اروپایی‌ها به دنبال کم‌رنگ کردن جنبه ضدایرانی نشست ورشو

به گزارش فارس، بعد از مخالفت‌ها و انتقادات آشکار و پنهان برخی مقامات و کشورهای مختلف از تصمیم آمریکا برای برگزاری نشست ضد ایرانی در لهستان، اکنون گفته می‌شود که اروپایی‌ها تلاش دارند موضوع این نشست را از تمرکز بر ایران فاصله دهند.

وبگاه خبری تحلیلی «المانیتور» در یادداشتی تحت عنوان «متحدان آمریکا در تلاش برای آب‌بستن به دستورکار ضد ایرانی نشست ورشو» با بیان اینکه نشست مذکور باعث آشکار شدن نگرانی و احتیاط متحدان آمریکا در حمایت از سیاست‌های ضد ایرانی واشنگتن شده، نوشت که اروپایی‌ها در تلاش هستند تا از تمرکز ضد ایرانی این نشست بکاهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

المانیتور به نقل از منابع اروپایی نوشت: «متحدان اروپایی (آمریکا) به دنبال بهانه‌هایی هستند تا هیأت دیپلماتیکی با سطح پایین، نه در سطح وزرای خارجه، به کنفرانس ورشو در تاریخ 13 و 14 فوریه (24 و 25 بهمن) اعزام کنند و همچنین درپی روش‌هایی هستند تا به‌صورت غیرمستقیم و بدون سرزنش کردن آمریکا، دستور کار این نشست را تضعیف و تقلیل دهند».

این وبگاه با اشاره به اظهارات «جاناتان کوهن» نماینده موقت آمریکا در سازمان ملل طی نشست شورای امنیت مبنی بر اینکه کنفرانس ورشو تمرکز ضد ایرانی نخواهد داشت، نوشت: «دیپلمات‌های اروپایی اما متقاعد نشده‌اند. یکی از دلایل بدبینی آنها این است که این نشست در طرف آمریکایی‌ها از سوی "برایان هوک" فرستاده ویژه (دونالد) ترامپ (رئیس‌جمهور آمریکا) در امور ایران و رئیس گروه اقدام (علیه) ایران برنامه‌ریزی می‌شود».

کوهن روز دوم بهمن در نشست ماهانه شورای امنیت با عقب‌نشینی از اظهارات «مایک پامپئو» وزیر خارجه آمریکا درباره تمرکز نشست ورشو بر مسائل ضد ایرانی، گفته بود: «دستور کار این جلسه موارد زیر را شامل می‌شود: بحث درباره بحران‌های بشری در سوریه و یمن، برگزاری جلساتی درباره توسعه موشکی، افراط‌گرایی و امنیت سایبری... این هم اهمیت دارد که به صراحت بگوییم که محور این نشست وزراتی چه چیزهایی نخواهد بود. [این جلسه]، محفلی برای طرح دعوی مجدد درباره صلاحیت‌های برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) نیست».

یک دیپلمات اروپایی که خواست نامش فاش نشود در این خصوص به المانیتور گفت: «این (نشست) برای آمریکا واقعا درباره ایران است. آنها وقتی با ما (اروپا) درباره این نشست صحبت می‌کنند، حتی نامی از لهستان هم نمی‌برند».

اما برایان هوک، شخصی که در حال برنامه‌ریزی دستورکار نشست ورشو بوده و باعث نگرانی اروپایی‌ها نیز شده است، کسی است که پامپئو او را به ریاست گروه اقدام ایران، که مسئول راهبری، بازبینی و هماهنگی همه جوانب اقدامات مرتبط با ایران در وزارت خارجه آمریکا است، منصوب کرد. وی با عَلَم‌کردن مسائل حقوق بشری علیه ایران، چند بار نمایش‌های بی‌اساسی را علیه ایران به‌راه انداخته و حتی هشدار داد که گزینه نظامی علیه تهران روی میز است.

این وبگاه همچنین به نقل از دیگر دیپلمات‌های اروپایی نوشت که وزارت خارجه آمریکا روز پنجشنبه (امروز) درباره دستور کار این نشست، به کشورهای دعوت شده گزارشی در سطح وزیران ارائه می‌کند.

