فارس من |صاحب‌خانه‌ای که دلگرمیِ اجاره نشین‌ها است!/خانه‌ام را با خدا معامله می‌کنم نه مستاجر
تاریخ انتشار: ۱ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۹۶۸۲۰
گروه زندگی؛زینب نادعلی:سوار تاکسی می‌شوم. بعد از سلام، راننده میپرسد:«خانم کجا بروم؟» کاغذی را نشانش می‌دهم. نیم نگاهی می‌انداز روی کاغذ و همانطور که به روبه‌رو چشم دوخته می‌گوید:«خب؛ اتوبان شهید محلاتی، خیابان شاه‌آبادی شمالی...نیم ساعت دیگر آنجا ایم.» نگاه می‌کنم به ساعت مچی‌ام، خوب است. اینطور که راننده می‌گوید حتی چند دقیقه زودتر از آنکه قول داده بودم می‌رسم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
از تاکسی که پیاده می‌شوم گرمای هوا می‌نشیند روی صورتم.چشم می‌چرخانم و پلاک خانه را پیدا می‌کنم. خانه‌ای پر برکت که دلگرمی اجاره نشین‌ها است. چند دقیقه بعد روبه‌روی یک ساختمان سه طبقه‌ی نوساز، پشت یک در سفید رنگ می‌ایستم. قبل از اینکه زنگ را فشار دهم. مغازه‌ای که در مجاورت ساختمان قرار دارد نگاهم را به خود جلب می‌کند. یک مغازه قدیمی که روی تابلو زرد رنگ بالای درِ ورودی‌اش نوشته شده«سیم‌پیچی الکتروموتور حاج علی» نگاهم از روی تابلو سر می‌خورد و جلب می‌شود به مردی که پشت پیش‌خوان ایستاده! حدودا 60 ساله به نظر می‌رسد. موها و محاسنش سفید شده و چین و چروک نشسته روی صورت‌اش. پس حاج علی که تعریفش را شنیده بودم ایشان است همان صاحب‌خانه منصفی که خانه‌‌ی‌نوسازش را به بهای کمی اجاره می‌دهد.
دلم می‌خواهد قبل از اینکه با مستاجرش صحبت کنم با خودش حرف بزنم. وارد مغازه می‌شوم. صدای باز شدن در را که می‌شنود با خوش‌رویی می‌گوید:«سلام دخترم بفرمایید!» لبخندش از جنس آن لبخندهایی است که آدم را به زندگی امیدوارتر می‌کند. از آن لبخندهای ویروسی که ناخودآگاه تو را هم مجبور می‌کند خنده بنشانی روی لبانت. «دخترم چیزی برای تعمیر آوردی!» سری به علامت منفی تکان می‌دهم و بعد صحبت را می‌کشم تا خانه‌اش تا دل مهربانش و مستاجرهایی که می‌آیند و بعد از چندسال صاحب خانه می‌روند. رنگ از صورتش می‌پرد. سرش را می‌اندازد پایین. انگار که دلش نمی‌خواسته کسی بداند.
جواب سوال‌هایم به چند بله و خیر ختم می‌شود. می‌پرسم:«حاج‌آقا چیزی شده؟! ناراحت‌تان کردم؟!» دستش را در هوا تکان می‌دهد و می‌گوید:« نه!نه! فقط من سختم است درباره این چیزها حرف بزنم.» انگار که خورده باشد توی ذوقم می‌گویم:« یعنی حاج آقا نمی‌شود درباره‌تان بنویسم؟!» همانطور که تلفن را برمی‌دارد و شماره می‌گیرد می‌گوید:« عیبی ندارد دخترم بنویس، فقط از من نپرس من معذب می‌شوم...» پشت خط کسی جواب می‌دهد حاج علی سفارش می‌کند کسی بیاید و با من حرف بزند.
کابوس اول ماه و اجاره‌ای که صاحب‌خانه هر دقیقه یادآوری می‌کند!
«حاج‌آقا خیلی تواضع دارد سخت راضی می‌شود درباره خودش حرف بزند.» این را آقای مستاجر می‌گوید و بعد من را راهنمایی می‌کند سمت خانه‌شان یک خانه کوچک و نوساز که با سلیقه چیده شده. ساکنانش زوج جوانی هستند و یک دختر چهارساله شیرین زبان. خانم خانه برایم شربت سکنجبین خنکی می‌آورد و همسرش هم شروع می‌کند به گفتن آنچه که برای شنیدنش تا اینجا آمده‌ام.
«پنج سال پیش اولین نگرانی‌ام بعد از خوانده شدن خطبه عقد پول پیش خانه بود! نگرانی‌ای که شاید بیشتر جوان‌های در شرف ازدواج دچارش هستند. هر چه حساب و کتاب می‌کردم هیچ‌جور نمی‌شد که نمی‌شد. پول کم داشتم برای اجاره خانه، خیلی کم! توکل کردم به خدا. بلاخره با پرس‌وجوهای زیاد یک خانه در یکی از محله‌های تهران پیدا کردیم.
صاحب‌خانه یک خانم مسن و تنها بود. خانه‌ی خیلی کوچکی بود شاید 30 یا 40 متر اما همین هم برای ما که فکر می‌کردیم اصلا نمی‌توانیم جایی را اجاره کنیم کافی بود. سه روز قبل از موعد اجاره صاحب‌خانه یادآوری می‌کرد:«آقاسید سه روز مانده...آقاسید دور روز دیگر...فردا موعد اجاره است...آقا سید پس کی اجاره را می‌دهی!» تمام دغدغه زندگی‌مان شده بود اجاره خانه و روزشمار حاج‌خانم هم در این استرس بی‌تاثیر نبود! سعی می‌کردیم اجاره را سر موعد بدهیم اما گاهی هم نمی‌شد بلاخره زندگی است دیگر بالا و پایین دارد.»
بشری سادات می‌نشیند روی پاهای پدرش، نقاشی‌اش را نشان می‌دهد و بعد شیرین‌زبانی می‌کند.«بابا ببین چی کشیدم!» منتظر می‌شوم حرف‌های بشرا سادات و پدرش تمام شود. آقا سید ادامه می‌دهد:« دوسال ساکن آن خانه بودیم تا اینکه صاحب‌خانه گفت مبلغ اجاره را بیشتر کنیم. گفتم حاج خانم نمی‌توانم! مبلغ سنگینی است برای من. گفت پس تخیله کنید. همسرم باردار بود. دوباره گشتم دنبال خانه! بعید می‌دانستم با آن پول پیش کمی که نیمی‌اش را هم صاحب‌خانه برای تعمیرات برداشته بود بتوانم جایی را پیدا کنم. خیلی خسته بودم و نگران. آنقدر که اطرافیان هم متوجه شدند. یک روز یکی از دوستانم به رویم آورد و پرسید سید برای چی آنقدر پریشانی؟! ماجرا را که گفتم. دوستم حاجعلی را معرفی کرد. در همین مغازه‌ای که دیدید رفتم و با حاج‌آقا صحبت کردم. گفت برو خودت قیمت کن هرچه که بود تو نصفش را بده. قیمت‌ها خیلی بالا بود. دوباره رفتم پیش حاج‌آقا. گفتم اجاره‌ها ماهیانه یکی، دو‌میلیون است. پرسید کمترین‌شان چقدر بود. گفتم 800 تومان. گفت شما نصفش را بده! کمی مکث کرد و گفت:« نه شما همان 300 را بده!» پول پیش را هم مبلغ خیلی کمی گرفت. خیلی کم که به هرکس می‌گوییم فکر می‌کند داریم شوخی می‌کنیم! بعضی همکارانم اصلا باورشان نمی‌شود.»
حرف از حاج‌آقا که به میان می‌آید لبخند می‌نشیند روی لب اهالی خانه، با خودم می‌گویم درست حدس زدم لبخندهای حاجعلی ویروسی است! آقای مستاجر ادامه می‌دهد:« خب تازه ازدواج کرده بودیم و به قول گفتنی دست‌مان تنگ بود. خدا می‌داند وقتی قرارداد این خانه را بستیم چقدر خوشحال بودیم. یک خانه خوب و نوساز در همان محله‌ای که دوست داشتیم!»
حتی یک‌بار هم احساس نکردیم مستاجر هستیم!
خانم خانه شربت دوباره ای می‌آورد. این بار لیوان شربت حاوی عطر هل و گلاب است. سینی شربت را می‌گذارد جلویم و می‌گوید:« راستش در خانه قبلی‌مان تمام 30 روز ماه را استرس داشتیم. اینکه موعد برسد و اجاره کم و کسری داشته باشد. اما اینجا به لطف حاج‌آقا یک‌بار هم احساس نکردیم مستاجر هستیم. طوری رفتار می‌کند که انگار اینجا خانه خود ما است. نشده یک‌بار برای اجاره چیزی بگوید. درحالی که می‌توانست خیلی راحت اجاره‌بها و پول پیش را بگیرد و بزند به زخم زندگی‌اش اما تا جایی که شد به ما لطف کرد.»
