روايت های متضاد سينما متروپل
تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۴۲۱۱۵۸
فاضل دریس
پرده ی اول
متروپل نام یك سینماست در آبادان قدیم و حك شده در خاطرات مردمانی كه به شادمانی شهره هستند. در عین سادگی مهمان نوازند و با لبخند استقبال و با جوك و خنده بدرقه ات می كنند.
به همین خاطر اندوه در این شهر عجیب بنظر می رسد كه این روحیه ی جمعی در واقع نتیجه ی خودسازی اجتماعی آبادانی هاست در بعد از پایان جنگ تحمیلی و زخم های عمیق مانده از آن دوران و در میان انبوه خراب كاری های دوران معروف به بازسازی بعد از جنگ و دسته گل های مكرر مدیریت شهری در چندین دوره ی شوراها و مجلس .
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به همین خاطر فاجعه ی دوم خرداد متروپل اوج تراژدی مستندی است كه شهروندان هر روز با چشمان خود می دیدند و فقط انگار مدیران و مسؤولان نمی دیدند یا از فرط خستگی یا تكرار ملال آور مستند شهر پشت دستگاه نگاتیو آنها را خواب برده بود.
سوء مدیریت و به تعبیر محلی مدیریت شلشی و حاكمیت ضوابط و رانت در مناسبات درون شهری و استانی یك واقعیت آشكار است كه زدودن آن علاوه بر مجازات عاملان و مسببان می بایست به عقیم سازی مراكز فساد و رانت منتهی شود و این مطالبه با صدایی رسا و بلیغ در ایام آواربرداری و تجمعات اندوهگین مردم به گوش متولیان امر رسید و اقدام عاجل و آجل را می طلبد.
در این میان آسیب شناسی فاجعه ضرورتی مدیریتی و حتا سیاسیست كه باز حلقه ی مفقوده ی این دیار است.
چرا كه شورای شهر و شهرداری تهران با تشكیل كمیته ای به بررسی ابعاد مختلف حادثه ی متروپل و مقایسه ی آن با ساختمان پلاسكو پرداخته و گزارش آن را منتشر نمودند.
و در این میان گزارشی آسیب شناسانه و همه جانبه ای از نهادهایی همچون شورای شهر یا فرمانداری آبادان و حتا استانداری خوزستان در معرض عموم و صاحبنظران دیده نشده است.
در واقع آنچه كه در بررسی جامعه شناختی حادثه ی متروپل به آن می رسیم وجود دو دنیای متفاوت است. دنیای افرادی كه با زد و بند و رانت به آلاف و ألوف رسیده اند و در آنسو با اكثریتی كه آسفالت كوچه هایشان و یا داشتن حداقل حقوق نهادهای حمایتی و یا بیمه ای سقف آرزویشان است و باز نوعی تضاد كمدین تلخ كه دارندگان بیشترین بهره مندی مالی و رانتی در مقام طلبكار و در آنسو مردمانی كه ایستادگی و مقاومت و همراهی با غم را تكلیف خود در مقابل این آب و خاك می دانند.
دو روایت یا به تعبیر همان سینمائی اش دو اپیزود مخالف به جدال همیشگی خود ادامه می دهند .
آنچه كه از آن به عقیم سازی منابع رانت و فساد تعبیر می كنیم در واقع یاری رساندن به قسمت خوب و دلگرم كننده ی زندگی آبادانی هاست. همان روایت مردمی مواسات كه قسمتی از آن در زنی بنام ام ِعباس عینیت یافته و به یك نماد تبدیل شد.
پرده ی دوم
ام ِعباس زنی است مثل همه ی زنان این سرزمین. مادر یك خانواده ای كه انباشت مشكلات ، تن و روح او را آزرده كرده و كارش به طبیبان رسیده و روز دوم خرداد نوبت مراجعه ی پزشكی داشته ؛نشانی را اشتباهی به راننده ی تاكسی می گوید ، دو خیابان آنطرف تر پیاده می شود . تا بخواهد آدرس دقیق را بیابد ساعتی می گذرد و مردم را دوان دوان می بیند كه بسوی كوچه و ساختمانی می رود كه همان جا قرار بود پیاده شود.
امِ عباس عمری دیگر از خدا می ستاند و به شكرانه ی نعمت زندگی از همان روز اول در كنار امدادگران می ایستد.
این زن عباپوشِ شِیله *بر سر ،هر روز در خانه اش نان محلی می پزد و در زنبیلی بافته از حصیر نخل به كوچه متروپل می آورد كنار نان ، خرمایی می گذارد و بین امداد گران و نیروهای موجود توزیع می كند.
ام ِعباس در واقع حاتم گونه ،با تمام دارایی خودش مهمان نوازی می كند و هر روز شاهد رنج خانواده های مفقودین بوده و با آنها مویه سر می دهد و می گرید و گاه با هله و مرحبا گفتن به گروههای امداد و نجات روحیه ی مضاعف می دهد.
ام ِعباس و زنان جنوب آیینه ی روشن ایثار و جانفشانی اند. زنانی كه تحصیلات آكادمیك ندارند اما بسیار عالی همدردی و همراهی می كنند كه انگار دهها كتاب روان شناسی یا مددكاری پاس كرده اند.
این زنان در بزرگترین كارگاه ی عملی دروس انسانی و پزشكی و روان شناختی یعنی دوران هشت ساله ی جنگ و مصایب سوء مدیریت و خشكسالی و بی آبی و بیكاری فرزندانشان نكته های فراوان آموخته اند. و همیشه در دفاع از كیان و وطن خود نه دوشادوش مردان كه پیشقدم بوده اند.
ام ِعباس روایت امید بخش در همان مستند تار و تاریك متروپل است كه در مقابل دنیای زد و بند عبدالباقی ها و كاراكترهای شیك پوش با زنبیلی بر سر و روحیاتی مقاوم قهرمانانه ایفای نقش می كند و همه ماها را (تماشاگران دور و نزدیك) به پیروزی خیر بر شَر امیدوار می كند.
قهرمان دوست داشتنی داستان به خانه اش برگشته و مورد لطف و تقدیر مردم و فعالان مجازی و رسانه ای قرار گرفته و كماكان نان می پزد و هنوز درمانش كامل نشده و جالب آنكه با تمام وجود زندگی اش را وقف تكیه و حسینیه ی كوچك خانگی خود نموده و بدون شك این جانفشانی ها ادامه ی همان از خود گذشتگی زنان بلند مرتبه ی تاریخ در سرزمین نینواست و عجب شباهتی در نام و طریق.
ام عباس..
-------------------
*شیله : روسری مشكی زنان عرب
تماشاخانهمنبع: عصر ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۴۲۱۱۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اکران آنلاین فیلمی با بازی هدیه تهرانی
آفتاب‌‌نیوز :
به نقل از روابط عمومی فیلم‌نت، فیلم سینمایی «روز مبادا» ساخته فائزه عزیزخانی از یکشنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ از ساعت ۱۸ اکران آنلاین می‌شود.
این فیلم در اکران آنلاین «سینمای دیگر» و با قیمت ۶۰ هزار تومان عرضه می‌شود. برای تماشای آثار اکران آنلاین نیاز به خرید اشتراک پلتفرم نیست.
در خلاصه داستان فیلم آمده است: مادر هوای رفتن کرده و زندگیش رنگ دیگری گرفته، اما اهل خانه او را باور نمی‌کنند.
برخی از عوامل فیلم عبارتند از نویسنده و کارگردان: فائزه عزیزخانی، دستیار کارگردان: چاوش هنرآموز، طراح صحنه: سعید هنرمند، مدیر تولید: عباس کلانتری، آهنگساز: بابک میرزاخانی، صدابردار: علی گراکوهی، طراحی صدا: پرویز آبنار، تدوین: مصطفی خرقه‌پوش، مدیر فیلمبرداری: مجید گرجیان، تهیه کننده: نگار اسکندرفر و محمد احمدی، مشاور کارگردان: عباس کیارستمی.
بازیگران فیلم شیرین (آمنه) آقا رضا کاشی، ولی عزیزخانی، احمد عزیزخانی و با حضور افتخاری هدیه تهرانی هستند.
منبع: خبرگزاری ایسنا
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت