به نقل از «مهر»

رکود روی پرده سینماهای اردبیل/هنر هفتم اسباب توجه مدیران نیست

تاریخ انتشار: ۱۹ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۲۲۹۸۸۲

خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها، ونوس بهنود: طی یک صد سال اخیر که سینماها در اردبیل احداث شده‌اند، روزگار طلایی سینماها مدت‌ها است از این شهر کوچ کرده و بازنمی گردد. شاید تنها بعد از بازسازی ۲ سینمای مرکز شهر و برپایی یک کمپین که مردم را برای دیدن فیلم دعوت می‌کرد، روزگاری امیدوار کننده در سینماها جان گرفته بود اما بعد از شیوع کرونا طرح‌های شکسته بسته تجهیز و توسعه سینماها نیز متوقف و در سینماهای فعال هم بسته شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همه اینها در حالی است که اردبیلی‌ها علاقه مند به فیلم و فیلم دیدن هستند و هیچگاه این شهر حافظه تاریخی خود را فراموش نمی‌کند که زمانی صف خرید بلیط و دیدن فیلم در سینماهای آن به چند ۱۰ متر می‌رسید.

اهالی سینما و علاقه مندان به فیلم می‌گویند دلیل رکود امروز سینماها بی توجهی به این حوزه و اجرای طرح‌های شکسته بسته و تنها رزومه پر کن است و علاج واقعی برای سینماها می‌تواند این چرخه رکود را درهم شکند.

۷ ماه در سینماها بسته شد و یادمان هم نیفتادند

مدیر سینما انقلاب اردبیل معتقد است سینماها در اردبیل درآمدزایی قابل توجهی ندارند و در طول ایام سال به سختی هزینه‌های جاری سینما با این درآمدها جبران می‌شود.

بهنام شهبازی با اشاره به شیوع بیماری کرونا تصریح کرد: متأسفانه حدود ۷ ماه است که سینماها تعطیل شده و به حدی زیان اقتصادی دیدیم که بنده دو نفر از کارکنانم را تعدیل کردم.

وی افزود: در تمام این مدت حمایتی هم از سوی نهادها عملی نشد و با وجود اینکه قول پرداخت تسهیلات داده بودند اما تسهیلاتی دریافت نکردیم. نه تسهیلات و نه کمک بلاعوض دریافت کردیم.

به گفته شهبازی با توجه به مشکلات اقتصادی به سختی قادر به تأمین هزینه‌های جاری هستیم و متأسفانه متولیان حتی یادی از ما نکردند.

مدیر سینما قدس نیز با تأیید تعطیلی سینماها از ۴ اسفند ماه سال گذشته تصریح کرد: تا ۴ تیرماه عملاً تعطیل بود هر چند از تیر ماه بازگشایی داشتیم اما روزانه سه تا چهار بلیط می‌فروشیم و حتی هزینه‌های جاری تأمین نمی‌شود.

ساسان ابی زاده اضافه کرد: هر چند توصیه‌های بهداشتی رعایت شده اما ریالی درآمد نداریم و مردم به سینماها نمی‌آیند.

وی با ابراز تأسف از اینکه کمک‌های وزارت ارشاد به سینما بسیار ناچیز بوده است، تاکید کرد: انتظار داشتیم حداقل در این ایام مسئولان استان یادی از ما می‌کردند.

کمپین مردمی هم از حرکت باز ایستاده است

رکود سینماها در وضعیتی است که تنها کمپین مردمی «همه با هم سینما» در وضعیت فعلی قادر به فعالیت نیست و عملاً سینماها شور و نشاطی ندارند.

مسئول این کمپین در خصوص چرایی توقف فعالیت آن گفت: این کمپین از سال ۹۵ فعال شده با دعوت از مردم برای دیدن فیلم‌های منتخب فعالیت داشت که البته با استقبال هم مواجه شده بود.

امین موسوی با اشاره به اینکه این کمپین یک طرح ملی محسوب می‌شود، تصریح کرد: این کمپین با هدف آشتی مجدد مردم با فرهنگ و هنر و خروج سینماها از رکود فعالیت خود را آغاز کرد و تاکنون ۷۰ کمپین با ۲۰ هزار نفر مخاطب برگزار شده است.

