به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

آرزوی صدای ماندگار دوبلاژ ایران در روز پدر

تاریخ انتشار: ۲۶ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۷۶۰۱۸

باشگاه خبرنگاران جوان - به بهانه میلاد حضرت علی علیه السلام با  جلال مقامی، این هنرمند پیشکسوت عرصه دوبله گفت وگویی تلفنی انجام داده‌ایم تا هم حالی از او پرسیده باشیم و هم روز پدر را به او تبریک بگوییم.

مقامی که مجری برنامه خاطره انگیز «دیدنی ها» در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ تلویزیون بود،  با آنکه خیلی راحت نمی‌توانست صحبت کند، با خوشرویی تمام و مهربانی به تلفنمان پاسخ داد و گفت: خداراشکر بهترم هستم، به هر حال هرچه خدا بخواهد همان می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امیدوارم همه ما عاقبت به خیر شویم.

بیشتربخوانید

چنگیز جلیلوند: فکر نمی کردم که سردار شوم ـ آقای مقامی آیا از مسوولان و هنرمندان کسی جویای احوالتان است؟

ـ توقعی از دوستان ندارم، همه گرفتار هستند. راه دور است، راستش خیلی جویای حالم نیستند، اما عیبی ندارد توقعی نیست. می‌دانم که در این شرایط همه مشغول زندگی شان هستند. من این روز‌ها فقط در منزلم استراحت می‌کنم. خدا را شکر از قبل بهترم، ولی دیگر نمی‌توانم کار کنم.

ـ امروز روز شماست؛ روز پدر، روزتان مبارک! چند فرزند دارید؟ از آرزوهایتان بگویید.

ـ ممنونم از تبریک شما دخترم، من هم یک دختر دارم. ان شاءالله که همیشه سلامت باشید. آرزویم سلامتی برای تمام مردم جهان است، چه بهتر از این که همه مردم جهان سلامت باشند و به هم روی خوش نشان بدهند و با هم اختلاف نداشته باشند و برای همدیگر خیر بخواهند. همچنین ولادت حضرت علی علیه السلام را تبریک می‌گویم. در چنین روز مبارکی فقط سلامتی می‌خواهم برای خودم و همه مردم دنیا. دوست دارم همه با روی گشاده با هم برخورد کنیم، همه آدم‌ها در سراسر دنیا. عمر خیلی کوتاه است، خیال نکنیم فعلاً وقت داریم، خیر. زمان مثل برق می‌گذرد. بنده که الان در این جا افتاده ام احساس می‌کنم مثلاً دو ماه پیش بود که برنامه اجرا می‌کردم و برای خودم بر و بیایی داشتم. زندگی همین است، می‌گذرد و برای هیچ کس صبر نمی‌کند.

ـ آقای مقامی عزیز آرزویتان برای دوبله چیست؟

- برای دوبله هم آرزوی موفقیت دارم. دوبله هم مثل عرصه‌های دیگر راه خودش را می‌رود. جوانان زیادی به این عرصه پا گذاشته اند و مشغول هستند که ان شاءالله موفق باشند. از شما و احوالپرسی تان هم متشکرم، امیدوارم سلامت باشید. ممنون که هنوز به یادم هستید.

 جلال مقامی دوبلور، گوینده، مدیر دوبلاژ و بازیگر و مجری باسابقه کشورمان زاده دوم مرداد سال ۱۳۲۰ است. او در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ با اجرای برنامه «دیدنی ها» به شهرت رسید. جلال مقامی ۶۳ سال برای تلویزیون، واحد دوبلاژ و رادیو کار کرده است، اما بعد از سکته‌ای که کرد متاسفانه دیگر نتوانست کار کند.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: دوبلاژ سیما جلال مقامی ولادت حضرت علی روزپدر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۷۶۰۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۵۳ سال تدریس و مهری ماندگار

بیش از ۵۰ سال از عمر خود را به آموزش و تدریس مشغول بوده است، اما هنوز پر انرژی سر کلاس درس می‌رود و خستگی برایش معنایی ندارد، معلمی که گرد پیری روی موهایش نشسته و هم‌چون پدری مهربان از به ثمر نشستن تلاش‌هایش می‌گوید.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، معلمان نمادی از علم و دانش و از مؤثرترین نیروها در تربیت دانش‌آموزانی کنجکاو، دانا و جویای علم هستند، آن‌ها منابع آگاهی، روشن‌نگری و روشن‌فکری به حساب می‌آیند که دانش‌آموزان را با خرد خود تغذیه می‌کنند، مهارت‌های واقعی داشتن یک زندگی موفق را به کودکان آموزش می‌دهند و به نسل‌های آینده جامعه کمک می‌کنند تا مسیر دقیق و صحیح زندگی را کشف کنند.

دوازدهم اردیبهشت همزمان با شهادت استاد مرتضی مطهری، در تقویم رسمی ایران به عنوان روز معلم نام‌گذاری شده است و هدف از این نام‌گذاری قدردانی از زحمات و خدمات این استاد بزرگ و ارج نهادن به جایگاه والای معلم است، به همین مناسبت گفت‌وگویی داشتیم با حبیب توحیدی، معلمی که پس از گذشت سال‌ها آموزش و تدریس همچنان با انگیزه و علاقه خاصی در کلاس درس حاضر می‌شود.

وی در خصوص مسیر زندگی خود این گونه اظهار می‌کند: در کرمانشاه متولد شدم و تا هنگام دریافت مدرک دیپلم در آنجا زندگی می‌کردم، مدرک لیسانس را در تهران گرفتم و از همان بدو ورود به دانشکده به آموزش علاقه داشتم و با توجه به اوقات فراغتی که در طول هفته وجود داشت، به اداره آموزش‌وپرورش یکی از نواحی تهران مراجعه کردم و آن‌ها با استقبال گرمی که داشتند، ساعاتی از هفته را برای تدریس اختصاص دادند تا با حضور در کلاس‌های دبیرستان به تدریس و آموزش دانش‌آموزان بپردازم.

این معلم فعال و پرانرژی می‌گوید: از همان دوران دانشجویی علاقه‌مند به آموزش و شغل معلمی بودم و با اظهار لطفی که دانش‌آموزان نسبت به معلمشان داشتند، از همان زمان تصمیم گرفتم به‌صورت جدی‌تر و مستمر همین کار را ادامه دهم، همچنین تحت تأثیر معلمان خوبی که در دوران دانش‌آموزی داشتم، خود نیز مسیر معلمی را در پیش گرفتم و زمانی که از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم، می‌توانستم در شغل‌های مختلفی مشغول به کار شوم، اما به خاطر شدت علاقه‌ای که به تدریس و آموزش داشتم، حرفه معلمی را برگزیدم.

توحیدی ادامه می‌دهد: قشر تحصیل‌کرده و دانشجویان در دهه ۵۰ بسیار کمتر از زمان حال بود و اغلب پسران برای کمک به خانواده و پدر مشغول به کشاورزی و دامداری می‌شدند، به همین علت فارغ‌التحصیلان دانشگاهی می‌توانستند آسان‌تر جذب مراکز دولتی و اداری شوند، اما کسانی وارد آموزش‌وپرورش می‌شدند که علاقه‌مند به آن بودند.

از آموزش خسته نشده‌ام و از موفقیت دانش‌آموزانم دلگرم می‌شوم

این معلم با سابقه ۵۳ سال تدریس در آموزش‌وپرورش در خصوص بهترین خاطره‌ای که از دوران معلمی خود دارد، اضافه می‌کند: در سال‌های ابتدایی خدمت که سرباز معلم بودم در روستایی به دور از شهر خدمت می‌کردم و نیاز بود هر روز با اتوبوس به مدرسه بروم، اما اتوبوس همواره از جاده اصلی عبور می‌کرد، برای همین باید هر روز حدود پنج کیلومتر را پیاده‌روی می‌کردم تا بتوانم به جاده اصلی برسم؛ یک روز در میانه راه برف سنگینی که تحملش بسیار دشوار بود و سرمای شدیدی به همراه داشت، به حدی که از شدت سرما و کولاک دیگر توان ادامه دادن مسیر را نداشتم.

وی ادامه می‌دهد: ناگهان صدای فریادی به گوشم رسید و به محض شنیدن این صدا شوقی درونی در وجودم ایجاد شد و توانستم به سمت مبدا صدا حرکت کنم و مشاهده کردم که دانش‌آموزان روستا چون می‌دانستند در این سرما نمی‌توانم به مدرسه برسم، به دنبالم آمده‌اند، این از خودگذشتگی دانش‌آموزان برای همیشه در خاطرم مانده است و با یاد آن دلگرم می‌شوم، چرا که در آن شرایط ناگوار و ناامیدکننده و به دور از انتظار به کمکم آمدند.

توحیدی درباره خاطره یکی از دانش‌آموزانش که پزشک شده است، می‌افزاید: روزی بخاطر درد دندانی که داشتم به مطب دندانپزشکی رفتم، بعد از پایان درمان برای پرداخت هزینه به بخش پذیرش مراجعه کردم که ناگهان متخصص دندانپزشک گفت نیازی نیست حق ویزیت را پرداخت کنید، ما از دانش‌آموزان سال‌های گذشته شما هستیم، با شنیدن این حرف ناگهان مبهوت ماندم، زیرا بخاطر گذشت حدود ۱۵ سال با تغییر چهره آن شخص نتوانستم او را بشناسم، اما از اینکه او به چنین جایگاهی رسیده بود، خوشحال شدم‌.

مدرس نمونه استان اصفهان در سال ۱۳۷۶ ادامه می‌دهد: روزی در یکی از مدارس، دبیر آموزش زبان انگلیسی مرا در آغوش گرفت و گفت که از دانش‌آموزان چندین سال پیش من بوده است و در حال حاضر افتخار می‌کند که همکارمان شده است؛ همچنین حدود یک ماه گذشته فردی از ایتالیا تماس گرفت و بعد از احوال پرسی مختصری بیان کرد که از شاگردان من بوده است و در حال حاضر در ایتالیا مشغول به ادامه تحصیل در دوره دکتری است.

توحیدی می‌گوید: با اینکه ۵۳ سال است مشغول آموزش و تدریس هستم، هنوز خسته نشده‌ام و با علاقه بر سر کلاس حاضر می‌شوم و ‏‬ به دانش‌آموزان سال آخر دوره دبیرستان توصیه می‌کنم که یکی از اولویت‌های انتخاب رشته دانشگاهی خود را برای ورود به دانشگاه فرهنگیان اختصاص دهند، چرا که در این دانشگاه زمینه پیشرفت بسیاری برای ادامه تحصیل وجود دارد و با علاقه داشتن به حرفه معلمی می‌توانند در تحصیل و شغل خود موفق شوند و ارتباط خوبی با دانش‌آموزان برقرار کنند.

کد خبر 748543