به نقل از «تسنیم»

نگاه به رمانتیسم عماد و طوبی | کلیپی شاد برای روزهای سیاه و تلخ سینمای ایران

تاریخ انتشار: ۱۳ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۸۶۹۸۳۴

فیلم رمانتیسم عماد و طوبی با گریز از خلق فیلمنامه و داستانی قوی که در خلال آن نشاط از درون خانواده بجوشد، اثری سطحی اما خوش رنگ و بانشاط از آب درآمده است که مخاطب در روزگار تلخ سینمای ایران آن را تماشا کند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، رمانتیسم عماد و طوبی یک شنای خلافِ جریان آب سینمای روز اجتماعی و تلخ ما است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

فیلمی که قصد دارد تا با روشن کردن چراغی در دست در نقطه‌ای مشخص مردم خسته و کرونا زده را به سینما بکشاند تا فیلم مفرح و شاد را تماشا کنند.

البته این نکته باتوجه به همین شرایط قابل احترام است اما این سخن به معنای آن نیست که با فیلمی بی عیب و ایراد روبرو باشیم. رمانتیسم قصد دارد تا بهای زندگی و ارزش زیبایی‌های آن را برای ما ترسیم کند و برای رسیدن به این مقصود از هرگونه بازی بصری و فیلمیک برای جذابیت بیشتر بهره‌مند شده و همین تکنیک‌زدگی باعث شده است که معنای زندگی و سرخوشی لذت‌بخش از آن بیشتر از آنکه از درون و قلب زندگی بجوشد بیشتر مایه خود را از شکل و ظاهر فیلم اخذ کند.

رمانتیسم عماد و طوبی

رمانتیسم عماد و طوبی داستان ندارد و مخاطب در حال تماشای برشی از زندگی یک زوج است. این مسئله باعث می‌شود تا عنصر واقع‌بینی و رئال بودن فیلم از دست برود و تماشاگر کمتر از پند و اندرز رمانتیک فیلم بهره‌مند شود. زیرا این داستان واقعی و فضای رئال فیلم است که باعث می‌شود تا مخاطب پیام فیلم را باور و درک کند.

ساخت و پرداخت این مفاهیم عمیق و یا حتی نسبتاً خاص درون یک فیلم کار ساده‌ای نیست. سوژه و پرداخت آن در یک قصه خوب و فیلمنامه محکم کار سختی است که باعث می‌شود دشواری آن بیشتر فیلمسازها را به این سمت فراری بدهد که محتوا و هسته اصلی پیام فیلم را بیشتر در یک کار جمع و جور و لوباجت (کم‌هزینه) بسازند.

اینگونه بیشتر از آنکه فهوای کلام فیلم در قد و قامت یک فیلم بلند سینمایی قدرت‌مند رخ نمایی کند، شاهد فیلمی کاردستی‌طور خواهیم بود که با آبرنگ‌بازی و تکنیک‌های مختلف سینمایی به صورت سرعتی و سهل، تمام دشواری فیلمی داستانی و با شخصیت‌هایی که در قالب یک تیپ باقی نماندند و به صورت یک کاراکتر حقیقی درآمدند را کنار می‌گذارد و بیشتر یک ترانه عاشقانه در حد آهنگ‌هایی که در سایت‌ها بارگذاری می‌شود گوش می‌دهیم.

نمایی از رمانتیسم عماد و طوبی

این واقعیت امروز سینمای کشور است که از بس که فیلم‌های خانواده‌پسند و عاشقانه معنابخش را نساخته است، بلد نیست یک فیلم در ستایش زندگی و خوشبختی بسازد. رمانتیسم با کمک روایت‌های راوی تلاش کرده است تا حدی بتواند مانند یک روان‌شناس خانواده ویژگی‌های مثبت یک زندگی خوب را تبیین کند. این ایده کمک فیلم کرده است که مخاطب از مسئله فیلم و پیام آن بهره‌مند بشود و از آن در زندگی استفاده کند. اما فیلمساز با این روش بیشتر یک کلیپ آموزشی برای جوان‌های تازه عروس و داماد ساخته است تا آنان را با زندگی آشنا کند.

نکته دیگر اینکه زندگی زوج فیلم هیچ نشانه‌ای از فرهنگ ایرانی ندارد. تمام فضای زندگی این زوج هنری شبیه کافه‌نشین‌هایی است که غرق  در کتاب و فیلم‌اند و هویت ملی و بومی خود را فراموش کرده‌اند. این خلأ نیز به باورپذیری فیلم در کنار فضای بیش از حد رویایی آن به فیلم لطمه می‌زند و باعث می‌شود که تماشاگر بیشتر داستان زندگی زوجی نیمه خارجی و نیمه ایرانی را ببینند.

اما با تمام این اوصاف رمانتیسم با فرض اکران خوب در سینماها بعد از کرونا می‌تواند فروش نسبتاً خوبی را تجربه کند زیرا مخاطب امروز سینمای ایران از تماشای فیلم‌های «سیاه و تلخ» خسته است و همان‌طور که کمدی‌های سطحی را برای سرگرمی و خنده تماشا می‌کند تا شاد شود فیلم رمانتیسم را هم برای دقایقی مفرح شدن تماشا می‌کند.

سوء استفاده دلالانِ بازار سیاه بلیت‌های فیلم فجر از قوانین فروش آشفته جشنوارهجزئیات 16 فیلم سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر؛ از بازیگران تا داستان‌های آنها

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: سی و نهمین جشنواره فیلم فجر جشنواره فیلم فجر فیلم سینما سی و نهمین جشنواره فیلم فجر جشنواره فیلم فجر فیلم سینما رمانتیسم عماد و طوبی باعث می شود یک فیلم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۸۶۹۸۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حسن فتحی: جهانِ پر از طمع و ویرانی را با افعال خود سیاه‌تر نکنیم

جمعی از بزرگان فرهنگ و ادب کشور به تماشای «مست عشق» حسن فتحی نشستند؛ فیلمی که کارگردانش آن را در زمانه خشونت و نفرت‌پراکنی حاوی پیامی از بارقه امید می‌داند برای تأمل و نواندیشی.

به گزارش ایسنا، روز جمعه ۱۴ اردیبهشت‌ماه اکرانی خصوصی از فیلم «مست عشق» در موزه سینما تدارک دیده شده بود تا سازندگان این فیلم سینمایی میزبان برخی از چهره‌های حوزه مولوی‌شناسی و شمس پژوهی و شاهنامه‌پژوهی همچون محمدعلی موحد و میرجلال‌الدین کزاری و نیز بزرگان دیگری همچون ژاله آموزگار (پژوهشگر فرهنگ و زبان‌های باستانی)، عبدالمجید ارفعی (متخصص زبان‌های باستانی و مترجم خط میخی عیلامی)، احمد محیط طباطبایی (رییس ایکوم)، لوریس چکناواریان (آهنگساز و رهبر ارکستر)، یونس شکرخواه (متخصص علوم ارتباطات) و حجت‌الله ایوبی (رییس سابق سازمان سینمایی و کمیسیون ملی یونسکو) شدند.

در میان این چهره‌های فرهنگی و هنری، محمدعلی موحد در حالی به تماشای فیلم نشست که در تیتراژ فیلم نامش به عنوان مشاور ذکر شده است.

از راست: لوریس چکناواریان، محمدعلی موحد و میرجلال‌الدین کزازی

در ابتدای این مجلس و پیش از نمایش فیلم، حجت‌الله ایوبی در سخنانی کوتاه گفت: ملت ایران یک بدهی به دنیا داشت و دنیا هم یک مطالبه بزرگ از ما. سینمای ایران که جزء سینماهای برتر جهان است باید کاری را برای حضرت مولانا و شمس انجام می‌داد.

