ناسا بخشهای دیدهنشده خورشید را کشف میکند
تاریخ انتشار: ۱۲ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۱۴۴۸۳۵
خورشیدی شبیه به بادبانهای زمینی کار میکند که از باد استفاده میکنند، اما بادبانهای خورشیدی به جای استفاده از تغییرات در فشار هوا، از تکانه مومنتوم یا اندازه حرکت فوتونهایی استفاده میکند که به سطح صیقلی و بازتابدهنده بادبان برخورد میکنند و برمیگردند تا به این شکل در خلاء فضا حرکت کند.
این بادبانها شبیه آینههای بزرگیاند و به فضاپیماها امکان میدهند که تا سرعتهایی شتاب بگیرند که با موشکها و سوخت معمولی امکانپذیر نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
طرحهای بادبان خورشیدی بازتابنده دارای ایرادتیاند: آنها معمولا باید بزرگ و نازک باشند و محدود به جهت نور خورشیدند. این باعث میشود بین سرعت مطلوب یا مسیریابی درست، یکی را انتخاب کنیم. چرا که با بهتر شدن هر کدام، دیگری به شکل منفی تحت تاثیر قرار میگیرد.
با این حال، این طرح جدید بادبان خورشیدی برای حرکت بهتر در فضا از پراش - الگویی که نور در اطراف موانع، پخش یا خمیده میشود - استفاده میکند. توریهای کوچکی که درون لایههای نازک تعبیه شدهاند، به بادبان امکان میدهند که نور را بازتاب دهد تا نیرویی را ایجاد کند که بدون نیاز به حرکت دادن یک ساختار بزرگ و بیدوام، برای انجام مانورهای مداری کارآمدتر باشد.
امبر دوبیل، مهندس مکانیک در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز در لورل مریلند، گفت: «پراش اساسا به شما امکان میدهد زاویه هدایت نور ورودی را سازگار و تنظیم کنید. همچنین یک اثر هولوگرافیک رنگین کمانی بر روی بادبان ایجاد میکند.»
دوبیل افزود: «در حالی که این فناوری میتواند بسیاری از سازههای مربوط به ماموریتهای فضایی را توسعه دهد، میتواند بر نیاز پژوهشگران فعال در زمینه هلیوفیزیک به قابلیتهای منحصربهفرد رصد خورشیدی بهطور قابل توجهی اثر بگذارد.»
«هدف این است که از طریق ساخت طرح بادبان پراشی و توسعه طرح کلی فضاپیمای بادبانی، با استفاده از فناوری بادبان نوری پراشی، زمینه را برای انجام یک ماموریت نمایشی در آینده فراهم کنیم.»
بادبانهای خورشیدی در گذشته آزمایش شدهاند. طی دهه ۱۹۷۰، کارل سیگن تلاش کرد این ایده را ترویج کند اما نتوانست ناسا را قانع کند که واقعا آن را بسازد.
تازه در سال ۲۰۱۰ بود که سازمان فضایی ژاپن، ایکاروس را یعنی همان بادبان خورشیدی مربعی و نه چندان بزرگ که قرار بود در سیاره زهره پرواز کند، به فضا پرتاب کرد، با توجه به اینکه نگاه بشر اکنون به فراسوی زمین، مریخ و ستارگان آینده است، این امکان وجود دارد که این فناوری بتواند جایگزین جذابی برای پیشرانههای موشکی باشد.
منبع: ایتنا
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: بادبان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۱۴۴۸۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاره مشتری به شکلگیری قمر زمین کمک کرده است
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، به نظر میرسد که رویداد موسوم به بیثباتی بزرگ که هرج و مرج را در بین سیارات ایجاد و غولهای گازی را در مدارهایی که امروز میشناسیم مستقر کرد، بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داده است.
دانشمندان بر این باورند که سیاراتی نظیر مشتری با بیثبات کردن مدار یک پیش سیاره به شکل گیری قمر زمین منجر شده باشند.
به لطف مطالعات ترکیبات و مکان انواع مختلف سیارکها و دنبالهدارها، دانشمندان دریافتهاند که این حادثه در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این حال، هنوز پازلهایی درباده اینکه چگونه همه چیز دقیقاً از بین رفته یا شکل گرفته، حل نشده است.
به عنوان مثال، دانشمندان دریافتهاند که اجرام منظومه شمسی که امروزه میبینیم، از جمله زمین، به دور خورشید از قرصی از گاز و غبار تشکیل شدهاند. با این حال، برخی از آن اجرام، یعنی سیارکها و دنبالهدارها، به نظر میرسد که از موادی تشکیل شدهاند که در قرص وجود نداشتهاند. حداقل، این مواد نباید در مکانهایی که آن اجرام در حال حاضر در آن قرار دارند، وجود داشته باشد و منطقیتر است که این اجرام قبل از پراکنده شدن در نقاط دورتر به خورشید نزدیکتر شده باشند.
به عبارت دیگر، همه این بررسیها صورت گرفته تا نشان دهد که مشارکت مشتری در شکلگیری قمر زمین اهمیت زیادی داشته است.
یکی از فرضیات این است که در دوران اولیه تشکیل منظومه شمسی، برهمکنشهای گرانشی بین مشتری و سیارههای دیگر انجام میشد که در نهایت منجر به تشکیل موجهایی در ابرمولکولهای حاوی میلیونها سیاره کوچک شد که به آرامی گرد و خاک بیشتری تشکیل دادند و در نهایت به شکلگیری سیارهها و قمرها منجر شد.
در این فرضیه، نقش سیاره مشتری بسیار مهم بوده چراکه با جذب و کشش گرانشی خود، این سیاره بزرگ منجر به کاهش سرعت چرخش ابرمولکولهای حاوی ذرات کوچک شده و این کاهش سرعت، منجر به اتصال و ادغام این ذرات بزرگتر و تشکیل شهابسنگها، سیارهها و حتی قمر زمین شده است.
مطالعات همچنین نشان میدهد که مشتری در کمک به تشکیل قمر زمین نقش مهمی ایفا کرده است و هرچه فرایند تشکیل ماه پیش میرفته، نقش سیاره مشتری افزایش نیز تفزایش یافته است.
انتهای پیام/