به نقل از «دانا»

نمی‌توانم دفاع خاصی از ادبیات حوزه کودکان استان داشته باشم/نویسندگان این حوزه از دنیای کودکی فاصله گرفته‌اند

تاریخ انتشار: ۱۲ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۱۱۹۱۶

نویسنده ادبیات کودک هرمزگان گفت: در استان هرمزگان تعداد اندکی نویسنده کودک و نوجوان داریم و کسانی هم که در این عرصه کار می‌کنند این حوزه برایشان چندان جدی نیست و از دنیای کودک فاصله‌ گرفته‌اند و این دنیا را به خوبی نمی‌شناسند بنابراین نمی‌توانم دفاع خاصی از ادبیات حوزه کودکان استان داشته باشم.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ مژده عباسی، نویسنده ادبیات کودک هرمزگان در گفتگو با خبرنگار فرهنگ کده، با اشاره به برنامه های آینده خود، اظهار کرد: هدایت کردن کودکان به سمت استفاده از بازی‌ها، سنت‌ها و صحبت کردن در مورد مسایل بومی است از جمله اقداماتی که در برنامه کاری خود دارم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سوق دادن کودکان به سمت بومی‌گرایی و نوشتن داستان‌های بومی   نویسنده ادبیات کودک هرمزگان بیان کرد: ما کودکان در برنامه ها ترغیب می‌کنیم که در مورد سنت ها تحقیق کنند مثلاً ضرب‌المثل‌های بومی استان را از بزرگ‌ترها بپرسند، پایه آن‌ها را پیدا کنند و خودشان براساس آن داستانی بنویسند.   عباسی با بیان اینکه بیشتر در عرصه نویسندگی در زمینه ادبیات کودک فعالیت می کنم، تصریح کرد: کتاب‌های «میوه جادویی»،«مورچه کوچولو و یک حبه قند»، «چشم، چشم دو ابرو»  را در رده سنی کودک منتشر کرده ام و کتاب «خونه من خونه تو» را نیز در دست چاپ دارم.
وی در ادامه افزود: در حوزه ادبیات بزرگ‌ سال نیز فعالیت هایی داشته ام که از جمله  کتاب‌های «من سردم است» و «پشت چشمت می‌مانم» منتشر شده  و همچنین کتاب‌های «ما که با خود غریبه نیستیم» و «تا همیشه» کتاب‌های مشترک او با سایر نویسندگان است و  اثر دیگرم کتاب دوجلدی «قصه‌های بومی استان هرمزگان» نیز در قالب تحقیق و پژوهش گردآوری شده است.   نویسنده ادبیات کودک هرمزگان در خصوص فعالیت‌های خود، گفت: حدود 12 سال مسئول انجمن داستان حوزه هنری بندرعباس و 19 سال است که کار نوشتن را به شکل حرفه‌ای با حضور در انجمن داستان هرمزگان آغاز به کار کرده ام .   آموزش داستان‌نویسی در مدارس/راه‌اندازی انجمن داستان برای کودکان   عباسی با اشاره به فعالیت‌هایی که در حوزه ادبیات کودک ،خاطر نشان کرد: چندین سال است در بندرعباس در مدارس پسرانه و دخترانه در مقاطع گوناگون برای کودکان جلسات آموزش داستان‌نویسی راه‌اندازی کرده‌ام و همچنین در ایام تابستان پژوهش سرای دانش‌آموزی فعالیت می‌کنم و جلسات آموزش داستان‌نویسی دارم.   وی هدف از آموزش کلاس های داستان‌نویسی را کشف استعدادهای ادبی کودکان عنوان کرد و گفت: با این کار بتوانیم آن‌ها را راهنمایی کنیم تا در مسیر درستی قرار بگیرند و به دنبال راه‌اندازی انجمن داستان برای کودکان هستم تا بچه‌هایی که این دوره‌های نویسندگی را طی کرده‌اند رها نشوند. 
مسئول انجمن داستان حوزه هنری بندرعباس اظهار کرد: تمام آموزش‌های من به کودکان از طریق بازی می باشد طبیعی است که این کودکان نمی‌توانند یکباره وارد انجمن مربوط به بزرگسالان شوند چرا که زبانی که در این انجمن‌ها به کار می‌رود با زبان مربوط به کودکان فرق دارد و به همین علت بچه‌ها سرگردان می‌شوند.   عباسی در خصوص راه اندازی انجمن داستان نویسی حوزه کودک و نوجوان، افزود: بنده پیشنهاد راه‌اندازی انجمن داستان نویسی حوزه کودک و نوجوان را به حوزه هنری داده‌ام و امیدوارم بتوانیم مکانی را برای بچه‌ها در نظر بگیریم تا در هفته حداقل یکبار نشست برگزار کنیم تا استعدادهای آنها نشناخته باقی نماند و رها نشوند.  
وی با اشاره به فعالیت‌های خود در انجمن داستان حوزه هنری،گفت: حدود 12 سال قبل انجمن داستان را با 3 نفر راه‌اندازی کردیم و الان جلسات انجمن با حضور 25 نفر برگزار می‌شود و یکی از دوستان به نام خانم ماندگاری نیز دوره‌های آموزش داستان‌نویسی برای بزرگسالان برگزار می‌کند و افرادی که در این دوره شرکت می‌کنند پس از پایان جلسات و دریافت مدرکی دال بر پشت سر گذاشتن این دوره وارد انجمن داستان شده و عضوی از انجمن می‌شوند.‌   نویسنده ادبیات کودک هرمزگان با بیان اینکه عضویت در انجمن داستان نویسی به صورت رایگان است، اظهار کرد: روزهای دوشنبه هر هفته از ساعت 5 عصر تا 19:30 برنامه داریم و در این جلسات، بچه‌ها کارهای گروهی را به صورت کارگاه انجام می‌دهند برخی اوقات اساتیدی از تهران و سایر شهرها دعوت می‌کنیم تا بچه ها بتوانند با نویسندگان سایر استان‌ها ارتباط داشته باشند و همچنین گاهی اعضای کانون مجموعه‌‌ای از داستان‌های برگزیده خود را به صورت جمعی منتشر می‌کنند.   عباسی اضافه کرد: کتاب «ما که با خود غریبه نیستیم» یکی از مجموعه‌هایست که به صورت جمعی منتشر شده که کتاب دوم هم با عنوان «تا دریا راهی نیست» به تهران فرستاده شده و بزودی چاپ می‌شود.

