به نقل از «آخرین نیوز»

بررسی صوت جنجالی ظریف در برنامه جهان آرا

تاریخ انتشار: ۷ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۷۲۰۰۰۷

به گزارش آخرین نیوز، برخی از اظهارات مهم داریوش سجادی روزنامه نگار سابق ایرانی و تحلیلگر مسائل سیاسی در این برنامه در ادامه می آید:

- انتشار فایل صوتی آقای ظریف، محصول رقابت درون گروهی برای سوزاندن او به عنوان یکی از نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری است ضمنا این کار به اصولگرایان نمی‌چسبد. رد این مسئله را باید در کسی جستجو کرد که نامزد اصلی وزارت امور خارجه در دولت روحانی بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

- بی مبالاتی آقای ظریف در مصاحبه اخیر، غیر قابل انکار است زیرا در رأس دیپلماسی خارجی کشور قرار دارد.

- این نوع صحبت‌ها را دیپلمات‌های بازنشسته بعد از سال‌ها برای درج در کتاب خاطرات مطرح می‌کنند.

- مطرح کردن دوگانه «دیپلماسی» و «میدان» اشتباه است.

- اساسا اتکای دیپلماسی به نیروی نظامی است زیرا نظام بین‌المللی بر قدرت بنا شده است.

- دوگانه ترسیم شده توسط آقای ظریف به شدت زیر سوال است.

- وقتی توانستیم آمریکا را به برجام برگردانیم که غنی‌سازی را به 20 درصد رساندیم.

- پیشنهاد ترامپ به ایران برای مذاکره بلافاصله بعد از به شهادت رساندن سردار سلیمانی اتفاقی نیست.

- سفر آقای پوتین به ایران و رفتنش ابتدا نزد رهبری، علامتی بود که می‌خواست بگوید به نیروهای دولت روحانی اعتمادی ندارم.

- بر خلاف ادعای ظریف، سردار سلیمانی بود که موفق شد پوتین را متقاعد به حمایت هوایی در سوریه کند.

- دولت تدبیر و امید 5 سال مملکت را معطل سرمایه‌گذاری غربی‌ها نگاه داشت اما بدانیم بهبود رابطه با آمریکا بدون به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی رویاپردازی است.

برخی از اظهارات مهم دکتر ابوالفضل ظهره‌وند (سفیر اسبق ایران در ایتالیا و افغانستان) نیز در این برنامه در ادامه می آید:

- دوگانه «دیپلماسی» و «میدان» قبلا هم بوده به خاطر نوع تفکری که بوده در حالیکه نمی‌توان بین این دو تفاوت قائل شد.

- معتقدم حضور میدانی، فضای دیپلماسی را پوشش می‌دهد.

- بدون حضور افرادی مثل سردار سلیمانی، جایگاهی در صحنه سیاسی نداشتیم. در دنیای قدرت، سفیر یک کشور وقتی مورد احترام است که طرف مقابل بداند کشور او در عرصه «میدان» چقدر توانمندی دارد.

- نگاه وزارت خارجه در دهه 70 این بود که اصلا نیروی نظامی نمی‌خواهیم، می‌رویم با دیپلماسی تنش‌زدایی می‌کنیم.

- همین بی اعتنایی‌ها بود که در «بُن» همه دستاوردهایمان را به ثمن بخس واگذار کردیم و شدیم محور شرارت

- در تیم مذاکره‌کننده قبلی حضور داشتم، هر جا جدیت لازم داشت کاملا جدی بودیم و فهرست خواسته‌هایمان را ارائه می‌کردیم، طوری که خانم اشتون جا زد و گفت باید از بروکسل اجازه بگیرم. مذاکره با شوخی و خنده و دوستت دارم نمی‌شود.

- زمان مأموریتم در افغانستان، دیپلماسی و میدان مکمل هم بودند یکدفعه تفکری ساده‌انگارانه برای تنش‌زدایی با جهان آمد و رفتند در لابی هتلی در اروپا با نمایندگان غربی مذاکره کردند و هیچ ظرفیتی هم برای ایران ایجاد نشد.

- مصاحبه اخیر، بوی مسائل جناحی می‌دهد؛ جای بیانش هم الان و اینجا نبود، مرکز اسناد انقلاب اسلامی و بعد از مسئولیت، جا و زمان مناسب است. نمی‌شود در مذاکره در مورد نوه‌مان صحبت کنیم و بگوییم یک خودکار پرت کردیم و آخرش عنوان کنیم نتوانستیم خط قرمزها را رعایت کنیم.

