مرحوم حسین پرتوی یکی از عکاسان معروف مطبوعات بود. یکی از روزها وقتی به تحریریه برگشت دست‌ها و لباس‌هایش غرق خون بود. می‌گفت لحظه عکاسی چند نفر تیر خورده‌اند و روی زمین افتاده‌اند. آن لحظه او عکاسی را رها کرده و به کمک زخمی‌ها رفته بود. می‌گفت وجدانم اجازه نمی‌داد آنها را به همان حال رها کنم.
به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «تب و تاب انقلاب در تحریریه روزنامه جاری بود و همه خبرنگاران و عکاسان تلاش می‌کردند چشم و گوش مردم باشند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بیژن نفیسی یکی از روزنامه‌نگارانی است که آن روزها دبیری گروه اجتماعی روزنامه اطلاعات را بر عهده داشت. از نگاه او روزنامه‌نگاری بحران سال‌های منتهی به انقلاب شکل گرفت و خبرنگاران تجربه عملی باارزشی را در روزنامه‌نگاری پشت سر گذاشتند: «یکی از مسائل مهم در روزنامه‌نگاری بحران مشاهده است. بر این اساس خبرنگاران با حضور در محل اتفاق یا رویداد را بی‌واسطه مشاهده می‌کردند. در کنار آن باید مراقب خود هم می‌بودند تا بتوانند اطلاع‌رسانی کنند. ما به خبرنگاران می‌گفتیم شما راوی اخباری هستید که میلیون‌ها نفر در انتظار خواندن آن هستند، پس اول از همه مراقب خودتان باشید. ۱۰۰ خبرنگار و دبیر سرویس و شورای سردبیری مثل زنجیر به هم وصل بودند و در هر نقطه‌ای از شهر تجمع یا تظاهراتی بود خبرنگار باید آنجا حاضر می‌شد.
روزنامه‌های مهم کشور مثل کیهان و اطلاعات چاپ عصر بودند و خبرنگاران از صبح برای کسب خبر بیرون می‌رفتند و قبل از ۱۲ برمی‌گشتند. با ورود هر خبرنگار ولوله عجیبی در تحریریه به راه می‌افتاد. تحریریه در جوش و خروش بود. تلفن‌ها مرتب زنگ می‌خورد و تیم‌های خبری به هر طرف اعزام می‌شدند. خستگی معنا نداشت. هر شب تعدادی از بچه‌ها هم شیفت می‌ماندند تا اگر اتفاق مهمی افتاد بلافاصله به محل حادثه بروند. چاپ روزنامه، سربی بود و عکس‌ها هم باید روی سرب کلیشه می‌شد. خبرها باید سریع نوشته می‌شد تا بخش فنی حروف سربی آن را آماده کند. عکاسان هم فیلم دوربین را به تاریکخانه می‌بردند و چاپ می‌کردند. بعضی روزها روزنامه اطلاعات به چاپ چهارم می‌رسید و هر وقت خبر جدید و مهمی می‌آمد، در چاپ بعدی آن را منتشر می‌کردیم و به کیوسک روزنامه‌فروشی‌ها می‌رساندیم.»
نفیسی به تجربه باارزش روزنامه‌نگاری در سال ۵۷ و خلاقیت خبرنگاران اشاره می‌کند و می‌گوید: «در شرایط بحران هر لحظه خبر جدیدی می‌رسید و اتفاق تازه‌ای می‌افتاد. یکی از مهم‌ترین خبرها رفتن شاه بود. ما چند روز قبل از ۲۶ دی ماه از منابع خبری مطلع شدیم که شاه می‌خواهد کشور را ترک کند. آن روزها یک نماینده خبری در فرودگاه مهرآباد داشتیم اما با وجود این، روز رفتن شاه یک اکیپ خبری هم به فرودگاه فرستادیم. از چند روز قبل هم تیتر معروف شاه رفت را مرحوم غلامحسین صالحیار، سردبیر اطلاعات انتخاب کرده و به قسمت فنی داده بود تا آماده کنند. آن سال‌ها در حروفچینی سربی حروفی که بزرگی آن به اندازه ۱۰ ستون باشد، نداشتیم. بنابراین با پیشنهاد مرحوم صالحیار بخش فنی این تیتر را به صورت عکس کلیشه‌ای آماده کرد و زمانی که خبرنگار تماس گرفت و گفت هواپیمای شاه پرواز کرد، بلافاصله آن تیتر به همراه یک عکس آرشیوی که به رفتن شاه شباهت داشت در صفحه اول به چاپ رسید.»
مردم می‌خواستند از حوادث و اتفاق‌هایی که در جریان انقلاب ۵۷ رخ می‌داد باخبر باشند و انتظار داشتند خبرنگاران بدون سانسور این خبرها را منعکس کنند. محمد بلوری، یکی از پیشکسوت‌های روزنامه‌نگاری، هنوز هم تحریریه ۵۷ را یکی از بهترین تحریریه‌های روزنامه‌نگاری می‌داند و معتقد است خبرنگاران و روزنامه‌نگاران با قلم و عکس خود سهم به‌سزایی در پیروزی انقلاب داشتند: «روزهای انقلاب خبرنگاران گاهی میان وظیفه و وجدان گرفتار می‌شدند. مثلاً زمانی که مجبور می‌شدند برای انتقال زخمی‌ها کمک کنند و همزمان به فکر کار خود هم باشند. مرحوم حسین پرتوی یکی از عکاسان معروف مطبوعات بود. یکی از روزها وقتی به تحریریه برگشت دست‌ها و لباس‌هایش غرق خون بود. می‌گفت لحظه عکاسی چند نفر تیر خورده‌اند و روی زمین افتاده‌اند. آن لحظه او عکاسی را رها کرده و به کمک زخمی‌ها رفته بود. می‌گفت وجدانم اجازه نمی‌داد آنها را به همان حال رها کنم. تحریریه روزنامه کیهان مثل خیابان در تب و تاب بود. گاهی اوقات روزنامه به چاپ پنجم هم می‌رسید و بعضی روزها خودمان روزنامه را در خیابان بین مردم توزیع می‌کردیم. تحریریه در اختیار انقلاب بود و همه خبرنگاران به هم کمک می‌کردند.»
رسیدن تیراژ روزنامه کیهان به یک میلیون نسخه یکی از اتفاق‌های ماندگار جامعه مطبوعاتی ایران است. بلوری از میلیونی‌شدن تیراژ کیهان در روزهای منتهی به انقلاب ۵۷ این گونه می‌گوید: «آن روزها همه در انتظار عکسی از امام خمینی(ره) بودند. تا آن موقع خیلی از مردم چهره امام را ندیده بودند. ما یکی از خبرنگاران را به همراه عکاس به قم فرستادیم تا شاید عکسی از امام(ره) پیدا کنند اما موفق نشدند. ناامید نشدیم و از طریق فرزند آیت‌الله خوانساری عکسی از امام که در کتابی در عراق چاپ شده بود پیدا کرده و چاپ کردیم. بعد از چاپ عکس امام(ره) تیراژ روزنامه به یک میلیون نسخه رسید. مجبور شدیم پنج بار تجدید چاپ کنیم.»
از نگاه فریدون صدیقی، استاد روزنامه‌نگاری، در آن دوره شورای سردبیری و کسانی که در جایگاه مشورت قرار می‌گرفتند ذهن نظام‌مندی داشتند و با پدیده مدیریت بحران در عرصه خبر و اطلاع‌رسانی کاملاً آشنا بودند. صدیقی که در روزهای انقلاب خبرنگار کیهان بود به روند پرشتاب این روزها اشاره می‌کند و می‌گوید: «انقلاب اسلامی با چاپ یک مقاله در روزنامه اطلاعات شروع شد و بعد با تظاهرات قم و تبریز ادامه پیدا کرد و رفته‌رفته این ذهنیت در میان روزنامه‌نگاران شکل گرفت که باید خودشان را برای تهیه گزارش در روزهای انقلاب آماده کنند. روزهای انقلاب خیلی پرشتاب بود و هر روز آماده اتفاق جدیدی بودیم و این تبدیل به یک عادت شده بود. همین عادت باعث شد تا یک سازماندهی جدید در روزنامه‌ای مثل کیهان شکل بگیرد. در این چارچوب هر خبرنگار می‌دانست چه کار باید بکند و کجا برود و کدام گزارش را تهیه کند. مثلاً پوشش خبری آزادشدن زندانی‌ها بر عهده من بود. آزادشدن آیت‌الله طالقانی از زندان اوین و محمود به‌آذین از زندان قصر را من پوشش خبری دادم.»
شاید در این سال‌ها واژه شهروند - خبرنگار را زیاد شنیده باشیم اما در روزهای پر تب و تاب انقلاب هم شهروند خبرنگاران فعال بودند و مدام تحریریه روزنامه‌ها را در جریان اتفاقات و حوادث خیابان‌ها می‌گذاشتند. فریدون صدیقی با اشاره به همکاری عجیب آن روزهای مردم با روزنامه‌ها می‌گوید: «یکی از اتفاق‌های مهم روزهای انقلاب همکاری مردم با خبرنگاران بود. مردم وقتی ماشین جیپ روزنامه را که نام کیهان روی آن نوشته شده بود می‌دیدند بلافاصله مسیر را باز می‌کردند تا سریع به محل خبر یا روزنامه برسیم.
اتفاقات هر چه جلوتر می‌رفت به تناسب رویدادها روزنامه‌ها هم به نوعی خود آمادگی و تلاش و تکاپوی بیشتر می‌رسیدند. به طور مثال روزی که امام آمد، من و یک نفر از عکاسان به فرودگاه رفتیم و من در یک گوشه‌ای با تلفن گزارش لحظه به لحظه را به روزنامه دادم. این طوری نبود که یک دفعه باخبر شویم که امام آمده، ما سعی می‌کردیم از قبل در جریان باشیم. این اتفاقات خود به خود شکل می‌گرفت و چون انگیزه بود خود به خود تبدیل به خلاقیت و خلاقیت تبدیل به راهبرد می‌شد.
یکی از اتفاق‌هایی که فراموش نمی‌کنم مربوط به ۱۷ شهریور است. من گزارش‌نویس میدان ژاله بودم. وقتی به میدان رسیدم همه در حال فرار بودند. همراه یکی از زخمی‌ها به درمانگاه رفتیم. تعدادی از مجروحان را با وانت به درمانگاه آوردند. مردم از خانه‌هایشان پتو و الکل می‌آوردند. اولین بار بود که خون می‌دیدم. سعی کردم مشاهداتم کامل باشد. بعد برگشتم روزنامه گزارشم را بنویسم. وقتی اتفاقات را برای همکاران توضیح می‌دادم بیهوش شدم. تا آن روز کشت و کشتار ندیده بودم.»
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: روزنامه نگاری بحران انقلاب اسلامي ايران روزهای انقلاب روزنامه نگاری روزنامه ها آن روزها زخمی ها آن روز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۴۳۳۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علمداران اجتماعی به‌دنبال گره گشایی مشکلات اجتماعی توسط مردم است
به گزارش خبرنگار مهر، اکبر ویسمرادی عصر جمعه در اولین دورهمی تشکیلاتی نهضت اجتماعی جوانان این استان به‌عنوان علمداران اجتماعی که با حضور دبیر نهضت اجتماعی کشور در سالن جلسات دانشگاه پیام نور کرمانشاه برگزار شد، اظهار کرد: نهضت اجتماعی جوانان از سال ۱۴۰۰ در راستای فرمایش مقام معظم رهبری در بیانیه گام دوم انقلاب راه اندازی شد.
وی افزود: حضرت آقا توضیح دادند که فناوری پیاده سازی بیانیه گام دوم انقلاب از طریق حلقه‌های میانی راه‌اندازی جبهه عمومی منضبط صورت خواهد گرفت.
دبیر نهضت اجتماعی استان کرمانشاه ادامه داد: بر همین اساس قرارگاه بقیه الله از سال ۱۴۰۰ یک بازوی اجتماعی را به نام مجموعه نهضت اجتماعی جوانان در کشور راه اندازی کرد.
ویسمرادی خاطرنشان کرد: این نهضت در همه استان‌های کشور، رابطه‌های شهرستانی دارد و فعالان اجتماعی و حلقه‌های میانی را به کار گرفته است.
وی با بیان اینکه نهضت اجتماعی جوانان در هفت عرصه فعالیت دارد، افزود: این عرصه‌ها شامل حوزه‌های محیط زیست، قرض‌الحسنه، خیریه، خدمات اجتماعی، آسیب‌های اجتماعی، مروجین کسب و کار خُرد خانگی و کانون‌های حمایت از دامداری و کشاورزی است.
ویسمرادی تاکید کرد: نهضت اجتماعی در این عرصه‌ها به دنبال شناسایی گروه‌های مردمی و ظرفیت‌یابی آنها و سپس شبکه سازی در جهت انجام عملیات عمومی پر تعداد مردمی در جهت گره گشایی از مشکلات اجتماعی است.
وی توضیح داد: این نهضت از افرادی که در عرصه کسب و کار مشغول فعالیت هستند برای ورود افراد دیگری به عرصه اشتغال کمک می‌گیرد و با این کار تلاش دارد از مردم به خود مردم خدمت برساند.
دبیر نهضت اجتماعی استان کرمانشاه تصریح کرد: با این اقدام علاوه بر گره گشایی از کار مردم، یک جبهه عمومی منضبط برای خدمت به انقلاب نیز طراحی و اجرا شده است.
به گفته ویسمرادی، در یک افق زمانی مشخص ۱۰ درصد از مردم به صورت گروه‌های ۴ یا ۵ نفری در کسب و کار و فعالیت‌های اجتماعی مشارکت فعال خواهند داشت.
وی با بیان اینکه امروز اولین دورهمی تشکیلاتی علمداران اجتماعی در استان کرمانشاه برگزار شد، خاطرنشان کرد: این نهضت در کرمانشاه طی چهار ماه اخیر به صورت جدی شروع به فعالیت کرده و در همه شهرستان‌های نیز شبکه سازی انجام داده است.
کد خبر 6089365
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است