«روسو» قدم به کتابفروشی‌ها گذاشت/شرحی مقدماتی بر فهم فلسفه روسو
تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۱۸۴۰۷۷
به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «روسو» نوشته جیمز دلینی به‌تازگی با ترجمه مسعود آذرفام توسط نشر مرکز منتشر و راهی بازار نشر شده است.
این‌کتاب نوشته جیمز دلینی استاد فلسفه دانشگاه نیاگارا است که در آن، به‌طور اجمالی به آثار و جنبه‌های مختلف فلسفه ژان ژاک روسو فیلسوف فرانسوی عصر روشنگری پرداخته است. مترجم کتاب، آن را یکی از بهترین‌شرح‌های مقدماتی فلسفه روسو می‌داند و می‌گوید شاید یکی از مزایای مهم آن، ارجاع مکرر به متن خود فیلسوف باشد که می‌توانند خواننده را فراتر از شروح به مطالعه متون اصلی دعوت کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ژان ژاک روسو متولد سال ۱۷۱۲ در ژنو، یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین اندیشمندان عصر روشنگری و تاریخ فلسفه غرب است. فلسفه سیاسی این‌فیلسوف، تاثیر زیادی روی انقلاب فرانسه، نظریه سوسیالیستی و ظهور ناسیونالیسم گذاشت. جیمز دلینی می‌گوید روسو برای او فیلسوفی بوده که همیشه احساس پیوندی ژرف با او داشته و بخش اعظمی از اینکه تصمیم گرفته وارد رشته فلسفه به‌عنوان یک‌پیشه شود، مطالعه کتاب «گفتاری درباره منشا نابرابری» این‌فیلسوف بوده است.
کتاب پیشرو، ۶ فصل اصلی دارد که به‌ترتیب عبارت‌اند از: «مقدمه‌ای بر روسو در دوره روشنگری»، «پیشرفت و جامعه مدرن»، «وضع طبیعی و تاریخ بشر»، «فلسفه تعلیم و تربیت»، «فلسفه سیاسی» و «آثار شرح‌حال‌نامه‌ای روسو». پس از این‌فصول هم «کتابنامه» آمده که در آن، بخش‌های «منابع آثار روسو در کتاب حاضر»، «سایر آثار روسو»، «آثار فرعی درباره روسو» و «کتابشناسی فارسی» درج شده‌اند.
مخاطب این‌کتاب، در فصل اول با ۳ بخش «دوره روشنگری»، «زندگی و آثار روسو» و «ساختار کتاب حاضر» روبرو می‌شود. فصل دوم نیز دربرگیرنده این‌بخش‌هاست: «مقدمه»، «گفتاری درباره علوم و هنرها»، «نامه به دالامبر»، «ژولی یا اِلوئیز جدید»، «نتیجه‌گیری» و «یادداشت‌ها». در سومین‌فصل کتاب «روسو» هم این بخش‌ها درج شده‌اند: «مقدمه»، «گفتاری درباره منشا نابرابری: تقدیم‌نامه روسو به ژنو و پیش‌گفتار».
«مقدمه»، «امیل»، «امیل و سوفی»، «نتیجه‌گیری» و «یادداشت‌ها» تشکیل‌دهنده فصل چهارم کتاب هستند و پس از آنها نیز در فصل پنجم، مخاطب با این‌بخش‌ها روبرو می‌شود: «مقدمه»، «گفتاری درباره اقتصاد سیاسی»، «قرارداد اجتماعی»، «نتیجه‌گیری» و «یادداشت‌ها». ششمین و آخرین‌فصل کتاب هم این‌بخش‌ها را شامل می‌شود: «مقدمه»، «اعتراف»، «محاورات: روسو، قاضی ژان_ژاک»، «خیال‌پردازی‌های رهرو گوشه‌نشین»، «نتیجه‌گیری» و «یادداشت‌ها».
در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:
این برداشت از شهروندی، یعنی نگریستن به خویشتن به‌عنوان جزئی از اجتماع و تمایل به قربانی‌ساختن منافع فردیِ خود در جهت خیر اجتماع، برداشتی است که روسو آن را در ژنو (تقدیم‌نامه گفتار دوم را به یاد آورید) و نمونه‌هایی تاریخی مانند اسپارتی‌ها می‌بیند، کسانی که البته در سایر آثارش، که قابل‌توجه‌ترین‌شان گفتار نخست است، زبان به ستایش از آنها می‌گشاید. همین ایده بنیان تصور او از رژیم سیاسی ایدئال در گفتاری درباره اقتصاد سیاسی و قرارداد اجتماعی را شکل خواهد داد که در فصل بعد به بحث آن خواهیم پرداخت.