دبیر مؤسسه عصر پژوهش سبلان استان اردبیل اضافه کرد: با همکاری نهادهای اجرایی در سال‌های ۹۵، ۹۶ و ۹۸ نیز این کمپین در برگزاری جشنواره بین المللی فیلم فجر در اردبیل مشارکت کرد و استقبال مردم قابل توجه بود.

موسوی ادامه داد: در شرایط فعلی به دلیل شیوع بیماری کرونا متأسفانه فعالیتی نداریم و نمی‌توان مردم را به کمپین و دیدن فیلم دعوت کرد.

در سه سینمای دیگر اردبیل همچنان بسته است

سالن‌های خلوت تنها سهم دو سینما قدس و انقلاب که طی سال‌های اخیر بازسازی و تجهیز شدند، نبوده است.

سینما ایران، قدیمی ترین سینمای اردبیل با تخریب مستمر ساختمان و سکوت نهادهای متولی عملاً به یک مخروبه تبدیل شده و بخشی از محوطه آن را به پارکینگ تبدیل کرده‌اند.

در سینما حافظ بسته است و هر چند مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان دو سال قبل وعده داد تا طی یک سال این سینما تجهیز و بهره برداری شود اما عملاً تغییری حاصل نشده است.

مذاکراتی که سید ناصر اسحاقی برای نجات سینما لاله در سال ۹۷ به رسانه‌ها وعده داد نیز با گذشت دو سال به نتیجه نرسیده است و به نظر می‌رسد اراده جدی برای تغییر وضعیت سینماها وجود ندارد.

معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اردبیل معتقد است، کارهای خوب و مؤثری برای توسعه سینماها انجام شده است.

غریب منوچهری با بیان اینکه امسال ۷۰ میلیون تومان برای بهسازی سینما قدس اردبیل کمک بلاعوض تخصیص یافته است، اضافه کرد: هم اکنون دو سینمای قدس و انقلاب در اردبیل فعال هستند. اما بخاطر کرونا در شرایط خوبی نیستند.

وی با تاکید به اینکه در مورد سینماهای لاله و حافظ چندین بازدید و مذاکره انجام گرفته است و سازمان سینمایی آماده تجهیز و راه اندازی این دو سینما است، افزود: البته مشارکت و پیگیری مالکین این دو سینما نیز ضروری است.

سال‌ها پیگیری و در نهایت پرده خالی سینماها

به گفته منوچهری ۲ سینمای دفاع مقدس بنیاد حفظ آثار در مرکز فرهنگی این بنیاد در جوار شورابیل و سینما خانواده در فرهنگسرای بانوان شهرداری اردبیل در حال پیگیری است و امیدواریم با مشارکت این نهادها دو سینما به ناوگان سینماهای استان اضافه شود.

معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اردبیل در خصوص وضعیت سینماهای سایر شهرها اضافه کرد: سینمای انقلاب پارس آباد سال قبل همزمان با روز ملی سینما در اختیار انجمن سینمای جوان این شهرستان قرار داده شده است که ضمن استفاده فرهنگی آموزشی از این مکان اکران فیلم نیز آغاز شده بود ولی به دلیل شیوع بیماری کرونا فعلاً فعالیت آن‌چنانی ندارد.

منوچهری بیان داشت: سینمای فرهنگ خلخال منتظر واگذاری به بخش خصوصی است و سینمای حافظ گرمی در اختیار بخش خصوصی است و چندین اکران موفق در سال قبل داشت. سینما پل مشگین‌شهر نیز فعال هست و زیر نظر مجموعه گردشگری پل معلق فعالیت می‌کند.

وی افزود: همچنین سینما سیار با همکاری انجمن سینمای جوان دفتر مشگین‌شهر آماده اکران در شهرها و بخش‌ها و روستاهای فاقد سینما است. این سینما فیلم‌های روز را در شهرهای فاقد سینمای استان اکران می‌کند.

به گفته منوچهری امسال نیز تفاهم نامه با سازمان سینمایی داریم که یک واحد سینما سیار نیز برای شهرستان‌های نیر و نمین و سرعین اضافه کنیم.

وی قول مساعد داد: مجتمع فرهنگی و هنری بیله‌سوار نیز تا پایان سال ۹۹ به سینمای دیجیتال و سیستم پخش روز مجهز شود.

معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اردبیل افزود: علاوه بر این خانه سینمای مستند استان تشکیل یافته و مراحل پایانی تأسیس و شروع فعالیت خود را می‌گذارند. این خانه در سال گذشته و امسال حدود ۴۰ میلیون تومان از اداره کل استان جهت انجام فعالیت‌های خود حمایت خواهد گرفت.

به گفته منوچهری، سینماهای استان در جریان کرونا علاوه بر دریافت تسهیلات کم بهره از کمک بلاعوض سازمان سینمایی بهره مند شدند و علاوه بر این سینماها از یارانه مصرف انرژی برق، آب و گاز نیز بهره مند هستند.

این اظهارات در حالی است که سینماداران معتقدند تک ریالی درآمد نداشته و کمک معقولی نیز دریافت نکرده‌اند و این همه در حالی است که تعداد سینماها در اردبیل تناسبی با جمعیت این شهر ندارد.

کد خبر 5018192

منبع: مهر

کلیدواژه: سالن سینما ویروس کرونا تعطیلی سینماها اردبیل سینما انقلاب اردبیل محرم 99 ویروس کرونا شیراز مراسم عزاداری بازگشایی مدارس آمار کرونا بوشهر عاشورا ماه محرم گرگان مجلس شورای اسلامی کرمانشاه شیوع کرونا آغاز سال تحصیلی کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان استان اردبیل دیدن فیلم دو سینما اداره کل

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۲۲۹۸۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(ویدئو) ماجرای خدمتی که عباس کیارستمی در دهه ۷۰ به سینمای ایران کرد چه بود؟

فریدون جیرانی در آخرین گفت‌وگوی ویدئویی خود در «اعتمادآنلاین» روبروی ابوالحسن داوودی، کارگردان و تهیه‌کننده و فرهاد توحیدی، فیلمنامه‌نویس نشست و درباره شرایط روز سینمای ایران سخن گفتند.

در بخشی از این گفتگو فریدون جیرانی به سینمای عباس کیارستمی و تاثیر آن در دهه ۷۰ شمسی پرداخته است و با مهمانان به بررسی آن شرایط و دوره‌های پس از آن پرداخته‌اند.

به گزارش اعتمادآنلاین، در ادامه این بخش صحبت‌های جیرانی و ابوالحسن داوودی را می‌خوانید و می‌بینید:

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

در تحلیل دولتمردان فرهنگی دهه ۷۰ خیلی از عناصر که ممکن است به تعبیر الان مزاحم به نظر بیایند، کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود

*تفکر عباس کیارستمی با خانه دوست کجاست و کلوزآپ باعث شد روشنفکری تمام دنیا متوجه این‌جور سینما شوند و تاثیر جهانی گذاشت.

داوودی: و امر مهمی که داشت اینکه در تحلیل خیلی از دولتمردان فرهنگی آن زمان خیلی از این عناصر که ممکن است به تعبیر الان عناصر مزاحم به نظر بیایند، آن زمان کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود. یعنی یک جوری چهره جمهوری اسلامی را در دنیا یک چهره جذاب‌تر و قابل قبول‌تری نشان می‌داد.

در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود

*چهره را خیلی عوض کرد.

داوودی: اشکال بزرگی که در روش و سیستمی که به نظر می‌آید حاکمیت بعد از این جریان در پیش گرفت، [این است که]به نظرم حاکمیت را بیشتر تبدیل کرد به یک حاکمیت ترسیده که برای اینکه از شرایط پیشگیری کند درخت را از بن برید. یعنی سعی کرد درخت را به‌نوعی از ریشه دربیاورد یا خشک کند، نفت بریزد که ریشه‌اش هم خشک شود؛ و این توجه را نداشت که همه این عناصر حتی منتقدترین‌شان، حتی کسانی که به نظر اوج اپوزیسیون جریان حاکمیت می‌آیند، نهایتاً در این سیستم پیچیده فرهنگی و ارتباطی که در دنیا هست می‌توانند منافعی را هم برای دولت بیاورند. به‌خصوص در حوزه فرهنگ. در حوزه سیاست اگر این را ببینید سیاست برخورد‌های خیلی سلبی و تند و تیز را ممکن است جواب بدهد، اما در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود. شمشیر دولبه‌ای که بعد از یک مدتی بیشترین خسارت را برای خود آن شمشیرزن به وجود می‌آورد. این چیزی بود که دوستان تحلیل نکرده بودند.

جشنواره فجر به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد/ قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

در واقع شاید مهم‌ترین مساله‌ای که وجود داشت این بود که در این دوره دوستان کاملاً بدون هرگونه تحلیلی بر اساس شرایط مدرن امروز سینما و جامعه رفتاری را پیشه کردند که از همین الان می‌بینیم خسارت‌هایش چگونه اتفاق افتاد. مثلاً جشنواره فجر تقریباً جزو دولتی‌ترین جشنواره‌های دنیا محسوب می‌شود. به خاطر مناسبتش، ویترینش، به خاطر اینکه سال‌های سال همه درگیرش بوده‌ایم. اینکه جشنواره فجر همواره زیر سایه سالگرد انقلاب حرکت کرده و تبدیل به ویترینش شده، با همه لطمه‌هایی که زده، اما باعث شده خود این جامعه در دورانی تبدیل به یک چهره ملی و سبب ارتباط بین این دو هم بشود؛

یعنی بین حاکمیت و مردم و به‌خصوص بخش فرهنگی و سینمایی. الان تصویر جشنواره فجر را نگاه کنید. جشنواره فجر واقعاً به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد که یک نهاد و جریان حکومتی برگزار می‌کند تا چهره‌ای که هم اهالی سینما و هم مردم آن را پذیرفته بودند که این شرایط به دلیل وضعیتی که داریم بهترین شکلی است که می‌تواند الان برگزار شود. اشکالاتش را هم پذیرفته بودند، اما الان اتفاقی که از سال گذشته به شکل عمده و آشکار شروع شد، تاثیرش را همین امسال چقدر در سطحی شدن و از دست دادن کیفیت گذاشته است. از دست دادن هویت به‌خصوص حتی بخشی که مربوط به حاکمیت بود.

یعنی این به نظرم خسارتش بسیار عمده‌تر از چیزی است که جشنواره فجر برای مردم داشت و دوستان این را در تحلیل خودشان متوجه نشدند که هر کدام از این اتفاقات، از این شمشیر از رو بستن‌هایی که در واقع نفی کردن یک طیفی که فکر کنند چرا برویم دنبال اینکه آقای جیرانی چه چیزی می‌خواهد بسازد. اصلاً آقای جیرانی چرا باید فیلم بسازد. وقتی این تفکر غالب می‌شود و این می‌شود که قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

سینمای ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد به این دلیل که نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند

این تفکر خسارتش قبل از هر چیز به خودشان برمی‌گردد. به این دلیل که سیستمی که در تحلیل شما و فرهاد هم بود، رشد کردن سینمایی ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد. چون سینمای پروپاگاندا به دلیل اینکه نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و پل‌هایی را که مخاطب خودش نیاز دارد با درک و سلیقه خودش کشف کند و واردش شود، نمی‌تواند آن‌ها را بسازد؛ بنابراین روزبه‌روز چه دولت بخواهد چه نخواهد، گران‌تر و غیرقابل ساخت‌تر می‌شود و به جایی می‌رسد که دیگر سینما، حتی سینمای پروپاگاندا، امکانش از دست دولت و نهاد‌های سازنده هم خارج می‌شود. چون این‌ها مخاطب ندارند.

