به نقل از «ایکنا»

چگونه «ندبه ها» و «یابن الحسن (عج)» هامان به عاشورای دیگر ختم نشود

تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۹۴۴۶۶۶

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) شبستان نوشت: حجت الاسلام قاسم خانجانی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه درباره «آسیب شناسی جنایات سپاهیان کوفه و مقایسه تطبیقی آن با رفتاری که ممکن است از منتظران ظهور هم سر بزند»، اظهار کرد: برخی مباحث و موضوعات اختصاص به زمان، مکان و قوم و قبیله خاصی ندارد بلکه عمومیت دارد و اگر حوادث و رویدادها مشابه باشند آن پدیده و خصوصیت به وجود خواهد آمد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همچنان که می گوییم برخی امور، اثر وضعی دارد. یعنی اختصاص به زمان و فرد خاصی ندارد. برخی مباحث نیز سنت الهی است که قابل تغییر و مختص زمان، مکان و شخص خاصی هم نیست. به عنوان مثال، نتیجه عدم شجاعت و ترسو بودن ملعبه و اسیر شدن در دست قدرت های بزرگ است و ارتباطی هم به زمان ما یا زمان امام حسین(ع) و قبل از ایشان ندارد.



اثر وضعی برخی خصوصیات اخلاقی، مخالفت با امام(عج) است

وی تصریح کرد: بنابراین، سنت خداوند این است که اگر جامعه یا فردی شجاعت نداشت به ناچار ذلیل خواهد شد و خدا نمی گوید چون اینها شیعه هستند یا دم از امام معصوم می زنند یا... پس برای آنها استثناء قائل می شوم. سنت خداوند قابل تغییر نیست و در هر زمان، مکان و برای هر شخصی امکان وقوع دارد. اگر این ویژگی یا این حالت در یک فرد، یک کشور یا یک جامعه به وجود بیاید نتیجه ای که به دنبال خواهد داشت، همان است. به همین دلیل باید توجه داشته باشیم مشکلاتی که سپاه کوفه داشتند اگر ما نیز داشته باشیم؛ ما هم دچار همان سرنوشت و همان خفت و ذلت خواهیم شد.



محقق و پژوهشگر تاریخ اسلام افزود: اگرچه ظاهرا آنها در کربلا پیروز شدند اما هم خودشان می دانستند و هم تاریخ به خوبی نشان داد که به ذلت و خواری ابدی حتی در دنیا دچار شدند و بسیاری از آنها در همین دنیا گرفتار عقاب و عذاب الهی گردیدند. این صفات و ویژگی ها موارد بسیاری را شامل می شود که شاید بتوان بیش از دهها صفت را نام برد که اگر در ما یا در هر قوم یا گروه دیگری وجود داشته باشد آنها نیز همان سرنوشت را خواهند داشت. از جمله اینکه با امام خود مخالفت خواهند کرد. حتی اگر امام آنها همان منجی موعودی باشد که سالها در انتظار آمدن او اشک می ریختند!!.



«لقمه حرام» بر قلب مُهر می زند و امکان هدایت را سلب می کند

حجت الاسلام خانجانی در ادامه گفت: برخی از این خصوصیات را امام حسین (ع) به صراحت عنوان فرمودند و برخی را نیز خود افراد در کربلا بروز و ظهور دادند. درباره خصوصیاتی که امام (ع) به آنها اشاره فرموده اند شاید مشهورترین ویژگی همان باشد که وقتی حضرت(ع) روبروی سپاه کوفه قرار گرفتند و می خواستند آنها را موعظه کنند سپاه مقابل شروع به کف زدن و هلهله کرد تا اصلا سخنان حضرت(ع) را نشنوند. اینجا بود که امام (ع) فرمودند: «شما همه گناهکارید و حرف مرا نمی شنوید چرا که شکم هایتان از حرام پر شده و چون حرام شکم های شما را فرا گرفته مُهر بر قلب هایتان خورده است» بنابراین، می توان نتیجه گرفت که لقمه حرام منجر به قساوت قلب و مُهر خوردن بر قلب می شود. قساوت قلب یک مرحله خفیف تر از مُهر خوردن است. وقتی حضرت(ع) می فرمایند: «مهر بر قلب هایتان خورده» مقصود این است که این افراد به هیچ عنوان قابل هدایت نیستند.



کارشناس تاریخ اسلام تاکید کرد: لقمه حرام و مال حرام انسان را به جایی می کشاند که مقابل ولیّ خدا بایستد و نه تنها بایستد بلکه حتی سخنان امام را نشنود و گوش نکند. این بیان امام حسین (ع) در اینجا بیانگر آن است که آنها حتی اگر گوش هم می دادند، فایده ای نداشت. چون سخن امام حسین(ع)‌بر جان و دل آنها نمی نشست تا در کار خود تجدیدنظر کنند. به نظر می رسد این یک قانون کلی است که امام(ع) فرموده اند: چون امام به شکل کلی و خطاب به همه فرمودند در حالی که شاید همه آنها در یک حد و سطح نبودند و شاید میان آنها افرادی از امرا و فرماندهان قرار داشتند که مسلما از سطح بالاتری از دست اندازی به اموال عمومی برخوردار بودند.



ما هم ممکن است امام مان را رها کنیم حتی با وجود ندبه خواندن ها و گریه کردن ها

عضو هیئت علمی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه ادامه داد: طبق سخن امام حسین (ع) اثر وضعی مال حرام آن است که انسان در مقابل امام و ولی خدا قرار می گیرد؛ فرقی هم نمی کند این زمان باشد یا زمان امام حسین (ع)، این مسئله عمومیت دارد. لذا می بینیم بسیاری از افرادی که مقابل امام حسین (ع) قرار گرفتند اهل مسجد، نماز، مستحبات و ... بودند و برخی از آنان در کوفه به عنوان شیعیان امام حسین (ع) شناخته می شدند. امروز ما هم اگر مراقبت نکنیم ممکن است دچار چنین وضعیتی شویم. با وجود اینکه ندبه می خوانیم و گریه می کنیم و «یابن الحسن(عج)» می گوییم اما هنگام ظهور ممکن است جایی که منافع خودمان را در خطر می بینیم مقابل امام(ع) بایستیم و توجهی به امر امام(ع) نداشته باشیم.



وی ابراز کرد: مطلبی که در ابتدا به آن اشاره شد یعنی مسئله ترس و عدم شجاعت نیز موضوع بسیار مهمی است که منجر به بروز حادثه کربلا شد. اگر کسانی که امام حسین(ع) را دعوت کردند، دچار ترس نمی شدند و با یک تهدید ابن زیاد، در خانه ها نمی خزیدند؛ چه بسا کربلا رخ نمی داد.



حجت الاسلام خانجانی تاکید کرد: اما ترس و بزدلی آنها منجر به آن شد که هزاران نفر از نماینده امام حسین(ع) (حضرت مسلم) استقبال کنند اما تا ابن زیاد وارد کوفه شد همه از ترس از دور مسلم پراکنده شدند. اگر امروز ما نیز این ترس و بزدلی را داشته باشیم، وقتی حضرت مهدی علیه السلام ظهور می کنند، به محض این که در جبهه مقابل، خطر و تهدیدی احساس کنیم ما هم دچار این حالت خواهیم شد و از اطراف امام حسین(ع) پراکنده می شویم. کمااینکه همین امروز و قبل از ظهور نیز این اتفاق رخ می دهد.



خانجانی با اشاره به برخی رویدادهای امروزی جامعه خاطرنشان کرد: امروز به دلیل تهدیدهای توخالی و با وجود اینکه همه - حتی خود تهدیدکنندگان - می دانند که این ادعاها، طبلی توخالی است اما می بینید که با یک تهدید به حمله نظامی چه اتفاق ها که در کشور نمی افتد. مردمی که زمان امام حسین (ع) نایب امام شان یعنی مسلم را در کوفه تنها گذاشتند مطمئن باشید اگر شجاعت و روشن بینی نداشته باشند، اگر ترسو باشند و برای حفظ جان خود در میدان خطر حضور پیدا نکنند، به طریق اولی نماینده امام ِ حیّ و معصومِ امروز را نیز تنها خواهند گذاشت. هرچند که همگان چنین نیستند و همه نیز آزموده نشده اند. شخص ما هم آزموده نشده ایم و معلوم نیست که اگر قضیه جدی شود تا کجا در میدان باشیم؟!

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۹۴۴۶۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مریم خمینی نوه امام در خارج از کشور چه کاره است؟

به گزارش تابناک به نقل از عصر ایران، خانم معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.

وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).

 
 

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.

درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما ‌شدند و هول و هراس ایجاد ‌کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.

دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»