کتاب زندگی و اسناد همرزم آلمانی دلیران تنگستان چاپ شد
تاریخ انتشار: ۲۵ فروردین ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۴۱۷۳۶۳
به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «ویلهلم واسموس لورنس آلمانی همراه دلیران تنگستان» نوشته هندریک گروتروپ به‌تازگی با ترجمه جواد سیداشرف توسط نشر ققنوس منتشر و راهی بازار نشر شده است. نسخه اصلی این کتاب در سال ۲۰۱۳ توسط انتشارات متروپول در آلمان چاپ شده است.
پیش از این کتاب، در همین شکل و قطع، ۳ کتابِ «نماهایی از ایران» و «ماموریت به ایران» و «نگاهی به ایران» در قالب مجموعه «ایران قاجار در نگاه اروپاییان» توسط این ناشر منتشر شدند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
کتاب پیش رو درباره ویلهلم واسموسِ آلمانی است که در سال‌های مبارزه ضد استعماری رئیسعلی دلواری و مردمان جنوب ایران با بریتانیا، کنار آن‌ها قرار گرفت. در سال‌های جنگ جهانی اول، امپراتوری آلمان در تلاش بود مردم هند به ویژه مسلمانان این کشور را علیه انگلستان تحریک و به قیام وا دارد. اما این طرح با نام «عملیات افغانستان» شکست خورده و ناکام ماند. همان‌زمان در سواحل خلیج‌فارس در سرزمین تنگستان و دشتستان، مردمان ایران مشغول مبارزه با استعمار پیر بودند. ویلهلم واسموس روستازاده‌ای از شمال آلمان بود که از عملیات افغانستان جدا شد، خدمت دیپلماتیک در سمت کنسول آلمان در بوشهر را کنار گذاشت و به جنبش مبارزاتی تنگستانی‌ها پیوست. البته او اهداف امپراتوری آلمان را هم در نظر داشت.
هندریک گروتروپ نویسنده کتاب «ویلهلم واسموس لورنس آلمانی همراه دلیران تنگستان» دارای مدرک دکترای حقوق است و سال‌ها در مقام رئیس دارایی و مدیر ارشد فرمانداری در شهر زالتس گیتر (ایالت ساکسونی سفلی در آلمان) خدمت کرده است. او پس از بازنشستگی به عنوان مشاور مجری طرح‌های آبادانی و کمک‌رسانی در کشورهای آفریقایی جنوبی، اتیوپی، چین، روسیه، لهستان، استونی، کامبوج و فیلیپین فعال بوده است. این مولف، کتاب‌هایی هم درباره چگونگی حل مشکلات شهری و اداری تالیفاتی در کارنامه دارد.
گروتروپ کتاب مربوط به ویلهلم واسموس را براساس مدارک موجود در پرونده اداری واسموس در وزارت خارجه آلمان و سایر اسناد رسمی قابل دسترسی درباره فعالیت‌های او از گزارش و تلگرام گرفته تا نامه‌ها و دیگر مکتوبات نوشته که در آرشیو سیاسی وزارت خارجه این کشور نگهداری می‌شود. مدارک و نوشته‌های شخصی به جامانده از واسموس که در آرشیو شهر زالتس‌گیتر موجودند، نیز از دیگر منابع نگارش این کتاب بوده‌اند. پیش از شروع کتاب این موضوع تذکر داده شده که از ارجاع موردی به این منابع خودداری شده است.
این کتاب چهار فصل اصلی دارد که به ترتیب عبارت‌اند از: چغادک (۱۹۲۴-۱۹۳۰)، خاورزمین (۱۹۰۶- ۱۹۱۴)، جنگ (۱۹۱۴- ۱۹۱۹)، بازگشت به وطن (۱۹۲۰-۱۹۳۱).
در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم:
واسموس برای آنان در مبارزه و مقابله با انگلیسی‌ها مرد مناسب و به‌دردبخوری است و آنان هم در سال‌های آینده در ماموریت‌های مختلف برای واسموس همرزمانی قابل اعتماد می‌شوند. رابطه با حاجی‌خان که بعدها در آلمان ساکن می‌شود حتی پس از جنگ هم ادامه می‌یابد. در کشتی دو تن از شوهرخواهران صولت‌الدوله - که واسموس با آنان آشناست - و نیز، به سفارش سرکنسول ایران، یکی از متعینین شیراز و همراه جوان او به نام میرزامحمدخان فاتح‌زاده اصفهانی با واسموس همسفرند. این میرزا محمدخان در ادامه سفر تا شیراز در مقام منشی واسموس منشا خدمات گرانبهایی است. بیست و چهار قاطر، یک اسبِ راهنما، سه خر و شش اسب معمولی در لنج یدکی‌ای سوارند که به کشتی متصل است.
