه عصر غیبت ما بهشتی شود؛ اما امروز روابط ما براساس منیّت است و افراد معتقدند که «کلاهت را سفت بگیر تا باد نبرد»؛ شناخت و باور به امام زمان(عج) را محور کار نکرده ایم.

حجت الاسلام والمسلمین هادی حسین پور، کارشناس و مبلغ مهدوی در گفت وگو با خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان در پاسخ به این سوال که چرا علی رغم برگزاری جشن ها و مراسم مختلف در مناسبت هایی مثل  نیمه شعبان و 9 ربیع الاول، هنوز فرهنگ انتظار در جامعه گفتمان غالب نشده است، اظهار کرد: برای گفتمان سازی در جامعه، باید سه کار و فعالیت صورت گیرد، اول، ترویج شناخت امام زمان(عج) است که این شناخت متفاوت از شناختِ شناسنامه ای است و منظور شناخت جایگاه امام در عالم هستی و دیگری شناخت رابطه ما با ایشان است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

وی با اشاره به اینکه باید مردم بدانند منظور از امام من و یا امام عالم هستی به چه معناست؟، تصریح کرد: در زیارت جامعه کبیره 250 ویژگی برای امام معصوم(ع) بیان شده است که به معنای 250 شغل و کار برای حضرت(ع) است و انسان باید آنها را بشناسند تا بداند، امام در عالم هستی چه کاری انجام می دهد و بعد از این مرحله باید باور به امام را در جامعه بسط و گسترش داد.

 

حسین پور با اشاره به اینکه انسان اغلب بسیاری از مطالب را می داند اما به دلیل عدم شناخت دقیق به آنها باور ندارد، بیان کرد: برای مثال انسان می داند مرگ و بهشت و جهنمی وجود دارد اما آنها را جدی نمی گیرد، در حالی که به دلیل شناخت عمیق نسبت به خطرات آتش هیچگاه دست به آن نمی زند تا آسیب نبیند.

 

باور به امام زمان(عج) باید محور سبک زندگی ما شود

این کارشناس مهدوی با بیان اینکه ما می دانیم امام زمانی وجود دارد، ما را نگاه می کنند، پرونده اعمال ما نزد ایشان می رود اما این شناخت عمیق نیست که باز هم گناه می کند، افزود: بعد از ایجاد این باور، باید زندگی را در جامعه براساس آن شکل دهیم که اگر این باور در زندگی ما نمایان نشود، گفتمان سازی حاصل نمی شود.

 

وی با بیان اینکه انسان خدا را می شناسد و نسبت به آن باور هم دارد اما تا زمانی که خدا را در زندگی وارد نکند، تاثیرگذار نخواهد بود، گفت: بطور مثال در کشور ما در هر سال چندین مرتبه کنکور برای ورود به مقاطع مختلف دانشگاه برگزار می شود و همگان نسبت به آن شناخت و باور دارند اما برای دو خانواده نگاه و عملکرد نسبت به این واقعه متفاوت است، خانواده اول دو پیرزن و پیرمرد هستند که تمام فرزندانشان ازدواج کردند و تنها هستند ، این افراد می دانند فردا کنکور است اما برای آنها مهم نیست و در زندگی آنها اثری ندارد و کاری به کنکور ندارند مانند افرادی که می دانند امام زمان(عج) هستند اما کاری به ایشان ندارند و به قول خود فقط زندگی شان را می کنند.

 

حسین پور اضافه کرد: خانواده دوم دارای یک فرزند کنکوری است، آنان ضمن شناخت و باور نسبت به کنکور، زندگی خود را هم بر این مبنا برنامه ریزی می کنند، فرضا در تابستان آن سال به مسافرت نمی روند، مهمانی رفتن و یا مهمانی دادن ها را محدود و کنکور را به محور اصلی زندگی خود تبدیل می کنند و فردی که از بیرون به این زندگی و خانواده نگاه کند، خواهد فهمید که هدفی میان آنها در جریان است.

 

«پیاده روی اربعین»؛ الگوی سبک زندگی منتظرانه

این کارشناس مهدوی با اشاره به اینکه تمام مردم ایران می دانند که امام زمان(عج) هستند و هم اکنون غایب اند اما بسیاری این دانسته را گوشه زندگی خود قرار دادند و محور کار نکرده اند، تاکید کرد: اهل بیت(ع) سفارش کرده اند که مومنین با یکدیگر مهربان و شیعیان مراقب یکدیگر باشند اما تحقق این مهم تنها در ایام پیاده روی اربعین دیده می شود و در این مدت در تمامی جاده های منتهی به کربلا این فرموده اهل بیت(ع) محور کار و امام حسین(ع) محور تمام امور می شود و مدینه فاضله موقتی شکل می گیرد.

 

وی با بیان اینکه در مسیر پیاده روی اربعین تنها دو سمت وجود دارد «زائرالحسین(ع)» و یا «خادم الحسین(ع)»، گفت: در دیگر ایام سال باور اینگونه است که فردی برنده است که بیشتر برای خود ذخیره کند و به دیگران ندهد اما در این ایام هر کس برای امام حسین(ع) هرچه دارد به میدان می آورد و در طبق اخلاص می گذارد؛ بنابر روایات در زمان ظهورِ امام زمان(عج) این رویکرد اربعینی در تمام سال حاکم خواهد بود و ایشان محور تمام زندگی خواهند شد و جامعه دوران غیبت نیز باید اینگونه باشد.

 

حسین پور با طرح این مثال که در برقراری ارتباط تماس میان دو فرد، ابتدا برقراری ارتباط با شبکه صورت می گیرد و بعد با فرد مورد نظر، تصریح کرد: اهل بیت(ع) به دنبال آن بودند تا سبک ارتباط اجتماعی براساس محبت به ائمه اطهار(ع) و در زمان غیبت براساس محبت به امام زمان(عج) شکل بگیرد و امروز اگر در نیمه شعبان و یا 9 ربیع جشن و مراسم گرفته می شود اما اثر لازم را ندارد، بدین خاطر است که فعالیت ها و تلاش ها در شبکه ولایت نیست، اما در پیاده روی اربعین انسان ها بدون اینکه از همدیگر شناختی داشته باشند، براساس محبت به امام حسین(ع)، به یکدیگر خدمت می کنند.

 

کیفیت شاد کردن دل امام زمان(عج)

کارشناس مهدوی با اشاره به اینکه در کتاب شریف «کافی» باب ادخال السرور مومنین روایتی در زمان امام صادق(ع) نقل شده، ادامه داد: در این روایت آمده است فردی که در اهواز کشاورز بوده است، به دلیل دریافت مالیات از سوی نجاشی نزد امام صادق(ع) می رود و می گوید کشاورز هستم و مالیات امسال سنگین است، توان پرداخت ندارم ، کمکم کنید تا این حاکم ملاحظه مرا کنند و حضرت(ع) نامه ای به نجاشی که از محبین اهل بیت(ع) بود با این مضمون نوشتند که: «بسم الله الرحمن الرحیم. برادرت را مسرور و خوشحال کن تا خداوند تو را مسرور کند.»

 

وی ادامه داد: آن کشاورز نامه را به نجاشی رساند، این حاکم نامه را بوسید و به چشمانش گذاشت و آن فرد را به صدر مجلس برد و بعد از خواندن نامه، خطاب به فرد گفت: مشکلت چیست، می خواهم تو را خوشحال کنم و فرد گفت نمی توانم مالیات را بدهم ملاحظه ام را کنید، نجاشی دستور داد از طرفش مالیات او را بپردازند. آنگاه به او گفت: «آیا تو را مسرور کردم؟» او گفت: «آری.»، بعد گفت مالیات سال بعد این فرد را نیز خودم می دهم و باز پرسید: «خوشحال شدی؟» او گفت: «آری.»، پرسید پیاده هستی و یا سواره؟ و بعد دستور داد به او مرکب و خدمتکار هم بدهند و جامه هایی هم به او بخشید و همواره از او می‌پرسید: «آیا تو را مسرور کردم؟» و او می گفت: «آری» نجاشی گفت: «فرش های این اتاق را نیز که هنگام گرفتن این نامه از دست تو بر آن نشسته بودم، بردار».

 

حسین پور تاکید کرد: پس از مدتی شخص نزد امام صادق(ع) رفت و ماجرا را تعریف کرد و در سیمای امام(ع) آثار سرور و خوشحالی پدیدار شد. آن شخص از امام صادق(ع) پرسید: «ای پسر رسول خدا(ص)، گویا رفتار نجاشی با من شما را خوشحال کرده است.»، امام(ع) فرمودند: «آری به خدا سوگند، او با این کارش خدا و رسولش(ص) را شاد کرده است. زیرا هر آنچه به تو داد، به خاطر اهل بیت(ع) به تو داد.» و این رفتاری مانند دوستداران امام حسین (ع) در ایام پیاده روی اربعین است.

 

در زمان ظهور، مردم براساس محبت به اهل بیت(ع) گرد هم جمع می شوند

کارشناس مهدوی با اشاره به اینکه امروزه محبت های ما به امام زمان(عج) شخصی است و ارتباطاتمان را بر اساس این محبت تنظیم نمی کنیم، بیان کرد: از 38 «اَینَ» در دعای ندبه که با آنها دنبال امام زمان(عج) می گردیم، یکی آن است که: «أَیْنَ جامِعُ الْکَلِمَهِ عَلَى التَّقْوى؛ کجاست آن فردی که مردم را حول محور تقوا جمع می کند» یعنی مردم را براساس محبت به اهل بیت(ع) گرد هم می آورد.

 

وی در پایان خاطرنشان کرد: اشکال امروز برنامه ها و فعالیت های ما آن است که شناخت و باور به امام زمان(عج) را محور کاری برنامه های زندگی خود قرار نداده ایم، یعنی براساس شناخت خود زندگی نمی کنیم؛ علاوه بر این، روابط ما باید حول محور محبت به اهل بیت(ع) باشد که اگر اینگونه باشد، جامعه عصر غیبت ما بهشتی خواهد شد، در حالی که امروز روابط ما براساس منیت است و افراد معتقدند که «کلاهت را سفت بگیر تا باد نبرد» در حالی که در اربعین معتقدیم «کلاهت را به دیگری بسپار» و دلیل آن است که در آن فضا روابط بر اساس حبّ نفس شکل نمی گیرد و تمام امور به خاطر امام حسین(ع) ساماندهی می شود.

پایان پیام/376

منبع: شبستان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۵۶۶۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تلنگری به طرفداران گفتمان سازش

اگرچه آمریکا در طول جنگ غزه، بارها قطعنامه‌هایی که باهدف آتش‌بس دائمی در غزه صادرشده را باهدف  حمایت از صهیونیست‌ها وتو کرده است، اما وتوی قطعنامه اخیر شورای امنیت مبنی بر پذیرش عضویت دائمی فلسطین در سازمان ملل متحد، جنس و ماهیتی دیگر دارد. درحالی‌که برخی  مقامات آمریکایی در اظهاراتی دروغین،  مدعی تمرکز بر روی راهکار دودولتی در راستای حل مسئله فلسطین بوده‌اند،وتوی قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد توسط نماینده دولت بایدن خبر از استمرار حمایت مطلق کاخ سفید از نسل‌کشی در غزه می‌دهد.به عبارت بهتر، آمریکا با وتوی قطعنامه اخیر نشان داد نه‌تنها در جنگ غزه فرمانده اصلی میدان تقابل با فلسطینیان و منطقه محسوب می‌شود، بلکه حتی به راهکارهای اعلامی و ادعایی خود نیز کمترین باوری ندارد. این تناقض آشکار، برگرفته از شکست میدانی مشترک واشنگتن -تل‌آویو در جریان تحولات جنگ غزه و فراتر از آن، سردرگمی راهبردی آن‌ها در قبال مسئله فلسطین است. 

