اجرای نمایش، کاربردی‌ترین شیوه انتقال مفاهیم به مخاطب
تاریخ انتشار: ۷ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۳۸۳۹۲۶
درباره ارزش و اهمیت هنر نمایش، هر چه بگویند باز هم کم است. گفته‌اند که هنر نمایش به عظمت هستی، زندگی و انسان است و فهم و درک آن از هر ذهنی و انسانی بر نمی آید و آموختن آن افزون بر ذوق و استعداد شگرف به سال ها شاگردی، نزد استادان بزرگ نیاز دارد. باری اگر عناصر تشکیل دهنده هنر نمایش را نمایشنامه، بازیگری، طراحی صحنه، چهره پردازی، کارگردانی حرکات موزون، تماشاخانه، تماشاگر، منتقد و .
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
شکار روباه
در ۱۳۸۷ خورشیدی علی رفیعی پس از چهار سال دوری از صحنه تئاتر با نمایش «شکار روباه» به دنیای تئاتر بازگشت. علی رفیعی آخرین بار نمایش «در مصر برف نمی‌بارد» نوشته محمد چرم‌شیر را در بیست‌ویکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر روی صحنه برده بود. رفیعی نخستین اجرای شکار روباه را در بخش چشم‌انداز بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر روی صحنه برد. اگرچه این روزها رفیعی برای اجرای نمایش «یرما» با شورای نظارت و شورای حمایت دچار مشکل شده است اما در آن زمان که حسین پارسایی مدیریت وقت مرکز هنرهای نمایشی را برعهده داشت، اعلام کرده بود که رفیعی برای تنظیم قرارداد دچار مشکل نمی‌شود.
فرشته تاریخ
«فرشته تاریخ» به نویسندگی و کارگردانی محمد رضایی‌راد در تابستان ۱۳۹۸ خورشیدی ۲ مرتبه و در ۲ سالن مختلف اجرا شد. با ظهور فاشیسم و به قدرت رسیدن نازیسم در اروپا، بنیامین نیز همچون بسیاری از روشنفکران آلمانی راه تبعیدی خود خواسته را در پیش می‌گیرد و ابتدا مدتی را در فرانسه ساکن می‌شود. با پیشروی فاشیسم در اروپا و تسخیر فرانسه، بنیامین از راه کوهستان خود را به اسپانیا می‌رساند تا شاید بتواند با کشتی از اروپا خارج شود اما به دست مرزبانان اسپانیا گرفتار می‌شود و سرانجام، به آخرین صفحه از زندگی خود می‌رسد. نمایش فرشته تاریخ، از این نقطه آغاز می‌شود. در خلاصه نمایش آمده: «فرشته تاریخ» با برخوردی آزاد به روایتی از آخرین شب زندگی والتر بنیامین(فیلسوف و نظریه‌پرداز مشهور آلمانی) می‌پردازد.
زمستان ۶۶
نمایش «زمستان ۶۶» نخستین نمایشنامه‌ای بود که محمد یعقوبی با آن شناخته شد. اجرای این نمایش در ۱۳۷۶ نوید کارگردانی خوش‌فکر را به تئاتر ایران داد. او این نمایش را با بازی پانته‌آ بهرام، ریما رامین‌فر، هومن برق‌نورد، رحیم نوروزی و محمدرضا حسین‌زاده در سالن چارسو اجرا کرد و بعد از گذشت پنج سال، یعقوبی مجدد این نمایش را با حضور بازیگرانی همچون علی سرابی، آیدا کیخانی و باران کوثری در همان سالن اجرا کرد. کارهای محمد یعقوبی به‌دلیل نگاهش به انسان امروزی با مخاطبان ارتباط مستحکمی برقرار می‌کند به‌طوری که می‌توان گفت که اسم محمد یعقوبی می‌تواند مخاطب را به سالن بکشاند. نمایشنامه زمستان ۶۶ هم برای سومین‌بار و همزمان با اجرای این نمایش در ۱۳۹۰ منتشر شد.
شپش
نمایش «شپش» به نویسندگی و کارگردانی کوروش نریمانی که برداشتی آزاد از داستان‌های کوتاه چخوف بود. در خلاصه نمایش آمده: کمدی «شپش»، قصه مردی مفلوک و کارمندی دون پایه است که قصد می کند در زندگی پسر نابغه تازه بالغ اش، نقش مؤثر پدرانه داشته باشد اما سیر اتفاقات خیلی سطحی و کوچک، او را تا مرگ و نیستی پیش می برد. نمایشنامه با ساختار درست شامل شیوه طرح مساله، معناپردازی، توصیف یک یا چند واقعه که مخاطب بتواند با آن ارتباط برقرار کند در کنار عوامل دیگر نظیر بازی های خوب، اکسسوری، کارگردانی و غیره می تواند، موفق باشد.
اکتورز استودیو
نمایش «اکتورز استودیو» به نویسندگی و کارگردانی افشین واعظی به صحنه رفت. در خلاصه نمایش آمده: من می خواهم بازیگر بشوم... منم... منم... منم... رسیده و نرسیده می‌میریم. در بخشی از نقد کیارش وفایی که سایت ایران‌تئاتر منتشر شده؛ آمده است که انسان موجود بسیار پیچیده‌ای است که در زمان‌های مختلف قصد دارد، نکات بیشتری را کشف کرده و از شاخه‌ای به شاخه دیگر برود. شاید آرزو و آمال درونی او چنین خاصیتی دارد که شرایطی را فراهم می‌آورد تا بنابر داشتن آن دیدگاه مسیری را از نو شروع کند. جهان متن نمایش «اَکتورز استودیو» به سمت این خواستگاه برود که جهان بازیگری و شوق بازیگر شدن چه رنگ و حالی دارد. بنابراین این نمایش با داشته‌های خود و با پیش آوردن جهانی چندلایه قصد آن را دارد که روایت این دنیای پر زرق و برق را از محلی شروع کند که عده‌ای از هنرمندان مطرح جهان از آن یعنی «اَکتورز استودیو» فارغ‌التحصیل شده‌اند. فرم و محتوا در این نمایش هم راستای یکدیگر پیش می‌روند به گونه‌ای که در فرم اثر زاویه دوربین فیلم‌برداری که رو به شخصیت‌ها است و همچنین زاویه دید مخاطب در مقام شاهدان عینی تعریف شده و شخصیت کارگردان به عنوان دیگر قوه محرک با خواسته‌های خود از شخصیت‌ها به برون ریزی آنها جهت می‌دهد تا سه بخش جهان این اثر معنایی مختص به خود را داشته باشند. باید گفت که نمایش «اَکتورز استودیو» جهانی را برای مخاطب به تصویر می‌کشد که هم نشانه‌های واقع‌گرایی دارد و نیز معرف خواستگاهی است که هر انسان را به عنوان بازیگری کار بلد در جهان پیرامون معرفی می‌کند. اتفاقی که مخاطب با آن ارتباط مستقیم برقرار خواهد کرد تا بداند جهان واقعی او نمونه‌ای بسیار بزرگتر از اندازه جهان پرده نقره‌ای است و انسان‌ها از ابتدای خلقت، همه رسالتی با خود به همراه داشته‌اند.
رویای یک شب نیمه تابستان
«رویای یک شب نیمه تابستان» نوشته ویلیام شکسپیر و به کارگردانی مصطفی کوشکی به صحنه رفت. در خلاصه نمایش آمده: چهار عاشق شیدا برای فرار از قوانین کشور و رسیدن به عشق خود به جنگل گریخته اند و در آنجا اسیر جن ها و پری ها می‌شوند. در بخشی از نقد محدثه واعظی‌پور در خبرگزاری مهر آمده است که ... نمایشنامه‌های شکسپیر سرگرم کننده هستند و اگر کمی کوتاه و امروزی شوند، درست ترجمه شده و هوشمندانه دراماتورژی شوند، تماشایشان تجربه‌ای لذت بخش است. مصطفی کوشکی در رویای یک شب نیمه تابستان با علم به جذابیت این اثر مشهور شکسپیر استراتژی درستی برای ایجاد تغییرهایی در متن و جنس اجرا داشته است. او نگاهی خلاقانه و همراه با طنز به این اثر جادویی دارد و می کوشد با ضرباهنگی سریع و زبانی قابل فهم و جذاب این نمایش را اجرا کند. رویای یک شب نیمه تابستان مثل هر اثر موفق دیگری از اجزایی تشکیل می شود که در جای خود با ظرافت و هوشمندی قرار گرفته‌اند. یکی از جذابیت‌های این نمایش، موسیقی آن است. همراهی موسیقی بومی و جنوبی با این نمایش که ماهیت غربی دارد، جالب است و نشان می‌دهد که نگاه خلاقانه و خارج از چارچوب‌های از پیش ترسیم شده به پدیده‌ها و کارکردشان، گاه می‌تواند به نتایج درخشانی منجر شود.
خدای کشتار
علیرضا کوشک‌جلالی کارگردان ایرانی مقیم آلمان آذر۱۳۸۷ خورشیدی نمایش خدای کشتار را با بازی بهاره رهنما، بهنام تشکر، الهام پاوه‌نژاد و کاظم هژیرآزاد اجرا کرد. این اجرا در زمان خودش با استقبال مخاطبان مواجه شد. چندی پیش این کارگردان تئاتر برای اجرای نمایش «راهزنان» به ایران آمد اما مدتی بعد تصمیم گرفت در کنار این نمایش، نمایشنامه خدای کشتار را با بازی سیما تیرانداز، لادن مستوفی، اشکان خطیبی و رضا ملایی همزمان در شهریور به صحنه بیاورد. به گفته این کارگردان اساس کار همان است اما هر بازیگری تفاوت‌هایی با خود می‌آورد. خدای کشتار تئاتری است که به وسیله یاسمینا رضا در ۲۰۰۶ میلادی نوشته و در دسامبر همان سال در زوریخ اجرا شد. در آذر ۱۳۸۷ خورشیدی به زبان فارسی در سالن سایه تئاتر شهر به نمایش درآمد و همزمان به زبان آلمانی در آلمان روی صحنه رفت.
صد در صد
نمایش صد در صد نوشته مارکس لید و به کارگردانی مرتضی اسماعیل‌کاشی و ترجمه وحید رهبانی نیز در فاصله سال‌های ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ خورشیدی یعنی کمتر از ۲ سال در سه سالن مختلف به صحنه رفت. در این نمایشنامه تندیس بهترین بازیگر زن و دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد به ستاره پسیانی و هوتن شکیبا تعلق گرفت. در خلاصه نمایش آمده: بازیگر جوانی برای خواندن نمایشنامه به خانه دختری می‌رود. این نمایش متنی با ۲ بازیگر و متکی به ایده ای واحد است که در میزانسنی کاربردی و متحرک که صحنه را در ۲ گستره متفاوت طولی به پیش زمینه و پس زمینه تقسیم می کند و عناصر صحنه را از قالب تزیینی خارج می سازد و به حضور نمایشی شان هویت می بخشد. بازی هوتن شکیبا ساختار سه مرحله ای «مسلط، مردد و مغبون» را پیش از شلیک پایانی به نحوی متقاعدکننده مجسم می کند اما بی‌تردید نقش الیزابت عرصه ای مناسب برای شناسایی توانایی ستاره پسیانی در مقام بازیگر است.
خواب در فنجان خالی
برای انتخاب نمایش «خواب در فنجان خالی» به کارگردانی کیومرث مرادی ۲ نکته خیلی مهم است. نکته نخست استقبال مخاطبان ایرانی از این کار و نکته دوم جوایزی که این نمایش در جشنواره‌های تئاتر داخلی و خارجی کسب کرد. این نمایش نخستین بار در ۱۳۸۴ در سالن قشقایی تئاتر شهر اجرا شد. خواب در فنجان خالی برنده جایزه بهترین نمایشنامه، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر دوم زن از جشنواره تئاتر فجر شده بود. همچنین این نمایش در همان سال به جشنواره تئاتر دانشگاه ملی تئاتر هند در دهلی نو دعوت شد و جایزه بهترین نمایش خارجی این جشنواره را دریافت کرد.
