به نقل از «تین نیوز»

◄ سیستم ILS هواپیما چیست و چه نقشی دارد؟

تاریخ انتشار: ۹ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۸۹۵۱۴۹

تین نیوز محمد شفیع خانی و امیر حسین مطیری :

معمولا همه پروازهای تجاری امروزی جهت هدایت به سمت فرودگاه مقصد و نشستن در آن فرودگاه نیاز به دستگاه های ناوبری دارند که بتوانند هواپیما را در هر شرایط  آب و هوایی تا ارتفاع مناسب از سطح زمین راهنمایی و هدایت نمایند.

یکی از مهمترین و رایج ترین دستگاه های ناوبری، جهت فرود هواپیما در فرودگاه های پرترافیک و فرودگاه های با شرایط جوی مختلف ، «سیستم نشستن به وسیله دستگاه» ( ILS Instrument Landing System) است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این سیستم، هواپیما را با دقتی بسیار بالا در جهت تقرب به باند فرود هدایت می کند تا یک مسیر شفاف و ایمن برای خلبان مهیا کند. اصلی ترین دلیل طراحی این سیستم  غیر قابل پیش‌ بینی بودن شرایط جوی روزهای مختلف است که منجر به کاهش دید خلبان می‌ شود لذا تمرکز خلبان از دست رفته و به طبع ایمنی پرواز به‌ خطر می‌ افتد. به همین دلیل سیستم ILS  ابداع شد. به عبارت دیگر ILS ، دستگاه تقرب زمینی است که راهنمایی های دقیقی را در طول تقرب و نزدیک شدن به باند فرودگاه هنگام فرود برای هواپیما با استفاده از ترکیب سیگنال های رادیویی، ارائه  می نماید که در هنگام کاهش دید افقی به دلایل (مه، باران، کولاک برف و هنگام پایین بودن ارتفاع سقف ابر) برای فرود امن هواپیما کمک قابل توجه ای ارایه می کند.

تاریخچه:

تست دستگاه ILS در سال 1929 شروع شد و اداره هوانوردی کشوری بریتانیا CAA مسئول نصب سیستم در سال 1941 در 6 منطقه بود. اولین فرود پرواز مسافربری خطوط هوایی ایالات متحده نیز  در 26 ژانویه 1938 در پنسیلوانیا با هواپیمای 747Boeing صورت گرفت و در سال  1964 نیز در فرودگاه بریتانیا Bedford Airport از این سیستم برای فرود استفاده شد.

در سال 1970 «سیـستم نشستن به وسیـله امـواج بسـیار کوتـاه رادیـویی» (MLS Microwave Landing System) استفاده شد. در سال های اخیر سیستم های ماهواره ای منطبق برسیستم موقعیت یابی جهانی GPS( Global Positioning System) نیز ایجاد شده اند، ولی امروزه از ILS برای 99 درصد از طرح های تقرب دقیق و استاندارد (Standard Precision Approach) در سراسر جهان استفاده می گردد.

تاکنون سه نوع روش جهت هدایت هواپیما برای فرود ارائه  شده است:

 1. ILS: Instrument Landing System

2. MLS: Microwave Landing System

3. GPS: Global Positioning System

ILS  از دو بخش اصلی به نام‌ های Localizer و Glide Slope تشکیل شده است، البته سازمان هوانوردی فدرال ایالات متحده آمریکا FAA ( federal Aviation Administration) تقسیم بندی دیگری در این مورد انجام داده که به نظر دقیق‌تر و کامل‌تر می‌ رسد. 

- اطلاعات راهبری (Guidance information) که توسط فرستنده‌های Localizer و Glide Slope تامین می‌ شود.

- اطلاعات مسافتی (Range information) این اطلاعات توسط فرستنده‌ های Marker Beacon به دست می‌ آیند.

- اطلاعات دیداری (Visual information) این اطلاعات توسط چراغ‌ های تقرب و باند فرود (Runway Lights) تامین می‌ شوند.

Localizer

یکی از ارتباط های رادیویی هست که از آن جهت هدایت افقی با خط وسط باند استفاده می شود.

پهنای باند فرکانس این آنتن از ۹۵ .۱۱۱ تا ۱۰ .۱۰۸ در چهل کانال در فواصل ۵۰ کیلو هرتزی می باشد. این آنتن معمولا در فاصله ۳۰۰ متری در انتهای باند هر فرودگاه نصب شده که وضیفه ارسال سیگنال های رادیویی در محور افقی باند را دارا است و از فاصله ۱۸ مایلی هواپیما در حال نشستن را برای عرض باند راهنمایی می کند که از سمت راست تا ۱۵۰ هرتز و در سمت چپ ۹۰ هرتز را پوشش می دهد. سمت راست این پوشش را با رنگ ابی و سمت چپ را با رنگ زرد و خط وسط باند را با رنگ سبز شناسایی می شود.

Glide Slope

آنتن این فرستنده در یک طرف ناحیه تماس چرخ هواپیما بر روی باند و فاصله حدود ۱۰۰۰ پایی از ابتدای باند مورد استفاده، نصب می شود و تا حدود ۳۳ کیلومتر ارسال میگردد این سامانه هواپیما را با شیب ۳ درجه ای برای فرود مهیا می‌ کند اما این نکته را باید در نظر گرفت شیب فرود و سرعت تمامی داده ها و عوامل غیره در جهت فرود ایمن در فرودگاه های مختلف متفاوت است.

Marker Beacon

یکی دیگر از سیستم های کمک ناوبری در ILS است تا برای خلبان مشخص کند  هواپیما در یک وضعیت مناسب در مسیر مشخص نسبت به باند قرار دارد. بدین صورت که با ارسال سیگنال ۷۵ هرتز به صورت عمودی و مخروطی شکل توسط یک آنتن در فاصله ۸ کیلومتری باند فرود، یک آنتن در فاصله یک کیلومتری و یک آنتن در فاصله ۵۰۰ متری فاصله هواپیما را تا ابتدای باند فرود برای هواپیما ها مخابره می کند.

تولید کننده ها

تولیدکننده‌های برتر در بازار سیستم‌ های فرود ابزاری  عبارت‌ هستند از:

1. Airport Lighting Specialists

2. Saab Sensis

3. Advanced Navigation and Positioning

4. ADB Airfield Solutions

5. Universal Avionics

6. Honeywell

7. Astronics

8. Liberty Airport Systems

9. Thales

10. Rockwell Collins

11. ایندرا (Normarc ILS)

درآمد بازار سیستم های فرود در سال ۲۰۱۹ معادل ۱۲۱۵ میلیارد دلار بوده و انتظار می رود در سال ۲۰۲۵ میلادی به عدد ۱۶۶۷ میلیارد دلار برسد.

انواع ILS:

ILS با توجه به شرایط دید در فرودگاه (میزان دید جلوی هواپیما از داخل کابین در نزدیکی باند) به شرح زیر طبقه بندی می شود.

(نوع اول CAT ł)

با استفاده از این نوع ILS هواپیما تا ارتفاع 200 پا (61متری) از سطح باند هدایت می گردد و میزان دید نباید کمتر از 2625 پا (800متر) باشد.

(نوع دوم CAT łł)

هواپیما را تا ارتفاع 100پا (30متری) باند هدایت می نماید و حداقل 984 پا (300متر) دید روی باند برای هواپیما های از نوع A,B,C و دید 350 متر برای هواپیما از نوع D می باشد.

(نوع سوم CAT łłł)

این نوع از دستگاه ILS هواپیما را تا ارتفاع 0 از سطح باند باند پایین آورده و با توجه میزان دید لازم برا تقرب به سه مدل مجزا تقسیم می شود:

الف (CAT łłł A)

تا ارتفاع 100 پا (30متری) روی ناحیه تماس چرخ هواپیما روی باند می آورد حداقل دید مورد نیاز در این مدل 656پا (تقریبا 200متر ) می باشد.

ب (CAT łłł B)

تا ارتفاع 50پا (15متر) روی ناحیه تماس چرخ هواپیما روی باند می آورد دید در نزدیکی باند در این مدل نباید کمتر از 656پا (تقریبا 200متر) باشد.