این کاروان کوچک روز ۱ فوریه در باغسای از مرز می‌گذرد، وارد خاک ایران می‌شود و رضاقلی‌خان والی پشتکوه، که در آن نزدیکی چادر زده است، با عزت و احترام از وی استقبال می‌کند. سفر بدون حادثه در منطقه لُرها، که کمتر مهمان‌دوست هستند، در منطقه عرب‌های بنی‌لام و سپس در منطقه بختیاری‌ها ادامه می‌یابد و از دزفول به شوشتر می‌رسد که در ساحل رودخانه کارون قرار دارد. واسموس در اینجا به تلگرافخانه ایرانیان دسترسی پیدا می‌کند که اما اکنون تحت نظارت و کنترل انگلیسی‌هاست. از اینجا به بعد بخش بحرانی‌تر و خطرناک‌تر سفر آغاز می‌شود. واسموس با سفارت آلمان در تهران تماس می‌گیرد و از آنان می‌خواهد از دولت ایران درخواست کنند از سردار دِنگ [دنگ‌خانِ بختیاری] فرمانده سپاه ایل بختیاری بخواهند نیرویی برای اسکورت کاروان تا مقصد بعدی در اختیار بگذارد. سردار، که واسموس مستقیماً هم به او مراجعه می‌کند، از گرفتن هدیه واسموس که یک دوربین چشمی است امتناع می‌کند و نمی‌خواهد نقطه‌ضعفی به دست واسموس بدهد. بدین ترتیب مشخص می‌شود که بختیاری‌ها فعلاً حاضر نیستند علیه انگلستان فعالانه دست به اقدام بزنند. «پول انگلیسی که اکنون بیشتر و بیشتر به سوی آنان سرازیر است تاثیر خود را گذاشته است.» به نوشته واسموس، درخواست یکی از پسران سیدکاظم، مرجع عالی شیعیان، از مردم برای شرکت در جهاد هم در شهر تاثیر چندانی نداشته است. واسموس همسفرش بونستروف را به بغداد برمی‌گرداند تا درباره اوضاع مناطق مرزی، که بغداد کمتر با آن آشناست، گزارشی تهیه کند و ترتیب ارسال ساز و برگ مورد نیاز را فراهم آورد. سردار دِنگ علی‌رغم اکراه و احتیاط دو سوار برای اسکورت کاروان تا منزل بعدی در اختیار واسموس می‌گذارد. در بهبهان، که توقفگاه بعدی است، کاروان از سوی والی شهر که بختیاری است، و نیز از سوی کلانتر و مردم شهر به گرمی مورد استقبال قرار می‌گیرد.
این کتاب با ۴۰۷ صفحه مصور، شمارگان ۷۷۰ نسخه و قیمت ۴۵ هزار تومان منتشر شده است.
کد خبر 4589665منبع: مهر
کلیدواژه: انتشارات ققنوس رئیسعلی دلواری جنگ جهانی اول بریتانیا استعمار ترجمه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۴۱۷۳۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«پیری» دقیقا از چه سنی آغاز می‌شود؟
ایتنا - این تحقیق که در مجله روانشناسی و سالمندی انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شد، داده‌‌های ۱۴ هزار شرکت‌‌کننده در یک نظرسنجی سالمندی در آلمان را بررسی کرد که درباره پیری به‌عنوان مرحله‌ای از زندگی مطالعه می‌کرد. تاریخ تولد شرکت‌کنندگان بین سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۷۴ بود و از سن ۴۰ تا ۸۵ سالگی به این مطالعه وارد شده بودند.
ما از چند سالگی «پیر» محسوب می‌شویم؟
به نظر می‌رسد که پاسخ این پرسش در حال تغییر است، چرا که عمر مردم طولانی‌تری شده است، دیرتر بازنشسته می‌شوند و تا سنین بالاتری همچنان از سلامتی جسمی و روحی برخوردارند.
طبق پژوهشی که نتیجه آن اخیرا در مجله انجمن سالمندی آمریکا منتشر شد، افراد در اواسط دهه ۶۰ سالگی معتقدند که پیری از ۷۵ سالگی شروع می‌شود، در حالی که افراد مسن‌تر فکر می‌کنند سن پیری دیرتر از این شروع می‌شوند.
این تحقیق که در مجله روانشناسی و سالمندی انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شد، داده‌‌های ۱۴ هزار شرکت‌‌کننده در یک نظرسنجی سالمندی در آلمان را بررسی کرد که درباره پیری به‌عنوان مرحله‌ای از زندگی مطالعه می‌کرد. تاریخ تولد شرکت‌کنندگان بین سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۷۴ بود و از سن ۴۰ تا ۸۵ سالگی به این مطالعه وارد شده بودند.
شرکت‌کنندگان طی ۲۵ سال، هشت بار درک خود را از سالمندی گزارش کردند. آن‌ها هر چهار تا پنج سالی که می‌‌گذشت، آغاز سن پیری را یک سال دیرتر از بار قبل اعلام کردند. شرکت‌کنندگانی هم که زودتر یعنی بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۳۵ به دنیا آمده بودند، در مقایسه با افرادی که بعد از ۱۹۳۵ متولد شده بودند، فکر می‌کردند که پیری زودتر آغاز می‌شود.
مارکوس وتشتاین، نویسنده ارشد این مطالعه و روانشناس دانشگاه هومبولت برلین، گفت: «درک و تصور ما از پیری در گذر زمان به‌وضوح تغییر می‌کند. افرادی که امروز در سنین میانسالی‌اند یا افراد مسن‌تر باور دارند که سن پیری آن‌ها دیرتر از همسالانشان در ۲۰ سال پیش است.»
به گفته وتشتاین، این تغییر تا حدودی به بالا رفتن سطح امید به زندگی در افراد برمی‌گردد. امید به زندگی در آلمان حدود ۸۱ سال است که از ۷۱ سال در ۱۹۷۴ بیشتر شده است. همچنین بسیاری از مردم برای مدت طولانی‌تر یک زندگی همراه با سلامتی دارند و پژوهش‌ها از بهبود سلامتی قلب، قابلیت‌‌های شناختی و کیفیت کلی زندگی در جمعیت مسن آلمان در طول این سال‌ها خبر می‌دهد.
وتشتاین می‌گوید: «افرادی که احساس جوانی می‌کنند، معتقدند پیری دیرتر شروع می‌شود.»
شرکت‌کنندگانی که تنهاتر بودند، بیماری‌های مزمن داشتند یا از سلامتی کامل برخوردار نبودند، بیشتر بر این تصور بودند که پیری زودتر آغاز می‌شود. زنان هم فکر می‌کردند که سن پیری در مردان حدود ۲.۴ سال دیرتر آغاز می‌شود.
البته برخی کارشناسان هشدار داده‌اند که این نتایج ممکن است قابل تعمیم به کشورهای دیگر نباشد. زیرا دیدگاه‌‌های فرهنگی درباره پیری و روند تحولات جوامع در طول زمان متفاوت است. به عنوان مثال امید به زندگی در ایالات متحده در طول همه‌گیری کووید از ۷۹ سال در ۲۰۱۹، به ۷۶ سال در ۲۰۲۱ رسید، در حالی که امید به زندگی در آلمان از سال ۲۰۱۴ نسبتا پایدار بوده است.
تحقیقات قبلی نشان داده بود که باورهای منفی درباره افزایش سن با افزایش سطح استرس مرتبط است که به نوبه خود می‌تواند خطر حمله قلبی و سکته را افزایش دهد. برعکس افرادی که به پیری نگرشی مثبت دارند، احتمالا کمتر در معرض ابتلا به زوال عقل‌اند و در مقایسه با افرادی که نگرش منفی درباره افزایش سن دارند، طولانی‌تر عمر می‌کنند.
همچنین افرادی که خود را جوان‌تر از سن شناسنامه‌ای‌شان می‌دانند، زوال حافظه آهسته‌تر، عملکرد شناختی بهتر و کاهش علائم افسردگی را گزارش کردند. در مقابل، افرادی که خود را مسن‌تر از سن حقیقی‌شان می‌بینند، بیشتر در معرض خطر مرگ‌ومیر قرار دارند.
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد