به نقل از «همشهری آنلاین»

آرزوهای کوچک و بزرگ چوبی

تاریخ انتشار: ۲۸ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۱۶۳۶۹۴

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایرنا, مبلمان، در و پنجره، کمد، ویترین و قاب‌های تزئینی و ده ها وسیله چوبی که در خانه هایمان چیده ایم همگی حاصل زحمت درودگران فروتنی است که سالها با رنگ و بوی چوب همنشین شده‌اند.

صنعتگرانی که حتی انگشت هایشان را هم می دهند اما از زیبایی و استحکام دست سازه هایشان کم نمی گذارند تا مشتری راضی و شادمان از در مغازه بیرون برود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما پشت این تواضع و خوش عهدی خواسته‌هایی سال ها به انتظار نشسته تا فرصتی برای اجابت دست بدهد و شامگاه چهارشنبه ۲۷ آذر در حضور استاندار همدان و تیم اقتصادی اش بهترین زمان برای بیان و بازگو کردن این خواسته ها رخ داد.

جمعی از درودگران سرشناس استان به همت سازمان صنعت، معدن و تجارت همدان گرد هم آمدند تا برای آینده صنعت چوب که یکی از قدیمی ترین حرفه و پیشه مردمان این دیار است، چاره ای بیندیشند و برنامه بچینند.

چوب وارداتی، چماق گرانی  

رییس اتحادیه صنف درودگران همدان به نمایندگی از هزاران هم صنف خود نامه ای بلند بالا از کم و کاستی های فعالان این عرصه را قرائت کرد که مطلع سخنانش تهیه ارزان و بی واسطه چوب بود که تنها مواد اولیه درودگری محسوب می‌شود.

به گفته ایرج توکلی چوب جنگلی، نئوپان و ام. دی. اف مواد مصرفی این صنعت است که چوب های جنگلی از کشورهای ترکیه، گرجستان و ارمنستان وارد کشور شده و بعد از چرخیدن در دست چند واسطه و دلال با قیمت گران به تولیدکننده می رسد که این موضوع باعث افزایش هزینه تولید می شود که نه به سود خریدار است و نه فروشنده.

او که خود از مو سفید کرده های صنعت چوب است می گوید: اگر دولت حمایت کند به پشتوانه تشکیلات قوی تعاونی درودگران همدان که هم اینک سه هزار نفر عضو دارد، می توانیم واردکننده باشیم و چوب را آسان و ارزانتر به دست تولیدکنندگان برسانیم.

توکلی توضیح می دهد که از زمان اجرای طرح تنفس و منع قطع درختان جنگل‌های کشور، دیگر چوب داخلی به همدان نمی‌آید بنابراین تولیدکنندگان ناچار به تأمین مواد اولیه از کشورهای خارجی هستند.
 

هیزمی برای اجاق تولید

روزانه ۴۰ تا ۵۰ کامیون ضایعات چوب از همدان راهی کارخانه های تولید نئوپان و ام. دی. اف در شمال کشور می شود؛ رییس اتحادیه صنف درودگران همدان با بیان این مطلب تاکید می کند که این هیزم ها فرآوری شده و با قیمت گزافی دوباره به چرخه تولید استان وارد می شود.

توکلی خروج این سرمایه ها را به صرفه و صلاح همدان نمی داند و ساخت کارخانه چوب را آرزوی دیرینه نجاران دلسوز این منطقه می داند که تحققش نیازمند حمایت و رسیدگی مسوولان است.

او می گوید: همین هیزمهای بی ارزش که حالا آتش به جان تولیدکننده انداخته می تواند همچون سرمایه ای بزرگ شعله تولید و اشتغال را روشن کند به شرطی که آستین های همت را برای ساختن کارخانه بازیافت ضایعات چوب بالا بزنیم.

توکلی با اشاره به فعالیت یک هزار کارگاه تولیدی صنایع چوبی در شهر همدان می گوید: این کارگاه ها در گوشه و کنار شهر پراکنده هستند و مردم برای خرید وسایل خود باید در کوچه و خیابان های شهر سرگردان شوند.

پیشنهاد او و هم پیشه هایش ایجاد بازارچه های چوب و یا شهرک نمایشگاهی است تا صنایع چوبی تولید شده در مکان هایی مشخص عرضه شده و خریداران به راحتی بتوانند ملزومات خود را تهیه کنند.

تسهیلات کارآمد، تولید با کیفیت

مستاجر بودن ۴۵۰ کارگاه درودگری در شهر همدان مشکل دیگری است که گریبان فعالان این صنف را گرفته و توکلی چاره آن را واگذاری زمین ارزان قیمت برای راه اندازی کارگاه می داند که به اعتقاد او بدون حمایت دولت طرحی غیرممکن است.

توکلی می گوید ۹۰درصد درودگری های همدان صنعتی هستند و مجهز به انواع تجهیزات و ماشین آلات و به روز نبودن آنها آفتی است که این صنعت را تهدید می کند و لازمه آن اعطای تسهیلات ارزان قیمت بانکی است.

رییس اتحادیه درودگران تسهیلات با سود ۱۸ درصد را برای این صنف ناکارآمد می داند و تاکید می  کند: تخصیص تسهیلات با بهره‌های کم و بازپرداخت بلند مدت می تواند راهکار خوبی برای حمایت از فعالان این صنعت باشد تا ابزار خود را به روز کرده و کالای با کیفیت بسازند.

به گفته او کمبود سرمایه و نقدینگی موجب شده صنعتگران به خرید ماشین آلات چینی بی کیفیت تن بدهند در صورتی که با اندکی حمایت مالی می توانند بهترین ابزار اروپایی را تهیه کنند.

سفره‌ای پربرکت به رنگ چوب

بعد از خواسته ها و مطالبات درودگران همدانی که هر کدامشان به آرزویی محال تبدیل شده، نوبت به رییس سازمان صنعت، معدن و تجارت همدان رسید تا از حق و حقوق این هنرمندان دفاع کند.

حمیدرضا متین با تایید شمار فعالان صنعت چوب شهر همدان، دایره فعالیت این رشته را گسترده تر کرد و از وجود ۱۳ هزار کارگاه درودگری مجوزدار در پهنه استان خبر داد و پیش بینی کرد: با احتساب کارگاهای بدون مجوز و ناشناخته این رقم به ۱۸ هزار هم برسد.

به گفته او صنعتی که توانسته ۵۰ هزار نفر را دور سفره اش بنشاند بی تردید یک غول بزرگ اقتصادی است که تاکنون مغفول مانده و تا دیر نشده باید به دادش برسیم.

متین برای چنین تشکیلات بزرگی که در کشور هم کم نظیر است، وجود یک انجمن صنفی را ضروری می داند و می گوید: با همکاری سازمان توسعه تجارت برای شکل گیری این انجمن برنامه ریزی کرده و به زودی آن را به سرانجام می رسانیم به شرطی که خود درودگران هم پیشقدم شوند.

صنعت چوب تشنه برندسازی

رییس سازمان صنعت، معدن و تجارت همدان تاکید کرد با تشکیل انجمن صنفی درودگران می توان از بسته های حمایتی دولت در زمینه صادرات دست سازه های صنعتگران برخوردار شد.

به گفته متین صنایع چوبی همدان به خاطر تنوع محصولات به ویژه در زمینه مبل و منبت قابلیت عرضه در بازارهای جهانی را دارد به شرطی که تولیدکنندگان از تکروی و  فعالیت های مجزا دست برداشته و تبدیل به یک برند مشترک و یکپارچه شوند.

استاندار همدان که حمایت بی چون و چرای دولت از تولید و تولیدکننده را سرلوحه کار خود قرار داده و مدام از هر تریبونی برای اعلام مواضع خود به مردم بهره می گرفت در جمع درودگران نیز دوباره تاکید کرد: او و تیم اقتصادی اش ماموریتی به غیر از پشتیبانی از تولید ندارند.

درود دولت بر درودگران

سید سعید شاهرخی به صنف درودگران وعده داد که به زودی گسستگی و سرگردانی صنعتگران این رشته را نظم و ترتیب می بخشد و به مدیران دستگاه های اجرایی این مامویت ویژه را ابلاغ کرد.

او بهترین فضا برای ساماندهی درودگران هنرمند همدانی را شهرکهای صنعتی و منطقه ویژه اقتصادی جهان آباد دانست و به آنها اطمینان خاطر داد: زمین ارزان قیمت و تسهیلات برای استقرار صنایع چوب به متقاضیان واگذار شود.

نماینده عالی دولت در استان به پنج هزار میلیارد تومان سرمایه گذاری در این استان تا پایان سال اشاره کرد و گفت: سه هزار میلیارد تومان تاکنون محقق شده و صنعت چوب هم می تواند بسته به توان و همت خود از این سرمایه گذاری ها برخوردار شود.

شاهرخی مطالبات درودگران را به حق و به جا دانست و آینده درخشانی برای این هنرصنعت زیبا پیش بینی کرد و قول داد برای بهبود اوضاع کسب و کار درودگران از هیچ کمکی دریغ نکند.

ما هم به برآورده شدن خواسته های دیرین درودگران شهرمان خوش بین هستیم، خواسته هایی که در سینه صنعتگران این دیار ته نشین شده و رنگ آرزو به خود گرفته، آرزوهایی به رنگ و بوی چوب.

کد خبر 471391 برچسب‌ها استان همدان

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: استان همدان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۱۶۳۶۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آرزوهای شیرین برای محله‌ای در دروازه تاریخ / «دروازه ری» در انتظار لباس نو

محله دروازه ری قم که خاستگاه ۱۲۸ شهید و بزرگانی همچون سردار موسوی فرمانده ارتش جمهوری اسلامی بوده، این روزها در انتظار پوشیدن لباسی نو بر تن کهنه و زخم خورده خویش است.

به گزارش خبرگزاری ایمنا از قم، ری، تهران، ساوه، اصفهان، کاشان؛ از هر سوی که زائران برای تشرف به حرم مطهر بانوی کرامت قصد ورود به شهر قم را داشتند، باید از دروازه‌ای در باروی شهر وارد می‌شدند که به «دروازه ری» معروف بود.

دروازه ری که احتمالاً کهن‌ترین دروازه قم قبل از احداث جاده ناصری از مسیر علی‌آباد به قم و شاهراه ارتباطی شهر با ری و تهران محسوب می‌شده، تا سال ۱۳۲۱ هنوز پابرجا بوده است.

اگر در اسناد تاریخی که جست‌وجو کنید، المان هویتی دروازه ری را خواهید دید. یک بنای ساده و گنبدی که نشان از تاریخ پرفرازونشیب شهر قم دارد و کاروان‌های اهل دانش و زیارت در سفر به قم را به سمت این شهر راهنمایی می‌کرده است.

محله دروازه ری و نوبهار (چاله کاظم) پیش‌ازاین، مزرعه سعدآباد را در خود داشت و مقبره «خواجه اباصلت» از یاران امام رضا (ع) را در خود جای داده بود که هنوز هم وجود دارد.

از جمله ازدست‌رفته‌های محله دروازه ری می‌توان به «گذر ری» اشاره کرد که جایش در محله خالی است. این گذر سه یا چهارطاق چشمه‌ای داشته که به میدان کهنه و پامنار متصل می‌شده است. گفته می‌شود گذر حدود ۴۰ سال پیش تخریب شده و موجب شده است شکل و شمایل کنونی این محله چندان تاریخی و هویتی نباشد.

از پیشه‌های قدیم مردم این محل که در گذر هم نشانی داشت، می‌توان به نمک‌کوبی اشاره کرد. اهالی معاصر این محله هرچند آثاری از برج و باروی دروازه ندیده‌اند، اما زیبایی گذر و گاراژی که اتوبوس‌های راه پیموده از دشت مسیله به آن وارد می‌شد را به خاطر می‌آورند.

این محله تا سال‌ها در برزخی از دشت‌های سرسبز و باغات انگور و کوره‌های آجرپزی محلات مجاور قرار داشت، گویی دروازه‌ای میان بهشت و جهنم بود. در بیرون گذر هرچند شهر تا سال‌ها در حال تغییر و گذر از سنت به مدرنیسم بود، اما قطار مدرنیسم دیرتر و ناقص‌تر به دروازه ری رسید و غبار فرسودگی را بر تن این محله برجای گذاشت.

مهم‌ترین مشکل محله ناتمام ماندن خیابان و ترافیک ناشی از آن است که به تعبیر اهالی، محله را شبیه به مناطق جنگ‌زده کرده است. حداقل می‌شد از این بناهای تخریب شده به عنوان فضای عمومی استفاده کرد.

احمد اشعری، کارشناس حوزه شهرسازی از جمله کسانی است که روی مشکلات محله دروازه ری کار علمی انجام داده است و آن را از نظر گونه بافت‌شناسی «بافت ناکارآمد میانی» دسته‌بندی می‌کند.

به گفته وی، محله دروازه ری در خط مرزی بافت تاریخی ۳۰۰ هکتاری قم قرار دارد که در گذشته اراضی کشاورزی و کوره‌پز خانه بوده، اما از سال ۱۳۳۵ به تدریج سکونت در آن اتفاق افتاده است.

محله دروازه ری بر اساس سرشماری سال ۹۵ حدود ۱۴ هزار و ۷۰۰ نفر جمعیت دارد و چهار هزار خانواده در آن زندگی می‌کنند. ۲۵ درصد ساکنان محله دروازه ری، از اتباع هستند.

محور این محله در طرح تفصیلی، چهار طبقه دیده شده و قرار است انواع کاربری‌های خدماتی در آن لحاظ شود. این خیابان هم‌اکنون ۶۴ نوع فعالیت اقتصادی و خدماتی را در خود جای داده است و بخشی از این فعالیت‌ها نیز سازگاری مناسبی با محله ندارد.

این کارشناس حوزه شهرسازی معتقد است برای مرهم گذاشتن بر این زخم نیمه‌باز باید پروژه تملک خیابان دروازه ری را تکمیل کرد، اما در عین حال باید تلاش کنیم تا کارکرد محلی و انسجام اجتماعی در این محله حفظ شود.

اشعری با اشاره به وجود فضاهای بلاتکلیف در محله و در جریان تملک نیمه‌تمام بدنه خیابان، می‌گوید: با هزینه اندک می‌توان این فضاهای بلاتکلیف را به مکانی برای توقف اهالی تبدیل کرد.

وی با اشاره به وجود بعضی کاربری‌های ناسازگار در این محله عنوان می‌کند: با تملک چند پلاک می‌توان برای اهالی مسکن تولید و الگوی صحیح توسعه محله را تدوین کرد.

از جمله پیشنهادهای مشاور برای این محله، تملک آب‌انبار حاج رئیس به‌عنوان یک عنصر هویتیِ واقع در آن و اضافه کردن یک عنصر دروازه‌ای در محل طاق قدیم برای ارتقای هویت محلی بود که با پای‌کار نیامدن اداره کل میراث فرهنگی، معطل مانده است.

این کارشناس شهرسازی معتقد است یک سری از کاربری‌های ناکارآمد همچون مصالح‌فروشی و حمام متروکه در این محله باید برای تأمین خدمات عمومی به کار گرفته شود.

فرایند اجرایی شدن بازآفرینی محله دروازه ری تا امروز بدون تغییر در این تصمیم‌گیری پیگیری شده است، اوایل سال ۱۴۰۲ شهردار قم اعلام کرد که این پروژه در اولویت تملک با همان عرض ۱۸ متر است.

محمدحسین علی‌اکبری، مدیر منطقه یک شهرداری قم، مرداد سال گذشته در توضیح مشکلات و چالش‌های بازگشایی محله دروازه ری به ریزدانگی املاک این محله اشاره کرد که توافق با مالکان را دچار مخاطره می‌کند.

مساحت پایین املاک تجاری و کوچک بودن آن‌ها یکی دیگر از معضلات تملک در این پروژه است، چراکه این املاک وسیله امرارمعاش اهالی است، اما ارقام تملک به نحوی نیست که ملک تجاری دیگری جایگزین آن شود، از طرفی بسیاری از ملک‌ها جنوبی‌ساز یا به صورت مشاع است که فرایند تملک را دچار چالش می‌کند.

از طرفی به گفته این مسئول شهرداری قم، بخشی از این محله در بافت تاریخی قرار دارد و بهسازی آن نیازمند مشارکت سازمان میراث فرهنگی است.

با این همه تاکنون نزدیک به ۴۰ قطعه در محله دروازه ری تملک و تخریب شده و جدول‌گذاری و ساخت محور نیز در حال انجام است. گام بعدی احداث مرکز فرهنگی و فضای سبز کوچک این محله توسط شهرداری قم است که می‌تواند امید را به رگ‌های محله بازگرداند.

مدیر منطقه یک شهرداری قم در پاسخ به ابهاماتی درباره عرض محور دروازه ری، عرض ۱۸ متری را مصوبه طرح تفصیلی شهر قم می‌داند که با توجه به قرار گرفتن نیمی از محله در محدوده بافت تاریخی، شهرداری بر سر اجرای همین مقدار نیز با سازمان میراث فرهنگی دچار چالش است.

آذرماه سال ۱۴۰۲ بود که دفتر تسهیل‌گری محله دروازه ری تشکیل و در مسجد این محله جلسات با اهالی برگزار شد. مفهوم احداث دفتر تسهیل‌گری این است که بهسازی یک محله را تنها کالبدی نبینیم بلکه باید به مسائل اجتماعی و اقتصادی به‌صورت توأم با موضوعات کالبدی و عمرانی توجه کرد.

در روزهای اخیر تصاویری در فضای مجازی رد و بدل می‌شود که نشان دهنده ادامه تملک و تخریب بعضی املاک در مسیر خیابان ۱۸ متری این محله است.

نقش ویژه محله دروازه ری در روزهای دفاع مقدس و تقدیم ۱۲۸ شهید به کشور، حضور مشاهیری همچون امیر موسوی فرمانده ارتش جمهوری اسلامی و وجود جمع بزرگی از ایثارگران انقلاب اسلامی و جنگ از نقاط قوت و سرمایه‌های اجتماعی این محله است که می‌توان با پررنگ کردن این نقش، به بهبود مشارکت اجتماعی برای حل معضلات آن کمک کرد؛ مسجد فعال و اهالی دغدغه‌مند که روزهای بهتری برای محله‌شان آرزو می‌کنند، از سرمایه‌های ارزشمند این محله است.

یکی دیگر از سرمایه‌ها و دارایی‌های محله، تنوع قومیت‌ها و ملیت‌ها است که می‌تواند فرصت تلقی شود. شبکه خویشاوندی، مهارت‌های فنی، همچنین وجود عناصری همچون آب‌انبار و مسجد از دیگر سرمایه‌های محله است.

پای صحبت قدیمی‌ها که بنشینی، خاطرات جالبی از روزگار گذشته محله دروازه ری دارند. از گاراژی که محل تردد مسافران به قم بود و روستانشینان و عشایر کلکو از دشت مسیله به آن می‌رسیدند. از پرده‌خوانان و پهلوانان که هرازگاهی بساط خود را در میانه محله به پا می‌کردند و بوی نان سنگک تازه و دود کبابی که زیرگذر به مشام می‌رسید.

شاید امروز بخشی از این خاطرات دیگر رنگ‌باخته باشد، اما می‌توان دروازه ری را طوری بازسازی کرد که اصالتش به یادگار بماند و اهالی‌اش همچنان پایبند این محله باشند.

کد خبر 746803