در تولیدات سال قبل، تعداد محدود محصولاتی که بنیاد فارابی به عنوان مهم‌ترین بنیاد تقویت‌کننده سینما که به این دلیل شکل گرفته بود... به این دلیل که حمایت کند یکسری محصولات ساخته شود تا رابط بین فرهنگ ایدئولوژیک و حاکمیتی و مردم باشد...، اما عملاً به چه سرنوشتی دچار شده؟

محصولات امسال هیچ شانسی در ارتباط با مخاطب ندارند/ کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید جواب نمی‌دهد

سال گذشته و امسال تقریباً ۲۰ محصول داشتیم که از این تعداد تماماً در اختیار نهاد‌های مختلف بوده و سرمایه‌هایی که بیشتر سرمایه‌های دولتی بوده‌اند و شاید به جز یکی دوتا- که احتمال دارد بر اساس آن چیزی که دیده‌اند باشد، من هیچ کدام از محصولات امسال را ندیده‌ام-، اما کسانی که دیده‌اند به جز یکی دو مورد بقیه‌شان هیچ‌گونه شانسی برای اینکه کمترین اقبالی را بتوانند در ارتباط با مخاطب و مخاطب عام به وجود بیاورند [نداشتند]نه یک گروه خاص، گروه انتخاب‌شده که پول بدهند.

کسانی که تصمیمات فرهنگی می‌گیرند با شرایط و کسانی روبه‌رو می‌شویم که همان مثال معروف را به یادمان می‌آورند که بر سر شاخ نشسته‌اند و بن می‌برند و متوجه نیستند که این رفتار خشن، سلبی و تحریک‌کننده که پیش گرفته‌اند، فرار به جلویی که می‌بینیم که روزبه‌روز بیشتر می‌شود، این لجبازی از طرف تمام تصمیم‌گیران نسبت به اینکه همین است که هست، این سیاست حتی وقتی به جایی می‌رسد که دیدیم بعد از جشنواره فجر وقتی این میزان مهجوریت را مشاهده کردند، به جای اینکه این را تحلیل کنند، روزنامه معروفی که بیشتر از همه نسبت به این داستان واکنش دارد، عنوان می‌کند چه خوب شد که پای همه این عناصر را از سینما قطع کردید و ما همین را می‌خواستیم.

این کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید، به نظر می‌آید اولین چیزی است که ممکن است به ذهن هر آدم عامی بیاید که برای اینکه با یک مساله و بحران حاد روبه‌رو شود، چیزی که فکر می‌کند می‌تواند عامل بحران باشد از اول سرش را قطع کند. این فرهنگ جواب نمی‌دهد. این در سینما جواب نمی‌دهد. اتفاقی که شاید افتاده و دوستان کاملاً ندیده گرفته‌اند تغییر ماهیت جریانات و نوع ارتباطات فرهنگی است که سینما جزو عمده‌ترین‌شان است.

در بین محصولاتی که تولید می‌شود که حتی مربوط به سینمای زیرزمینی هم نیست؛ همین فیلم آقای صناعی‌ها فیلمی است که خیلی مشخص و قانونی پروانه ساخت گرفته و با همه اصول و نظارت‌های دوستان ساخته شده، اما چرا تبدیل می‌شود به یک جریانی که مثل لیف خرما نمی‌دانند چه‌کارش کنند. فیلمی که همه مراحل قانونی را طی کرده و بر آن اساس ساخته شده.

اگر بخواهیم به تعبیر همان اواسط دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نگاه کنیم، این فیلم باید از جانب مردم و حاکمیت افتخار سینمای ایران باشد. ممکن است حاکمیت نسبت به آن نقد هم داشته باشد هیچ ایرادی ندارد می‌تواند نقدش را داشته باشد، اما از یک طرف به عنوان یک تصویری [که جامعه آزاد را نشان می‌دهد]، جامعه‌ای که در آن امکان حرف زدن و ابراز سلیقه‌های مختلف وجود دارد، بیش از هر چیزی آن فیلم می‌تواند به حاکمیت و جریان بین‌المللی کمک کند. ۴۰ سال است که با پوست و گوشت و استخوان و تورم این را تجربه می‌کنیم که هیچ جور از این شرایط جهانی جدا نیست.