به نقل از «طرفداری»

دیگو سیمئونه؛ جنگجوی خیابانی با چاقویی که بین دندان‌ هایش نگه داشته

تاریخ انتشار: ۶ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۸۹۰۹۲۸

سیمئونه به هر قیمتی می خواهد برنده باشد؛ جسارت و انگیزه بالایی که او در 48 سالگی دارد، باعث شده تا دیگو در بالاترین سطح فوتبال جهان، به عنوان یک مربی جسور و موفق شناخته شود.

طرفداری - «En la vida, hay que creer» این شعار سرمربی اتلتیکو مادرید است که معنای آن می شود: «باید به زندگی اعتقاد داشت». سیمئونه همیشه توانسته به خود و اطرافیانش بقبولاند که موفقیت دست‎یافتنی است، حتی وقتی شرایط علیه‎ شما باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در دنیای فوتبال سرمربیانی چون دیگو سیمئونه با آن جسارت و انگیزه ای که از کنار زمین تیم خود را هدایت می کند، کمتر پیدا می شود. انگیزه ای که همچون بمبی انرژی زا از سوی او به بازیکنان درون زمین انتقال می یابد و به همین خاطر هم هست که اتلتیکو با سرمربی مشکی پوش خود، توانسته به موفقیت های زیادی در سطح اروپا دست یابد. این یادداشت که ترجمه ای از وب سایت BBC است، سرگذشت سه دهه زندگی فوتبالی مردی را روایت می کند که چه در زمان بازیگری و چه اکنون که در قامت یک سرمربی او را می شناسیم، هیچ وقت دست از تلاش برای رسیدن به خواسته هایش، برنداشته است.

17 ساله بود که برای اولین بار به تیم ملی زیر 20 ساله های آرژانتین دعوت شد. ماجرای دعوت شدنش به تیم جوانان آرژانتین اما در نوع خود شنیدنی است. از او خواسته شده بود تا قبل از شروع تمرینات، خود را به دفتر اصلی فدراسیون فوتبالِ آرژانتین که در مرکز شهر بوینس آیرس قرار داشت، معرفی کند.

دیگو با شور و اشتیاق از دعوت به تیم ملی، زودتر از همه می رسد و منتظر می ماند. پنج دقیقه، ده دقیقه، نیم ساعت صبر می کند اما هیچ اتفاقی نمی افتد. نگران می شود؛ به دکه روزنامه فروشی کنار خیابان می رود تا روزنامه ای بخرد و بار دیگر خبر دعوتش را آنجا ببیند. از فروشنده می پرسد که آیا هم تیمی هایش را دیده است؟

روزنامه فروش می گوید:

آن ها ساعت 7 صبح رفته اند!

به غیر از سیمئونه یک بازیکن جوان دیگر به نام «آنتونیو محمد» هم آنجا بود. آن ها خیلی ترسیده بودند. این اولین بار بود به تیم دعوت می‎شدند و حال وضع به کلی خراب شده بود. محمد آن روز را به خوبی به یاد می‎آورد:

رنگمان پریده بود. خیلی زود متوجه شدیم، ساعت ملاقات را اشتباه فهمیده بودیم. به سرعت به سمت مترو رفتیم و ایستگاه مرکزی پیاده شدیم. از آنجا باید دو اتوبوس سوار می‏ شدیم تا به محل تمرین تیم برسیم. اولین اتوبوس را بدون مشکل سوار شدیم اما بعد فهمیدیم پولمان تمام شده است. دیگو برای اتوبوس دست تکان داد و وقتی ایستاد به راننده گفت: "به این چهره خوب نگاه کن. یک روز من فوتبالیست حرفه‎ای می‎شوم و برای آرژانتین بازی می‎کنم. من ستاره خواهم شد. اسم من و او را به خاطر بسپار. ما را فراموش نکن. فقط می‎خواهیم یک لطف کوچک در حقمان بکنی."

