معجزه آبخیزداری | خلأ قانونی به نام مدیریت جامع حوزۀ آبخیز
تاریخ انتشار: ۸ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۳۹۵۳۱۳
کارشناسان با خسارتبار دانستن مدیریت بخشی حوزههای آبخیز معتقدند برای مقابله با چالش‌های حوزههای آبخیز به‌خصوص سیل، باید طرح «مدیریت جامع حوزۀ آبخیز» به قانون تبدیل شود. ۰۸ فروردين ۱۳۹۹ - ۱۳:۵۴ اقتصادی کشاورزی نظرات - اخبار اقتصادی -
به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، مدیریتجامع حوزۀآبخیزبه‌عنوانمفهومینوو رویکردیجدیددرراستایبرنامهریزی،توسعه و مدیریت منابع زیستی مثلآب،خاک وپوششگیاهیباتأکیدویژهبرمسائل اقتصادیواجتماعیومحیطزیستیمطرحمی‌باشد کهبهدنبالایجادراهکارهایمشارکتیدراین عرصههاست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
محسنی ساروی، استاد بازنشسته و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، در تعریف مدیریت جامع حوزۀ آبخیز و ضرورت آن این چنین اظهار میدارد: «مدیریت جامع حوزۀ آبخیز به این معنی است که کل منابع طبیعی از جمله آب، جنگل، مرتع، پوشش گیاهی و غیره که در حوزۀ آبخیز قرار دارد باید به نحوی مدیریت شده و مورد بهرهبرداری قرار گرفته تا منجر به حفظ آب و خاک و مقابله با سیل شود. مهمترین هدف و ارزش در آبخیزداری حفظ آب و خاک است. اگر خاک از بین رود، دیگر نمیتوان انتظار کشاورزی مطلوب و امنیت غذایی داشته باشیم».
عضو هیئت علمی دانشگاه تهران با انتقاد از عدم اجرای مدیریت جامع حوزۀ آبخیز در کشور، به نتایج و دستاوردهای اجرای این رویکرد مدیریتی اشاره می‌کند و می‌گوید: «اگر مدیریت جامع حوزۀ آبخیز داشته باشیم می‌توان آب با کیفیت و کیفیت مناسب و در زمان مناسب در اختیار مصرف‌کننده قرار گیرد و همچنین از خطرات وقوع سیل نیز در امان باشیم. ما متأسفانه در حال حاضر در کشور مدیریت جامع حوزۀ آبخیز نداریم و این باعث شده در اقدامات توسعهای مثل راهسازی به خاطر عدم رعایت اصول آبخیزداری، فرسایش خاک زیادی داشته باشیم و طرح‌های توسعه در بعضی جاها خسارت زیادی به منابع طبیعی وارد سازد. مثلاً اگر نگاه جامعی به آبخیزداری حاکم بود در اطراف سدها شاهد رشد و گسترش بیرویه اماکن تفریحی مثل رستوران و قهوهخانه و غیره نبودیم که فاضلاب آن وارد آب شود و آن را آلوده سازد یا اینکه مواقع سیل به شهرها و روستاها خسارات شدید مالی و جانی وارد شود».
پرویز گرشاسبی، عضو هیئت علمی پژوهشکدۀ خاک و آبخیزداری و معاون سابق آبخیزداری سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری کشور، با ضروری دانستن مدیریت جامع حوزۀ آبخیز، تحقق آن را منوط به همبستگی و اهتمام وزارتخانهها و سازمانهای مرتبط دانسته و می‌گوید: «ضرورت مدیریت جامع حوزۀ آبخیزداری کشور ایجاب می‌کند که همۀ مسئولان دست به دست هم داده و برنامه‌ریزی بخشی را به سمت برنامه‌ریزی فرابخشی سوق دهند. این مقوله در صورت اهتمام و همبستگی وزارت نیرو و سازمان محیط زیست با سازمان منابع‌طبیعی امکان‌پذیر خواهد بود».
عضو هیئت علمی پژوهشکده خاک و آبخیزداری با تأکید بر اینکه کشور ناگزیر به اجرای طرح مدیریت جامع حوزۀ آبخیز است گفت: مدیریت جامع حوزۀ آبخیز در ایران و دنیا تجارب موفق و دستاوردهای بسیار خوبی به دنبال داشته است که باید این مدل مدیریتی گسترش یابد.
وی دربارۀ تجربۀ موفق کشور چین می‌گوید: «ما ناگزیریم به اجزاء به هم پیوسته حوزۀ آبخیز با مدیریت جامع حوزه توجه کنیم و ارتباط سرحوزه، میان حوزه و پایین حوزه را برقرار کنیم. این الگو یک الگوی موفق است که باید اجرایی شود. به عنوان مثال در چین با مدیریت حوزهای در رودخانه میهیئه توانستند 42 درصد آب از دست رفته را به چرخه بازگردانند. این کار با مشارکت مردم طی 5 سال انجام شد».
گرشاسبی دربارۀ تجربه موفق ایران در انجام طرح‌های مدیریت جامع حوزۀ آبخیز در ایران نیز می‌گوید: «ما در شکنندهترین اکوسیستمها یعنی اکوسیستم بیابانی با مدل مدیریت جامع حوزههای آبخیز با مشارکت مردم و ایجاد صندوقهای خرد روستایی موفق شدهایم عرصههای منابع طبیعی را مدیریت کنیم و در این زمینه 15 سال تجربه موفق داریم و یک مدل بومی برای ایران آماده کردهایم که به مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز ارائه شده است».
معاون اسبق آبخیزداری سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری با تأکید بر ضروت تصویب مدیریت جامع حوزۀ آبخیز در مجلس شورای اسلامی، معتقد است: «در زمینۀ مدیریت آب باید توسعۀ عملیات آبخیزداری و آبخوان‌داری به‌جای پروژههای پرهزینه و مرسوم آبی با توجه به قوانین بالادستی به‌طور ویژه مدنظر باشد، قوانین انعطاف‌پذیر متناسب با ترسالی و خشکسالی داشته باشیم و مدل بومی مدیریت جامع حوزۀ آبخیز باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد و این مدل تمرین شده موفق در کشور، به قانون تکلیفی برای اجرا تبدیل شود».
مسلماً با توجه به آثار و نتایج فراوان مدیریت جامع حوزۀ آبخیز و اثرات آن در پیشگیری از بلایای طبیعی به‌خصوص سیل که حدود 50 میلیون نفر از جمعیت کشور را در سالهای اخیر تحت تأثیر خود قرار داده و سالانه شاهد وقوع حداقل یک سیل مخرب و سهمگین هستیم، قانونی شدن طرح مدیریت جامع حوزۀ آبخیز و تصویب آن در مجلس شورای اسلامی، پشتوانۀ خوبی برای اجرای طرح جامع حوزۀ آبخیز در کشور بوده و الزام دستگاهها، سازمانها و نهادهای مختلف برای اجرا را به دنبال خواهد داشت.
انتهای پیام/
R1371/P/S7,83/CT3 واژه های کاربردی مرتبطمنبع: تسنیم
کلیدواژه: آبخیزداری عضو هیئت علمی داشته باشیم منابع طبیعی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۳۹۵۳۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
توپ گوستاو، سلاح معجزه‌آسا نازی‌ها/ عکس
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، از روی زمین، این توپ مانند یک ساختمان چهار طبقه به نظر می رسید – و بیش از ۴۲.۶ متر طول و بیش از ۶ متر عرض داشت. فقط لوله این سلاح شگفت‌انگیز ۳۰.۵ متر طول داشت – و می‌توانست دو نوع گلوله شلیک کند: یک گلوله بیش از ۴.۸ تنی با قدرت انفجاری بسیار بالا و یک گلوله سوراخ‌کننده بتن به وزن بیش از ۷.۵ تن. هر گلوله این توپ از دو مرد بلندتر و دو برابر عرض یک انسان بود. این توپ آنقدر بزرگ بود که صدها مرد فقط برای کار با آن و شلیک یک گلوله مورد نیاز بود.
براساس گزارش روزیاتو، توپ گوستاو با کالیبر ۷۷.۵ سانتیمتر می‌توانست اهدافی را در فاصله ۴۸ کیلومتری هدف قرار دهد، با نیرویی که می توانست همه چیز را نابود کند. این توپ در واقع در پنج بخش حمل می شد: حلقه و بخش انتهایی توپ، لوله که به دو قسمت تقسیم می شد، جلیقه لوله، پایه و قلاب ها. این ابر توپ توسط کمپانی Krupp – یک شرکت فولاد مستقر در اسس- در سال ۱۹۳۶ و برای کمک به تهاجم آلمان به فرانسه در مه ۱۹۴۰ طراحی شد، اما بعداً در جنگ تنها علیه اتحاد جماهیر شوروی استفاده شد. در آن زمان، مفهوم چنین سیستم توپخانه ای غول پیکری از قبل وجود داشت – کشورهایی مانند بریتانیا که توپ ۳۹ تنی تزار را در اختیار داشتند و آلمان در سال ۱۹۱۴ توپ ۴۷ تنی “Big Bertha” را توسعه داد.
هیتلر نیز رویای داشتن چنین سیستم تسلیحاتی گسترده ای را در سر می پروراند که نه تنها بتواند دشمن را بترساند – بلکه اهداف مورد نظر را نیز با خاک یکسان کند. در دهه ۱۹۳۰، نازی ها شروع به طراحی نقشه هایی برای چنین سلاحی کردند که بتواند از خط دفاعی موسوم به ماژینو لاین فرانسه عبور کند. این امر مستلزم آن بود که چیزی بسازند که بتواند ۶.۷ متر بتن تقویت شده و حداقل یک متر فولاد جامد را سوراخ کند – به عبارت دیگر، سلاحی متفاوت از آنچه جهان تا آن زمان دیده بود.
در حالی که نازی ها توانستند چنین قطعه توپخانه ای غول پیکری را بسازند، برای استفاده از این توپ عظیم در فرانسه کمی دیر شده بود. اگرچه از توپ Schwerer Gustav برای عبور از خط ماژینو لاین استفاده نشد، نازی ها قدرت این سلاح جدید را در سال ۱۹۴۲ آزمایش کردند. طبق گزارش ها، تیمی متشکل از ۱,۰۰۰ مرد چندین هفته طول کشید تا این توپ را سرهم بندی کنند و سپس آن را برای کمک به ارتش آلمان نازی در طول محاصره سواستوپل ارسال کنند.
توپ Schwerer Gustav برای اولین بار در نبرد سواستوپل بکار گرفته شد و برای نابودی یک انبار مهمات زیرزمینی، به سمت یک صفحه سنگی بسیار مستحکم شلیک کرد. برای بیش از یک ماه، این توپ غول پیکر بر شهر محاصره شده شوروی گلوله ریخت و در این مدت حدود ۵۰ گلوله بزرگ شلیک کرد. سواستوپل پس از شکسته شدن خط دفاعی اش در پایان محاصره به یک ویرانه تبدیل شده بود – و قدرت های محور پیروزی قاطعی را به دست آوردند. بلافاصله پس از آن، نازی ها این توپخانه را به لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی) منتقل کردند، اما این سلاح دیگر هرگز استفاده نشد.
زمانی که نیروهای شوروی، آلمان نازی را عقب راندند، تمام ردپاهای این توپ از اسناد نظامی ناپدید شد، بدون اینکه ردی از آن باقی بماند. به احتمال زیاد، آلمانی ها توپ غول پیکر خود را برای جلوگیری از افتادن آن به دست متفقین نابود کردند – و دیگر هرگز دیده نشد.
227227
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1900036
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»