«هار» به تماشاخانه ایرانشهر رسید/برنامه اجراهای تئاترشهر منتشر شد
تاریخ انتشار: ۱۴ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۴۶۳۰۳۴
سرانجام تئاتر کشور پس از نزدیک به یکسال تعطیلی در آستانه برگزاری سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر بازگشایی شد، این بازگشایی در اوایل فروردین سال ۱۴۰۰ با دیگر به تعطیلی کشانده شد، اما سریعا با تغییر گروه شغلی تماشاخانه‌ها آغاز به کار کردند.
خبرگزاری میزان - سرانجام تئاتر کشور پس از نزدیک به یکسال تعطیلی در آستانه برگزاری سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر بازگشایی شد، این بازگشایی در اوایل فروردین سال ۱۴۰۰ با دیگر به تعطیلی کشانده شد، اما سریعا با تغییر گروه شغلی تماشاخانه‌ها آغاز به کار کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به همین مناسبت خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان به مهمترین اخبار تئاتر در هفته جاری پرداخته است:
بیشتر بخوانید: برای مشاهده آخرین اخبار تئاتر طی هفته جاری اینجا کلیک کنید«هار» به تماشاخانه ایرانشهر رسید
حسین پوریانی فرد نویسنده، طراح و کارگردان نمایش «هار»؛ اثر برگزیده بیست و یکمین جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران، قصد دارد این اثر نمایشی را از ۱۷ فروردین در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه ببرد.
در این اثر نمایشی که تهیه کنندگی آن را حمید پورآذری بر عهده دارد، بردیا مشهودی، سپندار اعلم، مهدی قربانی، اکبر سلمانی اله دادی، میلاد افواج، نیما خطیب شاد، علی اصغر حسینی، جواد کارگر و علیرضا آشوری به ایفای نقش می پردازند.
مهرکوش علیزاده و مرسده نقی زاده گروه کارگردانی، امیر ساعتچی، نرگس نیک سیرت و مهدی قربانی مشاوران کارگردان، مریم برادران گرافیک، علی ملکی عکاس، متین حبیبیان آهنگساز و طراح صدا، نیلوفر نقیب ساداتی طراح نور، سارا مژده (با همراهی مهدی قربانی، سپندار اعلم) طراح لباس و امیر قالیچی مجری طرح دیگر عوامل نمایش «هار» را تشکیل داده اند.
نمایش «هار» کاری از گروه تئاتر «پاپتی ها» است.
برنامه اجراهای تئاترشهر منتشر شد
پیرو جلسه عصر چهارشنبه ۱۱ فروردین ماه ۱۴۰۰ و پیگیری معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و اداره کل هنر‌های نمایشی و موافقت ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر انتقال مشاغل مربوط به تئاتر از گروه سه به گروه دو مشاغل، سه اثر نمایشی این هفته در تالار‌های چهارسو، قشقایی و سایه مجموعه تئاتر شهر میزبان مخاطبان تئاتر خواهند بود.
در تالار چهارسو تئاتر موزیکال «جنگ و صلح» به نویسندگی، طراحی و کارگردانی میثم یوسفی از روز سه شنبه ۱۷ فروردین ماه سال ۱۴۰۰، ساعت ۱۹، مدت زمان ۴۰ دقیقه و قیمت بلیت ۴۰ هزار تومان روی صحنه می‌رود.
شاهین علایی نژاد، مهناز غمخوار، محمد صمدی، مصطفی ایزدی، پریسا فلاح زاده، مرتضی حقی، هومن قاسم خانی گروه بازیگران و بازی دهندگان نمایش را تشکیل می‌دهند، این در حالی است که فرید نوایی آهنگساز، علی پاکدست، مریم اقبالی طراح و سازندگان ماسک و تن‌پوش، مرضیه سرمشقی و رفعت هاشمی سی سخت طراحان پوستر و بروشور، رضا خضرایی شاد طراح نور، نیلوفر عبدالعلیان طراح و سازنده عروسک‌های بخش سایه، محمد شباهنگ شاعر، یاسر بیات نوازنده تمبک و کمانچه، عرفان خزایی نوازنده تار، مرتضی برزگرزادگان برنامه ریز و دستیار کارگردان، علی رضایی دستیار کارگردان، احمد احمدی و زهرا دوستی دستیاران کارگردان، مهدی صالحی عکاس، جواد دهقان ساخت تیزر، آرش بختیاری زاده ومریم باطنی روابط عمومی دیگر اعضای گروه اجرایی نمایش هستند.
در خلاصه داستان تئاتر موزیکال «جنگ و صلح» آمده است: «در مجلس بزمی دو خانواده ساز‌های سنتی (ایرانی) و کلاسیک (فرنگی) در حال اجرای موسیقی هستند که دو ساز جوان کمانچه از خانواده ساز‌های ایرانی و چنگ از خانواده ساز‌های کلاسیک رخ در رخ یکدیگر قرار گرفته و یک دل نه صد دل عاشق و واله و شیفته یکدیگر می‌شوند، اما با توجه به اختلافات بین فرهنگی و خانوادگی شان با ممنوعیت خانواده هایشان مواجه می‌شوند.»
«مِرفی» عنوان دیگر نمایش جدید مجموعه تئاتر شهر است که از روز یکشنبه پانزدهم فروردین ماه در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر به نویسندگی سپیده ضیایی و کارگردانی نگین ضیایی پیش روی مخاطبان قرار می‌گیرد.
در این نمایش که ساعت ۱۸:۴۵ با مدت زمان ۶۰ دقیقه و قیمت بلیت ۳۰ هزار تومان روی صحنه می‌رود، (به ترتیب حروف الفبا) حامد ادوای، نیما انصافیان، ساجده حمیدی منزه، شادی ضیایی، رضا مرشد، امین موحدی پور به عنوان بازیگر حضور دارند.
گروه تئاتر واسومانی (تهیه کننده)، سیروس تاجبخش صدا، امیرمرسلی مدیر تولید، بهگل شهیدی و فرنوش نادرپور گروه کارگردانی، رضابصیرزاده طراح صحنه، شادی ضیایی طراح صحنه، لیلا سرنی طراح گریم، میثم صفری طراح نور، روزبه خورزنی صدا و موسیقی، رضا جاویدی عکاس، سجاد داغستانی طراح پوستر و بروشور، محمد دادفر مدیر صحنه، امیر قالیچی مشاور امور رسانه و تبلیغات، مجید نیرومند ساخت تیزر، هدی نجفی نقاشی و گرافیک دیگر عوامل اجرایی تئاتر «مرفی» را تشکیل می‌دهند که پیش از این در بیست و دومین جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران به عنوان یکی از آثار برگزیده معرفی شده بود.
در خلاصه نمایش آمده است: در عین حال که نمیشه انتظار داشت اوضاع بهتر بشه، دست کم لزومی نداره واهمه داشته باشیم که چیزی بدتر بشه. اوضاع همیشه همونطور که هست باقی می‌مونه. به این ترتیب، خارج از وجود خود مِرفی، دست کم پنج نفر به مِرفی نیاز دارن.
از روز سه شنبه ۱۷ فروردین ماه نیز یک اثر جدید با عنوان نمایش «کنسرت مرگ گرم» به نویسندگی، طراحی و کارگردانی محمدرضا عطایی فر ساعت ۱۸ به مدت زمان ۹۰ دقیقه و قیمت بلیت ۴۰ هزار تومان اجرای خود را در تالار قشقایی تئاتر شهر آغاز می‌کند.
(به ترتیب اپیزود): اپیزود یک: زرى اماد، محسن زرابادى، اپیزود دو: مهتاب باجلان، على حیدرى، دانیال بلورى، اپیزود سه: محمد هادی عطایی، خسرو کشاورز، محمدباقر صفانور، بیتا شیری، اپیزود چهار: حسین میرزاییان، محمدرضا عطایی فر، الهه جوانمهر، اپیزود پنج: علی یعقوب زاده، الناز مکاری، اپیزود شش: زری اماد، رعنا حسین دخت، رهام شریفی، اپیزود هفت: محمد آسایشلو، مهدی اشتری، فائزه رجبی، احسان حاجیان، پرنیا عسگری، بیتا شیری، سپهر صفرخانی، سهیل صفرخانی، آرمین میرزایی، پارسا شیرازیان، علیرضا عرب، علیرضا اسلامی گیلانی گروه بازیگران نمایش را تشکیل می‌دهند.
رضا شاپور زاده طراح صحنه و لباس، المیرا رضی زاده دستیار کارگردان و برنامه ریز، رضا خضرایی طراح نور، شقایق فرشته مدیر روابط عمومی، آصف جاودان فر، وندا عفوی منشی صحنه، کیمیا رضایی، مسیح کامرانی، سارا واحد نوعی، سپهر صفرخانی، سهیل صفرخانی، سارا واحد نوعی، مبین هاشمی، یگانه حسینی، دستیاران طراح صحنه و لباس، فرشاد فیضی، روسانا اربابی، روزبه سلطانی گروه عکاسان، محمد قربانی تدوین گر و نریتور، فاطمه عطار باشی و محمد قربانی گویندگان، مسیح کامرانی طراح تراکت، مرجان عطایی فر طراح پوستر، بروشور و ساخت کلیپ هم به عنوان عوامل اجرایی در این اثر نمایشی حضور دارند.
روایت داستانی نمایش «کنسرت مرگ گرم» از دهه چهل آغاز شده و تا دهه ١٤٠٠ ادامه خواهد یافت. این نمایش به صورت داستان گو در هفت اپیزود با زبان موسیقى، رخدادهاى مهم هر دهه را روی صحنه روایت می‌کند.
آغاز فعالیت «تئاتر مولوی» از ۱۶ فروردین/ مدرسه مولوی آماده است
امیرحسین حریری مدیر مرکز تئاتر مولوی درباره زمان آغاز فعالیت‌های این مجموعه در سال ۱۴۰۰ و میزبانی از اجراهای نمایشی گفت: ما از روز دوشنبه ۱۶ فروردین با میزبانی از یک اثر نمایشی در سالن اصلی مجموعه، فعالیت خود را در سال جدید آغاز می‌کنیم. طبق بازبینی‌های انجام شده و مجوزهای صادر شده، از دهه آخر فروردین نیز میزبان ۲ اثر نمایشی دیگر می‌شویم.
وی ادامه داد: تا زمان برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران مجموعه میزبان این آثار نمایشی است و با آغاز جشنواره تمامی فضای مجموعه میزبان برگزاری جشنواره خواهد شد.
حریری درباره اثری که از ۱۶ فروردین به صحنه می‌رود، توضیح داد: این اثر نمایشی که اقتباسی از نمایشنامه «یرما» است با کارگردانی ندا شاهرخی در سالن اصلی مرکز تئاتر مولوی اجرا می‌شود.
مدیر مرکز تئاتر مولوی درباره برنامه‌ریزی برای آغاز به کار مدرسه تئاتر مولوی یادآور شد: ما آمادگی این را داشتیم که بعد از تعطیلات نوروز ۱۴۰۰ فعالیت مدرسه تئاتر مولوی را آغاز کنیم ولی به دلیل اعمال محدودیت‌های جدید کرونایی و اینکه برگزاری کارگاه‌های آموزشی و همچنین فعالیت مراکز آموزشی در گروه ۳ مشاغل ستاد ملی مقابله با کرونا قرار داد، این امر با تأخیر همراه شد.
وی در پایان سخنان خود تأکید کرد: امیدوارم با برطرف شدن محدودیت‌های کرونایی، از اوایل اردیبهشت سال ۱۴۰۰ مدرسه تئاتر مولوی فعالیت خود را آغاز کند.
اجرای نمایش «تکرار» در خانه نمایش مهرگان
حامد شیخی نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر درباره فعالیت‌هایش در سال جدید گفت: بعد از پایان اجرای نمایش «برای لیلا» که تا آخرین روزهای سال ۹۹ در تماشاخانه مهرگان روی صحنه بود، قرار است از ۲۹ فروردین ماه اجرای جدیدی را در همین تماشاخانه به صحنه ببرم.
وی ادامه داد: این نمایش «تکرار» نام دارد و برگرفته از چند نمایشنامه کوتاه سم شپارد است که در یک مجموعه نمایشی با عنوان «دکه بین راه» منتشر شده است. این اثر نمایشی با حضور کاراکترهای نمایشنامه‌های «تکرار کن»، «فقط فضا» و «دکه بین راه» در یک اثر واحد نوشته شده است به این ترتیب که معتقدم بین شخصیت‌های این آثار اشتراکاتی وجود دارد و با حضورشان در یک داستان مستقل و در قالب یک قصه به یک نقطه مشترک می‌رسند.
شیخی با اشاره به شکل‌گیری این نمایش بیان کرد: نمایش «تکرار» حاصل یک کارگاه آموزشی است که با تعدادی از هنرجویان شکل گرفت و قرار است از ۲۹ فروردین تا ۱۷ اردیبهشت به صحنه برود.
وی درباره داستان نمایش توضیح داد: در این نمایش فردی را می‌بینیم که سعی می‌کند اشتباهات آدم‌های مختلف درباره خودش را اعلام کند و آنها را مجبور می‌کند که دوباره این اشتباهات را تکرار کنند و ما اتفاقاتی را که منجر به بروز این اشتباهات شده است روی صحنه می‌بینیم.
وی در پایان صحبت‌هایش عنوان کرد: این نمایش نیز مانند اثر قبلی‌ام «برای لیلا» تمی در ارتباط با تنهایی انسان‌ها دارد و اشتباهات این افراد از جمله فرزند و دوست و… این فرد باعث تنهاتر شدن او شده و در زندگی‌اش تاثیر منفی داشته است. از طرف دیگر هرکدام از این آدم‌ها وجه اشتراکی نیز در داستان با یکدیگر دارند که رد طول داستان به آن پی می‌بریم.
انتهای پیام/
برچسب ها: مجموعه تئاتر شهر جنگ و صلحمنبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: مجموعه تئاتر شهر جنگ و صلح مجموعه تئاتر شهر اثر نمایشی جشنواره تئاتر تئاتر مولوی فروردین ماه طراح صحنه روی صحنه سال ۱۴۰۰ طراح نور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۴۶۳۰۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جدیدترین تصویر از وضعیت اسفناک تئاتر شهر + عکس
حال‌وهوای این روزهای تئاتر رسمی، دست‌کم در تهران، با تئاتری که برای اجرا مسیر اخذ مجوز از اداره‌کل هنر‌های نمایشی را طی نمی‌کند، متفاوت است.
اداره‌کلی که روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت‌ماه نخست خبر خداحافظی مدیرکل آن، کاظم نظری پس از حدود دوسال و دوماه -از ۲۱ اسفندماه ۱۴۰۰ تاکنون- با کارکنان واحدهای گوناگونش دهان‌به‌دهان چرخید و بعد هم بی‌آن‌که دلیلی برایش ذکر شود از سوی نظری تایید شد تا تئاتر رسمی، چه دولتی، چه خصوصی که از شهریورماه ۱۴۰۱ بیش‌ازپیش دچار شکاف با تئاتر غیررسمی شده است، چشم‌انتظار بماند و ببیند که متولیان دولتی این هنر چه چشم‌اندازی از آینده در ذهن دارند و تحقق این چشم‌انداز را به کدام مدیر می‌سپارند تا در مقام مدیرکلی هنر‌های نمایشی بنشیند.
سمتی که به حمید نیلی با سابقه حضور در مقام مدیرعاملی تماشاخانه ایرانشهر، مدیرعاملی انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس، مدیرعاملی انجمن هنر‌های نمایشی ایران و... سپرده شد تا پس از طا‌ها عبدخدایی، علی منتظری، مهدی مسعودشاهی، رحیم تجلی‌برزگر، حسین سلیمی، مجید شریف‌خدایی، خسرو نشان، حسین پارسایی، حسین مسافرآستانه، قادر آشنا (دو دوره)، حسین طاهری، مهدی شفیعی، شهرام کرمی و کاظم نظری، پانزدهمین «مرد»ی باشد که بر صندلی مدیرکلی هنر‌های نمایشی تکیه می‌زند.
از یاد نبردن غایبانسازوکار رایج در اداره‌کل هنر‌های نمایشی و «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» آن به‌عنوان مرجع صادرکننده پروانه اجرا از شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو بیش‌ازپیش دچار تفاوتی معنادار با روندی شد که گروه‌های نمایشی طی آن نیازی به حضور در هزارتوی اخذ مجوز نمی‌بینند، در مکان‌هایی غیررسمی روی صحنه می‌روند و اجراهای آلترناتیوی را شکل می‌دهند که می‌تواند گزینه‌ای برای اطلاع از آنچه روی صحنه‌های رسمی نیست، باشد. در این میان به رغم اجرا‌هایی که هر شب در سالن‌های رسمی شهر تهران، از مجموعه تئاتر شهر تا تالار وحدت و از تماشاخانه ایرانشهر تا تالار مولوی، همچنین خیل پرشمار سالن‌های خصوصی روی صحنه می‌روند، هستند بی‌شمار نویسندگان و کارگردانانی که بازگشت از راه آمده را غیرممکن می‌دانند و تکرار دوباره سازوکار پیشین برای حضور روی صحنه را محال.
وضعیتی که اگر تئاتر شهر را به‌عنوان نماد تئاتر دولتی در نظر بگیریم از نام‌هایی که از بازه زمانی شهریورماه ۱۴۰۱ به‌این‌سو در آن روی صحنه رفته‌اند، پیداست. نام‌هایی گردآمده حول ایده محوری «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر» که بخش بزرگی از آنها را «ناشناخته ها» و بخش دیگر را «نزدیکان به نظام سیاسی» شکل داده و همچنان به پیش می‌روند.
آنچه از صحبت‌های پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان برمی‌آید این است که ما در تئاترمان هیچ‌گاه نهادی مستقل و مشخص نداشته‌ایم که در مواقع اضطرار ازجمله پس از اتفاقات شهریورماه ۱۴۰۱ یا پیش‌ازآن در آبان‌ماه ۱۳۹۸ یا دی‌ماه ۱۳۹۶، اهالی تئاتر را گرد هم بیاورد و موجب ایجاد اجماعی در میان‌شان شود.
پس می‌توان بخشی از چندپارگی موجود را محصول نبود چنین نهادی و به‌تبع‌آن همواره شخص‌محور بودن و تصمیم‌گیری‌های فردمحور دانست؛ اتفاقی که درحال‌حاضر نیز رخ داده است و هر کس به‌صورت شخصی تصمیم می‌گیرد که در این شرایط چه کند. ضمن اینکه به‌نظر می‌رسد تا وقتی تصمیمات به‌صورت فردی گرفته می‌شوند، نمی‌توان تصویر روشنی از آینده تئاتر در ایران به دست داد.
پیوستگان به جریان تئاتر غیررسمی، همچنین غایبان معتقدند شاید بزرگترین چالشی که از نیمه دوم سال ۱۴۰۱ تاکنون با آن مواجه‌اند، تصمیم‌گیری اخلاقی در قبال مفهوم زنانگی به نمایندگی از قلمرو‌های به حاشیه رانده‌شده باشد. مسئله‌ای که تا پیش از این اتفاقات، کمتر به آن اندیشیده می‌شد و ساده‌ترینش اینکه چرا باید برخلاف بخشی از واقعیت‌های موجود در جامعه، همچنان براساس موازین موردنظر «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش»، روی صحنه رفت؟
اگر کارگردانان تئاتر ایران همچنان به این شیوه ادامه دهند ـ شیوه‌ای که منجر به نادیده‌انگاشتن خواسته بخشی از جامعه می‌شود؛ جامعه‌ای که بازیگرانِ اجرای آنها نیز ممکن است جزئی از آن باشند.
درواقع با مسئله‌ای اخلاقی مواجه‌اند. مسئله‌ای که در اینجا مطرح می‌شود نه هنر است، نه تئاتر و نه روی صحنه رفتن یا نرفتن؛ بلکه انتخابی است که در مواجهه با این چالش اخلاقی انجام می‌دهند و دست‌کم به چهار گروه تقسیم‌شان می‌کند؛ عده‌ای که ترجیح دادند با این تصور که به‌رغم گذر از مجرای «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» برای اجرا، می‌توانند آنچه را که می‌خواهند، بگویند و به روال سابق به اجرا می‌پردازند.
عده‌ای دیگر که انتخاب‌شان غیاب است و نکته مورد اشاره‌شان اینکه، غیاب کارکرد خواهد داشت اگر به چشم بیاید. همچون دیوارنوشته‌ای که با رنگی پوشانده شده است، اما رنگ، بیش از پوشانندگی، به آنچه پنهان کرده ارجاع‌مان می‌دهد. دراین‌میان کسانی هم هستند که چنانچه اشاره شد انتخاب دیگری دارند؛ نه اجرا با مجوز شورای ارزشیابی و نظارت و نه غیاب. انتخاب آنها اجرای غیررسمی است.
هرچند این انتخاب علاوه بر اینکه در معرض احتمال برخورد قرارشان می‌دهد، خواه‌ناخواه دایره مخاطبان‌شان را هم محدود می‌کند. مهاجرت و وانهادن همه آنچه در طول سالیان متمادی ساخته شده بود و ساختن از نو در کشوری دیگر هم انتخاب گروه دیگر را شکل داده است.
مسئله‌ای از دیروز تا امروزچالش اخلاقی شکل‌گرفته و انتخاب‌های رخ‌داده را در شرایط کنونی درنهایت می‌توان این‌طور تفسیر کرد که در تمام این سال‌ها ـ چه پیش از انقلاب، چه پس از آن ـ زنانی بوده‌اند که برای تحقق حقوق اولیه خود در جامعه‌ای که چه بپذیریم و چه نپذیریم، تمایلات مردسالارانه آن قابل کتمان نیست، ایستادگی کرده‌اند. این ایستادگی در بسیاری از موارد موجب ایجاد خطرات و محدودیت‌هایی هم برای آنها شده است و اتفاقات سال ۱۴۰۱ نیز یکی از بزنگاه‌های تجلی این مسئله بود؛ آن‌جایی که بخشی از زنان به‌رغم همه فشار‌های یک جامعه مردسالار و با وجود پیش‌بینی تبعات بیان مطالبات‌شان، پرسشی را پیش روی جامعه ازجمله اهالی تئاتر قرار دادند.
پرسشی از این قرار که تئاتر کِی و کجا قرار است کنار این مطالبات بایستد؟ آیا قرار است همچنان با چشمانی بسته با این ایستادگی تاریخی مواجه شود و به روال سابق ادامه دهد؟ یا می‌تواند سرانجام جایی برای خود در دل جامعه پیدا کند؟ اگر قرار بر طرح ذات‌گرایانه این سوال باشد، باید پرسید آیا اهالی تئاتر اساساً وظیفه و تعهدی بر دوش خود احساس می‌کنند یا خیر؟
آیا قائل به این مسئله هستند که هنر تئاتر ایجادکننده رابطه‌ای دوسویه میان اهالی این هنر با جامعه است یا خیر؟ اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، آیا منطقی است که اهالی تئاتر اتفاقات رخ‌داده را نادیده بیانگارند و با فرض به ثمر رساندن ایده؛ «لزوم روشن ماندن چراغ تئاتر»، همچنان مانند سابق به کار خود بپردازند؟
قرار گرفتن این سوالات بی‌پاسخ در کنار مسئله امروز، دیروز و احتمالاً فردای تئاتر ایران، «سانسور»، مسئله‌ای که مطرح‌شدن دوباره آن این‌بار از زبان بهرام بیضایی در «نشست تئاتر امروز ایران در چهارمین جشن هنر شیراز» به یادمان می‌آورد که به‌قول او سانسور در تئاتر همواره نه‌فقط توسط دولت که به‌صورتی بی‌شکل نیز عملی شده است.
سانسوری بی‌شکل که قانونی بر آن حکفرما نیست و به همه صورت‌ها ظاهر می‌شود و مادامی که تئاتر را به بازتابی محافظه‌کارانه و توأم با احتیاط مطالبات بخشی از جامعه با رعایت موازین «شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش» ازیک‌سو و سخن گفتن از ایده‌های رهایی‌بخش در محافل خصوصی ازسوی‌دیگر تبدیل سازد، کاری از پیش نخواهد برد.
tags # شهرداری تهران سایر اخبار
تیراندازی، مراسم عروسی در ونایی بروجرد را به عزا تبدیل کرد