قهرمانی‎ آرژانتین در رقابت‏ های کوپا آمریکا

آنتونیو محمد تمام جزئیات صحبت های سیمئونه را به خاطر دارد. شکی نبود که راننده قبول کرد آن‎ها را مجانی سوار کند. اما از ایستگاهی که پیاده شدند تا زمین تمرین شش کیلومتر فاصله بود و آن دو چاره‎ای جز دویدن نداشتند. محمد خسته می شد و نای دویدن نداشت. هر بار که او خسته می شد، این دیگو بود که به او روحیه می‎داد. می‎گفت هنوز شانس رسیدن دارند. وقتی رسیدند، تمرین تمام شده بود. خیس عرق بودند. آن‎ها برای کارلوس پاچامه، مربی آن زمان تیم زیر 20 ساله های آرژانتین، توضیح دادند چه اتفاقی افتاده و چطور خودشان را به زمین تمرین رسانده‎اند.

پاچامه با کارلوس بیلاردو، مربی تیم ملی بزرگسالان آرژانتین در مورد سیمئونه و محمد صحبت کرد و او که از کار این دو بازیکن خیلی خوشش آمده بود، از آن ها دعوت می کند که در تمرین تیمش که تازه شروع شده بود، شرکت کنند. یک هفته بعد، بیلاردو این دو بازیکن جوان را با خود به آلمان برد تا در تمرین‎های آمادگی تیم ملی برای جام جهانی 1990 ایتالیا حاضر باشند.

وقتی آلفیو باسیله در سال 1991 سرمربی آرژانتین شد، هم آنتونیو محمد و هم دیگو سیمئونه در ترکیب ثابت تیم ملی قرار داشتند. آن ها به نسلی تعلق داشتند که آخرین قهرمانی‎های تیم ملی آرژانتین در تورنومنت‎های معتبر دنیا را به ثبت رسانده بود: قهرمانی در کوپا آمریکا در سال های 1991 و 1993.

  دیگو سیمئونه خیلی زود به یکی از چهره‎های کلیدی آرژانتین تبدیل شد؛ یکی از بهترین‎ها در میان هم‎نسلانی نظیر فرناندو ردوندو و گابریل باتیستوتا. بین سال‎های 1994 تا 2002 سیمئونه در سه دوره متوالی جام جهانی بازی کرد. آن هم زیر نظر سه مربی با فلسفه‎های فوتبالی کاملا متفاوت: باسیله که 2-2-2-4 بازی می‎کرد؛ دانیل پاسارلا به سیستم 2-5-3 علاقه داشت و مارچلو بیلسا، مربی حال حاضر لیدزیونایتد که تیمش را با ساختار 3-1-3-3 می چید. با 106 بازی ملی، دیگو سیمئونه حتی از مارادونای اسطوره‎ای که 91 بار پیراهن تیم ملی را پوشیده هم جلو زده بود.

برونو آماسینو، معلم موسیقی دیگو در دوره دبستان و راهنمایی می‎گوید:

سیمئونه همیشه رهبر بود. یک بار که خودم پیانو می‎زدم مسئولیت گروه موسیقی را به او سپردم. او باید بقیه هنرجویانی که سازهای کوبه‎ای می‎زدند را هدایت می‎کرد. با این که ارکستری در کار نبود دوست داشت وانمود کند رهبر ارکستر است. دیگو در رهبری گروه استثنایی بود.

«همیشه به فوتبال فکر می‎کرد». یک بار به او گفتم:

 در زندگی‎ات می‎خواهی چه کار کنی دیگو؟ نمره‎هایت خیلی خوب به نظر نمی‎رسند. جواب داد، به من شک نکن آقای معلم. من فوتبالیست می‏ شوم. اولین واکنش من این بود که به او بگویم با این کار نمی‎توانی زندگی‎ات را بگذرانی. اما الان که او را می‎بینم، هنوز به بی‎اعتمادی‎ام می‎خندم.