منبع: آخرین نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت akharinnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آخرین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۷۲۰۰۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اصفهان، اقلیم معناست

ایسنا/اصفهان خیال، غیرمادی، آیینی، رؤیایی، قدسی، والایی و متعالی است؛ اصفهان نیز یک شهر مناسکی است و چنین شهری قادر به‌عوض کردن سطح خود و تغییر سطح حضور ما است، به این معنا که بلافاصله مکان به پلکانی برای بالا رفتن بدل می‌شود.

این بخشی از جملاتی است که حمیدرضا شعیری، زبان‌شناس و استاد نشانه و معناشناسی دانشگاه تربیت مدرس، بعدازظهر چهارشنبه (۵ اردیبهشت‌ماه)، در موزه عصار خانه شاهی واقع در میدان نقش‌جهان بیان کرد.

او در این جلسه صحبت‌های خود را با طرح دو پرسشِ (چرا شهر معنا می‌دهد و چگونه معنا می‌دهد؟) آغاز کرد و گفت:‌ وقتی می‌گوییم چیزی برای ما معنا دارد، یعنی آن چیز در ما اثر گذاشته و آن اثر به این دلیل است که هم ازنظر درونی (معنایی، مفهومی) و هم ازنظر بیرونی و در بیرون از ما و بر بیرون ما، تأثیرگذار است.

این استاد نشانه و معناشناسی سپس با طرح این پرسش که انسان چگونه مسیر بالایی را طی کرده است، ادامه داد: انسان از طریق خط، مسیر بالایی را طی کرده است. خط همواره به انسان اجازه داده تا به‌طور عمودی در فضا حرکت و مسیر بالا رفتن را طی کند. در معماری نیز از خطوط عمودی برای اوج گرفتن و کشیده شدن به آسمان، بهره گرفته می‌شد. پس‌از آن انسان خط منحنی یا چرخشی را ایجاد کرده تا از دو طریق به بالا برود، انسان پس از چرخش در خط گرد، به نقطه واحدی در بالا رسیده است.

شعیری خاطرنشان کرد: همه شهرهای ما انضباطی هستند؛ مدارس، نیروی انتظامی، درمانگاه و شرکت‌ها و غیره همه با همان هدف انضباطی هستند اما فضای برخی شهرها، به‌گونه‌ای طراحی‌شده که از این فضای انضباطی عبور کرده و به فضای خیالی نزدیک می‌شوند. اصفهان از میان شهرهای جهان، این قدرت را دارد که فضای انضباطی را رد کرده و ما را به سمت فضای خیالی حرکت می‌دهد.

او ادامه داد: یکی از کارهایی که معنا در شهر انجام می‌دهد، رهاییِ انسان‌ها از مرگ‌آفرینی و ایجاد حیات آفرینی است. عوامل و عناصری مقاومت در برابر مرگ را افزایش می‌دهد که یکی از آن‌ها به دلیل تولید و گسترش عالم خیال، فضاهای شهری هستند. شهرها با عقب راندن اندیشه مرگ در خیال، سبب ایجاد احساس خوشبختی و رضایت در انسان می‌شوند.

این معناشناس سپس با طرح این پرسش که چگونه شهرها به ایجاد احساس رضایت کمک می‌کند؟ گفت: اولین نکته، شهر مناسکی است‌. شهرها تاریخ‌های متفاوتی دارند. شهر مناسکی تعریف مناسبی برای اصفهان است؛ به دلیل اینکه هر نقطه‌ای از شهر قادر است ما را در برابر مواجه‌شدن با آن نقطه از جنبه مادی دور کرده و به عالم خیال وصل کند. خیال، غیرمادی، آیینی، رؤیایی، قدسی، والایی و متعالی است. شهر مناسکی قادر است بلافاصله سطح خود را عوض کرده و سطح حضور ما را تغییر می‌دهد. به این معنا که بلافاصله مکان به پلکانی برای بالا رفتن بدل می‌شود.

امکان نفوذِ بدون فاصله در میدان نقش جهان

این استاد دانشگاه بیان کرد: شهرها با دو چهرۀ بانقاب و نقاب دریده، ظاهر می‌شوند. شهرهای مدرن دارای نقاب هستند. یکی از مکان‌هایی که ما در آن با هیچ‌گونه نقابی مواجه نمی‌شویم، میدان نقش‌جهان است که به‌محض قرار گرفتن در آن، به نور، اکسیژن، آسمان و ابرها دسترسی داشته و امکان وصل شدن و گریز از خود به‌واسطه نردبان خیال را داریم. اگر طبقه دوم حجره‌های دور میدان نقش‌جهان را در نظر بگیریم، پوشش‌های سفید تورفته طبقات دوم کافی است که ما را با این نقاب ریختگی مواجه کند. نقاب نداشتن به معنای شفافیت و نور است. با تکرار این پوشش‌های سفید در خود، فضا تبدیل به یک فضای موسیقایی شده و هرکدام مانند نوت موسیقی به هم چسبیده و ادامه خیال را ممکن می‌کنند.

شعیری معماری را عامل مقاومت میدان نقش‌جهان در برابر امر کلان دانست و افزود: در این میدان، خطوط از طریق آجرها به هم متصل شده و درعین‌حال جدا هستند. در این میدان، غلبه امر جزء بر امر کلان آشکار است که ما را به خیال می‌برد. آنچه ما را به ماندن در میدان نقش‌جهان سوق می‌دهد، جزئی بودن میدان، آجرها، منحنی‌ها، طاق‌ها، مناره‌ها، گنبدها و ستون‌های ایوان عالی‌قاپو و ... است. بندهای بین آجرها، درها، حجره‌ها، شکل درها و دهانه‌ها همه در این جزء شریک هستند؛ اما مهم‌ترین نکته آن، آجرهایی است که از هم جداشده و به هم می‌چسبند. نکته بعدی موسیقی است.

این استاد نشانه و معناشناسی این پرسش را مطرح کرد که چگونه فضا قادر به تولید ضرب‌آهنگ است و چگونه ضرب‌آهنگ در ما تغییر ایجاد می‌کند و سپس در پاسخ گفت: هنگام قرار گرفتن در میدان نقش‌جهان، ریتمِ ما تغییر کرده و کند می‌شود. با قرار گرفتن در میدان نقش جهان، ریتم حرکتی ما به تعادل رسیده و این تعادل، مقاومت در برابر مرگ‌اندیشی است؛ و این‌گونه است که فضا در معنا شکل می‌گیرد. به این معنا که احساس سبکی و رهایی کرده و نمی‌خواهیم از این فضا دور شده و حس می‌کنیم در جایی هستیم که از مدت‌ها پیش به ما تعلق داشته‌ایم و این یعنی صمیمیت‌.

این استاد دانشگاه ادامه داد: فضاهایی مانند میدان نقش‌جهان، فضاهایی هستند که ما بلافاصله امکان نفوذ در فضا و سپس رهایی در آن را داشته و به همین دلیل ریتم بدن ما متعادل می‌شود. بعضی‌اوقات انسان‌ها برای دیدن فضایی باید تلاش بسیار کنند ولی برخی فضاها مانند میدان نقش جهان با همه وجود خود را در دستان ما قرار داده و این نفوذپذیری است‌.

این معناشناس ضمن اشاره به انواع مکان‌ها توضیح داد: مهم‌ترین مکان و همان مکانی که معنا می‌سازد را مکان‌های هستایشی، وجودی یا هستی محور دانست و بیان کرد: بلافاصله زمان قرار گرفتن در این مکان، وجود ما را ادامه داده و تبدیل به پلکانی شده که ما را به بالابرده و ادامۀ ما است نه جدای از ما؛ مکان به‌طور پدیدار شناختی بخش وجودی من است نه جدا از تن من و هردو نیز یکدیگر را ادامه داده و این‌گونه وصل شدن به خیال راحت‌تر است. 

او با اشاره به اینکه فضا معرفت و شعور دارد، افزود: اوج دسته‌بندی پس از مکان‌های وجودی، مکان‌های امتزاجی است. به این معنا که در این مکان نه‌تنها مکان ادامه من و من ادامه مکان هستم، بلکه گویا مکان مادیات مکانی خود را نیز ازدست‌داده و جنبه فیزیکی مکان و تن من محوشده و هر دوبه‌یک توده در حال بخار تبدیل می‌شویم. امتزاج وجه جوهری حضور در مکان است. در این حالت، طاق‌ها، گنبدها و مناره‌ها مانند عروسی در لباس سفید یا نور یکپارچه، یک آیینه را تشکیل می‌دهند که آیینه در آیینه شده و در یک‌کلام به وضعیت ناب می‌رسیم که معصومیت حضور بوده و مکان به درجه والای حضور می‌رسد. در اینجا هیچ‌چیزی برای ما نامحرم نیست.

انتهای پیام