علی‌رغم اینکه تا به امروز دولت بریتانیا تصمیمی برای اعزام وزیر خارجه یا نمایندگان خود به نشست ورشو نگرفته اما گفته می‌شود که «جرمی هانت» وزیر خارجه بریتانیا قرار است در سفر امروز خود به واشنگتن، درباره مسئله دستور کار نشست ضد ایرانی و دیگر موضوعات شامل یمن، با «مایک پامپئو» همتای آمریکایی خود رایزنی کند.

المانیتور ضمن اشاره به بیانیه وزارت خارجه آمریکا مبنی بر تداوم برنامه‌ریزی درباره دستورکار نشست ورشو، به نقل از یک مقام آمریکایی نوشت: «دستورکار (این نشست) هنوز نهایی نشده ولی بحران‌های متعددی در خاورمیانه را پوشش می‌دهد. طی روزهای آینده اطلاعات بیشتری درباره نشست سطح وزیران منتشر خواهد شد».

این مقام همچنین گفت که کاخ سفید امیدوار است تمام کشورهای دعوت شده، هیأت‌های دیپلماتیک عالی‌رتبه‌ای به این نشست اعزام کرده و در سطح وزیر خارجه در آن شرکت کنند.

جمعه 21 دی ماه بود که پامپئو از برگزاری نشستی ضد ایرانی در پایتخت لهستان در ماه فوریه با عنوان «ایجاد صلح و ثبات در خاورمیانه» خبر داد. او که با شبکه «فاکس نیوز» گفت‌وگو می‌کرد با اعلام این خبر اظهار داشت که واشنگتن در تلاش است ده‌ها کشور از نقاط مختلف جهان را برای حضور در این نشست گردهم بیاورد و اینکه همایش مذکور در راستای ارتقای ثبات، امنیت و آزادی در منطقه غرب آسیا و با هدف کاهش نفوذ منطقه‌ای ایران برگزار خواهد شد.

برگزاری این نشست ضدایرانی با واکنش‌های مختلفی روبرو شده است و بعضی کارشناسان آن را یک نشست از پیش شکست خورده اعلام کرده‌اند.

بعد از ادعای وزیر خارجه آمریکا درباره حضور بیش از 70 کشور مختلف در نشست ضد ایرانی در لهستان، جمعی از فعالان ضدجنگ در آمریکا و دیگر کشورها با امضای طوماری از کشورهای اروپایی خواستند در این نشست، شرکت نکنند.

بعد از اعلام صریح «فدریکا موگرینی» مسئول سیاست خارجی اتحادیه درباره عدم حضور در نشست ورشو، نشریه «وال استریت ژورنال» نیز گزارش داد که با توجه به انصراف بسیاری از کشورها از حضور سطح بالا در نشست ورشو، برخی دیپلمات‌های اروپایی گمان می‌کنند که ممکن است پامپئو این نشست را لغو کند.

منبع: اکوفارس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ecofars.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اکوفارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۴۹۶۷۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مزه دورکاری در اقتصاد آمریکا

وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را توضیح می‌دهد؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی از عوامل این اختلاف است. اما یک پاسخ سرراست‌تر نیز وجود دارد که از پاسخ‌های قبلی نیز ساده‌تر است؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال‌تایمز در ۲۴آوریل گفت:

به گزارش دنیای اقتصاد؛ «آمریکایی‌ها سخت‌تر کار می‌کنند.» با این حال به نظر می‌رسد دورکاری موجب می‌شود تا کارمندان آمریکایی با وجود برخی ظرافت‌ها و تفاوت‌ها، اندکی اروپایی‌تر شوند. بر این اساس دورکاری موجب شده تا آمریکایی‌ها کمتر در محل کار حضور داشته باشند؛ اما همزمان با حضور در یک مکان تفریحی، از امتیاز دورکاری بهره ببرند.

در ذهن افراد، کلیشه‌های اقتصادی مشهوری وجود دارد که عمدتا نادرست هستند؛ اما یکی از استثنا‌ها مربوط به این باور است که آمریکایی‌ها ثروتمندترند؛ چون بیشتر کار می‌کنند. وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را می‌سازند؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی.

اما یک توضیح تقریبا ساده وجود دارد که چندان بی‌راه نیست؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال تایمز در ۲۴آوریل اعلام کرد: آمریکایی‌ها سخت‌تر از اروپایی‌ها کار می‌کنند. در واقعیت، اعداد نیز این ادعا را تایید می‌کنند. بر اساس داده‌های OECD، به‌طور متوسط آمریکایی‌ها ۱۸۱۱ ساعت در سال کار می‌کنند.