در اتلتیکو مادرید هم هیچ جایی برای شک وجود ندارد، بازیکنان این تیم قبل از این که فوتبالیست باشند، باید ایمان داشته باشند. این باوری است که آقای مشکی پوش به بازیکنان تیمش تزریق کرده است.

سیمئونه از سال 2006 که برای اولین بار روی نیمکت راسینگ نشست، همواره ترجیح می‌دهد کت و شلوار مشکی دست‌دوز بپوشد

زیر نظر سیمئونه اتلتیکو نه فقط یک تیم، بلکه یک آئین است. اگر بازیکنانش همه تلاش خود را نکنند، ممکن است آن‎ها را ببخشد اما برای فرد بی‌ایمان بخششی وجود ندارد. البته این تیم به چیزی متفاوت ایمان دارد. بسیاری از بزرگ‎ترین تیم‎های اروپا پایه موفقیت‎شان را روی مالکیت توپ بنا کرده‎اند؛ اما نگاه سیمئونه به سوی دیگری ست. او در اولین کتاب خود به نام «تأثیر سیمئونه - El Efecto Simeone» که در اسپانیا چاپ شد، نوشت:

فوتبال مثل شکار است. یک لحظه می‎تواند همه چیز را تغییر دهد. اما نه هر لحظه‎ای، صحبت از یک آن است. طعمه آنجاست اما ناگهان دیگر نیست. در یک آن همه چیز تمام می‎شود و دوباره این شانس را به دست نخواهی آورد. باید دقیقا بدانی برای کدام لحظه تمرین کنی و آن را دریابی. این چیزی است که به غریزه بازیکن ربط دارد، همین‎طور به ذکاوت و تجربه او.

اگر تیمی مثل بارسلونا بخواهد با مالکیت بیشتر بر توپ، طعمه خود یعنی اتلتیکو را مغلوب کند، اتلتیکو ایستادگی می‎کند و منتظر آن فرصت نابی خواهد ماند که از شکار به شکارچی تبدیل شود.

جیان‎لوکا (چپ) و جولیانو (راست) در کنار پدرشان - پیروزی مقابل مارسی در فینال لیگ اروپا در سال 2018

این شیوه ای است که مقابل رقیب قدرتمند همشهری‏شان هم جواب داده است. تا پیش از سال 2011 که سیمئونه به اتلتیکو برود، 14 سال این تیم موفق به شکست رئال مادرید نشده بود؛ اما از مجموع 28 بازی مقابل رئال مادرید زیر نظر این مربی آرژانتینی، اتلتیکو 9 برد، 10 مساوی و 10 باخت داشته است. اتلتیکو در دو فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال‎های 2014 و 2016 از رئال شکست خورد، اما این تیم پیش از سیمئونه حتی به فکرش هم نمی‌رسید که روزی پایش به فینال رقابت هایی در این سطح از فوتبال دنیا، باز شود. هفت قهرمانی شامل دو قهرمانی در لیگ اروپا، یک قهرمانی در جام حذفی و سوپرجام اسپانیا، یک قهرمانی لالیگا و دو قهرمانی در سوپرجام اروپا افتخاراتی است که اتلتیکو در هشت سال حضور این مربی به دست آورده است.

لوئیس فیگو، مهاجم پیشین رئال مادرید که تجربه بازی مقابل «ال چولو» در لالیگا را دارد، سال 2018 پیش از شروع فینال لیگ اروپا در لیون گفت:

با دیدن بازی این تیم می توانی بفهمی شاگردان سیمئونه در زمین هستند. توان و اراده آن‎ها مثل خود سیمئونه است.

 اتلتیکو در نهایت با پیروزی 0-3 مقابل مارسی جام قهرمانی را به خانه برد.

دیگو سیمئونه در ایتالیا و تیم اینتر با رونالدو نازاریو همبازی بود

سیمئونه به عنوان بازیکنِ اتلتیکو هم به شکلی غیرمنتظره طعم موفقیت را چشیده بود. او در فصل 96-1995 با این تیم قهرمان لیگ و جام حذفی شد. بعد از آن با اینتر میلان در سال 1998 قهرمانی جام یوفا را جشن گرفت و فصل 2000-1999 هم با لاتزیو زیر نظر «اسون گوران اریکسون» قهرمان سری آ و جام حذفی ایتالیا شد. سیمئونه نمونه کامل یک بازیکن بدون مرز بود. راست، مرکز یا چپ؛ او بازیکنی بود که خوب حمله می‎کرد، در دفاع توانمند و مهارتش در گل زدن با سر مثال‎زدنی بود. تصمیم‏ گیری سریع همیشه یکی از ویژگی‎های شخصیتی سیمئونه بوده است. روزی را به یاد می‎آورد که مدیربرنامه‎هایش او را در دفتر باشگاه ولزسارسفیلد حبس کرد تا در مورد رفتن به تیم ایتالیایی پیزا تصمیم بگیرد. فقط یک ربع وقت داشت در غیر این صورت توافق با این باشگاه به هم می‏ خورد. او در این باره می‎‎گوید:

نه موبایلی بود نه چیزی، پس نمی‏ توانستم با والدینم تماس بگیرم و نظرشان را بپرسم. در آخر به تصاویری که از بازیکنان آرژانتینی که در روزنامه‎ها دیده بودم، فکر کردم و پیشنهادشان را پذیرفتم. ولی هیچ ایده‎ای نداشتم که به کجا می‎روم. حتی نمی‎دانستم وقتی در آرژانتین تابستان است، در اروپا زمستان است. به همین دلیل لباس مناسب برنداشتم!

او شاید بهترین بازیکن نبود اما می‌دانست که در فوتبال به چه چیزی نیاز دارید و توجه به کدام جزئیات می‌تواند تفاوت را رقم بزند. سیمئونه یک بار قبل از بازی با اروگوئه حرفی زد که نشان از طرز فکری آشنا در آمریکای جنوبی راجع به فوتبال بود:

بازی کردن با چاقویی نگه داشته شده بین دندان‌ ها.

هر بازی یک جنگ بود و فقط شجاع ترین و حیله گرترین افراد می‌توانند در آن برنده شوند. از نظر سیمئونه در فوتبال جایی برای رفتار خوب وجود ندارد. یا برای بلعیدن می‏ جنگی یا خودت بلعیده می‏ شوی. نمونه‎ این سیاست سیمئونه را می توان در ماجرای معروف کارت قرمز دیوید بکام در جام جهانی 98 فرانسه جستجو کرد. در آن بازی سیمئونه، دیوید بکام را سرنگون می سازد و در حالی که او هنوز روی زمین افتاده به سرش ضربه می ‏زند تا جلوی «کیم میلتن نیلسن»، داور بازی از کوره در برود. او بعد از برخورد با بکام با اغراق خودش را به زمین انداخت، چون خوب می‎دانست این فرصتی است که نباید از دست بدهد. سیمئونه در کتاب دوم خود با عنوان «ایمان - Believe» نوشته است:

من فوتبال را با بوکس و مبارزه خیابانی مقایسه می‏ کنم. در هر دوی آن‎ها همیشه یک لحظه، یک آن وجود دارد که می‏ شود ترس را در چشمان و اندام یک طرف مبارزه دید. در فوتبال هم دقیقا همین ‎طور است. وقتی تیم مقابل حس کند که ترسیده‏ ای، با بی‎رحمی از فرصت استفاده می ‎کند. دلیل اصلی ما برای ایجاد وحشت در حریف این است که بفهمند ما از هیچ چیز ترس نداریم.

 

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۸۹۰۹۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(ویدیو) ژنرال سابق اسرائیلی: فکر نمی‌کردیم ایران با موشک‌هایش به ما حمله کند

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی