به نقل از «فارس»

آلاسکا: مرثیه ای برای زمین

تاریخ انتشار: ۲۱ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۰۶۶۱۲۹

این دیگر یک راز نیست که تعداد بسیار زیادی از دانشمندان اقلیم شناس از هم اکنون مرثیه بر آینده زمین و بشریت را آغاز کرده اند و حتی برخی از آنها نشانه هایی از حالتی را از خود نشان می دهند که آن را معادل اختلال استرس پس از حادثه درزمینه آب و هوایی توصیف می کنند.

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: اخیرا برای سخنرانی درباره کتابم «پایان یخ» در هومر آلاسکا بودم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

لحظاتی بعد از تشکر از جمع کسانی که برای شنیدن حرف هایم در سالن کوچک دانشگاه آلاسکا گرد هم آمده بودند، چنان غرق در آمیزه ای از اندوه، عشق و ناراحتی نسبت به ایالت مورد علاقه ام – و به طور کلی سیاره زمین- شدم که به گریه افتادم. سعی کردم حرف بزنم، ولی فقط توانستم عذرخواهی کنم و لحظاتی برای جمع و جور کردن خودم فرصت بخواهم. حتی همین الان هم به سختی می توانم موج احساسات و افکاری که در آن لحظه به ناگهان مرا فراگرفت توضیح بدهم و بگویم که چرا در حالی که در شبی گرم، بادخیز و بارانی در  شبه جزیره کنایی جنوبی مقابل گروهی آماده برای بیشتر دانستن از آنچه که دارد بر سر سیاره محبوبمان می رود ایستاده بودم، گریه ام گرفت. سرانجام بعد از چند نفس عمیق و در حالی که صدایم از هجوم احساسات می لرزید گفتم: بابت این حالم معذرت می خواهم، ولی می دانم که شما درک می کنید. شما هم در این ایالت زندگی می کنید و می دانید که وقتی آلاسکا یک بار وارد قلبتان شد، دیگر برای همیشه آنجا می ماند. و من با تمام قلبم به این مکان عشق می ورزم. بیشتر حضار سرتکان می دادند و دیدم که دست کم یکی از آنها به گریه افتاده بود.

من به مدت یک دهه از سال 1996 به بعد در آلاسکا زندگی کردم و  بعد از آنکه برای اولین بار به روی پارک ملی دنالی و رشته کوه تماشایی آلاسکا چشم باز کردم، از همان سال این ایالت در جانم جا خوش کرده است. در واقع پنج فصل از نه فصل کتاب جدیدم در آلاسکا می گذرد و عنوان غم انگیز آن به نوعی اظهار عشق من نسبت به این شمالی ترین ایالت کشور است. تا اینکه در تابستان سال 2003 چند ماه بعد از حمله دولت بوش به عراق، زمانی که برای کار در خدمات پارک داوطلب شده بودم داخل چادری در دنالی از رادیو به گزارش هایی درباره آغاز اشغال مخوف این سرزمین از سوی آمریکا گوش می کردم . عجیب آنکه همان جا هم بود که برای اولین بار احساس کشش به سمت عراق پیدا کردم، یا بهتر است بگویم متوجه خلائی که در روایت آنچه که آن اشغال داشت بر سر مردم عراق می آورد در رسانه های جریان اصلی شدم. تا اینکه برای فهمیدن و گزارش کردن آنچه در آنجا چه می گذشت، تصمیم به سفر از یخ به گرما، از دنالی به خاورمیانه گرفتم. آن لحظات عجیب در دامن کوهستان، مرا به حرفه ای در روزنامه نگاری رهنمون شد که مرا از آلاسکای محبوبم که پهناوری عمدتا خالی از حضور انسانی اش را هرگز در هیچ جای دیگر تجربه نکرده بودم دور کرد. و بر اساس آنچه که در طبیعت منحصر به فرد آن دیده بودم، این احساس که آب و هوا از همان موقع و به طرقی غم انگیز  شروع به از هم گسیختگی کرده، در سال های گزارشگری جنگ نیز همواره ذهنم را درگیر خود کرده بود. فکر یخچال های همواره رو به کوچک شدن در خانه قبلی ام موجب درد و رنج من می شد و به شکلی مرا از جنگ های همیشگی آمریکا به سمت نوعی دیگر از جنگ – با خود سیاره زمین- و نزدیک یک دهه گزارشگری آب و هوایی می کشید.

تمام این ها را به حضار در آن جمع گفتم، درحالی که گهگاه مکث می کردم و می کوشیدم بار دیگر اشکم سرازیر نشود؛ اشک برخاسته از اندوهی که بخشی از آن زاده بلواهای ناشی از آتش سوزی های جنگلی، خشکسالی ها، ذوب شدن سریع پرمافراست، ذوب شدن دهکده های ساحلی بومیان در دریا و یخچال هایی که به سرعت داشتند کوچک می شدند بود. همچنین نتیجه عملکرد یکی از غلامان حلقه به گوش ترامپ درمقام فرماندار این ایالت  که درست مثل رئیس جمهور عزیزش به نظر می رسد قادر نیست با سختکوشی و سرعت کافی، راه را بر باز شدن بیشتر این ایالت بزرگ به روی حفاری، چوب بری و آلودگی بیشتر ( با وجود عدم محبوبیت روزافزون خود) ببندد.

شب پیش از آن روز یعنی 20 نوامبر من در دانشگاه آلاسکا در انکوریج سخنرانی داشتم و دمای هوا 8 درجه سانتی گراد بود (و باران می بارید، نه برف) یعنی هوا دست کم 5 درجه گرم تر از حداکثر دمای عادی برای این وقت سال بود. و این واقعیتی است که هر چه می گذرد با وجود آنکه یک سوم فوقانی این ایالت در داخل مدار قطبی قرار گرفته است، بیشتر به هنجاری جدید تبدیل می شود. این به نوبه خود انعکاسی از یک واقعیت دیگر است:«تشدید قطبی»، یعنی عرض های جغرافیایی بالاتر این سیاره حدود دو برابر سریع تر از عرض های جغرافیایی میانی آن در حال گرم شدن هستند. به عبارت دیگر آلاسکا در کانون از هم گسیختگی آب و هوایی قرار دارد.

آلاسکا، هنجار جدید

این دیگر یک راز نیست که تعداد بسیار زیادی از دانشمندان اقلیم شناس از هم اکنون مرثیه بر آینده زمین و بشریت را آغاز کرده اند و حتی برخی از آنها نشانه هایی از حالتی را از خود نشان می دهند که آن را معادل اختلال استرس پس از حادثه درزمینه آب و هوایی توصیف می کنند. دن فاگر که برای «پیمایش جغرافیایی ایالات متحده در پارک ملی یخچال» کار می کند یکی از این افراد است. از او پرسیدم حال که شاهد ناپدید شدن یخچال هاست چه احساسی دارد؟ (جالب آنکه نام این پارک را هم یخچال گذاشته اند و انتظار می رود تا سال 2030 این یخچال ها به کلی ناپدید شوند) او پاسخ داد: «مثل این می ماند که یک سرباز خسته از جنگ باشی، اما از یک منظر فلسفی، تماشای ناپدید شدن چیزی که در حال مطالعه آن هستی سخت است.» و این فقط دانشمندان اقلیم شناس نیستند که چنین احساسی دارند. به نظرمی رسد سایر کسانی که در مناطقی زندگی می کنند که این تغییرات به شدیدترین وجه در نزدیکی آنها در حال رخ دادن است نیز چنین نشانه هایی را از خود بروز می دهند. وقتی از دوستم مت رافرتی پرسیدم او جواب داد: «آدم باورش نمی شود که تابستان گذشته انکوریج چه وضعیتی داشت. ما روز چهارم جولای شاهد دمای 32 درجه سانتی گرادی بودیم و کمی بعد دود ناشی از آتش سوزی های جنگلی چنان غلیظ شده بود که چندین روز به معنای واقعی کلمه در مرکز شهر نمی توانستی آن طرف خیابان را ببینی.»

مت به عنوان محیط زیست شناسی که مدت ها درحوزه حفاظت از آلاسکا در برابر لاشخورهای استخراج و بهره برداری کار کرده، مثل من عاشق زیبایی طبیعی این مکان است. من با او به دورترین مناطق آلاسکا سفر کرده ام و شاهد طبیعت بکر و بی مانند آن بوده ام. اما وقتی داشتم به حرف های او گوش می کردم که نابودی آب و هوایی را در ایالت زادگاهش توصیف می کرد، بی اختیار به فکر مصاحبه هایی افتادم که زمانی در عراق و با خانواده هایی انجام داده بودم که یکی از عزیزانشان را درحملات ارتش آمریکا از دست داده بودند. افراد مبتلا به استرس پس از حادثه – که من بر اساس تجربیاتی که داشته ام خوب با آن آشنایم- معمولا مکررا داستان هایی را درباره فاجعه ای که تجربه کرده اند تعریف می کنند. چرا که ذهن ما به این طریق می کوشد آن فاجعه را پردازش کند. و این دقیقا همان چیزی است که شاهد بودم از مت سر زد. چرا که در حالت عادی از کسی  چون او نباید تاکید بیش از حد روی موضوع مورد مطالعه خود را دید. از مشاهده آن صحنه یکه خورده بودم. او که پشت سر هم حرف می زد گفت: «ما رودهایی در مرکز و جنوب آلاسکا داریم که  آنقدرگرم شده اند که ماهی های سالمون در اثر موج هایی گرمایی در آنها می میرند. آب بعضی از این رودها به 30 درجه سانتی گراد رسیده است! 30 درجه، باورت می شود؟ این عملا به معنای ده ها هزار تن ماهی سالمون مرده بود که به شکم روی بسیاری از این رودها شناور شده بودند. یک بار که خواستم پای پیاده سفری به آنجا کنم با یک تا پیراهن و شلوار به آنجا رفتم. خودت می دانی که آب این رودها چقدر باید سرد باشد. اما گرمای خورشید آنقدر شدید بود که بعضی وقت ها مجبور می شدم کمی زیر سایه یک درخت بنشینم تا خنک شوم!»

ریک تومن کارشناس آب و هوایی در «مرکز ارزیابی و سیاستگذاری آب و هوایی آلاسکا» تصویری ترسناک از وضعیت به سرعت درحال تغییر در شمالی ترین مناطق این ایالت به دست می دهد. به گفته او به دلیل گرم شدن آب، در دریای برینگ عملا شاهد کوچ دسته جمعی حیات دریایی هستیم، زیرا این ایالت مثل دوستی نازنین در بحبوحه یک بحران سلامتی قرار دارد و هیچ کس قدرت این را ندارد که حقیقتا برای درمان آن تلاشی کند. تعجبی ندارد که تمام این ها در من احساسی از ناتوانی محض به وجود می آورد. هر شوک آب و هوایی جدید را همچون ضربه شدید دیگری بر پیکرم احساس می کنم. با این حال این شوک ها هر یک شاهد دیگری هستند بر اینکه چگونه در حال از دست دادن یکی از عزیزانم هستم. به عبارت دیگر آلاسکا در نتیجه هزاران زخم نشسته بر پیکرش، در احتضار مرگی آب و هوایی قرار دارد، در حالی که من هر روز و هر روز تلاش می کنم واقعیت جدیدی را به خود بباورانم: اینکه این ایالت همین حالا نیز به شکل برگشت ناپذیری دستخوش دگرگونی شده است.

نویسنده: ظاهر جمیل (Dahr Jamail) نویسنده و روزنامه نگار

منبع: https://b2n.ir/343316

انتهای پیام.

منبع: فارس

کلیدواژه: استرس آب آلاسکا مرثیه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۰۶۶۱۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بازداشت ۱۰۰ دانشجو در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی

در ادامه خیزش دانشگاههای آمریکا علیه جنایات رژیم صهیونیستی در غزه، صدها دانشجو در ایالت‌های مختلف به دست نیروهای پلیس دستگیر شدند. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، دانشگاههای آمریکا همچنان صحنه اعتراضات گسترده دانشجویی به جنایات رژیم صهیونیستی در غزه است؛ صحنه‌هایی که یادآور جنبش دانشجویی در مخالفت با جنگ ویتنام در دهه هفتاد قرن بیستم است.

شبکه ان بی سی نیوز از جمعیت گسترده معترض در دانشگاه تگزاس در آستین یک روز پس از بازداشت دانشجویان خبر داد.

شبکه سی ان ان نیز خبر داد که پلیس آمریکا حدود 100 دانشجو را در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و دهها تن دیگر را در دانشگاه تگزاس در آستین بازداشت کرده است. در دانشگاه اموری در ایالت جورجیا نیز دو استاد دانشگاه بازداشت شدند.

استعفای دیپلمات آمریکایی در اعتراض به جنگ غزهنگرانی امیرعبداللهیان از سرکوب دانشجویان آمریکایی

همزمان دانشجویان دانشگاه پنسیلوانیا در حمایت از مردم غزه در محیط دانشگاه اقدام به برپایی چادر و تحصن کردند. نشریه دانشجویی «دیلی پنسیلوانیا» نوشت که دانشجویان تحصن کننده خواستار خروج سرمایه‌گذاری‌های این دانشگاه از فلسطین اشغالی هستند.

در این میان دادستان ایالت جورجیا دانشجویان را همچون دیگر مقامات آمریکایی به «یهودستیزی» متهم کرد و مدعی شد: «هیچ کس از نظر قانونی حق تعطیلی دانشگاهها از طریق چادر زدن و تحصن و تهدیدات ضد یهودی را ندارد».

او با حمایت از سرکوب دانشجویان و بازداشت آن‌ها افزود: «با افتخار در کنار هر دانشگاهی که اقدامات لازم برای حفظ امنیت دانشجویان ایالت را انجام می‌دهد، خواهیم ایستاد».

«گرگ ابت» فرمانده تگزاس نیز روز گذشته گفته بود که باید تمامی دانشجویان ضد اسرائیلی بازداشت شوند. او نیز اعتراضات ضد جنگ در غزه را به «یهودستیزی» تعبیر کرد.

اما در مقابل برخی قانون‌گذاران ایالتی در جورجیا در خصوص سرکوب خشن دانشجویان در محوطه دانشگاه «اموری» ابراز نگرانی کردند. به گفته آن‌ها مقامات ایالت جورجیا با اعتراضات به مثابه «اغتشاشات» یا حتی «تروریسم» برخورد می‌کنند.

اتحادیه «آزادی‌های مدنی آمریکا» در ایالت جورجیا نیز در بیانیه‌ای گفت: «آتلانتا همواره مکانی برای آزادی اعتراضات بود، اما اکنون شاهد سرکوب بر خلاف قانون اساسی هستیم».

انتهای پیام/