 

واقعیت امر این است که ابومازن، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین و بازیگران منطقه‌ای مانند ریاض، ابوظبی، منامه و مسقط حساب ویژه‌ای بر روی پیشبرد طرح دو دولتی از سوی واشنگتن بازکرده بودند. این نگاه اعتماد آمیز به دشمن بشریت، منبعث از وعده‌هایی بوده که نه‌تنها در دوران ریاست جمهوری جوبایدن، بلکه در دوران ریاست جمهوری ترامپ و اوباما نیز به آن‌ها داده‌شده بود. بر همین اساس، طرح عادی‌سازی روابط اعراب و اسرائیل ( تحت عنوان پیمان ابراهیم) پیش رفت و منتج به خطای راهبردی امارات و بحرین در عادی‌سازی روابط با صهیونیست‌ها شد. اما وتوی قطعنامه اخیر در شورای امنیت سازمان ملل متحد، آن‌هم علی‌رغم موافقت ۱۲ عضو شورای امنیت و رأی ممتنع دو کشور ( سوئیس و انگلیس) ، بیانگر قرائت خاص کاخ سفید از طرح دو دولتی است! این مسئله نشان می‌دهد که اتفاقا آمریکا طرح دو دولتی را نیز نه به‌مثابه راهکاری برای حل بحران در منطقه غرب آسیا، بلکه به‌عنوان  ابزاری برای تحقق استیلا و سلطه صهیونیست‌ها بر غرب آسیا ارزیابی می‌کند.

رمزگشایی از سخنان رابرت وود، معاون نماینده دائم آمریکا در سازمان ملل به‌وضوح چنین گزاره‌ای را تصدیق می‌کند:  «ایالات‌متحده همچنان از راه‌حل دو دولتی به‌شدت حمایت می‌کند. این رأی مخالفت با حق تشکیل کشور فلسطین را نشان نمی‌دهد، بلکه اذعانی است به این‌که این امر تنها از طریق مذاکرات مستقیم بین طرفین حاصل خواهد شد.» به عبارت بهتر، آمریکا پذیرش کشور مستقل فلسطین در سازمان ملل متحد را به  گفت‌وگوی مستقیم ( میان فلسطینیان و صهیونیست‌ها ) و در حقیقت، پذیرش مسئله عضویت فلسطین از سوی تل‌آویو کرده است! بدیهی است که در این مسیر، تل‌آویو از تشکیلات خودگردان امتیازاتی خواهد خواست که تنها یکی از آن‌ها، عاری سازی غزه و کرانه باختری از گروه‌های مقاومت است! شرط وقیحانه‌ای که هیچ‌گاه تحقق‌نیافته و در آِینده نیز نخواهد یافت. حتی تشکیلات خودگردان فلسطین به‌عنوان بازیگری که در قبال کشتار بی‌رحمانه فلسطینیان، بازی در زمین واشنگتن را نسبت به دفاع واقعی از ساکنان مظلوم غزه ترجیح داده است، نسبت به رفتار اخیر کاخ سفید شوکه شده است. محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، در بیانیه‌ای وتوی آمریکا را «ناعادلانه، غیراخلاقی و غیرقابل‌توجیه» خواند.بااین‌حال محمود عباس باید زودتر از این‌ها نسبت به دنائت آمریکایی‌ها اطمینان پیدا می‌کرد!

یکی از اصلی‌ترین بازندگان رأی‌گیری اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد، سیاستمدارانی هستند که بر روی واشنگتن در روند حل مسئله فلسطین حساب بازکرده‌اند! این رأی‌گیری نشان داد که راه‌حل واقع در فلسطین، روی آوردن به همان گفتمان مقاومت و ایستادگی همه‌جانبه در برابر واشنگتن و تل‌آویو است، نه روی آوردن به گفتمان سازش با دشمنانی که نماد ظلم و نسل‌کشی محسوب می‌شوند. در این معادله صریح و گویا، سرنوشت آمریکا و رژیم اشغالگر قدس با شکست و تباهی گره‌خورده است.