وقتی از اینجا می‌روید که صاحب‌خانه شده باشید!
آقاسید سرش را به علامت تایید تکان می‌دهد و می‌گوید:«حاجعلی خودش جای دیگری ساکن بود. بعد از دوسال یک روز صدایم زد و گفت. سقف خانه‌شان نشست کرده و خانه‌شان دیگر قابل سکونت نیست. بنده‌خدا با کلی شرمندگی خواست اگر می‌شود تخلیه کنیم که خودشان بیایند و اینجا ساکن شوند. گفتم به روی چشم! شما چرا شرمنده‌ای من شرمنده شما هستم. دنبال خانه بودیم که دخترم بیمار شد. دچار اختلال خودایمنی شده بود و روی پوستش لکه‌هایی ظاهر می‌شد. چند وقتی درگیر بیمارستان بودیم و وقت نشد دنبال خانه بگردیم. دخترم که از بیمارستان مرخص شد. همسرم گفت باید تمام مدت برویم دنبال خانه. یک روز نگذشته بود که حاج‌آقا پیغام داد لازم نیست تخلیه کنید! با اینکه خودشان لازم داشتند اما نمی‌خواستند ما اذیت شویم. حاج علی از بیماری بشرا سادات خبر نداشت. وقتی متوجه شد با چند اسباب‌بازی زیبا و گران‌قیمت به همراه همسرش برای عیادت آمدند خانه‌مان. همان‌جا بود که صورت بشری را بوسید و گفت:« لازم نیست دیگر نگران خانه باشید. تلاش کنید برای خانه‌دار شدن. ولی وقتی از اینجا می‌روید که صاحب‌خانه شده باشید!»
صاحب‌خانه نه؛ پدر!
حرف‌های خانم خانه از صاحب‌خانه‌شان شنیدنی است. گوش می‌سپارم به حرف‌هایش:« حاج‌آقا و همسرشان آدم‌های بزرگی هستند. نه اینکه فقط این لطف را در حق ما کرده باشند! مستاجر قبلی که واحد بالایی ما بود وقتی از اینجا رفت که صاحب‌خانه شد. یعنی از اینجا رفت خانه خودش! حاج‌آقا پول پیش را از آنها هم همان‌قدر کم گرفته بود و اجاره شان از نصف مبلغی که باید داده می‌شد کمتر بود. مستاجر واحد سوم که رفت. خودشان آمدند و ساکن شدند. من و همسرم شرمنده شده بودیم که آنها رفتند طبقه سوم و ما دوم ساکن هستیم. ساختمان ما آسانسور ندارد و رفت و آمد از این همه پله برای حاج‌آقا و خانم‌شان سخت است! اما نخواستند زحمت اسباب‌کشی دوباره را به ما بدهند و واحدها را جابه‌جا کنیم! برای من و همسرم و بشری سادات، حاج‌آقا مثل پدر است. همان‌قدر حامی! لطف هایی که به ما کرده را شاید هیچ‌کس در حق‌مان نکرده. گاهی صبح‌های جمعه که برای خودشان حلیم می‌گیرد یک ظرف هم برای ما می‌گیرد و می‌گذارد پشت در یا وقتی قبض آب و برق می‌آمد حاجعلی برمی‌داشت و زودتر پرداخت می‌کرد.»
بشری سادات یک برگه از دفتر نقاشی‌اش می‌کند و می‌دهد دستم.«خاله این نقاشی برای تو!» چشم‌هایم برق می‌زند «چه قشنگه خاله!» اهالی این خانه حرف زیاد دارند از صاحب‌خانه‌شان اما دخترکوچولو خواب‌اش می‌آید و بهانه می‌گیرد. تشکر می‌کنم و خداحافظی!
خانه‌ام را با خدا معامله کردم!
نمی‌شود از این مغازه قدیمی و آن حاج‌آقای مهربانش به همین سادگی گذشت. قبل از رفتنم به امید اینکه چند کلمه با او همکلام شوم دوباره می‌روم داخل مغازه. نگاهش که می‌خورد به من میپرسد:«دخترم کارت راه افتاد.» می‌گویم:«بله حاج‌آقا فقط چند سوال داشتم.» زیرچشمی نگاهم می‌کند. قبل از اینکه چیزی بگوید می‌پرسم:«حاج‌آقا شما چند فرزند دارید.» خیالش آسوده می‌شود که قرار نیست از آن سوال‌های سختی بپرسم که دوست ندارد. «چهارتا دخترم! هر چهار نفرشان رفتند سر خانه و زندگی‌شان.» می‌پرسم:«خانه دارند؟!» می‌گوید:«نه دوتای‌شان مستاجر هستند.» کنجکاوی‌ام گل می‌کند:« نگفتید برای چه خانه را بدهم به مستاجر، بلندشان کنم و بچه‌های خودم ساکن شوند؟!» می‌خندد:«نه بابا جان این‌ها هم بچه‌های خودم هستند چه فرقی می‌کند!» می‌گویم:«حاج‌آقا یک سوال دیگر بپرسم؟!» می‌گوید:«به شرط اینکه آخری اش باشد!» چشمی می‌گویم و می‌پرسم:« حاج آقا این دل بزرگ را از کجا آوردید. 300 تومان اجاره؟! چرا به نرخ روز اجاره نمی‌گیرید؟!» نفس عمیقی می‌کشد و می‌گوید :«دخترم باید رحم کنی تا بهت رحم بشود. من هرجایی که یه کاری را برای رضای خدا کردم هزار برابرش را در زندگیم دیدم. بعضی از صاحب‌خانه‌ها اصلا فکر نمی‌کنند این مستاجر بنده خدا است. من خانه ام را با خدا معامله کردم!»
درحال حاضر مخاطبان «فارس من» خبرگزاری فارس پویشی با عنوان آپارتمانم را به خانواده چند فرزندی اجاره می‌دهم را به عنوان مطالبه عمومی مردم و تسهیل شرایط اجاره نشینی را مطرح کردند تا مسئولان نیز احساس مسئو لیت کنند.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: مستاجر اجاره نشین صاحب خانه خوب صاحب خانه دنبال خانه خانه شان پول پیش حاج آقا حاج علی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۹۶۸۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
لزوم ایجاد خانه‌های صنایع‌دستی در فارس
مریم جلالی در مراسم واگذاری تعدادی از اتاق‌های ارگ کریم‌خانی شیراز به پیشکسوتان و اساتید صنایع‌دستی و هنر‌های سنتی استان فارس گفت: امید است این اقدام در فارس زمینه‌ای شود تا در تمامی ابنیه‌های میراثی حضور و فعالیت هنرمندان صنایع‌دستی را ببنیم.
معاون صنایع‌دستی و هنر‌های سنتی وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع‌دستی افزود: آنچه امروز در موزه‌ها می‌بینیم، کار دست هنرمندان صنایع‌دستی دیروز است و هنرمندان امروز حافظان و پاسداران میراث فرهنگی ما محسوب می‌شوند.
جلالی در بخش دیگری از سخنانش بر لزوم ایجاد و توسعه خانه‌های صنایع‌دستی تأکید کرد و گفت: ضروری است برای توسعه و ترویج و عرضه درست محصولات دست‌ساز هنرمندان خانه‌های صنایع‌دستی متعددی، چون نمد، منبت، خاتم، شیشه و... ایجاد شود.
او با اشاره انتخاب «محله بالا کفت» به‌عنوان محله هنر و صنایع‌دستی در شیراز گفت: در حال حاضر به‌منظور حفظ میراث فرهنگی، هنر و معماری و صنایع‌دستی نهفته در بافت تاریخی شیراز، «محله بالا کفت» به‌عنوان محله هنر و صنایع‌دستی شیراز تعیین‌شده است و جا دارد در این محله خانه‌های صنایع‌دستی متعددی ایجاد شود تا گردشگری تجربه محور رخ دهد.
معاون وزیر میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری افزود: در محله‌های قدیمی آسیب‌های اجتماعی زیادی وجود دارد که می‌توان از محل مسئولیت‌های اجتماعی وضعیت این محلات را به سازی کرد و با ایجاد فرصت برای هنرمندان در این مناطق صنایع‌دستی را رونق داد.
جلالی در ادامه سخنانش به جهانی و ملی شدن شهر‌ها اشاره کرد و گفت: همواره تأکید کرده‌ام که ملی و جهانی‌شدن شهر‌ها امتیاز نیست بلکه مسئولیت است و اگر مسئولیت خوب انجام نشود ممکن است این امتیاز سلب شود از این روباید مصوبات شورای جهانی صنایع‌دستی ضمانت اجرایی داشته باشند؛ بنابراین گزارش با حضور مریم جلالی معاون صنایع‌دستی میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی و محمد ثابت اقلیدی مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان فارس و هیات همراه، ۵ اتاق در عمارت ارگ کریم خانی شیراز به پیشکسوتان و اساتید صنایع دستی و هنر‌های سنتی استان فارس به مدت دو سال واگذار شد.
باشگاه خبرنگاران جوان فارس شیراز
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»