به نقل از «فرارو»

احتمال ابتلای مجدد به «اُمیکرون» چقدر است؟

تاریخ انتشار: ۱۷ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۶۹۵۰۴۱

یک اپیدمیولوژیست ضمن تشریح طول دوره ابتلا به اُمیکرون و وضعیت ابتلای مجدد به آن، درباره پدیده «لانگ کووید» نیز توضیح داد.

به گزارش ایسنا، حمید سوری، درباره طول دوره ابتلا به اُمیکرون و چگونگی انتقال آن، گفت: باید توجه کرد که در کرونای اُمیکرون ممکن است فرد مبتلا باشد، اما بیماری‌اش بدون علامت باشد و مشخص نباشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این حال فرد مبتلا حتی بدون علامت، می‌تواند بیماری را به دیگران منتقل کرده و افراد دیگر را به بیماری و حتی به فرم‌های شدید بیماری مبتلا کند. باید توجه کرد که طول دوره بیماری معمولا حدود سه هفته است و طول دوره‌ای که فرد می‌تواند بیماری را به دیگران منتقل کند نیز حدود دو هفته است؛ بنابراین مهم است که در این مدت مراقبت‌های لازم انجام شود.

لانگ‌کووید چیست؟

وی افزود: در عین حال در بیماری کووید۱۹، ۲۰ تا ۳۰ درصد موارد ابتلا به لانگ کووید یا کووید طولانی مدت تبدیل می‌شوند. البته باید توجه کرد که در لانگ‌کووید، شدت بیماری به شدت دوره حادش نیست و به مرور زمان عوارضش کمتر می‌شود. طیف متنوعی هم دارد. در عین حال لانگ کووید ممکن است فرد را تا هفته‌ها و ماه‌ها دچار اختلالات گوارشی کند یا بی حالی و بی حسی، تب‌های خفیف، بی اشتهایی، کاهش حس بویایی و چشایی و... برایش ایجاد کند.

علت بروز لانگ‌کووید مشخص نیست

سوری با بیان اینکه درباره علت بروز لانگ‌کووید بررسی‌هایی شده، اما هنوز نمی‌دانیم که علت آن چیست، گفت: در عین حال در لانگ‌کووید ممکن است PCR مثبت باشد یا نباشد و خیلی چارچوب آن مشخص نیست و در افراد مختلف متفاوت است؛ بنابراین وقتی بیماری برای هفته‌ها و ماه‌ها ادامه داشته باشد، لانگ‌کووید محسوب می‌شود. برای لانگ‌کووید از هشت یا ۱۲ هفته را مبنا در نظر می‌گیرند. ما هنوز نمی‌دانیم که تعداد دقیق افراد مبتلا به لانگ‌کووید چقدر است. زیرا دامنه شدت آن بسیار متغیر و متفاوت است. معمولا عمده لانگ‌کووید‌ها مانع فعالیت‌های روزمره افراد نمی‌شود. با این حال در برخی افراد هم ممکن است عوارض بیماری تا مدت‌ها آزارشان دهد.

وی با بیان اینکه موارد خطرناک لانگ‌کووید خیلی معدود است، گفت: حداکثر زمانی هم که لانگ‌کووید طول می‌کشد، مشخص نیست. البته مدت زیادی هم نیست که از مفهوم لانگ‌کووید اطلاع داریم. در یکسالی که بر روی لانگ کووید تحقیقات جامع‌تری انجام شده، دیده شده که افرادی هستند که بیش از یکسال است دچار عوارض لانگ‌کووید هستند. گزارش‌ها می‌گویند به طور متوسط تا یکسال ممکن است طول بکشد.

سوری با بیان اینکه عوارض جانبی لانگ کووید هم بسته به افرادی است که دچار آن می‌شوند، گفت: به عنوان مثال سالمندان، افراد مبتلا به آسم، افراد دارای اضافه وزن، افراد سیگاری، افرادی که درمان‌های به موقع و مناسب دریافت نکرده‌اند و... ممکن است لانگ‌کووید برایشان با عوارض شدیدتر باشد. حتی درصدی از افرادی هم که واکسن تزریق کرده‌اند، ممکن است دچار لانگ‌کووید شوند، هرچند که شدتش کمتر خواهد بود.