نویسندگان حوزه کودک از دنیای کودکی فاصله گرفته‌اند   وی حضور زنان در انجمن داستان را پر رنگ‌تر از مردان عنوان کرد و افزود: در استان هرمزگان تعداد اندکی نویسنده کودک و نوجوان داریم و کسانی هم که در این عرصه کار می‌کنند این حوزه برایشان چندان جدی نیست و از دنیای کودک فاصله‌ گرفته‌اند و این دنیا را به خوبی نمی‌شناسند و نمی‌توانم دفاع خاصی از ادبیات حوزه کودکان استان داشته باشم و همین باعث شد به فکر پرورش استعدادهای موجود در این حوزه بیفتیم.
نویسنده ادبیات کودک هرمزگان با اشاره به اینکه نکته مثبت راه‌اندازی انجمن داستان کودکان این است که هم کودکان و هم بزرگسالانی که می‌خواهند برای کودکان بنویسند در این انجمن شرکت خواهند می کنند، تصریح کرد: بچه‌های این نسل خیلی با ما فرق دارند و من در عین این که به آن‌ها آموزش می‌دهم با دنیایی آشنا می‌شوم که زمان کودکی من نبوده است و فکر می‌کنم حضور در جمع بچه‌ها و شناخت دنیای آن‌ها برای نویسندگان حوزه کودک الزامی است.
عباسی خاطر نشان کرد: تمام دل‌خوشی ام این است که اگر امروز به بیش از 100 نفر در زمینه داستان‌نویسی آموزش می‌دهیم تا چند سال آینده بتوانیم از میان آن‌ها حداقل بیش از 10 نویسنده خوب داشته باشیم که بتوانند جایگاهی در عرصه داستان‌نویسی در استان داشته باشند.

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۱۱۹۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

راهکارهای جایگزین تنبیه بدنی در کودکان

یک روانشناس در مورد تنبیه کودک گفت: شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

به گزارش ایسنا، سحر پهلوان‌نشان روانشناس کودک و نوجوان در گفت‌وگو با ایسنا با بیان تعریف تنبیه از دیدگاه روانشناسی گفت: در روانشناسی کودکان و نوجوانان، تنبیه را به عنوان یکی از شیوه‌های رایجی که ذیل رفتار درمانی به شمار می‌آید در نظر می‌گیرند، شیوه‌ای که برای آموزش برخی از مفاهیم یا اجتناب از انجام برخی از موارد، توسط خانواده‌ها یا افرادی که در حوزه آموزش، تعلیم و تربیت هستند می‌تواند اعمال شود.

شکل‌های مختلفی از تنبیه وجود دارد

این روانشناس در ادامه با بیان اینکه کلمه تنبیه در نظر عوام، همان تنبیه فیزیکی و بدنی است، گفت: ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد. در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی‌دهیم. بنابراین شما می‌توانید با استفاده از محرومیت‌سازی، محدویت‌های کلامی یا تقویت منفی به صورت غیرفیزیکی کودک را تنبیه کنید. چرا که تنبیه بدنی می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را برای کودک به همراه داشته باشد.

از تنبیه بدنی در موارد خاصی استفاده می‌شود

پهلوان نشان تأکید کرد: تنبیه‌ها اگر بخواهند مؤثر باشند نباید جسمی و فیزیکی باشند مگر در مواقعی که یک آسیب جدی متوجه کودک می‌شود یا کودک ناخواسته آسیب جانی که به فرد دیگر یا به اموال و دارایی دیگران وارد می‌کند. مثلاً  آتش‌افروزی‌هایی که برخی کودکان انجام می‌دهند یا بازی‌های خطرناکی که می‌تواند حتی منجر به مرگ کودک یا فرد همسال او شود. یا برای بچه‌هایی که سابقه مشکلات رفتاری مانند اوتیسم و کم‌توانی ذهنی‌ دارند، چون قوه ادراک آنان از لحاظ شناختی رشد پیدا نکرده است. در برخی مواقع از تنبیه‌های فیزیکی هم استفاده می‌شود. ولی در مواردی غیر از این، بیشتر توصیه می‌شود که از شیوه تنبیه‌های غیر جسمی مثل تقویت منفی، محروم‌سازی، تقویت‌های مثبت و .. استفاده شود.

ما شکل‌های مختلفی از تنبیه را داریم برای مثال شکلی از تنبیه می‌تواند به شکل تقویت منفی باشد.در شکل دیگر از تنبیه، کودک از موضوع مثبتی که برای او لذت یا خوشحالی به همراه داشته دور شود، یا در اختیار او قرار نمی دهیم. محرومیت سازی، تنبیه‌های غیرکلامی مانند سکوت یا پاسخ ندادن پدر یا مادر در موقعیت‌های مدنظر آنها، شیوه های دیگری از تنبیه غیر جسمی هستند.

عوامل تأثیرگذار بر تنبیه کودکان

این روانشناس ادامه داد: برای آموزش مفاهیم خاص مانند نظم نخست باید منظور خود از نظم را برای کودک مشخص کنیم. به کودک نشان دهیم رعایت نظم می‌تواند پیامدهای مثبت به همراه داشته باشد و عدم رعایت  آن می‌تواند به تنبیه‌های مانند محرومیت از امتیاز خاص منجر شود.‌

وی افزود: نکته دوم درباره مؤثر بودن تنبیه‌ها این است که باید متناسب با کاری که کودک انجام داده یا نداده، تنبیه انجام شود. مثلاً اگر کودک درس خود را نخواند ما نمی‌توانیم به او بگوییم که خوب من به تو قول داده بودم که آخر هفته تو را به شهربازی ببرم و الان نمی‌برم. قول‌هایی که به کودک داده می‌شود اساساً باید اجرا شوند. در واقع در حال حاضر عدم اجرای این قول یک بی‌اعتمادی را در کودک ایجاد می‌کند. بنابراین تنبیه یا محرومیت مد نظر باید حول‌ محور همان موضوع و یا در فاصله‌ی نزدیک به آن موقعیت و نه در روزهای آینده باشد.

پهلوان نشان خاطرنشان کرد: شدت تنبیه‌ها باید متناسب با سن کودک در نظر گرفته شود مثلاً زمانی باید صحبت از محروم‌سازی شود که کودک کار اشتباهی را انجام داده است. این زمان بندی باید براساس سن کودک باشد یعنی اگر کودک 3 ساله است حدوداً بین 3 تا 6 دقیقه بعد از انجام کار خطا، تنبیه مناسب صورت گیرد.

این روانشناس گفت: توصیه ما این است که والدین بیشتر بر روی رفتارهای مثبت کودک تمرکز کنند که بتواند برای کودک تشویق به همراه داشته باشد. از این رو وقتی کودک خطایی انجام می دهد و در لحظه مورد تنبیه قرار می‌گیرد باید کوچک‌ترین اتفاق مثبت را هم مورد تشویق قرار داد. این تشویق‌ها می‌تواند تصدیق کلامی، تشویق اجتماعی و نظام اقتصاد ژتونی(پاداش دادن به کودک درقبال رفتارهای مطلوب) باشد. تا کودک برای انجام رفتارهای درست، انگیزه بیشتری پیدا کند. با این شیوه اگر کودک برای جبران اشتباه تلاشی انجام دهد. با استفاده از اقتصاد ژتونی می‌تواند یک تعدادی از آن مجازات و یا تنبیه‌هایی که برای او در نظر گرفته‌شده، را کاهش داد.

تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان‌

این روانشناسی درباره‌ تأثیرات منفی تنبیه بدنی در کودکان گفت: تأثیرات آن را از منظر گوناگون می‌توان بررسی کرد. این که کودک در چه بازه سنی قرار داشته باشد، یا جنس کودک چی باشد، یا کدام یک از والدین در چه موقعیت مکانی و زمانی این تنبیه را انجام داده باشند، متفاوت است. در قسمت اول یکی از تبعات این گونه از تنبیهات احساس شرم و نقص را در کودک به همراه می‌آورد که ممکن است نسبت به آن فرد تنبیه‌کننده پدر، مادر، مربی یا هر فرد دیگری، احساس ناکامی ایجاد شود که متعاقب آن می‌تواند خشم، پرخاشگری، و طیف وسیعی از اختلالات هیجانی و رفتاری را در ادامه برای کودک ایجاد کند.

 پهلوان‌نشان ادامه داد: یکی دیگر از واکنش‌های که کودک در مقابل تنبیه بدنی می‌تواند انجام می‌دهد پرداختن به کارهایی است که والدین به آن حساس هستند. به این روش معمولا کودکان والدین خود را کنترل می‌کنند.

وی معتقد است: در فضای یادگیری مشاهده‌ای هم کودک یاد می‌گیرد که این یک شیوه‌ای است که خانواده می‌تواند  به وسیله آن به اهدافش برسد. بنابراین او هم در ارتباط با همسالان هم‌جنس یا غیر هم‌جنس خود و یا افرادی بزرگ‌تر از خود می‌تواند به کار ببرد. شیوه‌ای برای کسب توجه و به هدف رسیدن کودک از این منظر که دیگران را مجبور کند تا یکسری کارهایی را برای او انجام دهند.

 این  روانشناس تأکید کرد: غیر از موردی که گفته شد ما شاهد یک فاصله‌گیری عاطفی هم در بچه‌ها هستیم. اگر اولین شیوه‌ خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و داد و بیدادهای همراه با آن باشد، باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

خشم، انزجار، تنفر، پرخاش، طیف وسیعی از هیجان‌های منفی که می‌تواند برای کودک اتفاق بیافتد برای او عادی می‌شود و به ابعاد مختلف زندگی کودک هم سرایت پیدا می‌کند.

وی در ادامه گفت: خیلی وقت‌ها ما با والدین مخصوصاً والدینی با حالت تکانشی‌تر یا سابقه اختلالات روان‌شناختی یا آستانه تحمل پایین صحبت می‌کنیم، می‌گویند که من در آن لحظه متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاده است و بعد از آن هم پشیمان شدم. اما آن آسیبی که تنبیه بدنی حتی برای بار اول در ذهن یک کودک ایجاد کند، می‌تواند تبعات جبران‌ناپذیری را داشته باشد.

 پهلوان‌نشان خاطرنشان کرد: البته خود اختلال‌های روان‌شناختی یا اختلال خاص والدین در این زمینه باید ارزیابی شود، تا در نظر گرفته شود که رفتار کودک چه طرح‌واره‌ای را در ذهن والدین فعال می‌کند که با اشتباه کودک خشم عجیب غریبی در مادر یا پدر فعال می‌شود که به طبع آن رفتار فیزیکی بر روی کودک انجام می گیرد.

اگر اولین شیوه‌ی خانواده وقتی‌که کودک اشتباه یا خطایی را انجام می دهد، شیوه تنبیه فیزیکی و دادو بیدادهای همراه با آن باشد باعث می‌شود که ویژگی‌هایی مانند صبر، تحمل ناکامی یا به تأخیر انداختن ارضای نیازها در بچه‌ها با مسائل زیادی مواجهه شود که آسیب‌های آن در دوران بعدی زندگی کودک هم برای ما کاملاً مشخص است. کودک از پدر و مادر خود فاصله می‌گیرد و خلأهای عاطفی زیادی برای او به وجود می‌آید و این موضوع خیلی مواقع باعث می‌شود که ارتباط ایمن کودک با منابع دل‌بستگی اولیه او مثل پدر و مادر هم  دستخوش تغییر شود.

علت مقابله به مثل کودکان در تنبیه بدنی‌

این روانشناس کودک در پاسخ به سؤالی درباره‌ی این‌که چرا بچه‌ها وقتی مورد تنبیه بدنی قرار می‌گیرند دقیقاً مقابله به مثل می‌کنند و همان رفتار را در مقابل والدین انجام می‌دهند، گفت: در سنین تقریباً 3تا 6 سالگی که کودکان در مرحله دوم روان‌شناختی خود هستند نیروی اراده در حال شکل گرفتن است. این نیروی اراده و آن مقاومت گرایی‌ها و منفی‌گرایی‌هایی که کودکان دارند. باعث نه گفتن‌ آنان می‌شود و در سطح جسمی هم کودک متوجه توانایی بدنی و ماهیچه‌ای خود شده است و می‌خواهند در مقام عمل این توانایی را نشان دهد تا ببیند آیا دقیقاً می‌توانند همان کار را انجام دهد.

پهلوان‌نشان تأکید کرد: به هر حال منبع الهام کودک والدین هستند تصور آن‌ها این است که اگر والد کاری را انجام می‌دهد این کار، درست است. بنابراین او هم امتحان می‌کند تا ببیند آن نتیجه‌ای که والد می‌خواهد از کودک بگیرد کودک هم می‌تواند آن نتیجه را از والد بگیرد؟ به همین خاطر است که می‌گوییم  از آنجایی که بچه‌ها مشاهده کنندگان قوی هستند و تقریبا در 5 تا 6 سال اول زندگی‌شان هم این شخصیت روانی در حال شکل گیری است، اکیدا توصیه می‌شود تا جایی که امکان دارد، گفتگوی همدلانه بدون برانگیختگی احساس شرم و نقص در کودک اتفاق بیافتد تا هیجان کودک به شکل درستی بررسی شود. البته تنبیه اصولی مانند محرومیت، تقویت منفی، جداسازی یا شیوه‌های غیرکلامی با توجه به شرایط سنی و روشی صحیح می‌تواند یکی از روش‌های کارآمد در تربیت کودک باشد.

این  روانشناس در ادامه گفت: مسئله بعدی که به شدت توصیه می‌کنیم این است که خانواده‌ها انتظارات‌شان را از کودکان در سطح متعارف، منطقی و مطلوب متناسب با سن، جنس و ویژگی‌های تحولی کودکان قرار دهند، در کنار آن پیامدهایی‌ که انجام یا عدم انجام آن رفتار، با شکل‌های مختلف به کودک گفته شود.

اصرار کودکان بر درستی اشتباهی که انجام می‌دهند

 پهلوان‌نشان در پاسخ به سوال دیگری درباره‌ مقاومت کودکان و اصرار آن‌ها بر اشتباه نبودن کارشان اظهار کرد: دلایل زیادی باعث می‌شود که کودک اصرار بر درست بودن کار خود داشته باشد. اگر کودک در بازه‌ سنی 3 تا 6 سال باشد این مقاومت و منفی‌گرایی اساسا جزو شاخصه‌های تحولی او است. والدین باید از شیوه‌های دیگر و به شکل غیر مستقیم مانند استفاده از کارتون‌ها، قصه‌ها، نمایش ها و بازی با عروسک‌ها، سعی کنند آن مفهوم را آموزش دهند.

وی ادامه داد: از دلایل دیگری که باعث می‌شود بچه‌ها اشتباهات خود را نپذیرند این است که کودک در فضای ذهنی خود این داده را دارد که من اگر الان به اشتباه خود اقرار کنم کتک می‌خورم چون قبل‌تر از این هم همین موضوع اتفاق افتاده است.

این روانشناس کودک گفت: اساسا والدین در تنبیه‌های خود به دنبال راه‌حل مسئله نیستند بلکه به دنبال آن هستند که آن احساس شرم و نقص در کودک بالا بیاد و به او بقبولانیم که تو مقصر هستی. در صورتی که صورت مسئله اصلی ما باید آن اتفاق باشد. زمانی که کودک دارد به چهره والدین نگاه می‌کند و می‌بیند که این والدین بسیار برافروخته هستند و شاید ابزار خاصی هم در دست داشته باشند. مسلما از پذیرفتن اشتباه خود اجتناب می‌کند. از سوی دیگر در دوره‌ای که کودک استقلال‌ورزی را تجربه می‌کند، آن احساس شرم  برای او آزار دهنده است. بنابراین شاید بهتر باشد در موقعیتی که هم والد عصبانی است و هم کودک پذیرا نیست. شروع به تنبیه کردن یا شکافتن مسئله نکنیم و اجازه دهیم کمی زمان بگذرد تا بار هیجانی فروکش کند.

وی در پایان با تاکید بر اینکه باید والدین تمرکز خود را روی خود اتفاق بگذارند. تصریح کرد: بچه‌ها متمرکز بر حال هستند و آینده‌نگری ندارند. ممکن است کاری را هم به اشتباه انجام بدهند. ولی واقعاً نیت عامدانه‌ای نبوده است. به این دلیل بعضی وقت‌ها کودکان می‌گویند که من نمی‌دانستم که این اتفاق می‌افتد و فقط می‌خواستم تجربه کنم. از این رو ما باید بر روی گفت‌وگوی همدلانه‌ای با کودک تمرکز کنیم و ببینیم که کودک در آن لحظه چگونه فکر می‌کرده و چه احساسی را داشته و چه هیجانی را تجربه کرده است.

انتهای پیام