دکتر محمود ابراهیمی دارفانی را وداع گفت
تاریخ انتشار: ۱۶ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۱۴۲۶۰۹
دکتر محمود ابراهیمی از اساتید و محققین برجسته زبان و ادبیات فارسی و عربی دار فانی را وداع گفت.
به گزارش خبرگزاری شبستان در کردستان، دکتر محمود ابراهیمی در سال ۱۳۱۹ شمسی در روستای خلیفان شهرستان مهاباد دیده به جهان گشود، در سال ۴۶ موفق به دریافت مدرک کارشناسی رشته زبان و ادبیات عربی در دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران شد؛ در سال ۴۸ به عنوان دبیر در آموزش و پرورش بیجار استخدام شد و دوره فوق لیسانس و دکتری رشته فرهنگ عربی و علوم قرآن را در دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران گذراند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در تابستان ۵۸ به دانشکده تربیت دبیر سنندج وابسته به دانشگاه رازی کرمانشاه منتقل و به عنوان مدیر آموزشی دانشکده و مدیر گروه رشته زبان و ادبیات فارسی انتخاب شد و به تدریس نیروهای جوان و متعهد منطقه پرداخت.
با ارتقای دانشکده تربیت دبیر به دانشگاه کردستان به گروه زبان و ادبیات عربی در دانشگاه تاسیس و دکتر ابراهیمی به سمت مدیر گروه آن منصوب شد و در دو رشته زبان و ادبیات فارسی و زبان و ادبیات عربی مشغول تدریس و تحقیق شد و سرانجام در سال ۸۳ با مرتبه علمی دانشیاری بازنشسته شد.
افتخارات
دکتر محمود ابراهیمی علاوه بر تدریس و مسئولیت‌های اجرایی در دانشگاه، از تحقیق و پژوهش نیز غافل نبوده و تا کنون بیش از بیست اثر ارزشمند را در زمینه‌های فقه اسلامی، اندیشه‌ی اسلامی، اخلاق اسلامی، حقوق زن در اسلام، تعلیم و تربیت، ادبیات عربی و… از عربی به فارسی ترجمه و به چاپ رسانده است.
لیست آثار
۱) تألیفات
– شرح دیوان سقط الزند أبو العلاء المعری (چاپ دانشگاه کردستان)
– شرح غزلیات ذبی
۲) ترجمه‌ها
– «قرآن و محورهای پنجگانه» تألیف محمّد غزالی
– «زن در اندیشه‌ی اسلام» نوشته‌ی جمال الدین فقیه الرسول
– «روش تربیتی اسلام و تطبیق عملی آن» تألیف محمد قطب
– «امام‌های چهارگانه‌ی اهل سنّت» نگاشته‌ی دکتر یوسف قرضاوی
– «فرائض سه‌گانه حجّ، نماز، روزه» تألیف دکتر عبدالرزاق نوفل
– «فقه آسان در مذهب امام شافعی» تألیف دکتر احمد عیسی عاشور
– «پاسخ به صد سؤال درباره‌ی صدر اسلام» تألیف محمّد غزالی معاصر
– «فلسفه‌ی احکام قرآن کریم»
این استاد دانشگاه کردستان ۱۴ خرداد امسال درگذشت و جامعه دانشگاهی کردستان را در سوگ و ماتم فرو برد.
پایان پیام/713منبع: شبستان
کلیدواژه: استاد دانشگاه و محقق کردستان زبان و ادبیات ادبیات عربی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۱۴۲۶۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
(عکس) دانشگاه شیراز در سال‌های قبل از انقلاب
دانشگاه شیراز که پیش‌تر دانشگاه پهلوی نام داشت، یکی از دانشگاه‌های مادر، جامع و دولتی ایران است که در سال ۱۳۲۵ در شیراز تاسیس گردید.
به گزارش انتخاب، دانشگاه شیراز با تأسیس دانشکده فنی با هدف آموزش متخصصان علوم پزشکی با یک برنامه چهار ساله در سال ۱۳۲۵ تأسیس شد. در ابتدا مؤسسه عالی بهداشت نامیده شد، در سال ۱۳۲۹ به یک دانشکده پزشکی تبدیل شد. در سال ۱۳۳۲ آموزشکده پرستاری نمازی و دانشکده‌های کشاورزی و هنر و علوم تأسیس شد.
با افزودن دانشکده مهندسی و دانشکده دامپزشکی در سال ۱۳۳۳، به وضعیت دانشگاه ارتقاء یافت و دانشگاه پهلوی نامیده شد. سپس دانشکده دندانپزشکی در سال ۱۳۴۸، دانشکده تحصیلات تکمیلی و کالج الکترونیک در سال ۱۳۴۸، و دانشکده‌های حقوق و آموزش در سال ۱۳۴۹ به دانشگاه اضافه شدند. در سال ۱۳۳۹، شاه، رئیس دانشگاه پنسیلوانیا، گیلورد هارول را دعوت کرد تا به ایران بیاید و مؤسسات آموزش عالی ایران را بازرسی کند.
هارول به درخواست شاه گزارشی را با عنوان الگویی برای یک دانشگاه جدید در ایران تهیه کرد و شاه متعاقباً تصمیم گرفت که دانشگاه پنسیلوانیا به دولت ایران در تبدیل دانشگاه شیراز به تنها نهادی در ایران که بر اساس سبک آمریکایی برای تحصیلات در مقاطع بالاتر کمک کند.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»