وقتی کبوترها ناپدید شدند
نمایش «وقتی کبوترها ناپدید شدند» نوشته سوفی اکسانن، با کارگردانی هستی حسینی، ترجمه محسن ابوالحسنی و تهیه‌کنندگی تئاتر مستقل تهران امسال و در فاصله‌ای کمتر از ۶ ماه در سال جاری، ۲ بار به مدت ۹۰ دقیقه در تئاتر مستقل تهران به صحنه رفت. سوفی اُکسانن در سال‌های اخیر به شتاب تبدیل به جنجالی‌ترین نویسنده در اروپا و آمریکای شمالی شده است. او توانست یک‌تنه همه گوش‌ها را به طرف فنلاند تیز کند. اُکسانن وقایع مستند را دستمایه نمایش‌هایش قرار می‌دهد و پیش از آغاز نگارش، دست به پژوهش‌ها و سفرهایی اکتشافی می‌زند که بیشتر به کاوش‌های تاریخی و اجتماعی می‌ماند. چیره‌دستی‌اش در قصه‌گویی، شخصیت‌پردازی و غافلگیری‌های هولناک سبب‌شده نمایشنامه‌ها و رمان‌هایش را به بیش از پنجاه زبان برگردانند. وقتی کبوترها ناپدید شدند، نخستین نمایشنامه فنلاندی در زبان پارسی است. نمایش در منطقه بالتیک(کشور استونی) می‌گذرد و به بخشی از جنگ جهانی دوم و پیامدهایش می‌پردازد که ما از آن بی‌خبریم. این نویسنده آرمان‌گرا به دنبال لیبرالیسم فردگرای سده بیست‌ویکمی است که با اصطلاحاتی مانند جهانی‌شدن و سرمایه‌داری متاخر شناخته می‌شود اما سود شخصی و فردگرایی را هم نقد می‌کند که به نوعی پارادوکسیکال است. بخش‌های زیادی از نمایشنامه و کاراکترهای اصلی تغییر داده شده و دراماتورژی پر و پیمانی هم روی متن انجام شده است. متن این نمایشنامه به شدت و حدت هر چه تمام‌تر به مصایب انسانی اندیشه‌هایی چون هیتلریسم و استالینیسم در زمان جنگ جهانی دوم می‌پردازد. نویسنده حتی نگاه انتقادی جدی به سینما دارد و آن را ابزاری برای تبلیغ نظام‌های تمامیت‌خواه می‌داند و بیان می‌کند که آنان تاریخ را هم دگرگون می‌کنند.
لانچر ۵
«لانچر ۵» به نویسندگی و کارگردانی مسعود صرامی و پویا سعیدی به نمایش درآمد. در این نمایش ۱۲۰ دقیقه‌ای امیر نوروزی، میلاد چنگی، مجید یوسفی، محمد حق‌شناس، صادق برقعی، مرتضی سلطان محمدی، فرشید روشنی، عماد درویشی، مجتبی یوسفی، باسط رضایی، عرفان امین، هادی شیخ‌الاسلامی و امیرحسین احمدی ایفای نقش می‌کردند. در خلاصه نمایش آمده: در پادگانی نظامی، سه تیراندازی به فاصله زمانی یک ماه منجر به مرگ سه سرباز شده است. به دلیل اهمیت موضوع سروان شایگان افسر دایره بازرسی از طرف ستاد کل مامور حل و فصل پرونده می شود. «لانچر ۵» تندیس بهترین نمایشنامه از نوزدهمین جشنواره دانشگاهی(جایزه اکبر رادی) در ۱۳۹۵ خورشیدی، تقدیر بهترین نمایشنامه از جشنواره تئاتر شهر در ۱۳۹۶، تندیس بهترین نمایشنامه در بخش صحنه در بیست و یکمین جشنواره دانشگاهی، نامزد نمایشنامه در جشنواره تئاتر فجر در ۱۳۹۷ را دارا است. در نمایشنامه، کارگردانی، طراحی، بازیگری و دیگر عناصر اجرا، ساده و بی پیرایه برخورد می کند، چون اقتضای موضوع نمایش است. اما در همین سادگی و بی پیرایگی، آنجا که باید سیلی محکم خود را می زند و خنده را بر دهان مخاطب خشک می کند. در نمایشنامه و اجرا، به درستی لحظات کمیک ایجاد می کند تا در قدم نخست ارتباطی ملموس با مخاطب برقرار کند. فضا و کاراکترها برای مخاطب آشنا می شوند.
درس
اسم داریوش مهرجویی برای سینمادوستان بسیار جذاب است و البته صرف این اسم می‌تواند مخاطبان زیادی را به سالن‌های تئاتر بکشاند. نخستین تجربه کارگردانی داریوش مهرجویی مخاطبان زیادی را به سالن‌های تئاتری کشاند. مهرجویی به سراغ متنی از اوژن یونسکو رفت که داستان دانش‌آموزی را حکایت می‌کرد که برای آموزش نزد پروفسوری می‌رود. با اینکه ارکان مهم نمایش یعنی متن، کارگردانی و بازیگران نشانه‌ای برای یک کار خوب بودند اما این اضلاع چندان خوب کنار هم ننشستند و انتظار مخاطب از این کار برآورده نشد. با این حال اسم مهرجویی برای کشاندن مخاطب کافی بود به‌طوری که درس در ۱۳۹۸ خورشیدی در تماشاخانه استاد سمندریان با فروش بالایی به عنوان پرفروش‌ترین اثر در یک نوبت اجرا را به‌دست آورد.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: تئاتر شهر هنرمند تئاتر نویسنده نمایش داریوش مهرجویی مصر فرانسه فرانسه آلمان آلمان هند فنلاند تئاتر شهر هنرمند تئاتر نویسنده نمایش داریوش مهرجویی رویای یک شب نیمه تابستان نویسندگی و کارگردانی خلاصه نمایش آمده بهترین نمایشنامه جشنواره تئاتر بهترین نمایش فرشته تاریخ صحنه رفت خدای کشتار تئاتر شهر هنر نمایش تئاتر فجر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۳۸۳۹۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رجوع و روایت آتش بلاگری و سلبریتی شدن در روابط زن و شوهری
نمایش «رجوع» این روزها در تهران روی صحنه می‌رود تا به اختلافات متداولِ این روزها در روابط بین زن و شوهرها بپردازد. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، داستان‌ها و ماجراهای مربوط به روابط زن و شوهری همیشه دستمایه ساخت آثار نمایشی بوده است. از فیلم‌های «همسر»، «آتش بس»، «توفیق اجباری» تا نمایش‌های «بازیگر و زنش»، «تن شوری» و ... هنرمندان را به سمت خلق آثاری با این موضوعِ همیشه جذاب سوق داده است.
جذابیت همیشگی این سوژه باعث شده پدید آورندگانِ تئاترِ «رجوع» نیز به سمت تولید اثری نمایشی با موضوعِ روابط زن و شوهری بروند. رجوع به قلم کیمیا خلج و کارگردانی سعید حشمتی در قالب اپیزودهای مشابه به چالش‌های زندگی زناشویی می‌پردازد. روایت داستان در بستر دادگاه، اندکی کلیشه‌ای و تکراری به نظر می‌رسد. اگر از این زاویه به دادگاه نگاه کنیم که عموماً ارجاع به دادگاه و قاضی آخرین راهکار برای حل بحران‌ها باشد پس باید این اشکال را متوجه نویسنده‌ی نمایش «رجوع» دانست که هیچ فرصتی را برای سازش بین زوجین قائل نبوده و صدور حکم قضایی را فصل الخطاب قرار داده است.
کلنل دست به دامن عارف شد / نازنین بیاتی انتخاب مناسبی بود؟البته در نمایش اشاراتی به فرصت دادگاه برای ایجاد سازش بین زوجین برای تفکر و تأمل بیشتر شده اما این اقدام نویسنده ناکافی به نظر می‌رسد و شاید اگر به جای فضای دادگاه، اتفاقات نمایش در حضور شخص دیگری مانند یک مشاور خانواده رخ می‌داد، فرجام مثبت و امیدوار کننده‌تری برای کاراکترهای نمایش قابل تصور بود.
اپیزود نخست این نمایش روایت زن و شوهری بود که اختلافاتشان مربوط به استقلال زن و زیبایی‌های ظاهری بود.
در «رجوع» دیالوگ‌ها چکشی و پینگ پونگی است و نویسنده به خوبی موفق به ایجاد بده بستان‌ها در نمایشنامه شده است. داستان زندگی کاراکترها به شکل صحیحی پرداخت و روایت شده و نویسنده به شناخت درستی از کاراکترهای نمایشش رسیده است. در هر اپیزود تفاوت کاراکترها به وضوح قابل دریافت است و نویسنده در نگارش آنها خلاق و پویاست.
اما نکته مهمی که در مورد متن وجود دارد نوع نگارش آن است. اخیراً در بسیاری از آثار، نویسندگان را نمی‌توان مؤلف محسوب کرد. مؤلفی که ایده دارد، مشق می‌دهد، درس می‌دهد و شاید راهی نشان می‌دهد و....
اپیزود دوم؛روایت کارگردانی بود که به عنوان یک سلبریتی، در عین ازدواج با همسری روستایی، ارتباطاتی موازی داشت و همین موضوع موجب اختلافات شدید بین او و همسرش شده بود.
بخش زیادی از نویسندگان نسل جدید روایت‌هایی گزارش گونه دارند. روایت‌هایی که گویی تنها برای صرفا جهت اطلاعِ مخاطب نوشته شده‌اند یا اینکه گویی یک گزارش خبری هستند تا یک نمایشنامه با هدفی والا و نتیجه‌گیری که به کارِ زندگیِ مخاطب بیاید.
البته که در بسیاری از آثار خبری، خبرنگاران نتیجه گرا و هدفمند هستند و تنها صرفاً راوی یک رویداد نیستند؛ بلکه موجب ایجاد چالش‌های جدی می‌شوند. اما در «رجوع» نویسنده فقط «گزارشگر» است. گزارشگری که گزارش می‌دهد؛ در بطن جامعه خانواده‌هایی هستند که شرایط ویژه و متفاوتی بر زندگی آنها حاکم است.
کیمیا خلج با نوشتنِ متن «رجوع» فقط به مخاطب خبر می‌دهد و مخابره‌گر یک اتفاق است؛ البته که همین هم ارزشمند است. اما نباید فراموش کنیم که نویسنده‌ی این نمایشنامه راهکار ندارد، ایده ندارد و هدایت گر نیست.
شاید به همین علت است که به رغم هدایت صحیح و خوب بازیگران توسط کارگردان، حس و حال تماشای یک اثر تئاتری ویژه به مخاطب منتقل نمی‌شود.
اپیزود سوم مربوط به زن و شوهری بود که تفاوت‌های اعتقادی و فرهنگی عمیقی با همدیگر داشتند و همین مسئله اختلافات شدیدی بین آنها ایجاد کرده بود.
اساساً در شرایط مشابه هیچ راهی برای به چالش کشیده شدن خلاقیت کارگردان وجود ندارد و یا حداقل بیننده تلاشی برای خلق یک اثر بصری ویژه از کارگردان را شاهد نیست. آفتی که گریبان برخی یا شاید بسیاری از آثارِ این روزهای تئاتر ایران را گرفته است.
کارگردانان در آثار مشابه و این نمایش، به «صندلیسم!» دچار شده‌اند. آفتی عجیب که با اسم رمز «مینی مال» و فقط با چیدن چند صندلی ساده در صحنه روز به روز در حال نفوذ در جان تئاتر است. هر کدام از کارگردانان هم دلایل خاصی را برای انتخاب این سبک کاری دارند که غالباً چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. اجرای «صندلیسم» هرچه هست نه تنها تئاتر محسوب نمی‌شود بلکه شاید در چهارچوب یک اثر رادیویی ویژه هم گنجانده نشود.
البته که نمایش «رجوع» با وجود اینکه صحنه‌ای خالی دارد و تنها به چند صندلی روی صحنه پناه برده، اما تلاش کرده تا جنبه‌های نمایشی و تصویری هم در کار باشد تا اثر صرفا به یک نمایش رادیویی تبدیل نشود.
اپیزود چهارم این نمایش به روایت خانواده‌ای اختصاص داشت که زنِ خانواده در فضای مجازی بلاگر بود و همین مسئله پایه و اساس اختلافاتِ شدیدی شده بود.
رفتن سراغ موضوع‌های اجتماعی که در دل جامعه و در میان مردم جاری هستند و هر کدام از ما بارها و بارها در اطراف‌مان آنها را دیده‌ایم، بسیار ارزشمند است. پرداختن به این موضوع‌ها حتی اگر بدون ارائه‌ی راهِ چاره یا راهی تازه باشد، با زدنِ تلنگرهایی هرچند کوچک به مخاطب، می‌توانند اثرگذار باشند.
منصفانه نیست اگر از بازی خوب بازیگران (رجوع) سخن نگوییم. از اپیزود اول تا آخرین اپیزود که با بازی شیرین و دقیقِ افشین سنگ چاپ مواجه می‌شویم، همه بازیگران بسیار دقیق و حساب شده ایفای نقش می‌کنند و این نکته‌ای است که به واسطه آن نمی‌شود از نقش ویژه کارگردان چشم پوشی کرد.
در پایان باید گفت علیرغم کاستی‌هایی که در نمایش «رجوع» به چشم می‌خورد، اما این اثر ارزش یک بار دیدن را دارد.
توضیحات نمایش:
رجوع
نویسنده: کیمیاخلج
کارگردان: سعیدحشمتی
بازیگران:
نیما هاشمی سرشت، الهام احمدی، میثاق جمشیدی، پریسا علی نیا، کیمیا خلج، هومن بنایی، روناک برخوردار، فاطمه توانا، محمد روشنفکر و افشین سنگ چاپ
-------------------------
نوشته: هبت اله یگانه
-------------------------
انتهای پیام/
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود