هویت یا قدرت؛ اصلاحطلبان کدام را انتخاب میکنند؟/ عارف؛ پیرمردی که دوست ندارد دوباره ائتلاف کند!
تاریخ انتشار: ۱۱ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۹۲۷۷۴۰
رئیس شورایعالی سیاستگذاری اصلاحطلبان آیا میتواند اصلاحات را از زیر سایه روحانی خارج کند؟ منتظر باید ماند. گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو –محمد آزادی؛ عارف اصلاً قربانیِ ائتلاف است؛ چه روزهایی که برای پیروزی روحانی در انتخابات 92 ناگزیر از کنارهکشی شد؛ چه وقتی برای گرفتن کرسیهای پارلمان به معتدلین سهم میداد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
برنامه اصلاحطلبان برای انتخابات آینده چیست؟ آنان آیا بدون حمایت روحانی و هوادارانش، میتوانند اکثریت بهارستان را بدست آورند؟ چهرههای شاخص این جریان چه میگویند؟
مرثیهای برای ائتلاف/ چرا عارف نمیخواهد با حامیان رئیسجمهور ائتلاف کند؟
روحانی رئیسجمهور نمیشد اگر عارف کنار نمیکشید؛ این را همه میدانند. اصلاحطلبان برای نباختن در انتخابات ناگزیر از ائتلاف بودند. بعد از تشکیل کابینه اما اوضاع یکسره فرق کرد؛ حسن روحانی بهوضوح نشان داد نمیخواهد زیر بلیت امثال عارف و خاتمی باشد. نه در بستن دولت سهم زیادی را به آنان داد، نه در تصمیمات کلان مشورت میکرد. پاشنهی دولت دوازدهم هم روی همان لولا چرخید. کابینهی تازه بیشتر از آنکه اصلاحطلب باشد، دستِ راستی بود. دار و دستهی عارف حق داشتند اگر شاکی بودند؛ شاکی از رئیسجمهور و دولتی که تقریباً تمام قدرتش را مدیون آنان بود ولی بیاعتنا از کنارشان میگذشت. بدون تعارف احتمالاً بازندهی اول و آخر این ائتلاف، عارف بود.
برای انتخابات 94 هم همین اتفاق افتاد؛ عارف و دار و دسته باز هم برای پُر کردن «لیست امید» ناگزیر از ائتلاف بودند. اصلاحطلبان دوباره برای رسیدن به قدرت معامله کردند. با آدمهایی که از همان روز اول روشن بود خَرشان که از پل بگذرد، اعتنایی به فراکسیون و تشکیلات نخواهند داشت. همینطور هم شد. خیلی از نمایندگانی که با استفاده از بِرند «امید» راهی بهارستان شده بودند، حاضر نشدند برای ریاست مجلس از عارف حمایت کنند. روحانی هم نکرد؛ لاریجانی و مدیریتش بیشتر به مذاق معتدلین میآمد. اینطوری دوباره سرِ عارف بیکلاه ماند!
عملکرد اهالی اصلاحطلب بهارستان سالهای بعد هم بهتر از این نبود؛ گزافه نیست اگر فراکسیون امید را نامؤثرترین تشکیلات مجلس دهم نامگذاری کنیم. تشکیلاتی که در هیچکدام از مقاطع حساس نتوانسته و نمیتواند انتظارات اصلاحطلبان را برآورده کند.
چه کسانی چرا مخالف ائتلاف با دولتیها هستند؟/ اصلاحات و بحرانی به نام «هویت»!
«پاشنه آشيل اصلاحطلبي را اصلاحطلبان كاذب و دروغيني ميدانم كه همچون موريانه از درون در حال استحاله و پوككردن جريان و گفتمان اصلاحطلبي هستند.» اینها نظرات محمدرضا تاجیک است. تئوریسین مشهور اصلاحطلبها هم مثل عارف معتقد است نباید زلف اصلاحات را به زلف روحانی گره زد. تاجیک به اعتماد گفته: «گرهزدن استراتژيك زُلف اصلاحطلبي به دولت اعتدال جفاست. اصلاحطلبي يك جريان اصيل و فراگير تاريخي ما است كه نميتوان آن را به يك دولت و حكومت فروكاست.»
تاجیک همچنین درباره مرزبندی با دولت روحانی هم معتقد است ملاک همگرایی و واگرایی باید گفتمان اصلاحات و البته ملاحظات و مصالح ملی باشد.
از سوی دیگر عبدالرضا هاشمزایی معتقد است اساساً عملکرد دولت روحانی آنقدر درخشان نیست که بتوان پشت سر آن ایستاد و با آن ائتلاف کرد. نماینده مردم تهران در این باره به خبرنگار خبرگزاری دانشجو میگوید: «به عنوان یک اصلاحطلب معتقدم درصورتی عملکرد دولت در ۴ سال آینده مانند عملکردش در ۴ سال گذشته ادامه یابد و این عملکرد به پای اصلاحطلبان نوشته شود موجب از دست دادن پایگاه اصلاحطلبان در بین مردم خواهد بود.»
هاشمزایی تصریح کرد: «باتوجه به اینکه شرایط کنونی بههیچ وجه راضیکننده نیست بنابراین اگر قرار باشد این شرایط تا 2 سال دیگر که زمان انتخابات مجلس است، ادامه یابد دیگر نباید با اعتدالیون ائتلاف کنیم. اگر شرایط در آینده به همین منوال ادامه یابد، اصلاحطلبان با اعتدالیون ائتلاف نکنند بهتر است.»
حرف حساب مخالفین عارف چیست؟/ انتخابات و کاسبی برای ماندن در قدرت!
بقای در قدرت؛ این احتمالاً شاهبیت استدلالهای تمام مخالفین محمدرضا عارف است. کسانی که خیال میکنند اصلاحطلبان بدون بستن با روحانی و هوادارانش نمیتوانند اکثریت لازمه را در انتخابات کسب کنند. محمد هاشمی در این باره میگوید: «ضریب نفوذ جناحهای سیاسی در هیچ انتخاباتی برای اصولگرایان و اصلاحطلبان هرکدام ۲۰ درصد و اعتدالگرایان که امروز دولت را تشکیل میدهند حدود ۳۸ تا ۴۰ درصد بوده است.»
وی با بیان اینکه «پاسخ به این سوال کلیدی از اهمیت بالایی برخوردار است که هدف هر جناح برای شرکت در انتخابات چیست؟» به خبرنگار ما گفت: «اگر هدف جناحها و گروههای سیاسی از شرکت در انتخابات پیروزی باشد ائتلاف بین حداقل دو گروه برای کسب رأی بالای ۵۰ درصداجتناب ناپذیر است.»
هاشمی تصریح کرد: «اما اگر هدف پیروزی نباشد و وزنکِشی سیاسی مطرح باشد، ممکن است دست به ائتلاف نزنند. البته معمولاً کسی به خاطر وزنکشی در انتخابات شرکت نمیکند! بهرحال تجربه برگزاری ۳۰ تا ۴۰ انتخابات نشان میدهد هیچگاه یک گروه به تنهایی در انتخابات پیروز نمیشود.»
از سوی دیگر عباس عبدی معتقد است سخنان عارف درباره عدم ائتلاف با دولتیها چندان «بههنگام» نبوده است. این فعال سیاسی اصلاحطلب به اعتماد گفته: «درصورت عدم ائتلاف با معتدلین در انتخابات آینده احتمال رأی آوردن جناح ثالث بسیار زیاد است. علی صوفی دیگر فعال اصلاحطلب هم معتقد است آنچه بیشتر از آرمانها و اهداف اصلاحطلبان اهمیت دارد، «دور نگه داشتن تندروها از قدرت» است. وزیر سابق تعاون در دولت اصلاحات به همین روزنامه میگوید: « تهديد مشترك كه هم باعث به وجود آمدن جبهه متحد اصلاحطلبي و هم ائتلاف با نيروهاي معتدل شد، همچنان وجود دارد. تهديد اين است كه كشور به دست تندروهايي بيفتد كه توان اداره كشور را ندارند و گرچه مدعي هستند اما در عمل ثابت شده است. در نوع مديريتي كه داشتند ديديم كه چه كاستيهايي وجود دارد.»
غلامحسین کرباسچی هم معتقد است اظهارات عارف تماماً یک اظهارنظر «شخصی» است. دبیرکل کارگزاران سازندگی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجو همچنین تصریح کرد: «تا آنجا که من اخبار را دنبال میکنم تاکنون چنین تصمیمی در شورای عالی سیاستگذاری اصلاحطلبان گرفته نشده است.»
دوراهی دشواری است؛ حالا اصلاحطلبان باید از میان بقای در قدرت یا حفظ هویت و آرمانهای اصلاحطلبانه یکی را انتخاب کنند. عارف اما انتخابش را کرده؛ رئیس شورایعالی سیاستگذاری اصلاحطلبان آیا میتواند اصلاحات را از زیر سایهی روحانی خارج کند؟ منتظر باید ماند.
منبع: خبرگزاری دانشجو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۹۲۷۷۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تاکنون کدام گزینه ها برای ریاست مجلس دوازدهم مطرح شده اند؟
تابناک _ با مشخصشدن نتایج انتخابات مجلس دوازدهم در بیشتر کرسیهای نمایندگی، رقابتها برای ریاست بر قوه مقننه شدت گرفته است که شنیدهها از محافل سیاسی و راهروی مجلس از لابیهای پشتپرده و برگزاری جلسات گوناگون حکایت دارد.
بعد از برگزاری دوازدهمین دوره انتخابات مجلس، تکلیف ۲۴۵ کرسی برای ۴ سال آینده مشخص شد و ۴۵ کرسی باقیمانده نیز در ۲۱ اردیبهشت تعیین میشوند بنابراین اکنون بیش از دو سوم ترکیب مجلس آینده مشخص شده است.
از همان ابتدای اعلام نتایج انتخابات، موضوع اصلی در محافل سیاسی تعیین «رئیس مجلس دوازدهم» بود. موضوعی که هم در رسانهها پیگیری شد، هم چهرههای سیاسی داخل و خارج مجلس را به واکنش واداشت و هم زمینه جناحبندیها در این باب را فراهم کرد؛ این روند در روزهای پس از برگزاری انتخابات مجلس آنقدر سرعت گرفت که به موازات اعلام نتایج در مهمترین حوزههای انتخابیه، اسامی چهرههایی برای تکیهزدن به صندلی ریاست مجلس شنیده میشد. با نزدیکشدن به شروع کار مجلس آینده، اما این رقابتها رنگوبوی بیشتری گرفته و خبرها حکایت از برگزاری جلسات متعدد رسمی و غیررسمی برای تصمیمسازی درباره ریاست مجلس آینده دارد.
به نوشته ایسنا و برمبنای آنچه برخی منتخبان مجلس آینده میگویند، افرادی چه به صورت مستقیم و چه غیرمستقیم برای ریاست مجلس اعلام آمادگی کردند که از جمله آنان میتوان از «محمدباقر قالیباف»، «منوچهر متکی»، «مجتبی ذوالنوری»، «مرتضی آقاتهرانی»، «حمید رسایی» و «حمیدرضا حاجیبابایی» نام برد. شنیدهها از راهروی مجلس هم نشان میدهد این چهرهها برای جلب نظر سایر منتخبان، جلساتی برگزار کردهاند؛ روندی که در آن، طرح وعدههایی برای گرفتن رای از منتخبان مجلس آینده هم دور از ذهن نیست.
باتوجه به رقابت تنگاتنگ جریانهای مختلف اصولگرایی در انتخابات مجلس دوازدهم و حضور کاندیداهای آنان در بهارستان، انتظار میرود صحنه رقابت نهتنها برای کسب کرسی ریاست که برای کرسی نایب رئیسی، سایر اعضای هیأت رئیسه مجلس و حتی رؤسای کمیسیونهای تخصصی مجلس نیز جدیتر شود و در نهایت فضای کلی مجلس دوازدهم را به سمتوسویی هدایت کند که در آن کمتر شاهد یکدستیهایی از نوع مجلس یازدهم باشیم.
در چنین شرایطی، اینکه کاندیداهای هر کدام از این کرسیهای ریاست، گوشهچشمی به نتایج دوره دوم انتخابات مجلس داشته باشند تا با رایزنیها بتوانند نظر آنان را به خود جلب کنند، نهتنها تصور بعیدی نیست که به نظر میرسد تاثیر سرنوشتسازی هم بر ترکیب نهایی هیات رئیسه و روسای کمیسیونهای مجلس دوازدهم برجای بگذارد.