به نقل از «ایرنا»

رسانه های سوری: سوریه آماده جدال سخت و سرنوشت ساز با ایران است

تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۶۹۹۲۷۹

به گزارش ایرنا، تیم ملی فوتبال ایران و سوریه در مرحله نهایی رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر امروز سه‌شنبه ۲۵ آبان ماه و از ساعت ۱۹:۳۰ دقیقه به وقت تهران رو در روی هم قرار خواهند گرفت.  

این بازی در استادیوم «عبدالله دوم» در شهر امان پایتخت اردن و بدون حضور تماشاگر برگزار خواهد شد.

در همین زمینه، روزنامه «الرایه» قطر در گزارش خود نوشت: سوریه دو امتیازی که برای اولین بار امید به حضور در جام جهانی دارد، در قعر جدول گروه خود و در غیاب بازیکنان تاثیرگذارش منتظر بازی سرنوشت سازی با ایران است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

روزنامه افزود: تیم ملی فوتبال سوریه که بازی با همتای ایرانی خود در دور رفت را با نتیجه یک بر صفر واگذار کرد، «عمر خریبین» مهاجم تیم «الوحده» امارات و «ایاز عثمان» بازیکن وسط تیم «یونیکوس» یونان را در اختیار ندارد و به نظر می رسد که شرکت «سعد احمد» مدافع و «محمد عنز» هافبک در ترکیب تیم ملی فوتبال سوریه نیز به خاطر آسیب دیدگی در هاله ای از ابهام قرار دارد.

«محمد عثمان» بازیکن وسط تیم «اسپارتا روتردام» هلند نیز دیگر غایب تیم ملی فوتبال سوریه است. او در اعتراض به قرار نگرفتن در ترکیب تیم ملی در جریان بازی با عراق در اعتراض اردوی تیم را ترک کرد و رهسپار هلند شد.

پایگاه خبری «اثر پرس» سوریه نیز در گزارشی با عنوان «جایگزینی برای السومه و البحر در بازی سرنوشت ساز برابر ایران نیست»، نوشت: تیم ملی فوتبال سوریه امروز درحالی وارد بازی سرنوشت ساز خود با ایران می شود که هفت بازیکن تاثیرگذار خود بویژه «عمر خریبین و محمد عثمان و عبدالرحمن ویس» را به دلیل آسیب دیدگی یا غیبت در اختیار ندارد.

این پایگاه تاکید کرد: هیچ راهی به جز پیروزی سوری ها در برابر ایران برای زنده نگه داشتن امید جهت شرکت در بازیهای پلی آف وجود ندارد چرا که تیم ملی فوتبال سوریه در مرحله رفت با دو امتیاز در قعر جدول رده بندی قرار دارد.

به نوشته اثر پرس، با توجه به نتایج بازیهای دیگر این گروه، چه بسا بازی با ایران به منزله آخرین فرصت برای تیم ملی فوتبال سوریه به حساب می آید اما آمارها به نفع این تیم نیست زیرا تیم ایران با ۱۳ امتیاز بدون شکست و فقط دریافت دو گل صدر نشین این گروه است اما تیم ملی سوریه نه تنها هیچ پیروزی تاکنون کسب نکرده بلکه هشت گل نیز وارد دروازه اش شده است.

پایگاه خبری اثرپرس درعین حال نوشت: با وجود نبود بازیکنان زیادی در ترکیب تیم ملی سوریه در برابر ایران اما بازیکنان ذخیره زیادی نظیر «محمود البحر» در خط حمله و «اسامه اومری» در خط میانی هستند که می توانند جای خالی بازیکنان اصلی را پر کنند.

پایگاه خبری «مراسلون» سوریه نیز در گزارش مشابهی با عنوان «پیش از مصاف با ایران..تیم ملی سوریه یک باره از خدمات هفت بازیکن محروم شد»، نوشت: تیم ملی از خدمات عمر خریبین به خاطر آسیب دیدگی از ناحیه پا،  ایاز عثمان به خاطر آسیب دیدگی در بازی عراق و عبدالرحمن ویس به خاطر آسیب دیدگی در بازی لبنان محروم شد.

«اسرار حمویه» نیز به علت دوکارته بودن در ترکیب تیم ملی فوتبال سوریه حضور ندارد و محمد عثمان نیز تیم ملی را در اعتراض به بازی نکردن در برابر عراق ترک کرده است.

تیم ملی فوتبال سوریه پیش از این نیز از «ماردیک ماردیکیان و علاء الدالی» دو بازیکن شاغل خود در باشگاه «العربی» کویت محروم شد زیرا آنها نتوانستند به خاطر قوانین سرسخت بهداشتی دولت کویت به علت کرونا از این کشور خارج شوند.

به نوشته مراسلون، تیم ملی فوتبال سوریه در عین حال تلاش می کند تا نتیجه مثبتی از این بازی بگیرد تا به رده سوم جدول برای شرکت در بازی پلی آف نزدیک شود؛ هرچند که با داشتن دو امتیاز از دو مساوی و سه شکست در پنج بازی گذشته ماموریت دشواری پیش رو دارد.

«نزار محروس» مدیر فنی تیم ملی فوتبال سوریه در گفت وگوی مطبوعاتی با اذعان به دشواری بازی با ایران در نبود بازیکنان تاثیرگذارش گفت که بازیکنان مصمم به کسب نتیجه مثبت هستند. ما از نبود بازیکنان موثر رنج می بریم. بازی با ایران محاسبات خاص خود را دارد.

وی افزود: با تیمی قوی و صدر نشین با بازیکنانی برجسته ای روبرو هستیم که بارزترین نامزد صعود مستقیم به جام جهانی ۲۰۲۲ قطر است اما غیرممکن در فوتبال وجود ندارد و جوانان ما مصمم به ارایه بازی بزرگ و کسب نتیجه مثبت هستند.

محروس گفت: این بازی برای سوریه بسیار مهم است؛ بویژه بعد از مساوی با تیم ملی عراق. با وجود دشواریهای موجود، ما برای پیروزی بازی خواهیم کرد و امیدوارم که بازیکنان جایگزین به خوبی جای بازیکنان دیگر را پر کنند.

در همین راستا، پایگاه اطلاع رسانی «pl۳rb» ترکیب تیم ملی فوتبال سوریه در برابر ایران را پیش بینی کرد و نوشت: انتظار می رود که تیم ملی سوریه با ترکیب «براهیم عالمه» در دروازه، «عبدالرحمن فایس، سعد آل احمد، عمرو میدانی و موید العجان» در خط دفاع و «کامل حمیشه، محمد عثمان، فهد یوسف و احمد الاشقر» در خط میانی و «عمر السومه و عمر خریبین» در خط حمله در برابر ایران بازی کند.

تیم های ملی ایران و سوریه در تاریخ بازیهای دوستانه و رسمی ۲۸ بار به مصاف یکدیگر رفته اند که ۱۷ بازی به سود ایران و یک بازی به سود سوریه و ۱۰ بازی مساوی شده است. آخرین و تنها ترین برد سوریه در برابر ایران به ۴۸ سال پیش در سال ۱۹۷۳ میلادی باز می گردد که در چارچوب بازیهای مقدماتی جام جهانی سال ۱۹۷۴ میلادی برگزار شد و در آن بازی تیم سوریه با تک گل «عید الغنی طاطیش» به پیروزی رسید.
 

برچسب‌ها تیم ملی ایران امان دمشق جام جهانی ۲۰۲۲ قطر

منبع: ایرنا

کلیدواژه: تیم ملی ایران امان دمشق تیم ملی ایران امان دمشق جام جهانی ۲۰۲۲ قطر تیم ملی فوتبال سوریه خاطر آسیب دیدگی ترکیب تیم ملی برابر ایران تیم ملی سوریه عمر خریبین محمد عثمان جام جهانی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۹۹۲۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ریشه‌یابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن

اگرچه مشکل فقدان مدافع چپ‌های قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموس‌تر است، اما در تمامی لیگ‌های معتبر اروپایی وجود دارد. 

در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.

طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده‌ تیم‌های مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.

اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازی‌های این فصل به میدان رفته باشد، گزینه‌های شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه‌ این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی می‌توان آن‌ها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر می‌رسد مشکلی در رده‌های پایه نیز وجود داشته باشد.

جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایه‌ای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او می‌گوید: «هیچ بچه‌ای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته‌ مهمی را مطرح می‌کند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پست‌های دیگر عملکرد خوبی نداشته‌اند و به این پست منتقل شده‌اند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.

تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل می‌شوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بوده‌اند. و صد البته که تیم‌های بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار می‌دهند. بهترین‌ها، هافبک‌ مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آن‌ها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان می‌توان پاسخ داد: «نه».

اما تیم‌های بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در رده‌های جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حساب‌شده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آن‌ها فکر می‌کردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.

در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کناره‌ها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن می‌رفت، آن‌ها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده می‌شدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد می‌گرفتند که در موقعیت‌های تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا می‌کردند، بیشتر در طول خط می‌دویدند و سانتر می‌کردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.

برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سال‌های او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.

وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کرد

و هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی می‌کردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت می‌کنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی می‌کنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید. 

این حالا تبدیل به الگوی پیش‌فرض شده است و جوانانی که بزرگ می‌شوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قوی‌ترشان می‌بینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپ‌پای با کیفیتی نداشت. حالا آن‌ها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینه‌های هجومی کناری‌شان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپ‌پا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی می‌کنند.

این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار می‌رود در جناح مربوط به پای ترجیحی‌شان بازی کنند، مشکل ایجاد می‌کند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد می‌کردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقب‌تر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازی‌اش، کار دشوارتری است.

گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی می‌کرد، می‌تواند آن پست مشکل‌ساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر می‌رسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام می‌دهد، محسوب می‌شود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی می‌کرد، شاید به این اندازه مشکل‌ساز نمی‌شد.

بوکایو ساکا در حال بازی کردن برای آرسنال در پست مدافع چپ در فوریه ۲۰۲۰

پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزاینده‌ای به خاطر توانایی‌شان در حفظ توپ و تحرک‌شان انتخاب می‌شوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.

این راه حل در سمت راست جواب می‌دهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضح‌ترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کم‌یاب‌تر هستند، بنابراین گزینه‌های کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرن‌تر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آن‌ها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی می‌کند و پاسور فوق‌العاده‌ای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال می‌شد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل می‌شد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.

امروزه احتمال این‌که مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بوده‌اند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سخت‌تر شده است. همچنین، احتمال این‌که آن‌ها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشته‌اند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آن‌گریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.

 

به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic

از دست ندهید ????????????????????????

درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش می‌ماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!