مابقی کتاب نخست بر تعلیم و تربیت در اولین مرحله زندگی کودک، یعنی نوزادی، تمرکز می‌کند. ممکن است از نظر ما غریب بنماید که روسو در رساله‌ای درباره تعلیم و تربیت بحثی مفصل درباره مراقبت از نوزاد گنجانده است، اما باید به یاد داشته باشیم که تعلیم و تربیت صرفا تحصیل نیست، بلکه بسیار گسترده‌تر از آن است. او بحث خویش را با حمله به رویه معمولی آغاز می‌کند که در زمان تولد نوزاد در خانواده‌های متمول انجام می‌شد. در آن‌زمان برای مراقبت و شیردادن نوزاد دایه‌هایی استخدام می‌کردند. نوزادان را محکم در قنداق می‌پیچیدند زیرا گمان بر این بود که این عمل آنها را از آسیب‌رساندن به خودشان بازمی‌دارد؛ با این‌حال، بسیاری از جمله روسو گمان می‌کردند این‌کار در واقع به این‌خاطر انجام می شود که دایه‌ها بتوانند ساده‌تر نوزاد را نادیده بگیرند و او را برای مدتی طولانی تنها بگذارند. در هر حال روسو مصرانه استدلال می‌کند که مادران باید تا اندازه‌ای کودکان‌شان را خودشان شیر بدهند، زیرا این‌عمل مجال می‌دهد که پیوند عاطفی مهمی میان مادر و کودک شکل بگیرد. در رابطه با این‌نکته روسو کاملا مترقی به نظر می‌رسد، زیرا در حال حاضر بر سر چنین ادعایی مناقشه چندانی وجود ندارد. وانگهی نوزادان را نباید محکم قنداق کرد و این نکته‌ای است که روسو چندین‌بار در کتاب نخست به آن بازگشته و تاکید می‌کند. این‌نمونه مشخصی است از این که چگونه روسو از طبیعت به‌عنوان راهنمایی برای تعلیم و تربیت صحیح و شایسته بهره می‌گیرد. او استدلال می‌کند که در طبیعت اندام‌های نوزادان برای حرکت و عمل آزادند و نتیجه آن خردسالانی نیرومندتر و خوش‌بنیه‌تر است.
این‌کتاب با ۲۱۶ صفحه، شمارگان هزار و ۲۰۰ نسخه و قیمت ۴۹ هزار و ۵۰۰ تومان منتشر شده است.
کد خبر 5159874منبع: مهر
کلیدواژه: فلسفه غرب فلسفه سیاسی نشر مرکز ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی معرفی کتاب پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات کتاب و کتابخوانی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی تازه های نشر قاسم سلیمانی ترجمه نشر لوگوس انتشارات سوره مهر ویروس کرونا کتابفروشی ادبیات داستانی فروش کتاب گفتاری درباره تعلیم و تربیت یادداشت ها نتیجه گیری بخش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۱۸۴۰۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فلسفه نام‌گذاری ماه‌های شمسی چیست؟
شروع زمان سنج هجری خورشیدی روز جمعه «۱ فروردین سال ۱ هجری خورشیدی» (۲۹ شعبان ۱ سال قبل از هجرت) مطابق با ۱۹ مارس ۶۲۲ میلادی قدیم (ژولینی) و ۲۲ مارس ۶۲۲ میلادی جدید (گرگوری) است. البته روز اول سال یک هجری خورشیدی (از ۱ فروردین تا ۲۴ شهریور) ۵ ماه و ۲۴ روز قبل از هجرت پیامبر (کمتر از یک سال) است.
فلسفه نام‌گذاری ماه‌های شمسی
سال، فصل‌ها، ماه‌ها و روزهابه گزارش بیتوته، این زمان سنج از ۳۶۵ روز در قالب ۱۲ ماه تشکیل شده‌است و طبق زمان سنج جلالی ابتدای آن اعتدال بهاری در نیمکرهٔ شمالی است. با این فرق که مبدأ آن هجری است. طراحان زمان سنج جلالی، گروهی ریاضیدان و اخترشناس بودند که نامدارترین آنها حکیم خیام ریاضیدان و شاعر ایرانی بود.
این ها به سفارش ملکشاه سلجوقی و با اصلاح زمان سنج یزدگردی به این زمان سنج جدید دست پیدا کردند. زمان سنج جلالی با حفظ شروع و طول سال با تغییر مبدأ، اسامی و طول ماه‌ها در قالب زمان سنج هجری شمسی برجی درآمده و باز با تغییراتی در طول ماه‌ها ضمن تنوع اسامی آنها، عنوان تقویم هجری شمسی پیدا کرد.
این تقویم بر پایه سال اعتدالی خورشیدی برابر با ۳۶۵٫۲۴۲۱۹۸۷۸ روز است؛ که سال تقویمی آن ۳۶۵ و ۳۶۶روز (کبیسه) می‌باشد.
هر سال دارای ۴ فصل با نام‌های بهار، تابستان، پاییز و زمستان است و هر فصل ۳ ماه دارد و هر ماه تقریباً ۴ هفته و هر هفته ۷ روز با نام‌های شنبه، یکشنبه، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه (آدینه) دارد. هر سال با ۱ فروردین و فصل بهار شروع می‌شود.
بلندترین روز سال در ۱ تیر و بلندترین شب سال در شب یلدا (از غروب ۳۰ آذر تا طلوع آفتاب در ۱ دی) اتفاق می افتد. طول ماه‌های این زمان سنج در طول تاریخ و در کشورهای گوناگون فرق داشته است، اما از حدود سال ۱۳۴۸ در ایران و افغانستان طول ماه‌ها یکسان است.
طول ماه‌ها در نیمه اول سال ۳۱ روزه و در نیمه دوم سال ۳۰ روزه است با این تفاوت که ماه پایانی (اسفند) ۲۹ روزه است و فقط در سال‌های کبیسه ۳۰ روز خواهد داشت.
نام ماه‌های دوازده‌گانه پارسی تماما برگرفته از متون کهن زردشتی است که ریشه در اعتقادات و باورهای این آیین دارد.
فروردین نام اولین ماه فصل بهار و روز نوزدهم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا و پارسی باستان فرورتینام، در پهلوی فرورتین (فرورتن ) و در فارسی فروردین گفته شده که به معنای فروردهای پاکان و فروهرهای ایرانیان است. فروردین شکل تغییر یافته واژه فروهر است به معنای نیروی پیشرو. فروردین جمع مؤنث واژه ی فرورتی در حالت اضافی است و به معنی فروردهای پاکان و فروهرهای پارسایان است . پس «ین » علامت نسبت نیست .
- اردیبهشت نام دومین ماه سال و روز دوم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا به آن، اَشَه وَهیشتَه و در پهلوی اُرت وَهیشت گویند. مرکب از دو جزء است: اول اَرتَه به معنی درستی و راستی و پاکی و تقدس. دوم وهیشته صفت عالی از وِه به معنی به و خوبست و واژه ی مرکب به معنی بهترین راستی است .
در کل به معنی بهترین راستی است و همین طور نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.
- خرداد نام سومین ماه سال و روز ششم در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا و پارسی باستان هئوروتات، در پهلوی خردات و در فارسی خورداد یا خرداد گفته شده که کلمه ای است مرکب از دو بخش: بخش اول هئوروه که صفت است به معنای رسا، همه، درست و کامل. دوم تات که پسوند است برای اسم مونث، پس هئوروتات به معنای کمال و رسایی است. به معنی تندرستی نیز آمده و نیز نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.
- تیر نام چهارمین ماه سال و روز سیزدهم هر ماه زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا تیشریه، در پهلوی تیشتر و در فارسی صورت تغییر یافته آن یعنی تیر گفته شده که یکی از ایزدان است و به ستاره شعرای یمانی گفته می شود. فرشته مزبور نگهبان باران است و به کوشش او زمین پاک، از باران بهره مند می شود و کشتزارها سیراب می شود. تیشتر را در زبانهای اروپایی سیریوس خوانده اند.هر زمان تیشتر از آسمان سر بزند و بدرخشد مژده ریزش باران می دهد. تیر نام ستاره ای در آسمان هم هست.
- امرداد نام پنجمین ماه سال و روز هفتم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا امرتات، در پهلوی امرداد و در فارسی امرداد گفته شده که کلمه ای است مرکب از سه بخش: اول ا، ادات نفی به معنی نه، دوم مرتا به معنی مردنی و نابود شدنی و سوم تات که پسوند و دال بر مونث است. بنابر این امرداد یعنی بی مرگی و آسیب ندیدنی یا جاودانی. مرداد نام آخرین امشاسپند هم می باشد. نام این ماه اشتباه مرداد تلفظ می شود که باید امرداد خوانده شود.
- شهریور نام ششمین ماه سال و روز چهارم هر ماه در زمان سنج اعتدالی خورشیدی است. در اوستا خشتروئیریه، در پهلوی شتریور و در فارسی شهریور می دانند. کلمه ای است مرکب از دو بخش: خشتر که در اوستا و پارسی باستان و سانسکریت به معنی کشور و پادشاهی است و بخش دوم صفت است از ور به معنی برتری دادن و ئیریه یعنی منتخب و آرزو شده و در کل یعنی کشور منتخب یا پادشاهی برگزیده.
این ترکیب بارها در اوستا به معنی بهشت یا کشور آسمانی اهورامزدا آمده است. شهریور به معنی بهترین شهریاری یا مدینه فاضله، فرشته ای موکل بر آتش و موکل بر همه فلزات و تدبیر امور و مصالح و همین طور نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند هم آمده است.
- مهر (پیوستن با مهربانی). نگهبانی ماه هفتم و روز شانزدهم هر ماه را به عهده ایزد مهر است. در اسطوره‌های ایرانی گرما و نور خورشید را ایزد مهر می دانستند. در سانسکریت میترا، در اوستا و پارسی میثر، و در پهلوی میتر، و در فارسی مهر گفته می شود، که از ریشه سانسکریت آمده به معنی پیوستن. مهر به معنای محبت ومهربانی هم آمده است.
- آبان نام ماه هشتم از سال خورشیدی و نام روز دهم از هر ماه است. آبان (آب‌ها(در اوستا آپ در پارسی باستان آپی و در فارسی آب گفته می شود. در اوستا بارها آپ به معنی فرشته نگهبان آب استفاده شده و همه جا به صورت جمع آمده است. کلا جلوه های طبیعی سودمند نزد ایرانیان خیلی ارجمند است پس بعضی روزهای ماه به نام مظاهر طبیعی نهاده شده است. در این ماه از سال به طور معمول باران می‌بارد. آبان، در زمان سنج باستانی شروع زمستان بزرگ بوده است.
- آذر نام ماه نهم از سال خورشیدی و نام روز نهم از هر ماه است. آذر (آتش(در اوستا آتر و آثر، در پارسی باستان و پهلوی آتر و در فارسی آذر می گویند. آذر فرشته نگهبان آتش و یکی از بزرگترین ایزدان است. آریائیان(هندوان و ایزدان) بیش از دیگر اقوام به عنصر آتش اهمیت می دادند. آفتاب در این ماه در برج قوس یا کماندار قرار می گیرد. سرما در این ماه به اندازه‌ای است که باید آتش روشن کرد.
- دی نام دهم از سال خورشیدی است. در بین سی روز ماه، روزهای هشتم، پانزده و بیست و سوم هم به دی (آفریدگار، دثوش) موسوم است. برای این که این سه روز با هم اشتباه نشوند نام هر یک را به نام روز بعد می پیوندند، یعنی هشتمین روز ماه را دی به آذر، نام روز پانزدهم ،دی به مهر و نام بیست و سومین روز هر ماه دی به دین بود. دی (دادار، دانای آفریننده) در اوستا داثوش یا دادها به معنی آفریننده ، دادار و آفریدگار است و بیشتر صفت اهورامزدا است و آن از مصدر دا به معنی دادن و آفریدن است. در خود اوستا صفت دثوش(=دی) برای تعیین دهمین ماه استفاده شده است. دی نام ملکی است که تدبیر امور و مصالح روز و ماه دی به او تعلق دارد.
- بهمن نام یازدهم از سال خورشیدی و نام روز دوم از هر ماه است. بهمن (منش نیک( در اوستا وهومنه، در پهلوی وهومن، در فارسی وهمن یا بهمن گفته شده که کلمه ای است مرکب از دو بخش: وهو به معنی خوب و نیک و مند از ریشه من به معنی منش است؛ بنابراین یعنی بهمنش، نیک اندیش و نیک نهاد. بهمن نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند هم هست.
- اسفند نام دوازدهم از سال خورشیدی و نام روز پنجم از هر ماه است. اسفند (آرامش افزاینده، پارسایی مقدس (دراوستا اسپنتا آرمیتی، در پهلوی اسپندر، در فارسی سپندار مذ، سفندارمذ، اسفندارمذ و گاه به اختصار سپندار و اسفند گفته شده است. اسفند یا سپنتا آرمیتی، آرامشی است که از عشق و ایمان سرچشمه می گیرد. در ادبیات اوستایی این جلوه اهورایی به صورت مادینه (مونث) به کار برده شده است.
پس در اسطوره‌های ایرانی این امشاسپند نگهبان زن و زمین محسوب می شده است. در بندهشن آمده که زن نیک مانند زمین نیک سختی‌ها را می گوارد و بر شیرین می دهد. از این روی جشن اسپندگان (29 بهمن ماه امروزی) مخصوص زنان بوده است. در این روز مردها با دادن هدیه به زنان از ایشان قدردانی می‌کرده‌اند. اسفند به معنای فروتنی هم هست و نام یکی از امشاسپندان یا فرشتگان درگاه خداوند است.
کانال عصر ایران در تلگرام
بازداشت مروج کودک‌همسری برای تبلیغ آرایشگاه زنانه در اینستاگرام