این عدد ۱۵درصد بیشتر از ساعات کار شهروندان اتحادیه اروپا است که میانگین ۱۵۷۱ساعت در سال کار می‌کنند. این تفاوت فقط محدود به این نیست که اروپایی‌ها چند هفته بیشتر از آمریکایی‌ها را در ساحل بگذرانند. طبق اعلام سازمان بین‌المللی کار، روز کاری در بریتانیا، فرانسه و آلمان نیم ساعت کمتر از آمریکا است.

فراغت بهتر است یا ثروت؟

با مشاهده این تفاوت‌ها، سوالی که به ذهن می‌رسد این است کدام‌یک شیوه بهتری برای زیستن است، پول بیشتر یا وقت آزادتر؟ واقعیت این است که انتخاب سختی برای افراد است. کسانی که در آمریکا هستند طبق برنامه‌های آمریکایی کار می‌کنند. کسانی که در اروپا هستند با هنجار‌های اروپایی مطابقت دارند.

در واقع سوال کلیدی‌تر این است که چرا آمریکایی‌ها ساعات بیشتری را کار می‌کنند. پاسخ به این سوال به یک مشاهده عجیب و جدید منتهی می‌شود؛ دورکاری موجب شده تا کارمندان گلادیاتور آمریکایی بیشتر شبیه همتایان اروپایی خود شوند.

نخستین حدس نشان می‌دهد که فرهنگ ممکن است دلیل تغییر ساعات کار باشد. شاید اروپایی‌ها از اوقات فراغت خود بیشتر لذت ببرند. آن‌ها در مورد نحوه گذراندن اوقات فراغت، با شهر‌های زیبا، لذت‌های آشپزی، کوه‌های ناهموار و خیلی چیز‌های دیگر احاطه شده‌اند و تنها یک مسافرت با قطار یا پرواز با تخفیف با آن‌ها فاصله دارند.

ممکن است آمریکا صرفا جذابیت‌های کمتری برای ارائه به مسافران داشته باشد و هرآنچه که دارد نیز در پهنه جغرافیایی بسیار بزرگ‌تری پراکنده شده است که تا حدودی توضیح می‌دهد که چرا اروپا سالانه حدود ۱۵۰میلیون گردشگر، معادل دو برابر آمریکا، از خارج از کشور جذب می‌کند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها کار سخت را به خودی خود ارزشمند می‌دانند. در نهایت این «فردگرایی زمخت» چیزی است که آمریکا را ساخته است.

چوب مالیات بر سر اروپا

اما مشکل اینکه مساله را در تفاوت فرهنگ خلاصه کنیم این است که تا اوایل دهه۱۹۷۰ بسیاری از اروپایی‌ها بیشتر کار می‌کردند. ساعات کار در آمریکا همچنان مشابه آن زمان است. تغییر بزرگ این است که اروپایی‌ها اکنون کمتر زحمت می‌کشند. در نیم قرن گذشته، ساعات کاری در آلمان ۳۰درصد کاهش یافته است.

چیزی فراتر از فرهنگ در حال اثرگذاری است. ادوارد پرسکات، اقتصاددان آمریکایی، به یک نتیجه جنجالی رسید و استدلال کرد که کلید اصلی این معما مالیات است. تا اوایل دهه۱۹۷۰، سطح مالیات در آمریکا و اروپا مشابه بود و ساعات کار نیز به همین ترتیب در یک سطح قرار داشت.

در اوایل دهه۱۹۹۰، مالیات‌ها در اروپا افزایش یافته بود و به نظر پرسکات، نیروی کار قاره سبز انگیزه کمتری برای کار داشتند. امروزه شکاف قابل توجهی وجود دارد؛ درآمد مالیاتی آمریکا ۲۸درصد تولید ناخالص داخلی است؛ درحالی‌که این عدد در اروپا حدود ۴۰درصد است.

اما اثرگذاری مالیات بر عرضه کار چندان ساده نیست. برخی از کارگران ممکن است با توجه به این که می‌توانند پول بیشتری را به خانه ببرند، با عرضه ساعات کار طولانی‌تر به سطوح کمتر مالیات پاسخ دهند. در مقابل، دیگران ممکن است تصمیم بگیرند که درآمد اضافی پس از مالیات به آن‌ها امکان می‌دهد کمتر کار کنند و همچنان از سبک زندگی مطلوب خود لذت ببرند.

یک مطالعه اخیر توسط یوزف سیگوردسون از دانشگاه استکهلم بررسی کرد که در دوران اصلاح نظام مالیاتی در سال۱۹۸۷، کارگران ایسلندی چگونه به یک سال تعطیلی مالیات بر درآمد واکنش نشان دادند. اگرچه افرادی که انعطاف‌پذیری بیشتری داشتند؛ به‌ویژه افراد جوان‌تر در مشاغل پاره‌وقت واقعا ساعات بیشتری را صرف کار کردند، افزایش کلی ساعات کار نسبت به آنچه مدل پرسکات می‌گفت ناچیز بود.

مقررات تاثیرگذار است

به نظر می‌رسد در تعیین میزان عرضه نیروی کار، مقررات اهمیت بیشتری دارد. قوانین اروپا به کارگران قدرت زیادی می‌دهد و مواردی، چون سیاست‌های سخاوتمندانه مرخصی والدین و قوانین سخت‌گیرانه‌تر در مورد اخراج کارکنان را دربرمی‌گیرد.

بسیاری از کشور‌های اروپایی سعی می‌کنند برای زمان کاری محدودیت‌هایی قائل شوند، مثلا فرانسه هفته کاری را ۳۵تعریف کرده است. این سقف‌ها تا حدودی نادرست بوده‌اند و نتوانستند آن‌طور که طرفداران آن می‌خواستند، اشتغال را افزایش دهند. آن‌ها همچنین حفره‌های زیادی دارند. با این حال اکثر مطالعات تایید می‌کنند که این مقررات ساعات کاری را کاهش داده‌اند.

پول همه‌چیز نیست

رابطه مهم دیگر این است که با ثروتمندتر شدن افراد، معمولا آن‌ها می‌خواهند کمتر کار کنند. مقاله اخیر صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد که در اروپا، میان سرانه تولید ناخالص داخلی و ساعات کار ارتباط قوی وجود دارد. مردم کشور‌های ثروتمندتر مانند هلند معمولا کمتر از کشور‌های فقیرتر مانند بلغارستان کار می‌کنند.

با این حال، این سوال همچنان باقی است: آمریکایی‌ها از بسیاری از اروپایی‌ها ثروتمندتر هستند، پس چرا آن‌ها همچنان بیشتر کار می‌کنند؟ شاید اوقات فراغت یک مساله کنش جمعی باشد. آمریکایی‌ها ممکن است بخواهند از روسای خود مرخصی‌های طولانی‌تر بگیرند؛ اما نگران هستند که به‌عنوان افراد تنبل دیده شوند.

مقاله‌ای در سال۲۰۰۵ توسط آلبرتو آلسینا از دانشگاه هاروارد و همکارانش استدلال کرد که اتحادیه‌های قوی‌تر اروپا در واقع این مشکل اقدام جمعی را با مبارزه برای مرخصی با حقوق حل کردند که درنهایت قانون شد. آمریکا، با وجود اتحادیه‌های ضعیف‌تر، یکی از معدود کشور‌هایی است که مرخصی با حقوق اجباری ندارد.

دورکاری کار خود را می‌کند

یکی از پیشرفت‌های جدید و جذاب، اختلاف در ساعات دورکاری است. در سال ۲۰۲۳، نظرسنجی جهانی از نهاد‌های کاری نشان داد که کارمندان تمام وقت در آمریکا ۱.۴ روز در هفته از خانه کار می‌کنند؛ درحالی‌که در اروپا ۰.۸ روز این کار را انجام می‌دهند. استفاده از این تقسیم بندی، بر داده‌های ساعات کاری گردآوری‌شده توسط OECD نتیجه قابل توجهی به همراه دارد:

اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها اکنون تقریبا به یک اندازه در محل کار، معادل ۱۳۰۰ساعت وقت می‌گذرانند. به عبارت دیگر، ۱۵درصد اضافی از کاری که آمریکایی‌ها سالانه انجام می‌دهند، اکنون از خانه‌های خودشان یا گاهی اوقات در ساحل و شاید از یک شهر در اروپا انجام می‌شود. آمریکایی‌ها همچنان سخت‌تر کار می‌کنند، اما لذت‌بخش‌تر از گذشته این کار را انجام می‌دهند.