وی با بیان اینکه توصیه‌ها برای افرادی که دچار لانگ‌کووید می‌شوند، عمدتا توصیه‌های مراقبتی است، گفت: به عنوان مثال برای خستگی افراد نباید خیلی به خودشان فشار وارد کنند و فعالیت‌هایشان را متناسب با ظرفیت و تحمل‌شان انجام دهند. سطح انرژی‌شان را در حدی نگه دارند که در طول روز بتوانند فعالیت‌های مستمر خود را ادامه دهند، استراحت کرده یا تمرین‌های ساده مانند پیاده‌روی داشته باشند. گاهی لانگ کووید بر روی خلق و خوی افراد تاثیر می‌گذارد که در صورت شدت گرفتن طبیعتا باید مشاوره روانشناختی بگیرند. همچنین به عنوان مثال افرادی که درد مفاصل و ... دارند، برخی تمرین‌های کششی می‌تواند کمک‌شان کند. افرادی که اختلالات گوارشی دارند، طبیعتا باید از مصرف غذا‌هایی که به این اختلالات دامن می‌زند، پرهیز کنند؛ بنابراین لانگ‌کووید می‌تواند در افراد مختلف وضعیت متفاوتی داشته باشد.

وی با بیان اینکه هنوز نمی‌دانیم چرا برخی افراد لانگ‌کووید می‌گیرند، گفت: هنوز سوالات زیادی درباره لانگ‌کووید وجود دارد. در عین حال خستگی و بی حالی شایع‌ترین عوارض آن است. در عین حال اینطور هم نیست که فقط کسانی که به کرونای شدید مبتلا می‌شوند، دچار لانگ‌کووید می‌شوند، بلکه ممکن است فردی به کرونای متوسط با علائم متوسط مبتلا شود، اما به لانگ کووید هم دچار شود. برخی می‌گویند علت لانگ‌کووید شاید به این دلیل باشد که ویروس روی رشته‌های عصبی مانده باشد یا اینکه سلول‌های زیادی از بدن فرد مبتلا را آلوده کند، منجر به پاسخ ایمنی بیش از حد شود یا اینکه بعد از اتمام دوره بیماری سیستم ایمنی به حالت عادی برنمی‌گردد. این فرضیات هم مطرح شده است، اما هنوز مطالعات در حال انجام است.

احتمال ابتلای مجدد به «اُمیکرون»

سوری درباره درباره احتمال ابتلای مجدد به کرونای اُمیکرون نیز اظهار کرد: احتمال ابتلای مجدد در افراد هم بستگی به شدت ابتلا و میزان آنتی‌بادی که در بدن فرد ایجاد می‌شود، دارد؛ اما به طور متوسط فردی که به کووید۱۹ مبتلا می‌شود، بین چهار تا شش ماه مصونیت دارد. بعد از آن باید مجددا واکسن تزریق کند یا خودش را مصون نگه دارد تا مبتلا نشود.

وی گفت: انتقال کرونا در هر شرایط و زمانی می‌تواند رخ دهد، مگر زمانیکه PCR منفی باشد؛ بنابراین فرد کرونا مثبت حتی در فرم بی‌علامت هم می‌تواند بیماری را به دیگران منتقل کند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: کووید 19 اومیکرون احتمال ابتلای مجدد ابتلای مجدد لانگ کووید عین حال ا میکرون طول دوره

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۹۵۰۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بسیاری از اختلالات روانی ریشه جسمانی دارند

تیک‌های جسیکا هیوستون زمانی شروع شد که فقط ۱۲ سال داشت. با گذشت زمان، وضعیت او رو به وخامت گذاشت تا اینکه دچار تشنج شد و سریعا به بیمارستان انتقال یافت. پزشکان بیمارستان محلی در دورهام انگلستان، وضعیت او را نادیده گرفتند و گفتند دچار اضطراب شده است و احتمالا زمان زیادی را صرف تماشای ویدئو‌های تیک تاک می‌کند.

جسیکا درواقع از بیماری خودایمنی رنج می‌برد که براثر عفونت باکتریایی استرپتوکوک به‌وجود می‌آید. بیماری او نوعی از اختلالات عصب-روان‌شناختی ایمنی خودکار کودکان مرتبط با عفونت‌های استرپتوکوک (PANDAS) بود. وقتی عفونت شناسایی و درمان شد، علائم او درنهایت شروع به بهبود کرد.

خانم هیوستون تنها فردی نیست که دچار اختلال عملکردی در مغز است که با اختلال روانی اشتباه گرفته می‌شود. شواهد فراوان نشان می‌دهند مجموعه‌ای از عفونت‌ها می‌توانند موجب وضعیت‌هایی مانند اختلال وسواس فکری-عملی، تیک، اضطراب و حتی روان‌پریشی شوند. اختلالات التهابی و متابولیکی نیز می‌توانند اثرات قابل‌توجهی بر سلامت روان داشته باشند، اگرچه روانپزشکان به‌ندرت آنها را مورد توجه قرار می‌دهند.

بازاندیشی درباره علت اختلالات روانی می‌تواند پیامد‌های عمیقی برای میلیون‌ها فرد مبتلا به بیماری‌های روانی داشته باشد که درحال‌حاضر به‌خوبی تحت درمان قرار نمی‌گیرند. به‌عنوان مثال، بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی در طول زندگی به بیماری‌های عودکننده مبتلا می‌شوند. بیش از ۴۶ درصد از کودکان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی بهبود نمی‌یابند. حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از بیماران مبتلا به افسردگی پس از آزمایش دارو‌های مختلف درنهایت بهبود می‌یابند. درک عمیق‌تر مولفه‌های زیستی سلامت روان می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر و درمان‌های هدفمندتر منجر شود.

از دیرباز، رشته روانپزشکی به‌جای اینکه بر علل زمینه‌ای متمرکز باشد، حول توصیف و طبقه‌بندی علائم متمرکز بوده است. راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM) در سال ۱۹۵۲ منتشر شد و حاوی توصیفات، علائم و معیار‌های تشخیصی است. گرچه این راهنما به یک‌دست‌شدن تشخیص‌ها کمک کرده است، بدون درنظر گرفتن مکانیسم‌های پشت‌صحنه‌ی اختلالات روانی بیماران را گروه‌بندی می‌کند.

بین علائم افسردگی و اضطراب همپوشانی زیادی وجود دارد و برخی این سوال را مطرح می‌کنند که آیا این موارد واقعا بیماری‌های مجزایی هستند. درعین‌حال، افسردگی و اضطراب به شکل‌های مختلفی وجود دارند. برای مثال، اختلال هراس با و بدون آگورافوبیا تشخیص‌های متفاوتی هستند، اما ممکن است تفاوت‌های معناداری بین آنها پیدا نکنیم. این امر می‌تواند به تنوع بالای بیماران شرکت‌کننده در کارآزمایی‌های دارویی منجر شود و به علت اشتراکات کم و اختلافات زیاد میان شرکت‌کنندگان، این آزمایش‌ها نتیجه‌ای حاصل نکنند.

تلاش‌های پیشین برای یافتن مکانیسم‌های علّی برای بیماری‌های روانی چالش‌برانگیز بوده است. در سال ۲۰۱۳ موسسه ملی سلامت روان سعی کرد از پژوهش برپایه‌ی طبقه‌بندی‌های مبتنی‌بر علائم DSM فاصله بگیرد. بودجه هنگفتی صرف پژوهش درمورد فرایند‌های بیماری مغز شد با این امید که ژن‌ها را مستقیما به رفتار‌ها پیوند بزند. اما این ایده درنهایت شکست خورد و بیشتر ژن‌های کشف‌شده اثرات کوچکی داشتند.

ژن‌ها گرچه ممکن است در ابتلا به اختلالات روانی نقش داشته باشند، به‌تنهایی پاسخ این موضوع نیستند. لودگر تبارتز ون الست، استاد روانپزشکی و روان‌درمانی در بیمارستان دانشگاه فرایبورگ آلمان می‌گوید بسیاری از اختلالات مانند اسکیزوفرنی، اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی، اضطراب و اوتیسم می‌توانند براثر اختلال ژنتیکی ۲۲q۱۱.۲ ایجاد شوند که در آن بخشی از کروموزوم ۲۲ حذف شده است.

در سال ۲۰۰۷ مطالعات انجام‌شده در دانشگاه پنسیلوانیا نشان داد ۱۰۰ بیمار با علائم روان‌پزشکی یا نقایص شناختی درواقع دچار نوعی بیماری خودایمنی بودند. بدن آنها درحال ایجاد آنتی‌بادی علیه گیرنده‌های کلیدی در سلول‌های عصبی به نام گیرنده NMDA بود. این امر به تورم مغز منجر می‌شود و می‌تواند طیف وسیعی از علائم ازجمله پارانویا، توهم و پرخاشگری را ایجاد کند. بیماری توصیف‌شده آنسفالیت گیرنده ضد NMDA نام گرفت و در بسیاری از موارد با حذف آنتی‌بادی‌ها یا استفاده از دارو‌های ایمنی‌درمانی یا استروئید‌ها قابل درمان بود. مطالعات انجام‌شده روی بیمارانی که اولین دوره روان‌پریشی را داشتند، نشان داده است بین ۵ تا ۱۰ درصد آنها آنتی‌بادی‌های حمله‌کننده به مغز را نیز داشتند.

به‌نظر می‌رسد در موارد نادر اختلال وسواس فکری-عملی می‌تواند توسط سیستم ایمنی نیز ایجاد شود. این وضعیت در PANDAS دوران کودکی مشاهده می‌شود که خانم هیوستون در سال ۲۰۲۱ مبتلا به آن تشخیص داده شد. این اختلال گاهی در بزرگسالان هم دیده می‌شود. مرد ۶۴ ساله‌ای زمان زیادی را صرف کوتاه کردن چمن‌های حیاط خانه خود کرد، اما روز بعد دچار احساس پشیمانی و گناه شد. پژوهشگران دریافتند این علائم ناشی از حمله آنتی‌بادی‌ها به نورون‌های مغز او است.

اخیراً، بلیندا لنوکس، مدیر گروه روانپزشکی دانشگاه آکسفورد، آزمایش‌هایی را روی هزاران بیمار مبتلا به روان‌پریشی انجام داده است. او میزان آنتی‌بادی‌ها را در نمونه‌های خون حدود ۶ درصد از بیماران پیدا کرده است که عمدتا گیرنده‌های NMDA را هدف قرار می‌دهند. او می‌گوید مشخص نیست چگونه مجموعه‌ای از آنتی‌بادی‌ها می‌توانند علائم بالینی مختلف از تشنج گرفته تا روان‌پریشی و آنسفالیت را ایجاد کنند. همچنین مشخص نیست چرا این آنتی‌بادی‌ها ایجاد می‌شوند یا می‌توانند از سد خونی‌مغزی (غشایی که دسترسی به مغز را کنترل می‌کند) عبور کنند. او فرض می‌کند آنتی‌بادی‌ها از سد خونی‌مغزی عبور می‌کنند و ازطریق اتصال به هیپوکامپ بر حافظه تاثیر می‌گذارند و به هذیان و توهم منجر می‌شوند.

دکتر لنوکس می‌گوید برای درک آسیب‌هایی که سیستم ایمنی می‌تواند به مغز وارد کند، به بازاندیشی پزشکی نیاز است. او درحال انجام کارآزمایی‌هایی در این زمینه است.

مطالعه‌ی بیماران مبتلا به روان‌پریشی ناشی از سیستم ایمنی نشان می‌دهد طیف وسیع‌تری از استراتژی‌ها ازجمله حذف آنتی‌بادی‌ها و مصرف دارو‌های ایمنی‌درمانی یا استروئید‌ها می‌توانند درمان‌های موثری باشند.

افراد مبتلا به آنسفالومیلیت میالژیک/سندرم خستگی مزمن (بیماری عفونی که با مجموعه‌ای از مشکلات شناختی مانند مشکل تمرکز و توجه همراه است) زمانی نادیده گرفته یا دچار تمارض تشخیص داده می‌شدند. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد آنسفالومیلیت میالژیک هم با اختلالات ایمنی و هم با اختلالات متابولیک مرتبط است.

اختلالات متابولیک نیز می‌توانند بر سلامت روان تاثیر بگذارند. مغز عضوی به شدت انرژی‌خواه است و تغییرات متابولیکی مرتبط با مسیر‌های انرژی در اختلالات مختلفی ازجمله اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، روان‌پریشی، اختلالات خوردن و اختلال افسردگی عمده نقش دارد.

در دانشگاه استنفورد، کلینیک روانپزشکی متابولیک وجود دارد که در آن بیماران به کمک تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی همراه با دارو درمان می‌شوند. یکی از حوزه‌های فعال تحقیقاتی در این کلینیک، مزایای بالقوه رژیم کتوژنیک است که در آن مصرف کربوهیدرات‌ها محدود است.

رژیم غذایی کتوژنیک بدن را مجبور می‌کند برای تامین انرژی چربی بسوزاند و مواد شیمیایی معروف به کتون‌ها را ایجاد کند که می‌تواند در زمان محدود بودن مقدار گلوکز به‌عنوان منبع سوخت در مغز استفاده شود.

کرک نایلن، رئیس گروه علوم اعصاب خیریه آمریکایی بازوسکی گروپ که بودجه پژوهش‌های مغز را تامین می‌کند، می‌گوید ۱۳ کارآزمایی در سراسر جهان درحال انجام است تا اثرات درمان‌های متابولیک را بر بیماری‌های روانی جدی بررسی کند.

نتایج اولیه نشان داده است گروه بزرگی از بیماران به‌طرز معناداری به این درمان‌ها پاسخ می‌دهند. داروها، گفتگو درمانی، تحریک مغناطیسی مغز و شاید درمان با الکتروشوک برای این گروه از بیماران موثر نبوده است.

فقط درک سیستم ایمنی و سوخت‌و‌ساز نیست که درحال بهبود است. اکنون حجم عظیمی از داده‌ها با سرعت بی‌سابقه‌ای تجزیه‌وتحلیل می‌شود تا ارتباطی را آشکار کنند که قبلا از دید پنهان بوده است. این امر درنهایت می‌تواند به درمان‌های شخصی‌تر و بهتر منجر شود.

اوایل اکتبر سال ۲۰۲۳ زیست‌بانک بریتانیا داده‌هایی را منتشر کرد که نشان می‌داد افراد مبتلا به دوره‌های افسردگی دارای سطوح بالاتری از پروتئین‌های التهابی مانند سیتوکین‌ها در خون خود بودند. طبق مطالعه‌ای دیگر، حدود یک‌چهارم از بیماران افسرده شواهدی از التهاب خفیف را نشان می‌دادند. آگاهی از این موضوع می‌تواند مفید باشد، زیرا پژوهش‌های دیگر نشان می‌دهند بیماران مبتلا به التهاب به دارو‌های ضدافسردگی پاسخ ضعیفی نشان می‌دهند.

پیشرفت‌های تازه‌ای در رابطه با درک علل زمینه‌ای اختلالات روانی پیش‌رو است. گروهی از پژوهشگران درحال بررسی راه‌های مختلفی برای بهبود تشخیص ADHD هستند؛ مثل طبقه‌بندی بیماران به زیرگروه‌های مختلف که برخی از آنها قبلا ناشناخته بودند. گروه‌های مختلف پژوهشگران در سه بیانیه مختلف در فوریه ۲۰۲۴ خبر کشف نشانگر‌های زیستی را اعلام کردند که می‌تواند خطر زوال عقل، اوتیسم و روان‌پریشی را پیش‌بینی کنند.

جستجو برای ابزار‌های تشخیصی بهتر نیز احتمالاً با استفاده از هوش مصنوعی تسریع می‌شود. شرکتی به نام Cognoa درحال استفاده از هوش مصنوعی برای تشخیص اوتیسم در کودکان با تجزیه‌وتحلیل فیلم‌هایی از رفتار‌های حرکتی آنها در اتاق انتظار پزشکان است.

موسسه علوم زیستی کمی (QBI) در کالیفرنیا از هوش مصنوعی برای ایجاد نقشه کاملا جدیدی از تعاملات بین پروتئین‌ها و شبکه‌های مولکولی که در اوتیسم نقش دارند، استفاده کرده است. این کار یافتن ابزار‌های تشخیصی و درمانی را تا حد زیادی تسهیل خواهد کرد.

تحولاتی که به آنها اشاره شد، امیدوارکننده است. اما بسیاری از مشکلات را می‌توان با کاهش فاصله‌ای که امروزه بین عصب‌شناسی و روانپزشکی وجود دارد، حل کرد. عصب‌شناسی اختلالات فیزیکی، ساختاری و عملکردی مغز را مطالعه و درمان می‌کند درحالی‌که روانپزشکی که با اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری سروکار دارد. دکتر لنوکس آینده‌ای را تجسم می‌کند که در آن وقتی فردی که دچار اختلال روانی ناگهانی پس از عفونت ویروسی شده است با درمان‌های استاندارد بهبود پیدا نمی‌کند، آزمایش آنتی‌بادی انجام شود.

به‌گفته‌ی دکتر تبارتز ون الست، شکاف بین عصب‌شناسی و روانپزشکی در کشور‌های آنگلوساکسون (شامل آمریکا، بریتانیا، کانادا و نیوزیلند) بیشتر است. در کشور آلمان، روانپزشکی و عصب‌شناسی به هم نزدیک‌تر هستند، به‌طوری‌که عصب‌شناسان درزمینه‌ی روانپزشکی آموزش می‌بینند و روانپزشکان نیز یک سال تحت آموزش درزمینه‌ی عصب‌شناسی قرار می‌گیرند. این امر کار‌های پژوهشی را آسان‌تر می‌کند.

دکتر تبارتز ون الست برای بیشتر بیمارانی که برای اولین به مبتلا به روان‌پریشی یا سندرم‌های روانپزشکی شدید دیگر تشخیص داده می‌شوند، ام‌آرآی مغز، الکتروانسفالوگرام، تست‌های آزمایشگاهی برای التهاب و پونکسیون کمری تجویز می‌کند تا با پیدا کردن سرنخ‌هایی از علت بیماری، درمان‌های بهتری برای آنها ارائه شود.

منبع: زومیت

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک