شأن‌های فراموش‌شده کارگران و معلمان / شعارگرایی و گفتار درمانی دردی را دوا نمی‌کند
تاریخ انتشار: ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۶۱۳۴۴۲
اردیبهشت ماه به یمن شهادت استاد شهید مطهری مزین به تجلیل از دو جایگاه رفیع در منظومه زندگی ایرانیان انقلابی است. یکی تکریم معلمان و دیگری کارگران که اولی پایه‌های هویتی و تربیتی جامعه را بوجود می‌آورد و دیگری معنابخش عزت و شکوه ملی است.همه اذعان دارند که معلمان و کارگران دارای جایگاهی تعیین‌کننده و فوق‌العاده سرنوشت‌ساز هستند، منتهی این شأن تحت تاثیر تنگناهای اقتصادی و تنزل فرهنگی چندان مورد رعایت جامعه قرار نمی‌گیرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
همان پیامبر که خود بهانه خلقت و تاج مرصع آفرینش است، با همه ارجمندی نزد خداوند بزرگ، بوسه بر دست کارگر می‌زند و بر این بوسه افتخار می‌کند.
نظام اسلامی در ابتناء این نگرش توحیدی به دو مقوله "معلمی" و "کارگری"، کارگزاران و مسئولان خود را این‌گونه ارزش می‌بخشد که مقوم وحامی همیشگی همه اقشار بویژه این دو قشر شریف و تاثیرگزار جامعه باشند.
نامگذاری، نشانه توجه راهبردی نظام است
در کشورمان بمانند سایر کشورها، نامگذاری یک روز و یا یک هفته به نام شخص و یا شخصیت، نشانه اهمیت و اهتمام نسبت به آن شخص یا جایگاه است.
از سال اول پیروزی انقلاب و شهادت شهید مطهری بدست کوردلان مزدور منافقین، نامگذاری روز شهادت این استاد فرهیخته به نام "معلم" همچنین "کارگر" و بیانات امامین انقلاب در خصوص این دو قشر انقلابی و فداکار، گویای نقش راهبردی معلمین و کارگران در اداره و پیشبرد سیاست‌های نظام اسلامی است، که میزان توجه و سرمایه‌گذاری دشمنان در تخریب ذهنیت این دوقشر نسبت به نظام اسلامی نیز نشان‌دهنده نقش انکارناپذیر معلمان و کارگران در مسائل مختلف جامعه اسلامی‌مان است.
توجه نامتناسب دولت نسبت به جایگاه این دوقشر
سئوالی که همواره ذهن جامعه بویژه فرهنگیان و کارگران را به خود مشغول می‌سازد، توازون توجه دولت به این دو قشر متناسب با شأن و تاثیرگزاری معلمان و کارگران در کشور است.
باید در این ارتباط به دو نکته عنایت داشت. نکته اول، احترام و اعتراف همه مسئولان به جایگاه رفیع این دو طیف از جامعه و ارزش‌مندی آنان است که باید بجرأت اعتراف کرد مسئولان در این زمینه کم‌کاری نداشته و حتی گاهی اوقات در تمجید و تعریف از جایگاه این دو قشر تمام خلاءها و کم‌کاری‌های خود در عرصه عمل را نیز جبران میکنند که باید از این شعارگرایی و گفتار درمانی‌ها نیز انتقاد کرد و از مسئولان اجرایی و دولتمردان خواست تا فراتر از شعارها و جملات زیبا و مطنطن، بیشتر به عمل و حمایت‌های قابل لمس از فرهنگیان و کارگران بپردازند تا آنان با امنیت روانی و بدون دغدغه معیشت متوسط به فعالیت‌های حیاتی خود بپردازند.
نکته دوم، وجود ده‌ها و صدها مشکل و گلایه در هر دو حوزه معلمی و کارگری است که رفع این نواقص به تغییر نوع نگاه دولتمردان در هزینه‌ای بودن توجه به این دو قشر و تبدیل این نگاه به سرمایه‌ای بودن معلمان و کارگران است.
شأن‌های فراموش‌شده
همه اذعان دارند که معلمان و کارگران دارای جایگاهی تعیین‌کننده و فوق‌العاده سرنوشت‌ساز هستند، منتهی این شأن تحت تاثیر تنگناهای اقتصادی و تنزل فرهنگی چندان مورد رعایت جامعه قرار نمی‌گیرد و حتی دیگر، بخش اعظمی از معلمان و کارگران نیز به این شأن قائل نیستند. عده‌ای از این دو قشر اظهار می‌دارند که رسالت‌شان زیر چرخ‌دنده‌های تحقیر اقتصادی تضعیف شده و کم‌کم از تقدس قبلی خارج گردیده است.
گروه عظیمی از این دو قشر همچنان عاشقانه به کار و رسالت‌شان می‌نگرند و تاثیر اقتصاد و نگاه‌های مادی به قشر و شأن خود را نوعی تهاجم فرهنگی ذکر میکنند و معتقدند که این دو قشر هویت‌ساز نباید خود را قربانی ارزش‌های کاذب مادی و نوسانات اقتصادی بپندارند.
در هر صورت، واقعیت انکارناپذیر بر ضرورت بازسازی فکری جامعه و تنظیم نوع برخورد مناسب با شأن و شخصیت معلمان و کارگران در جامعه ایرانی تاکید دارد که تا دیر نشده باید در این زمینه اقدامات هوشمندانه و ثمربخش به اجراء گذارده شود.
فرصت مناسبت‌ها را باید مغتنم شمرد
روز معلم و هفته کارگر هر سال تکرار می‌شوند و سخنرانان که عمده از مسئولان هستند در این مناسبت‌ها به سخنرانی و برپایی آئین‌های تجلیل و اهداء جوایز به برترین‌های این دو مناسبت می‌پردازند، اما آنچه که مورد انتظار است، تلاش برای مردمی‌سازی این تجلیل‌ها و تکریم‌هاست تا موضوع شأن و جایگاه اجتماعی این دو قشر در فرهنگ عمومی جامعه ارتقاء یابد و منزلت تضعیف‌شده بازیابی شود.
انتهای پیام/
منبع: بلاغ مازندران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bloghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بلاغ مازندران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۶۱۳۴۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«همسایه شما، زهره» بیانگر بی‌مهری جامعه/ درخشنده دردی لاعلاج ساخته است
فیلم سینمایی «همسایه شما، زهره» به کارگردانی علی درخشنده از چهارشنبه پنجم اردیبهشت ماه در سینماهای گروه «هنروتجربه» اکران شد. از این رو به گفت‌وگو با مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما و تئاتر درباره این فیلم پرداخته‌ایم.
مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما درباره فیلم سینمایی همسایه شما، زهره گفت: همسایه شما، زهره فیلمی است که درد دارد اما علاج ندارد. در بطن جامعه آدم‌های دردمند چاره ای جز سکوت یا مرگ ندارند. در این فیلم زهره زنی با درد مشترک جامعه امروزی تلاش دارد حرف بزند، سکوتش را بشکند و صدایش را فریاد بزند، ولی متاسفانه در جامعه ما این صدا را خفه میکنند.
وی ادامه داد: فیلم همسایه شما زهره، تلاش دارد بیانگر بی مهری‌های جامعه ای باشد که هیچ کس از حال دیگری خبر ندارد، حتی در جامعه کوچکی مانند خانواده. در خانواده آنقدر بی عاطفی افراد موج می‌زند و کسی صدای تنهایی مادر را نمی‌شنود که زهره مجبور می‌شود انتقام بگیرد.
این منتقد افزود: درخشنده به درستی درد امروز را می‌فهمد و در این فیلم به روانکاوی و آسیب های جامعه اجتماعی ایران می‌پردازد که بیشتر افراد در زمان طفولیت گریبان گیر آن می‌شوند و در بزرگسالی آثار این افسار گسیختگی بیشتر گریبان گیر آنها می‌شود.
فراست بیان کرد: زیبایی داستان دلنوشته‌ها و به نوعی اعترافات زهره است که به زیبایی داستان اضافه کرده است و تماشاگر با نوشته‌های زهره دوست دارد ادامه داستان را ببیند. همچنین بازی خانم رویا افشار نشان از چیره دستی ۴۰سال هنرمند بودن را به رخ می‌کشد.
وی در پایان صحبت‌هایش گفت: این فیلم سینمایی در آخر این حرف را می‌زند که آدم‌های جامعه ما درد دارند، از بی کسی، بی‌مهری غم دارند اما در تنهایی خود گیر میکنند؛ آدما وسط غم و تنهایی و غصه‌هایشان می‌میرند و شاید ظاهراً همه چیز خوب باشد اما روح در بدن جان می‌دهد و انسان فکر می‌کند دیگر توان ادامه دادن ندارد و نفس کم آورده است. در آخر می‌‌گویم آدم‌ها را در ناراحتی و در تنهایی رها نکنید چون آن زمان آدم زنده است اما واقعاً می‌میرد.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت