همه چیز درباره هورمون انسولین
تاریخ انتشار: ۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۹۹۸۶۱
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، انسولین هورمون بسیار مهمی در بدن است که فرایندهای بسیاری را کنترل میکند؛ بنابراین بروز هرگونه مشکل در عملکرد این هورمون، منشاء بسیاری از مشکلات مدرنیست که بشر با آن دست به گریبان است.
گاهی سلولهای ما آنچنان که باید به انسولین پاسخ نمیدهند. عدم پاسخ سلولها به انسولین، مقاومت در برابر انسولین خوانده میشود که به طرزی باورنکردی رایج است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در واقع، مطالعهایی در سال ۲۰۰۲ نشان داد که ۲۳٪ از جمعیت امریکا از مشکل مقاومت در برابر انسولین رنج میبرند. این رقم در زنانی که مبتلا به اضافه وزن هستند به ۷۰٪ میرسد و در برخی بیماران بالاتر از ۸۰٪ است. حدودا یک سوم از کودکان و نوجوانان چاق نیز در برابر انسولین مقاومت دارند.
این آمار وحشتناک است، اما خبر خوب اینکه مقاومت در برابر انسولین با تغییرات کوچکی در سبک زندگی به طرز چشمگیری بهبود مییابد.
در این مقاله به تشریح مفهوم مقاومت در برابر انسولین، دلایل اهمیت آن و چگونگی غلبه بر آن پرداخته شده است.
مفهوم انسولین و مقاومت در برابر آن
انسولین هورمونی است که توسط اندامی موسوم به پانکراس/طحال ترشح میشود. وظیفهی اصلی آن تنظیم میزان مواد مغذی در حال گردش در رگهای خونی است.
اگرچه انسولین به طور خاص مسول کنترل قند خون است، اما بر سوخت و ساز چربی و پروتئین نیز تاثیرگذار است. هنگامی که غذایی گوشتی که حاوی کربوهیدرات است میخوریم، میزان قند خون در رگهای خونی افزایش مییابد.
سلولهای پانکراس این افزایش قند را در مییابند و بالطبع به خون انسولین میفرستند. سپس انسولین در رگهای خونی حرکت کرده، به اندامها خبر میدهد که باید قند را از رگهای خونی بردارند و به سلولها برسانند. همین امر میزان قند خون را کاهش میدهد و به اندامهایی که به آن نیاز دارند، به عنوان مثال به سلولها برای استفاده یا ذخیره میرسانند.
این امر از اهمیت ویژهایی برخوردار است، زیرا تجمع قند فراوان در خون تاثیراتی سمی بر جای میگذارد، صدمات جبران ناپذیری وارد میکند و در صورتی که بدون درمان رها شود منجر به مرگ میگردد. با این وجود، به دلایل مختلف (که در زیر آورده شده) گاهی سلولها آنچنان که باید به انسولین پاسخ نمیدهند. به عبارت دیگر، آنها در برابر انسولین مقاوم میشوند.
در چنین مواقعی، پانکراس انسولین بیشتری تولید میکند تا سطح قند خون را کاهش دهد. همین امر منجر به افزایش سطح انسولین در خون میگردد که ازدیاد انسولین خوانده میشود.
ترشح بیش از حد انسولین از پانکراس میتواند برای مدت طولانی ادامه یابد. سپس مقاومت سلولها در برابر انسولین بیش از پیش میشود و میزان انسولین و قند خون هر دو افزایش میبابد. در نهایت، اگر تحمل پانکراس از بین رود و به سلولهای خود آسیب میرساند.
آسیب سلولهای پانکراس منجر به کاهش تولید انسولین میشود، بنابراین میزان انسولین کم شده و سلولها به میزانِ ناچیزِ انسولین موجود پاسخی نمیدهند. بدین ترتیب باید منتظر افزایش بیش از حد سطح قند خون بود.
هنگامی که سطح قند خون از حد خاصی فراتر رود، تشخیص پزشکی، دیابت نوع ۲ است. در واقع، این مطالب توضیحی ساده در تشریح بروز دیابت نوع ۲ است.
مقاومت در برابر انسولین عمده دلیل دیابت است که ۹٪ از مردم جهان با آن دست و پنجه نرم میکنند.
مقاومت یا حساسیت در برابر انسولین
مقاومت در برابر انسولین و حساسیت به آن دو روی یک سکه هستند.
چنانچه در برابر انسولین مقاوم باشید، پس حساسیت کمی نسبت به انسولین دارید. در مقابل اگر نسبت به انسولین حساسیت دارید، بنابراین مقاومت چندانی در برابر انسولین ندارید.
مقاوم بودن در برابر انسولین اصلا خوب نیست، حال آنکه حساسیت به انسولین خوب است.
عامل مقاومت در برابر انسولین چیست؟
عوامل بالقوهی بسیاری میتواند در مقاومت نسبت به انسولین دخیل باشند. برخی معتقدند یکی از عمده عوامل آن افزایش میزان چربی خون است.
مطالعات فراوانی در این زمینه حاکی از آن است که تجمع اسیدهای چرب آزاد در خون موجب میشود تا سلولهایی از قبیل سلولهای عضلانی، به انسولین پاسخ ندهند.
این بخشی از مشکل است که ناشی از سوخت و ساز چربیها و اسیدهای چرب درون سلولهای عضلانی میباشد و تحت عنوان چربیهای میان سلول عضلانی شناخته میشوند.
عمده دلیل افزایش اسیدهای چرب، دریافت بیش از حد کالری و چربیهای اضافی بدن است. در واقع، پرخوری، اضافه وزن و چاقی مفرط با مقاوومت در برابر انسولین ارتباط تنگاتنگی دارند.
وجود چربی مفرط در اندامها و به ویژه چربیهای شکمی که در اطراف اندامهای حیاتی تجمع میکنند، بسیار مهم تلقی میشوند.
این نوع از چربیها، اسیدهای چرب فراوانی را در خون آزاد میکنند و موجب ترشح هورمونهای التهابی نیز میشوند که مقاوت در برابر انسولین را افزایش میدهد.
با این وجود، افرادی که دارای وزن طبیعی یا حتی لاغر هستند نیز میتوانند در برابر انسولین مقاوم باشند، اما مقاومت در برابر انسولین بیشتر در افرادی که از اضافه وزن رنج میبرند، مشاهده میشود.
عوامل بالقوهی دیگری نیز عامل مقاومت در برابر انسولین تلقی میشوند:
فراکتوز: جذب بیش از حد فراکتوز (قندهای افزودنی، نه قند میوهها) از جمله عواملیست که با مقاومت در برابر انسولین، هم در انسان و هم در موشها، ارتباط دارد.
التهاب: افزایش تنشهای اکسایشی و التهاب در بدن موجب مقاومت در برابر انسولین میشود.
بیتحرکی: فعالیتهای جسمانی حساسیت نسبت به انسولین را افزایش میدهد و این حساسیت، مقاومت در برابر انسولین را از بین میبرد.
امگا۳: مصرف اسیدهای چرب امگا۳ در بسیاری از موارد مقاومت در برابر انسولین را کاهش میدهند. اسیدهای چرب امگا۳ تیریگلیسرید خون که اغلب در افرادی که نسبت به انسولین مقاومند بالاست، را کاهش دهد.
باکتری رودهایی: مطابق شواهد اختلال در محیط باکتریهای رودهایی میتواند موجب التهاب گردد که مقاومت در برابر انسولین را تشدید کرده و عامل مشکلات متابولیک دیگر میگردد.
همچنین عوامل متعدد ژنتیکی و اجتماعی، تعلق به نژاد سیاه، اسپانیول و آسیایی نیز این خطر را چندین برابر افزایش میدهد.
قطعیت در این لیست وجود ندارد. عوامل متعدد دیگری نیز میتوانند موجب مقاومت یا حساسیت در برابر انسولین شوند.
چگونه بفهمیم که نسبت به انسولین مقاوم هستیم؟
تشخیص مقاوت در برابر انسولینپزشکان از راههای متعددی میتوانند دریابند که شما نسبت به انسولین مقاومید یا خیر.
به عنوان مثال، شاخص قند خون ناشتای بالا نشانهی خوبی برای تشخیص مقاومت در برابر انسولین است.
تست ارزیابی ثبات و توازن که برای بررسی قند خون، سطح انسولین و میزان مقاومت بدن به آن طراحی شده که کاملا هم دقیق است را انجام دهید.
البته روشهای مستقیمی نیز برای بررسی قند خون وجود دارد، از جمله این روشها میتوان به تست قدرت تحمل گلوکز خوراکی اشاره کرد که در آن مقداری گلوکز خوراکی به فرد داده میشود و چند ساعت بعد قند خون وی اندازه گرفته میشود.
چنانچه اضافه وزن دارید یا از چاقی مفرط رنج میبرید، به ویژه اگر چربیهای فراوانی دور کمر شما را فراگرفتهاند، احتمال مقاومت شما در برابر انسولین بسیار زیاد است.
یکی دیگر از علائم مقاومت در برابر انسولین، لکههای سیاه روی پوست است که این عارضه آکانتوز نیگریکانس خوانده میشود.
چنانچه کلسترول مفید خون پایین باشد و تیریگلیسیرید خون بالا دو مورد از علائم دیگریست که با مقاومت در برابر انسولین پیوند خورده است.
مقاومت در برابر انسولین، سندرم متابولیک و دیابت نوع ۲
انسولین و دیابت
مقاومت در برابر انسولین متضمن دو بیماری شایع یعنی سندرم متابولیک و دیابت نوع ۲ است.
سندرم متابولیک، دستهایی از عوامل خطرآفرین هستند که با بروز دیابت، بیماریهای قلبی و برخی بیماریهای دیگر مرتبطند.
این علائم شامل تیریگلیسیرید بالا در خون، کلسترول مفیدِ پایین، فشار خونِ بیش از حد معمول و چربی شکمی است. برخی مواقع این علائم سندرم مقاومت در برابر انسولین خوانده میشوند.
مقاومت در برابر انسولین محرک اصلی دیابت نوع ۲ است. شاخص قند خون بالا حاکی از عدم پاسخ سلولها به انسولین است. به مرور، سلولهای تولید انسولین در پانکراس نیز متوقف میشوند، نهایتا منجر به کمبود انسولین در بدن میگردد.
چنانچه گسترش مقاومت در برابر انسولین متوقف شود، ممکن است بتوان از بروز اغلب شرایط مرتبط با سندرم متابولیک و دیابت نوع ۲ پیشگیری نمود.
مقاومت در برابر انسولین همچنین با بیماریهای قلبی، که بزرگترین قاتل مردم جهان است، پیوند تنگاتنگی دارد.
در واقع، افرادی که بدن آنها در برابر انسولین مقاوم است یا ازسندرم متابولیک رنج میبرند، ۹۳٪ بیش از دیگران در خطر ابتلا به بیماریهای قلبی قرار دارند.
بیماریهای بیشمار دیگری نیز با مقاومت در برابر انسولین پیوند خوردهاند. این بیماریها شامل کبد چربِ غیر الکلی، سندرم تخمدان پلیکیستیک، آلزایمر و سرطان میشود.
روشهای کاهش مقاومت در برابر انسولین (افزایش حساسیت در برابر انسولین)
رژیم سالمنکتهی خوبی که در مورد مقاومت در برابر انسولین وجود دارد آن است که به آسانی تحت تاثیر قرار میگیرد.
در واقع، تغییر سبک زندگی در بسیاری از مواقع میتواند کاملا چرخهی مقاومت در برابر انسولین را معکوس نماید. در اینجا به چندین روش مستدل برای کاهش مقاومت در برابر انسولین اشاره میکنیم:
ورزش: ورزش تنها روش ساده برای افزایش حساسیت به انسولین است. تاثیر آن حقیقتا سریع است.
کاهش چربی شکمی: سعی کنید وزن خود را کاهش دهید، به ویژه چربیهایی که اطراف کبد و شکم را محاصره کردهاند.
ترک سیگار: مصرف دخانیات مقاومت در برابر انسولین را افزایش میدهد، بنابراین ترک آن موثر واقع میشود.
قند: جذب قندهای افزودنی را حتیالامکان کاهش دهید، به ویژه قندهای افزوده در نوشیدنیها کمک شایانی میکند.
غذای سالم: از برنامهایی پیروی کنید که در آن غذاهای کاملِ سالم و غیرفراوری شده گنجانده شده باشد. از جمله آجیلها و ماهیهای چرب.
مکملها: مصرف مکملهای موسوم به بربرین حساسیت نسبت به انسولین را افزایش و قند خون را کاهش میدهند. مکمل منیزیم نیز میتواند موثر واقع شود.
خواب: شواهد حاکی از آن است که عدم خواب کافی موجب مقاومت در برابر انسولین میشود، بنابراین بهبود کیفیت خواب کمک کننده است.
استرس: اگر بیش از حد استرس دارید، برای کنترل آن تلاش نمائید. اثبات شده است که مدیتیشن در کاهش استرس موثر است.
اهدای خون: تجمع آهن در خون منجر به مقاومت در برابر انسولین میگردد. اهدای خون به زنان یائسه و مردان کمک میکند تا حساسیت بدنشان به انسولین افزایش یابد.
روزهی متناوب: پیروی از الگوی خاصی در خوردن و نخوردن غذا روزه متناوب خوانده میشود که حساسیت به انسولین را بالا میبرد.
اکثر موارد ذکر شده در لیست منجر به نتایج مشابهی میشوند که عموما با حفظ سلامت، مقابله با بیماریها و عمر طولانیتر مرتبط است.
به یاد داشته باشید که تمام موارد ذکر شده در این مقاله را توصیهی پزشکی تلقی نکنید.
مقاومت در برابر انسولین منجر به بیماریهای وخیم و متعددی میگردد و من موکدا توصیهی میکنم که پیش از هرگونه اقدام با پزشک خود مشورت کنید. زیرا داروهای بسیاری نیز در زمینه موثر واقع میشوند.
رژیم کم کربوهیدرات و مقاومت در برابر انسولین
نکتهی دیگری که ذکر آن خالی از لطف نیست، رژیم غذایی کم کربوهیدرات است.
رژیمهایی که حاوی اندکی کربوهیدرات هستند به طرزی باورنکردنی برای مقابله با سندرم متابولیک و دیابت نوع ۲ موثرند و میتوانند مقاومت در برابر انسولین را تا حدی کاهش دهند.
بنابراین، هنگامی که جذب کربوهیدرات کم شود، بدن شرایط مقاومت در برابر انسولین را بازکاوی میکند تا برای مغز از طریق خون قند بفرستد.
این فرایند مقاومت روانشناختی در برابر انسولین است که در مقابل مقاومت آسیبشناختی قرار میگیرد و اصلا هم پدیدهی بدی نیست.
مقاومت در برابر انسولین شاید فقط یکی از عوامل موثر در بروز بیماریهای مزمنی است که بشر این روزها با آن دست به گریبان است که با تمام عوارضی که در پی دارد سالانه میلیونها نفر را به کام مرگ میبرد.
خبر خوب اینکه، تغییرات کوچک در سبک زندگی از قبیل کاهش وزن، مصرف غذاهای سالم و ورزش تا حد زیادی در بهبود آن موثرند.
پیشگیری از مقاومت در برابر انسولین در زمره موثرترین راهها برای عمر طولانیتر، زندگی سالمتر و شادتر است.
منبع: مجله سلامت
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: اخبار سلامت انسولین انسولین را افزایش نسبت به انسولین دیابت نوع ۲ خوانده می شود افزایش می دهد اسید های چرب رگ های خونی بیماری ها اضافه وزن بیش از حد اندام ها سلول ها قند خون چربی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۹۹۸۶۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معمای عجیب: این ۵۰۰ نفر از بیماری قلبی و دیابت در امانند
افراد مبتلا به سندرم لارون، ریسک پائینی برای ابتلا به بیماریهای قلبی و اختلالات مرتبط با افزایش سن دارند و دانشمندان در همین نکته به دنبال درمانهای جدیدی هستند.
به گزارش خبرآنلاین، گونه نادری از کوتاهقامتی به نام سندروم لارون که در سراسر دنیا تنها ۴۰۰ تا ۵۰۰ نفر به آن مبتلا هستند، توجه دانشمندانی را که در حوزه پیری و بیماریهای متابولیک مشغول بررسی هستند، به خود جلب کرده است.
جالب اینجاست که در مجموعهای از مطالعات، این بیماری با تعداد قابلتوجهی از اثرات مثبت سلامتی، مثل محافظت در برابر دیابت، سرطان و زوال شناختی مرتبط به نظر میرسد و موشهایی با شرایط مشابه حدود ۴۰ درصد بیشتر از حیوانات کنترل عمر میکنند.
بیماران سندروم لارون از بیماری قلبی در امانندگرچه هنوز مشخص نیست که آیا افراد مبتلا به سندرم لارون (کمبود گیرنده هورمون رشد)، بهطور متوسط بیشتر از افراد معمولی عمر میکنند یا خیر، اما نتیجه بررسی منتشره در Med حکایت از آن دارد که احتمالاً خطر کمتری در ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی، مبتلایان به این سندروم را تهدید میکند. مبتلایان به این سندروم، فشارخون پایینتری دارند و تجمع چربی در شریانهایشان کمتر است و دیواره شریان کاروتید آنها نسبت به افرادی که به این سندروم مبتلا نیستند، ضخامت کمتری دارد.
والتر لونگو، زیستپیریشناس دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و یکی از نویسندگان این مقاله دراینباره توضیح داده: «این مطالعه عملاً این آخرین قطعه گمشدهای بود که نشان میدهد که بیماران مبتلا به این سندروم، از همه بیماریهای اصلی مرتبط با سن در امان هستند و از همین رو جزئیات مطالعه درباره این سندروم، ممکن است در تولید داروها یا رژیمهای غذایی با اثرات محافظتی مورداستفاده قرار بگیرد».
از اکوادور تا سراسر جهان«خایمه گوارا آگیره»، متخصص غدد دانشگاه سانفرانسیسکو در پایتخت اکوادور و یکی از نویسندگان این مقاله دراینباره گفته: «در این مطالعه ۲۴ فرد مبتلا به سندرم لارون و ۲۷ نفر از بستگان آنها مورد بررسی قرار گرفتند که همگی در اکوادور زندگی میکنند.» اکوادور کشوری است که یکسوم افراد مبتلا به این بیماری در آن زندگی میکنند.
او از زمانی که گروهی از افراد مبتلا به این بیماری را در روستاهای دورافتاده در کوههای آند شناسایی کرد، بیش از ۳۰ سال است که آنها را زیر نظر دارد.
افراد مبتلا به سندرم لارون، دارای کمبود گیرنده هورمون رشد هستند و ازاینرو، بدنشان نمیتواند به صورتی درست و صحیح از این هورمون بهره ببرد. البته سطح هورمون رشد در بدن آنها طبیعی یا حتی بالاست، ولی سطح فاکتور رشد شبه انسولین-۱ (IGF-۱) (که به هورمون رشد در راستای تقویت رشد استخوانها و بافتها کمک میکند) در بدنشان پائین است.
طبق گفته لونگو، از آنجایی که پایین بودن سطح IGF-۱ با خطر بیشتر بیماریهای قلبی عروقی مرتبط است، بسیاری بر این باورند که افراد مبتلا به سندرم لارون احتمالاً با مشکلات قلبی و عروقی زیادی روبهرو هستند. تحقیقات پیشین که توسط همین گروه انجام شده بود، حکایت از آن داشت که افراد مبتلا به سندروم لارون، آمار مرگومیر مشابهی بر اثر بیماریهای قلبی دارند و بعد از تحقیقات گوارا آگیره درباره برخی مرگهای ناشی از حملات قلبی، او متوجه تناقضهای متعددی شد. خود او در اینباره گفته: «مردم در آن شهرهای کوچک، گاهی هر مرگی را بدون هیچ توضیحی به انفارکتوس میوکارد نسبت میدهند و این سادهترین کار است.»
مجموعهای از آزمایشهای بعدی نشان داد که افراد مبتلا به سندرم لارون در مقایسه با بستگانشان که این بیماری را نداشتند، ریسک ابتلا به بیماریهای قلبی عروقی معمولی یا کمتری داشتند.
راوی ساواریرایان، ژنتیک بالینی و محقق مؤسسه تحقیقاتی کودکان مرداک در ملبورن گفته: «اینها نتایج مقدماتی بررسی در تعداد بسیار کمی از افراد است که جالب به نظر میرسند. من فکر میکنم که این بررسیها باید در گروههای بسیار بزرگتری تکرار شوند.»
شرایط مشابه در بیماران آکندروپلازیساواریرایان و همکارانش نتایج مشابهی را در بیماران مبتلا به نوع دیگری از کوتاهقامتی به نام آکندروپلازی یافتند. او در این رابطه توضیح داد: «وقتی به این مقاله نگاه کردم، شباهتهای زیادی بین این دو دیدم و این برایم واقعاً جالب بود.»
مانوئل آگویار-اولیویرا، متخصص غدد در دانشگاه فدرال سرگیپ در برزیل، که در حال بررسی جهش نادر دیگری که باعث کوتاهی قد میشود است، اثرات محافظتی قلبی عروقی مشابهی را در بین بیش از گروهی از افراد که بیش از ۳۰ سال آنها را زیر نظر داشته، مشاهده کرده و دراینباره گفته: «دادهها بسیار شبیه به هم هستند.»
محققان از این احتمال که افراد مبتلا به سندرم لارون ممکن است بیشتر از حد متوسط عمر کنند، شگفتزده شدهاند. تابه امروز هیچ یک از این محققان، نشانهای در این رابطه نیافتهاند، اما امیدوارند که در مقایسه افراد مبتلا به این سندروم با خواهرها و برادرهای سالمشان، نشانهای برای طول عمر بیابند. آگیره دراینباره گفته: «در تلاش برای به دست آوردن بودجه برای انجام این مطالعات هستم.»
الهامبخشی برای ساخت داروهاهایم ورنر، متخصص ژنتیک که درباره اثرات محافظتی سندرم لارون در برابر سرطان مطالعه میکند، به این نکته اشاره کرده که تلاشهای کنونی در مسیر کمک به شناسایی ژنها و مسیرهایی که ممکن است در برابر بیماریهای قلبی عروقی محافظت کنند، مهم خواهد بود: «تشخیص این ژنها برای مداخلات تغذیهای یا دارویی در آینده اهمیت زیادی دارد.»
لونگو امیدوار است که نتایج اخیر بتواند در توسعه استراتژیهای جدیدی در راستای جلوگیری از بیماریهای قلبی عروقی در افراد بدون این عارضه باشد، مفید و مؤثر باشد. شاید یک داروی خوراکی برای کاهش سطح IGF-۱ با هدف قرار دادن گیرنده هورمون رشد، راهکار مناسبی باشد. او در این رابطه گفت: «فقط باید متوجه شویم که چگونه میتوان این کار را با خیال راحت انجام داد تا اوضاع را بدتر نکنیم.»
آگیر اولیورا البته تمایل چندانی به مسدود کردن هورمونها برای تقلید از اثرات مثبت در افراد غیر مبتلا ندارد و معتقد است که این نوع مداخله ممکن است ریسکی و خطرناک باشد.
محققان در عینحال قصد دارند تا به مبتلایان به سندروم لارون کمک کنند. لونگو و گوارا آگیره از شرکتهای داروسازی و دولت اکوادور خواستهاند تابه منظور بهبود روند رشد کودکان و نوجوانان مبتلا به این سندروم، IGF-۱ را برای آنها تهیه و فراهم کنند. چرا که برخی تحقیقات حکایت از آن دارد که این فاکتور ممکن است برای افراد مبتلا به کوتاهقامتی مؤثر باشد.
محققان همچنین با آغاز آزمایش یک رویکرد غذایی، امیدوارند تا رشد کودکان مبتلا به این سندرم را بهبود بخشد. گوارا آگیره به صورت رایگان به این گروه مراقبتهای پزشکی ارائه میکند. خود او در اینباره گفته: «آنها هنوز هم هر هفته با یک مشکل جدید به سراغم میآیند و خوشبختانه، تعداد آنها زیاد نیست.»