شوخی زشت با ترنس‌ها در سینما و تئاتر تبدیل به برند شده است
تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۵۸۲۸۱
خرداد:سامان ارسطو که این روزها نمایشی با موضوع ترنسکشوال‌ها روی صحنه است، به نحوه برخورد اغلب ناآگاهانه و از سر تمسخر برخی فیلم‌ها و تئاترها به موضوع ترنسکشوال‌ها اشاره کرد و گفت: انتهای فضاحت است که بخواهید با کوتوله کردن اندیشه آدم‌ها جیب‌تان را پر کنید. جالب اینکه این نوع شوخی تبدیل به یک برند شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش خرداد ،سامان ارسطو، نویسنده و کارگردان «خودکار بیکار»، در گفتگو با خبرنگار ایلنا، این نمایش را درباره خشونتی دانست که معضلی بزرگ محسوب شده و در ایران هم دیده می‌شود. او گفت: بخشی از این خشونت به اقلیت‌های جنسی همچون ترنسکشوال‌ها تحمیل می‌شود؛ چه از طرف جامعه و چه خانواده. آنهم به دلیل عدم آگاهی است.
ارسطو ادامه داد: «خودکار بیکار» می‌خواهد بگوید جهل خودکارها باعث می‌شود جامعه و خانواده آگاهی درستی درباره این مساله پیدا نکنند و به دنبال آن وقتی جامعه‌ای آگاهی نداشته باشد اقلیت‌های جنسی را طرد، تنبیه و اذبیت می‌کند. در مورد حیوانات ببینید؛ اگر بچه‌ها از بدو تولد با حیوانات دوست باشند یعنی این فرهنگ‌سازی اتفاق بیفتد مطمئنا هیچ‌کس حیوانی را نمی‌کشد.
او تصریح کرد: در مورد اقلیت‌های جنسی هم چون خانواده‌ها ازسوی هیچ رسانه‌ای دریافت درستی ندارند و جامعه هم خانواده‌ای بزرگتر است که وقتی دریافت درستی نداشته باشد متاسفانه ناخواسته سعی می‌کند این قشر را آزار دهد. وقتی روانشناس ما نمی‌داند اقلیت جنسی کی و چی است؛ من هم نمی‌توانم از مغازه‌دار و مدیرکل یک اداره و رئیس یک بانک انتظاری داشته باشم.
ارسطو همچنین به طنز اخیر «بی‌قانون» روزنامه قانون اشاره کرد و گفت: طنزی نوشته و در مورد آقای مربی تایلندی مسابقات کبدی دختران که به اجبار روسری سر کرده و داخل سالن شده بود، می‌گوید معلوم نیست اینها مردند یا زن؟ خب این یعنی چی؟ همانطور که درباره زنان شوخی‌های جنسیتی زیادی را می‌بینیم در این موضوع هم عده زیادی وارد حوزه شوخی جنسیتی می‌شوند.
این کارگردان و نمایشنامه‌نویس با بیان اینکه «زنان ما اقلیت جنسی شده‌اند و این خیلی زشت است» به سختی زندگی اقلیت‌های جنسی ازجمله ترنسکشوال‌ها اشاره کرد و گفت: وقتی یک ترنسکشوال به پزشک قانونی می‌رود، از روانشناسی شروع می‌کند تا زمانی که مجوزش را بگیرد؛ چه پروسه سخت و دردناکی را طی می‌کند. من این پروسه دردناک را از سال 70 تا 87 طی کردم اما امروز هم که در یک دوره ارتباطات هستیم باز همین روند و پروسه اتفاق می‌افتد. امام خمینی (ره) فتوا دادند و گفتند جراحی و تطبیق جنسیت ترنسکشوال‌ها طبق مجوز پزشک قانونی است؛ من نمی‌دانم دیگر چرا همه چیز را شخصی می‌کنند؟ وقتی ما هر روز می‌بینیم که علم جلوتر می‌رود و می‌گوید ترنسکشوال‌ها بیمار نیستند و اینطور به دنیا آمده‌اند؛ این رفتارها عجیب به نظر می‌رسد.
ارسطو همچنین به نحوه برخورد اغلب ناآگاهانه و از سر تمسخر برخی فیلم‌ها و تئاترها به موضوع ترنسکشوال‌ها اشاره کرد و گفت: به فیلم «اکسیدان» یا «پاتو تو کفش من نکن» نگاه کنید؛ انتهای فضاحت است که بخواهید با کوتوله کردن اندیشه آدم‌ها جیب‌تان را پرکنید. من نمی‌دانم اینها چه زمانی می‌خواهند جواب بدهند؟ پولدار شدن به چه قیمتی؟ شما به عنوان خودکار حاضری چقدر خودت را بفروشی که مردم اینطور بخندند؟ مگر هنرپیشه‌های قدیمی طنز و کمدین‌های مطرح ما قدیمی با اقلیت‌های جنسی شوخی می‌کردند که مردم را می‌خنداندند که آقایان این کار را می‌کنند؟!
او ادامه داد: نکته جالب این است که انگار این نوع شوخی تبدیل به یک برند شده است؛ و متاسفانه تنها منحصر به سینما هم نیست در تئاتر نیز با این موضوع شوخی‌های زننده و رکیک می‌شود.
ارسطو با بیان اینکه «بعد از سال 93 که من نمایشی را با موضوع ترنسکشوال‌ها روی صحنه آوردم این یک برند شد که هرکسی یک ترنس در نمایش‌اش می‌آورد و مردم به آن ترنس می‌خندند» گفت: رفتم مرکز هنرهای نمایشی و گفتم این چه کاری است که شما می‌کنید؟ یک بازیگر به اسم ترنس می‌آورند که اصلا اقلیت‌های جنسی را نمی‌شناسد فقط ادا درمی‌آورد تا مردم بخندند. درحالیکه این بچه‌ها به اندازه کافی در جامعه مشکل دارند. نمونه اخیرش نمایش «آبی مایل به صورتی»؛ این بازیگر چقدر با ترنس‌ها نشست و برخاست دارد و آنها را می‌شناسد؟
این کارگردان با بیان اینکه گروهش سه سال و نیم است با ترنسکشوال‌ها در رفت و آمد و شناخت آنها هستند، گفت: اینطور نبوده که متنی بنویسم بدهم دست‌شان حفظ کنند و روی صحنه بیایند. رفته‌اند روانشناسانی را دیده‌اند. یعنی واو به واو دیالوگ‌هایی که در نمایش‌هایم گفته می‌شود عین واقعیت است و کسی ادای کسی دیگر را درنمی‌آورد. «خودکار بیکار» در واقع جهل همین آدم‌هاست؛ ما هرچه ضربه می‌خوریم از قشر هنری و همکاران خودمان است.
ارسطو یادآور شد: اگر این دوستان هنرمند اطلاعاتی درباره ترنسکشوال‌ها به مردم ندهند خیلی بهتر از این اطلاعات غلط و اشتباهی است که می‌دهند.
نه شهرداری به ما بیلبورد داد نه اسپانسری سمت‌مان آمد
او بازخوردهایی که خودش در نمایش‌هایی که پیرامون موضوع ترنسکشوال‌ها ساخته است از مردم و مخاطبان گرفته است را بسیار خوب توصیف کرد و گفت: باور کنید خانواده‌هایی که آمدند و اجراهای مرا دیدند؛ در نمایش خودکار بیکار به جز روانشناسان، سایر بازیگران خودشان ترنس هستند. دوازده دقیقه از نمایش به گفتگوی تماشاگران اختصاص دارد؛ جالب است که یکبار از آموزش و پرورش به دیدن نمایش آمده بودند، یکی از معلم‌ها گفت تازه فهمیدم یکی از شاگردانم چه حرفی می‌خواست به من بزند و الان با دیدن این نمایش می‌دانم چطور با او رفتار کنم. یا یکبار خانمی که ژنتیک خوانده بود آمد روی صحنه گریه کرد و گفت استادم به من دو نمره بیشتر داد تا بگویم این مشکل ژنتیکی است و می‌گفت این دو نمره حق من نبود چون ترنسکشوال‌ها مساله‌شان ژنتیکی نیست. طرح این مسائل خیلی مهم است.
کارگردان نمایش «خودکار بیکار» که پیشتر درباره حساسیت‌هایی که روی نمایش‌های او وجود دارد؛ گفته بود با تاکید بر اینکه تبلیغات این نمایش بسیار ضعیف است، خاطرنشان کرد: بیلبورد که به ما ندادند گفتند حرفش را هم نزنید. اسپانسر هم با هرکسی صحبت کردیم و داستان را شنید چون درباره موضوع آگاهی نداشتند؛ نپذیرفتند حتی وقتی گفتیم بیایید کار را ببینید و بعد تصمیم بگیرید گفتند حرفش را نزن! تبلیغات ما در حد پخش تراکت و پوستر و صفحه‌ها اینستاگرام است. حتی شهرداری هم قبول نکرد که به ما کمک کند.
ارسطو با اشاره به اینکه تبلیغات منفی و شوخی‌های رکیک با موضوع ترنسکشوال‌ها به راحتی پخش می‌شوند اما اطلاع‌رسانی درباره نمایش‌های ما عملا به صورت گسترده امکان‌پذیر نیست، گفت: به این دلیل که اندیشه‌ای پشت آن شوخی‌ها نیست. چون مردم فکر نمی‌کنند و وقتی مردم فکر نکنند بهترین تبلیغات است. اگر مردم وادار به فکر شوند اتفاق‌های خوبی در این کشور رخ می‌دهد و اتفاقا هنرمندان و روشنفکران ما باعث می‌شوند مردم دیگر فکر نکنند. برایشان بسیار راحت است اما همه چیز با پول معاوضه می‌شود.
افسانه میرباقری، نادیا باوند، امیرموید باوند، مانا شریفیان، سامان ارسطو و با حضور روانشناس، نفیسه رمضانی بازیگران «خودکار بیکار» هستند که با نویسندگی و کارگردانی سامان ارسطو تا تا سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۶ در مجموعه تئاتر پایتخت روی صحنه است.
برچسب ها: سامان ارسطو ، ترنسکشوال ، تئاتر با موضوع ، ترنسکشوال‌ها ، خودکار ، بیکار
منبع: خرداد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khordad.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خرداد» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۵۸۲۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۶ سال زندگی با «در انتظار گودو»!/ بازی با زمان بر صحنه تئاتر
امیرحسین جوانی کارگردان جوان تئاتر درباره برنامه خود برای اجرای اثری نمایشی در سال جاری، به خبرنگار مهر گفت: بعد از مواجهه اولم با نمایشنامه «در انتظار گودو» در سال ۹۵ و آشنایی با فضای خاص این نمایشنامه، همیشه در فکر طراحی یک اجرای متناسب با شرایط و حال و هوای روز جامعه ایران برای این متن بودم. این فرصت به کمک سیامک صفری در سال ۹۷ مهیا شد و به مدت ۶ ماه با یک گروه دانشجویی که نخستین تجربیات صحنه‌ای خود را کسب می‌کرد، روی متن کار کردیم و در هشتمین جشنواره دانشجویی «ثمر» به صحنه بردیم. کار در آن دوره بهترین کار جشنواره شد و چندین جایزه دیگر را از آن خود کرد.
وی ادامه داد: جشنواره در سالن نوفل لوشاتو برگزار می‌شد و همین امر باعث شد مدیریت مجموعه از ما دعوت کند تا نمایش را در نوفل لوشاتو در قالب اجرای عمومی روی صحنه ببریم. ما «در انتظار گودو» را در سالن نوفل لوشاتو روی صحنه بردیم و هر شب با استقبال خوب تماشاگران مواجه شدیم.
جوانی تاکید کرد: متن «در انتظار گودو» یک کنجکاوی را در مخاطب بر می‌انگیزد و همین باعث پرمخاطب بودن این اثر می‌شود. گروهی که با این متن آشنا هستند به تماشای اجراهای مختلف از آن می‌نشینند تا ببینند که چگونه اجرا شده است و گروهی هم که آشنایی با متن ندارند همیشه اسمی از «در انتظار گودو» را شنیده‌اند و کنجکاوی‌شان در این باره است که ببینند این متن چه موضوعاتی را مطرح می‌کند و چه حال و هوایی دارد.
این کارگردان تئاتر یادآور شد: اجرای «در انتظار گودو» در آن سال با استقبال خوب مخاطبان همراه بود که شاید بیش از همه کنجکاوی خانواده تئاتر نسبت به این متن باعث این استقبال شد. دلیل دیگر تمرین‌های خیلی فشرده، دقیق و ظریف ۶ ماهه ما روی متن بود و به همراه گروه نمایش توانستیم اجرایی سر حال را برای این متن داشته باشیم. اجرا به جایی رسیده بود که صندلی‌ها خالی نبود و مخاطبان چند ردیف روی زمین می‌نشستند. من مجبور شدم در برخی شب‌ها طراحی اجرای خود را تغییر دهم تا میزبان مخاطبان باشیم.
وی با بیان اینکه طی سال‌های اخیر تمایل به اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو» را داشته است، اظهار کرد: بعد از اجراهای موفق سال ۹۷ و ۹۸ «در انتظار گودو»، همیشه این سودا را داشتم که این نمایش می‌توانست اجراهای بیشتری را تجربه کند و همیشه به گروه می‌گفتم که دور جدیدی از اجرا را آغاز خواهیم کرد. متاسفانه شرایط مختلف از جمله شیوع ویروس کرونا باعث شد تا این امر میسر نشود. پاییز سال ۱۴۰۲ فکر اجرای مجدد «در انتظار گودو» بار دیگر به ذهنم آمد. در ابتدا به سراغ گروه اولیه اجرا رفتم ولی آنها امکان حضور در دور جدید را نداشتند. با سجاد افشاریان برای اجرای مجدد «در انتظار گودو» صحبت کردم و دوست داشتم با همراهی او دور جدید اجراها را روی صحنه ببرم. در پاییز سال گذشته به توافق رسیدیم و شروع به جمع‌کردن ایده‌ها و ایده‌هایی که در آن اجرای اولیه نمایش نبود رفتم. سپس شروع به گفت‌وگو با بازیگران جدید برای حضور در این نمایش کردم و حالا با بازیگران با سابقه تئاتر در حال تمرین هستیم تا نمایش را روی صحنه ببریم.
جوانی درباره زمان و مکان مدنظر برای اجرای مجدد نمایش «در انتظار گودو»، گفت: قرار است اواخر فصل بهار سال جاری و در تماشاخانه هیلاج، نمایش «در انتظار گودو» را روی صحنه ببریم.
وی درباره دلایل خود برای به صحنه بردن مجدد نمایش «در انتظار گودو»، یادآور شد: «در انتظار گودو» یکی از پر اجراترین آثار به صحنه رفته ادبیات نمایشی در جهان است و دلیل آن بعد فلسفی موجود در متن است که از زمان و جغرافیا فراتر است. جامعه‌ای که با مسایل اقتصادی و اجتماعی مختلف مواجه است با فضای ابزورد داخل متن ارتباط برقرار می‌کند. با توجه به اتفاقات اقتصادی و اجتماعی ایران، خودم را به ۲ شخصیت اصلی این نمایشنامه نزدیک می‌بینم و از این رو این اثر برای جامعه امروز ما حرف برای گفتن دارد. ضمن اینکه اجرای دقیق و درست نمایشنامه «در انتظار گودو» می‌تواند مخاطبان بسیاری را با خود همراه کند.
این کارگردان تئاتر درباره شیوه اجرایی مدنظر خود برای این اثر نمایشی، توضیح داد: همیشه به نمایشنامه «در انتظار گودو» علاقه داشتم و هر چقدر که بیشتر ادبیات نمایشی جهان را مطالعه می‌کنم، این متن برایم خاص‌تر می‌شود چون مهندسی بسیار دقیق نویسنده اثر را روی این متن می‌بینم. «در انتظار گودو» واقعا در ادبیات نمایشی جهان کم‌نظیر است. خیلی زیاد به ساختار اصلی نمایشنامه وفادار هستم. بر اثر آزمودن روش‌های مختلف به این نتیجه رسیدم که هیچ چیزی بیشتر از آنچه ساموئل بکت در این متن گفته از عهده ما بر نمی‌آید. بکت آنقدر جهان دقیق، مهندسی‌شده و منظمی را طراحی کرده که یک دیالوگ یا یک توضیح صحنه بی‌علت نیست. من نه از سر یک ساده‌انگاری بلکه به دلیل درگیری ۶ ساله خود با این متن به این نتیجه رسیدم که توصیه‌های بکت بسیار توصیه‌های دقیق و به جایی هستند و به گروه اجرایی کمک خواهند کرد.
جوانی افزود: قسمتی از نمایش را به صورت فست موشن اجرا کردم که در آن هم به ساختار نمایشنامه وفادار هستم. چون مساله زمان را جزو کلیدواژه‌های بکت می‌بینم، قبض و بسط زمان در نمایشی که در آن سال طراحی کردم وجود داشت و در اجرای جدید هم تلاش می‌کنیم به آن طراحی برسیم و بازی زمان را که در ساختار نمایش هست در فرم هم پیدا کنیم.
کارگردان نمایش «در انتظار گودو» در پایان سخنان خود تصریح کرد: امیدوارم در سال جاری هم برای این اجرا و هم اجراهای دیگر بازدید حداکثری از سوی مخاطبان تئاتر انجام گیرد زیرا جامعه ما به این اتفاق نیاز دارد. تئاتر بیش از آنکه در فضاهای خصوصی در جریان باشد باید در فضاهای عمومی و برای مخاطبان بسیاری در جریان باشد و امیدوارم تئاتر پرمخاطب دهه ۷۰ احیا شود. در شرایط جنگ جهانی تئاتر و موسیقی فعال بود و باید در جامعه ما نیز با وجود مشکلات اجتماعی و اقتصادی تئاتر فعال باشد زیرا تئاتر می‌تواند مامن و محفلی باشد که به آن پناه ببریم.
کد خبر 6086660
اعلام زمان و مکان بررسی مدارک آزمون استخدامی آموزگاری در فارس