ج ( CAT łłł C)

این مدل بسیار دقیق بوده و نیازی به دید ندارد. یعنی اگر میزان دید خلبان در نزدیکی باند صفر باشد و هیچ چیز در جلوی هواپیما قابل تشخیص نباشد خلبان تنها به کمک گیرنده های داخل کابین یعنی تنها با کمک دستگاه ناوبری می تواند هواپیما را به راحتی تا روی سطح باند هدایت نماید.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید

منبع: تین نیوز

کلیدواژه: ایمنی پرواز بریتانیا جهان ایالات متحده آمریکا هواپیما ایمنی پرواز فرود هواپیما دستگاه ILS پروازهای تجاری و مسافربری پروازهای تجاری برای هواپیما میزان دید باند فرود تا ارتفاع برای فرود روی باند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۸۹۵۱۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فراز و فرود نوغانداری در گیلان /تجارت پر سودی که از رونق افتاد

ایسنا/گیلان گیلان خاستگاه صنعت نوغانداری ایران بود و پرورش کرم ابریشم و تولید نخ ابریشم در گیلان به حدود ۱۴ قرن پیش بازمی‌گردد. در دوره‌های مختلف تاریخ، تولید و تجارت ابریشم، زمینه‌ساز رقابت‌های مهم سیاسی و نظامی در خطه شمال کشور شده بود. در دوره صفوی گیلان قطب تولید و تجارت ابریشم می‌شود، با انقراض صفویه، نوغانداری افول می‌کند و از میانه دوره قاجار به سمت مدرن شدن می‌رود و تا دهه ۶۰ این روند ادامه داشت.

صدای چرخش دوک نخ ریسی با صدای «فاخته» درهم آمیخته و بانوی خانه، پیله‌های  ابریشم را از هم باز کرده و  با سرعت و مهارت، به نخ تبدیل می‌کند؛ از خاطراتش می‌گوید:« جوان که بودم، با تابیدن و فروش همین پیله‌ها برای خودم کلی درآمد داشتم. تازه ما پیله‌های نُخاله را می‌رشتیم، پیله‌های خوب را می‌فروختیم.

پدر من، چهار تل‌انبار نوغان ( سازه‌های مخصوصی که برای پرورش کرم ابرایشم استفاده می‌شد) داشت، نوغانداری زحمت داشت، ولی درآمدش هم خوب بود. یک تل‌انبار خرج یک عروسی را درمی‌آورد. تل انبار حداقل دو متر بالاتر از زمین ساخته می‌شد، با نردبان از تل‌انبار بالا می‌رفتیم و روزی سه بار گاهی چهار بار، به کرم‌ها برگ توت می‌دادیم. آن زمان برق نبود، شب تاریک، با فانوس می‌رفتیم بالای تل‌انبار تا برگ توت بگذاریم. از اول بهار تا دو ماه کارمان همین بود. بعد از اتمام دوره خواب، بسته به تعداد تل‌انبار، ۱۰روز کج چینی (جدا کردن پیله ابریشم از تل‌انبار) داشتیم.

همه خواهر و برادرها از صبح زود می‌رفتیم برای جمع کردن و پختن پیله‌ها. اگر دیر می‌جنبیدیم، کرم، پیله را سوراخ می‌کرد، باید سریع پیله را می‌انداختیم در آب جوش و نخ می‌گرفتیم. هرکدام خوب بود، می‌فروختیم و هر پیله‌ای  که ضعیف‌تر بود، با دوک دستی برای مصرف خودمان نخ می‌رشتیم. با این نخ لباس می‌بافتیم، چادرشب می‌بافتیم برای دوخت خیاطی استفاده می‌کردیم. خلاصه نوغانداری همه‌اش سود است، اما به شرطی که خریدار باشد. »

نقی کاظم نژاد، یکی از تولیدکنندگانی است که هرسال تل انبار  می‌گذار و می‌گوید: «من از بچگی در این باغ توت بزرگ شدم. آن زمان از جاده اصلی چمخاله تا روستای یعقوبیه، درخت دیگری جز توت نبود. دو ماه بهار اقتصاد این منطقه با نوغانداری می‌گذشت. نوغانداری دیگر صرفه اقتصادی ندارد. ابریشم هم مانند کنف از بین رفته، بچه که بودم، تولید کنف را توسط پدربزرگم دیده بودم.  گیاه کنف را لای گل و لای می گذاشتند و طی فرآیندی از آن نخ  می‌گرفتند.»

از میان باغ توت به سمت تل‌انبار می‌رویم و او شیوه نوغانداری را توضیح می‌دهد: «طول نوغانداری حدود ۳۵روز است. هفته اول اردیبهشت که تمام شد، تخم را به صورت جعبه‌ای از اداره نوغان می‌خریم، اتاق را تا ۲۵ درجه گرم می‌کنیم. در مدت دو تا سه روز لارو بیرون می‌آیند. سپس، برگ توت دادن را روزی سه بار شروع می‌کنیم. ۱۰ روز بعد کرم‌ها را می‌آوریم روی تل‌انبار؛ تل‌انبار باید از سطح زمین بلند و زیر آن خالی باشد تا هوا جریان پیدا کند. بعد از این، برگ توت خوردن بیشتر می‌شود. نوغان، سه تا چهار مرحله خواب دارد.

خواب اول بعد از سه روز، یعنی سه روز پیوسته برگ می‌خورد، سپس۲۴ ساعت هیچ برگی نمی‌خورد. ما می‌گوییم خوابیده است. بعد تغییرشکل می‌دهد که ما نوغاندارها می‌فهمیم. دوباره برگ دادن را شروع می‌کنیم. مرحله دوم هم سه روز است. خواب سوم ۴۸ ساعت است. یعنی سه روز می‌خورد ۴۸ساعت می‌خوابد. بعد از خواب سوم، روی تل‌انبار گیاهان کرف می‌ریزیم تا کرم موقع تنیدن، تار خود را به برگ‌های کرف مستحکم کند. بعد از تنیدن پیله هشت تا ۱۰ روز صبر می‌کنیم، سپس کج‌چینی شروع می‌شود و پیله‌ها را پخته و نخ می‌گیریم. قبلا تخم ژاپنی، کره‌ای، ایتالیایی و حتی برزیلی بین نوغانداران توزیع می‌شد. تلفاتش کم بود، بازدهی بالا. تخم خوب نباشد، هم ضایعات دارد و هم تلفات. کیفیت ابریشم تولید شده هم پایین می‌آید. »

بر اساس منابع مکتوب، پرورش کرم ابریشم و تولید پیله و نخ ابریشم در گیلان به حدود ۱۴ قرن پیش بازمی‌گردد و گیلان خاستگاه صنعت نوغانداری ایران بود. در دوره‌های مختلف تاریخی، تولید و تجارت ابریشم، زمینه‌ساز رقابت‌های مهم سیاسی و نظامی در خطه شمال کشور شده بود. در دوره صفوی گیلان قطب تولید و تجارت ابریشم می‌شود و بازرگانان اروپایی از مسیر دریای کاسپین، وارد ایران می‌شوند و ابریشم گیلان مهمترین کالای تجاری بازارهای ایران بوده و نقش پررنگی در اقتصاد دولت ایفا می‌کرد.

سود حاصل از تجارت ابریشم، مهمترین عامل توجه دربار صفویه به گیلان می‌شود. به نحوی که تا پیش از صفویه، گیلان توسط حاکمان محلی اداره می‌شد ولی شاه عباس صفوی، گیلان را ضمیمه دولت مرکزی کرد تا سود حاصل از تجارت ابریشم به دربار صفوی برود. با انقراض صفویه و آشوب‌های داخلی، تولید ابریشم نیز دچار افول می‌شود. در دوره قاجار، بیماری موسوم به «پبریم کرم ابریشم» از یک سو و سیاست‌های استعماری، باعث رکود نوغانداری در گیلان می‌شود.

از نیمه دوره قاجار و با سفر شاهان قاجار به اروپا، تلاش برای استفاده از الگوهای مدرن برای توسعه نوغانداری آغاز می‌شود و « به دستور میرزا تقی خان امیرنظام»، تعدادی از هنروران ابریشم کاشان برای آموزش علمی ابریشم بافی راهی استانبول می‌شوند. در گیلان نیز مدارس ابریشم زیر نظر استادان فرانسوی تاسیس و کارخانه ابریشم‌کشی امین‌الضرب در رشت راه‌اندازی می‌شود. این تلاش‌ها سبب شد تا در اواخر قاجار تمایل به مدرن شدن در زمینه ابریشم نیز تاثیر گذار باشد، تا جاییکه آموزش نوغانداری جزء برنامه‌های آموزشی نخستین مؤسسه آموزش کشاورزی کشور (مدرسه فلاحت در کرج) قرار گرفت.»

مدرن کردن صنعت نوغانداری در دوره پهلوی شتاب بیشتری می‌گیرد و با دعوت کارشناسان ژاپنی از سوی دولت، اقدامات موثری در اصلاح باغ‌های توت و مزارع پرورش کرم ابریشم انجام می‌شود. این روند تا  دهه ۷۰ ادامه می‌یابد اما عوامل متعددی از جمله، عدم کنترل واردات نخ ابریشم، خصوصی‌سازی کارخانه‌های ابریشم کشی، عدم حمایت از بومی‌سازی فناوری تولید تخم نوغان هیبرید و... کمر صنعت هزار ساله نوغانداری گیلان را می‌شکند.

برای نسلی که دوران شکوفایی نوغانداری گیلان را ندیده است، تصویرسازی ذهنی باغ‌های توتی که در سفرنامه‌های دوره قاجار توصیف شده، شگفت‌آور است. به عنوان نمونه، «کلاویخو» فرستاده پادشاه اسپانیا (۱۴۱۲ م) درباره ابریشم گیلان می‌نویسد:« همه گونه ابریشم و پارچه ابریشمی آن به سلطانیه و از آنجا به دمشق و دیگر قسمت‌های سوریه و ترکیه صادر می‌شود.» و یا «جوزافا باربارو» (۱۴۱۳-۱۴۹۴ م) سفیر ونیز در سفرنامه‌اش می‌نویسد:« در طول کرانه دریای کاسپین شهرهای بسیاری را دیده‌ام که بهترین پارچه ابریشمی را می‌بافتند.» همچنین، «نیکلا شانسون» فرانسوی در دربار صفوی، به نقش ابریشم گیلان در اقتصاد ایران و دربار صفوی اشاره دارد و می‌نویسد: «گمرک گیلان برای شاه هشتاد هزار تومان که سه میلیون و شش صد هزار لیو می‌شود، عایدی فراهم می‌کند.»

از این دست گزارش‌ها کم نیستند و برای نسلی که صنعت پرسود نوغانداری را ندیده، تصور اندازه و حجم۴۲۳ هزار مَن کلاف ابریشم سفید سخت است. (هر من معادل ۳کیلوگرم است) سخت است تصور کنی، تولید ۱۰۰۰ بقچه ابریشم در ایران عصر صفوی یعنی چقدر!  ابریشمی که ۸۰ درصد آن توسط مردم گیلان تولید می‌شد (سید رحمان حسنی، ابریشم در عصر قاجار و تجارت آن از طریق دریای خزر)

 زمانی گیلان بخاطر تولید ابریشم، «دارالمنفعت» نامیده می‌شد و شهرستان‌های لاهیجان و لنگرود بیشترین سهم تولید را داشتند. شهرستان  لنگرود در دهه‌های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ خورشیدی بیشترین مشارکت در تولید پیله را داشت و پس از آن شهرهای لاهیجان، شلمان، آستانه اشرفیه، رشت، صومعه سرا، فومن، شفت، بندرانزلی و تالش در پرورش کرم ابریشم فعال بودند. (پیشین)

در حال حاضر نوغانداری افتان و خیزان به حیات خود ادامه می‌دهد و معدود نوغانداران، با تل‌انبارهای محدود به شیوه سنتی نوغانداری می‌کنند. افول نوغاندرای نیاز به آمار و ارقام ندارد و از ویرانه‌های کارخانه ابریشم‌کشی شادروان امین‌الضرب در شهر رشت، ساختمان متروکه اداره نوغان لنگرود و کارخانه ابریشم‌کشی تعطیل شده موسوم به «فلاطوری» لاهیجان - که توسط یک شرکت یونانی تاسیس شده بود و باغ توت «پرنیان »شهر صومعه‌سرا - که متروک شده است- وضعیت نوغانداری گیلان آشکار است.

ساختمان مخروبه کارخانه ابریشم‌کشی امین‌الضرب در شهر رشت

انتهای پیام