پیوستن چند کشور به اینستکس بازی دیگری برای نگه داشتن ایران در برجام است

علی بیگدلی گفت: همکاری کشورهای اروپایی تازه پیوسته به اینستکس براساس شنیده‌ها منوط به طی کردن فرآیندهای قانونی هر کشوراست لذا آنچه به عنوان طی شدن فرآیندهای قانونی دراین کشورها عنوان شده همان وقت و زمان خریدن و بازی دادن ایران است.

علی بیگدلی استاد دانشگاه وکارشناس مسائل بین‌الملل در گفت و گو با قدس آنلاین در خصوص پیوستن چند کشور اروپایی به اینستکس گفت:  فنلاند؛ سوئد، دانمارک، بلژیک، نروژ و هلند در کنار انگلیس؛ آلمان وفرانسه  پیوستن به اینستکس یا شبکه مالی بین اروپا و ایران را بیان کرده‌اند؛ شبکه مالی که از راه اندازی یک سال گذشته تا کنون تراکنشی در آن به وقوع نپیوسته و بیشتر به دنبال طی کردن زمان برای عبور از مسائل برجامی و عدم خروج ایران از برجام بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سه کشور مهم اروپایی بر آن هستند تا به انحای مختلف ایران را پایبند به مفاد برجام کنند. دراین راستا با فراخواندن برخی از کشورهای اروپایی به دنبال نشان دادن در باغ سبزی به ایران هستند اما عمل به وعده‌های اروپایی دور از ذهن و بسیار بعید است.

وی دراین باره توضیح داد: قدر مسلم اگر اروپا قادر به انجام فعالیت یا تجارتی با ایران بود باید اقدامات قابل توجهی را به منصه ظهور می رساند؛ بدیهی است شرکت های  ودولتهای اروپایی در برابرتهدیدات امریکا نمی ایستند و از سرمایه گذاریهای گسترده آمریکا در اتحادیه اروپا و جذابیت‌های بازار آمریکا در مناقصه‌ها و مزایده‌ها دست برنمی‌دارند لذا پیشنهاد اروپا مبنی بر گستردگی دایره کشورهای اروپایی در همکاری با ایران در اینستکس تها یک پیشنهاد غیرعملی است.

پژوهشگر تاریخی و مسائل بین المللی خاطر نشان کرد: به نظر می رسد اروپا به دنبال توقف ایران در عمل به مفاد برجام و جلوگیری از جنگ احتمالی یا ایجاد هر گونه درگیری است که می‌تواند منجر به مهاجرت به اروپا شود. آقای ماکرون با صراحت به این مسأله تأکید کرد که عمده نگرانی اروپا ازموج مهاجرت ها و حملات تروریستی است لذا جلوگیری از هر گونه خشونت در خاورمیانه در راستای کاهش مهاجرت به اروپاست. ضمن اینکه اتحادیه اروپا تلاش می‌کند تا ایران را از حالت خشمگین آزاد کند تا به اقدامات بعدی و خروج بیشتر از برجام دست نزند.

بیگدلی گفت: خرید نفت و خروج ایران از تحریم سوئیفت خواست مسؤولان جمهوری اسلامی بوده و هست. با آنکه سران اروپایی به این دو موضوع به خوبی واقف هستند اما کمترین تلاشی برای تحقق آن انجام نداده‌اند چرا که تحریم های آمریکا با فشار بر اتحادیه اروپا مانع تبادل کمترین مبادلات بانکی بین ایران و اروپا شده است.

وی توضیح داد: از سوی دیگر هیچ  کدام  از کشورهای اروپایی قادر به تغییرات در سیاستهای تحریمی سوئیفت و فعال سازی شبکه نقل و انتقال دلار نیستند بنابراین آنها به طور قطع قادر به انجام هیچ یک از موارد مورد نظر ایران نیستند؛ لذا پیوستن چند کشور دیگر به شبکه مالی اینستکس چشم اندازروشنی برای ایران به دنبال ندارد، ضمن اینکه اتحادیه اروپا با مشکلات شدید اقتصادی رو به رو است و سرمایه گذاری 50 میلیارد دلاری در صندوقی بسیار سخت است؛ از این رو می توان گفت سه  کشور آلمان، انگلیس و فرانسه موضوع را کش می‌دهند تا با وارد کردن سایر کشورهای اروپایی به این فرآیند زمان بخرند.

وی در پایان تصریح نمود: همکاری کشورهای اروپایی تازه پیوسته به اینستکس براساس شنیده‌ها منوط به طی کردن فرآیندهای قانونی هر کشوراست؛ لذا آنچه به عنوان طی شدن فرآیند های قانونی دراین کشورها عنوان شده همان وقت و زمان خریدن و بازی دادن ایران است چرا که کشورهای اروپایی بنا بر قوانین خود نمی‌توانند شرکت‌هایشان را مجبور به همکاری تجاری و مالی با ایران کنند؛ قطعا شرکت های اروپایی به دلیل روابط مالی واقتصادی از سوددهی مناقصه ها و مزایده های بازار آمریکا نمی گذرند و به  خاطر ارتباط با ما خود را در بازارهای آمریکا محدود نمی‌کنند، لذا آنچه به عنوان پیوستن چند کشور اروپایی به اینستکس به ایران مطرح شده چیزی جز فرار به جلو و نگاه داشتن ایران در برجام به صورت یک طرفه‌ای بیش نیست.

انتهای پیام/

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: خط اعتباری اینستکس اجرای اینستکس پیوستن کشورهای اروپایی به اینستکس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۹۸۵۱۵۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مزه دورکاری در اقتصاد آمریکا

وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را توضیح می‌دهد؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی از عوامل این اختلاف است. اما یک پاسخ سرراست‌تر نیز وجود دارد که از پاسخ‌های قبلی نیز ساده‌تر است؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال‌تایمز در ۲۴آوریل گفت:

به گزارش دنیای اقتصاد؛ «آمریکایی‌ها سخت‌تر کار می‌کنند.» با این حال به نظر می‌رسد دورکاری موجب می‌شود تا کارمندان آمریکایی با وجود برخی ظرافت‌ها و تفاوت‌ها، اندکی اروپایی‌تر شوند. بر این اساس دورکاری موجب شده تا آمریکایی‌ها کمتر در محل کار حضور داشته باشند؛ اما همزمان با حضور در یک مکان تفریحی، از امتیاز دورکاری بهره ببرند.

در ذهن افراد، کلیشه‌های اقتصادی مشهوری وجود دارد که عمدتا نادرست هستند؛ اما یکی از استثنا‌ها مربوط به این باور است که آمریکایی‌ها ثروتمندترند؛ چون بیشتر کار می‌کنند. وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را می‌سازند؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی.

اما یک توضیح تقریبا ساده وجود دارد که چندان بی‌راه نیست؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال تایمز در ۲۴آوریل اعلام کرد: آمریکایی‌ها سخت‌تر از اروپایی‌ها کار می‌کنند. در واقعیت، اعداد نیز این ادعا را تایید می‌کنند. بر اساس داده‌های OECD، به‌طور متوسط آمریکایی‌ها ۱۸۱۱ ساعت در سال کار می‌کنند.

این عدد ۱۵درصد بیشتر از ساعات کار شهروندان اتحادیه اروپا است که میانگین ۱۵۷۱ساعت در سال کار می‌کنند. این تفاوت فقط محدود به این نیست که اروپایی‌ها چند هفته بیشتر از آمریکایی‌ها را در ساحل بگذرانند. طبق اعلام سازمان بین‌المللی کار، روز کاری در بریتانیا، فرانسه و آلمان نیم ساعت کمتر از آمریکا است.

فراغت بهتر است یا ثروت؟

با مشاهده این تفاوت‌ها، سوالی که به ذهن می‌رسد این است کدام‌یک شیوه بهتری برای زیستن است، پول بیشتر یا وقت آزادتر؟ واقعیت این است که انتخاب سختی برای افراد است. کسانی که در آمریکا هستند طبق برنامه‌های آمریکایی کار می‌کنند. کسانی که در اروپا هستند با هنجار‌های اروپایی مطابقت دارند.

در واقع سوال کلیدی‌تر این است که چرا آمریکایی‌ها ساعات بیشتری را کار می‌کنند. پاسخ به این سوال به یک مشاهده عجیب و جدید منتهی می‌شود؛ دورکاری موجب شده تا کارمندان گلادیاتور آمریکایی بیشتر شبیه همتایان اروپایی خود شوند.

نخستین حدس نشان می‌دهد که فرهنگ ممکن است دلیل تغییر ساعات کار باشد. شاید اروپایی‌ها از اوقات فراغت خود بیشتر لذت ببرند. آن‌ها در مورد نحوه گذراندن اوقات فراغت، با شهر‌های زیبا، لذت‌های آشپزی، کوه‌های ناهموار و خیلی چیز‌های دیگر احاطه شده‌اند و تنها یک مسافرت با قطار یا پرواز با تخفیف با آن‌ها فاصله دارند.

ممکن است آمریکا صرفا جذابیت‌های کمتری برای ارائه به مسافران داشته باشد و هرآنچه که دارد نیز در پهنه جغرافیایی بسیار بزرگ‌تری پراکنده شده است که تا حدودی توضیح می‌دهد که چرا اروپا سالانه حدود ۱۵۰میلیون گردشگر، معادل دو برابر آمریکا، از خارج از کشور جذب می‌کند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها کار سخت را به خودی خود ارزشمند می‌دانند. در نهایت این «فردگرایی زمخت» چیزی است که آمریکا را ساخته است.

چوب مالیات بر سر اروپا

اما مشکل اینکه مساله را در تفاوت فرهنگ خلاصه کنیم این است که تا اوایل دهه۱۹۷۰ بسیاری از اروپایی‌ها بیشتر کار می‌کردند. ساعات کار در آمریکا همچنان مشابه آن زمان است. تغییر بزرگ این است که اروپایی‌ها اکنون کمتر زحمت می‌کشند. در نیم قرن گذشته، ساعات کاری در آلمان ۳۰درصد کاهش یافته است.

چیزی فراتر از فرهنگ در حال اثرگذاری است. ادوارد پرسکات، اقتصاددان آمریکایی، به یک نتیجه جنجالی رسید و استدلال کرد که کلید اصلی این معما مالیات است. تا اوایل دهه۱۹۷۰، سطح مالیات در آمریکا و اروپا مشابه بود و ساعات کار نیز به همین ترتیب در یک سطح قرار داشت.

در اوایل دهه۱۹۹۰، مالیات‌ها در اروپا افزایش یافته بود و به نظر پرسکات، نیروی کار قاره سبز انگیزه کمتری برای کار داشتند. امروزه شکاف قابل توجهی وجود دارد؛ درآمد مالیاتی آمریکا ۲۸درصد تولید ناخالص داخلی است؛ درحالی‌که این عدد در اروپا حدود ۴۰درصد است.

اما اثرگذاری مالیات بر عرضه کار چندان ساده نیست. برخی از کارگران ممکن است با توجه به این که می‌توانند پول بیشتری را به خانه ببرند، با عرضه ساعات کار طولانی‌تر به سطوح کمتر مالیات پاسخ دهند. در مقابل، دیگران ممکن است تصمیم بگیرند که درآمد اضافی پس از مالیات به آن‌ها امکان می‌دهد کمتر کار کنند و همچنان از سبک زندگی مطلوب خود لذت ببرند.

یک مطالعه اخیر توسط یوزف سیگوردسون از دانشگاه استکهلم بررسی کرد که در دوران اصلاح نظام مالیاتی در سال۱۹۸۷، کارگران ایسلندی چگونه به یک سال تعطیلی مالیات بر درآمد واکنش نشان دادند. اگرچه افرادی که انعطاف‌پذیری بیشتری داشتند؛ به‌ویژه افراد جوان‌تر در مشاغل پاره‌وقت واقعا ساعات بیشتری را صرف کار کردند، افزایش کلی ساعات کار نسبت به آنچه مدل پرسکات می‌گفت ناچیز بود.

مقررات تاثیرگذار است

به نظر می‌رسد در تعیین میزان عرضه نیروی کار، مقررات اهمیت بیشتری دارد. قوانین اروپا به کارگران قدرت زیادی می‌دهد و مواردی، چون سیاست‌های سخاوتمندانه مرخصی والدین و قوانین سخت‌گیرانه‌تر در مورد اخراج کارکنان را دربرمی‌گیرد.

بسیاری از کشور‌های اروپایی سعی می‌کنند برای زمان کاری محدودیت‌هایی قائل شوند، مثلا فرانسه هفته کاری را ۳۵تعریف کرده است. این سقف‌ها تا حدودی نادرست بوده‌اند و نتوانستند آن‌طور که طرفداران آن می‌خواستند، اشتغال را افزایش دهند. آن‌ها همچنین حفره‌های زیادی دارند. با این حال اکثر مطالعات تایید می‌کنند که این مقررات ساعات کاری را کاهش داده‌اند.

پول همه‌چیز نیست

رابطه مهم دیگر این است که با ثروتمندتر شدن افراد، معمولا آن‌ها می‌خواهند کمتر کار کنند. مقاله اخیر صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد که در اروپا، میان سرانه تولید ناخالص داخلی و ساعات کار ارتباط قوی وجود دارد. مردم کشور‌های ثروتمندتر مانند هلند معمولا کمتر از کشور‌های فقیرتر مانند بلغارستان کار می‌کنند.

با این حال، این سوال همچنان باقی است: آمریکایی‌ها از بسیاری از اروپایی‌ها ثروتمندتر هستند، پس چرا آن‌ها همچنان بیشتر کار می‌کنند؟ شاید اوقات فراغت یک مساله کنش جمعی باشد. آمریکایی‌ها ممکن است بخواهند از روسای خود مرخصی‌های طولانی‌تر بگیرند؛ اما نگران هستند که به‌عنوان افراد تنبل دیده شوند.

مقاله‌ای در سال۲۰۰۵ توسط آلبرتو آلسینا از دانشگاه هاروارد و همکارانش استدلال کرد که اتحادیه‌های قوی‌تر اروپا در واقع این مشکل اقدام جمعی را با مبارزه برای مرخصی با حقوق حل کردند که درنهایت قانون شد. آمریکا، با وجود اتحادیه‌های ضعیف‌تر، یکی از معدود کشور‌هایی است که مرخصی با حقوق اجباری ندارد.

دورکاری کار خود را می‌کند

یکی از پیشرفت‌های جدید و جذاب، اختلاف در ساعات دورکاری است. در سال ۲۰۲۳، نظرسنجی جهانی از نهاد‌های کاری نشان داد که کارمندان تمام وقت در آمریکا ۱.۴ روز در هفته از خانه کار می‌کنند؛ درحالی‌که در اروپا ۰.۸ روز این کار را انجام می‌دهند. استفاده از این تقسیم بندی، بر داده‌های ساعات کاری گردآوری‌شده توسط OECD نتیجه قابل توجهی به همراه دارد:

اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها اکنون تقریبا به یک اندازه در محل کار، معادل ۱۳۰۰ساعت وقت می‌گذرانند. به عبارت دیگر، ۱۵درصد اضافی از کاری که آمریکایی‌ها سالانه انجام می‌دهند، اکنون از خانه‌های خودشان یا گاهی اوقات در ساحل و شاید از یک شهر در اروپا انجام می‌شود. آمریکایی‌ها همچنان سخت‌تر کار می‌کنند، اما لذت‌بخش‌تر از گذشته این کار را انجام می‌دهند.