او با تاکید بر اینکه خودش فیلم را ندیده است، ادامه داد:‌ من این تلاش و عزم را گرامی می‌دارم بویژه آنکه بارها از زبان بزرگان جهان شنیدم که چه معمایی در سینمای ایران وجود دارد که با وجود حداقل امکانات این چنین درخشان است؟  به نظر بنده، راز و رمز این موفقیت در این سالن حاضر است؛ پشتوانه سینمای ایران ادبیات فاخر و گنج معنوی آن است که در هیچ کجای جهان وجود ندارد. سینمای شاعرانه ایران مرهون بزرگانی است که امروز در اینجا نشستند و آقایان فتحی، توحیدی و دیگر هنرمندان در این فضا تنفس کردند و با محمدعلی موحد زندگی کردند. فیلم و نگاه آن‌ها عطر و رنگ موحد و کزازی و شفیعی کدکنی و بزرگان دیگر را می‌دهد. من این عزیزان را به "نام" و بدون لقب صدا کردم چون استاد شفیعی کدکنی در آخرین شماره  مجله «بخارا» زیبا گفته است که محمدعلی موحد بالاترین لقبش در همین است که «محمدعلی موحد» است و لقب و پسوند و پیشوندی برازنده او نیست. این برای بقیه اساتید هم صدق می‌کند.

ایوبی افزود: یقین دارم که استقبال فراوان مخاطب آغاز راهی است که باز هم از مولانا و شمس سخن گفته شود.  

سپس فرهاد توحیدی - فیلمنامه‌نویس «مست عشق» بیان کرد: نوشتن فیلمنامه این کار در کنار جناب آقای فتحی حدود سه سال و اندی طول کشید و در طول نوشتن متن، سایه معنوی دکتر موحد بر سر این کار بود.

او با اشاره به شیوه  روایت فیلم گفت:‌ من به عنوان یک معلم کوچک فیلمنامه‌نویسی عرض می‌کنم که سال‌هاست در میان همکارانم و بخصوص در میان جوانان علاقه‌مند به فیلمنامه‌نویسی اشتیاق زیادی برای گذر و عدول از نوشتن فیلمنامه به سبک و سیاق کلاسیک در چهارچوب شاه‌پیرنگ می‌بینم. آن‌ها بسیار دوست دارند که فیلمنامه‌نویسی متفاوت را با روایت‌های موازی تجربه کنند و برای یادگیری تکنیک داستان‌گویی در فیلمنامه نویسیِ آلترناتیو، طبیعتاً به ادبیات فیلمنامه‌نویسی ترجمه شده رجوع می‌شود. این در حالی‌ است که بخت بزرگ بنده و آقای فتحی این بود که در این کار برای سازماندهی روایت‌های موازی از دل آثار مولانا و مثنوی استفاده کردیم. شاید بی‌راه نباشد که بگویم یکی از اولین کسانی که داستان‌گویی به این شیوه را ابداع کردند حضرت مولانا بود و البته پیش‌تر از او عطار و سنایی هم چنین تجربه‌ای داشتند.  

توحیدی ادامه داد: کوشش ما این بود از آن میراثی که حضرت مولانا و دیگران در روایت‌گری به جا گذاشتند و بزرگان امروز ادبیات ایران در کتاب‌های خود شرح دادند، استفاده کرده باشیم و امیدوارم آنچه بر پرده خواهید دید گوشه کوچکی از انتظارات شما را برآورده کند.

در پایان حسن فتحی - کارگردان «مست عشق» که از سر فیلمبرداری سریالش خود را به این برنامه رسانده بود - متنی را قرائت کرد که به این شرح بود: «همه ما آدم‌ها بی‌آنکه خواسته باشیم، متولد می‌شویم و طنز قضیه در این است که چه بخواهیم و چه نخواهیم، متولد شدن ما با نوعی مسئولیت اخلاقی همراه است؛ مسئولیتِ اینکه اوضاع جهانی را که لُملُمه می‌زند از حرص و طمع و کشتار و ویرانی، با افعال خودمان سیاه‌تر از آنچه که هست نکنیم. پیام شیرین و شکّرین شمس و مولانا در این زمانه تلخ‌کامی و خشونت و نفرت‌پراکنی، می‌تواند بارقه امیدی باشد برای ما ساکنانِ به عادت و روزمرگی گرفتار شده‌ی این روزگار تا شاید با پرهیز از خودشیفتگی و افکار خشک و تنگ‌نظرانه در افعال و کردار خودمان تأمل و نواندیشی و تجدیدنظر کنیم.

این اثر سینمایی بی‌هیچ تفاخری برگ سبزی تحفه درویش و نمایش قطره‌ای از دریای بیکران اندیشه‌های عرفانی است.»

در این زمینه بخوانید:

تمجید میرجلال‌الدین کزازی از «مست عشق»

ژاله آموزگار

انتهای پیام