نگاهی به رویکردهای لایحه بودجه 97

ساعت24 -ارائه لایحه بودجه سال 97 توسط دولت به مجلس با واکنش‌های متفاوتی همراه بود.

ولی‌الله شجاع‌ پوریان در روزنامه همدلی نوشت: ارائه لایحه بودجه سال 97 توسط دولت به مجلس با واکنش‌های متفاوتی همراه بود. دراین مقال به چند نکته مهم درباره بودجه 97 اشاره می‌شود:   1- به سان سال‌های گذشته بسیاری سهم تعدادی از موسسات غیردولتی و غیرپاسخگو به دولت در تخصیص ردیف‌های بودجه سال 97 پررنگ است، موسسات مرتبط با اشخاص حقیقی و عموما با کارکردهای نامشخص و خارج از حوزه نظارت دولت ومجلس سالانه بخش زیادی از بودجه کشور را دریافت می‌کنند، چنین ریخت‌و پاش‌هایی در بودجه با وجود مشکلات عدیده اقتصادی و وجود محدودیت‌های مالی و اعتباری در بخش‌های صنعت، اشتغال، کشاورزی، محیط زیست و .

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند! .. باعث سلب اعتماد عمومی و افزایش نارضایتی مردم می‌شود. البته بسا دولت در حذف این موسسات از بودجه ناتوان باشد، اما دکتر روحانی می‌تواند برای جلوگیری از سلب اعتماد عمومی مردم نسبت به دولت تدبیر و امید، آمار و اطلاعات دقیقی از بودجه این نهادهای غیردولتی به افکار عمومی ارائه دهد.   2- خوشبختانه با بررسی اجمالی بودجه استان‌های مختلف، بودجه مناطق و استان‌های محروم به نسبت سایر مناطق برخوردار، وضعیت قابل قبول‌تری دارد. در واقع دولت دوازدهم نشان داده است نگاه ویژه‌ای به مناطق محروم کشور دارد و انتظار می‌رود با توجه به حمایت مشهود هموطنان مناطق محروم در انتخابات از دکتر روحانی و البته نیاز واقعی مناطق محروم به حمایت‌های دولتی، برنامه‌ریزی مناسبی برای رفع مشکلات این مناطق صورت گیرد.   3- بخش‌هایی از بودجه 97 از جمله نحوه محاسبه عوارض خروج از کشور با انتقادات متعددی مواجه شده است، با توجه به اینکه بودجه 97 در مرحله بررسی در صحن مجلس قرار دارد انتظار می‌رود دولت محترم با استفاده از نظرات کارشناسی به‌ویژه در حوزه میراث فرهنگی وگردشگری و وزارت امور خارجه و استفاده از تجارب ارزشمند کشورهای دیگر، راهکار واقع‌بینانه و قابل‌قبولی را برای رونق این حوزه پیشنهاد دهد.   4- از سویی در صورت تحقق اقتصاد مقاومتی و کم کردن اتکای بودجه کشور به نفت، افزایش مالیات‌ها و عوارض اجتناب‌ناپذیر است، اما جبران این کسری نباید به گونه‌ای باشد که بخش‌های مختلف جامعه را ناراضی کند. ضمن اینکه سایر ارکان قدرت نیز باید تکلیف خود را با اقتصاد مقاومتی و کاهش وابستگی بودجه به نفت در عمل نشان دهند تا تمام مسئولیت چنین رویکردی در کشور متوجه دولت دوازدهم نشود.   5- یکی از دستاوردهای مهم دولت روحانی در قریب 5 سال گذشته بازگشت ثبات نسبی به فضای اقتصادی کشور بوده است، در شرایط امروز جامعه نیز اقتصاد و معیشت به دغدغه اصلی و اساسی مردم تبدیل شده است. دولت روحانی باید با نگاه ویژه و برنامه‌ریزی مناسبی علاوه بر عبور از تنگناهای اقتصادی اخیر، از هرج و مرج در فضای اقتصادی کشور جلوگیری کند. طرح مسائلی چون افزایش قیمت بنزین، نوسان قیمت ارز، طلا و سکه، شایعات متعدد فضای مجازی درباره تورم احتمالی و خبرهایی از این دست امکان دارد ناخواسته کشور را با شرایط اقتصادی ناگواری مواجه کند. در چنین شرایطی حتی از منتقدان دولت نیز انتظار می‌رود به بهانه نقد یا تخریب دولت، فضا را برای سوء استفاده‌گران فراهم نکنند و برای تداوم ثبات و آرامش در فضای اقتصادی کشور کمک کنند. چه بسا تشدید مصایب اقتصادی و به خطرافتادن معیشت مردم تبعات سیاسی ناگواری به دبنال دارد که شاید برای جناح رقیب اصلاح‌طب و اعتدال‌گرا نیز قابل قبول و رضایت بخش نباشد!

منبع: ساعت24

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۰۴۵۲۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگاهی به پدیدهٔ جدید اجتماعی: بِلایند دِیت یا ملاقات کور/ میل سوزان به تجمل خواهی بیمارگونه

     عصر ایران؛ مهدی مالمیر- چند روز پیش که به قصد رفع ملال در جهان بی در و پیکر اینترنت چرخ و واچرخ می زدم، با ماجرای جالبی مواجه شدم.  پدیده ای با نام« بِلایند دِیت» یا قرار ملاقات کور! 

   ماجرای بلایند دیت ها از این قرار است که دو زن و مرد در شُرُف ازدواج به لطف شخص ثالثی - که عموما از آشنایان دو طرف ماجرا است- قراری به قصد آشنایی ترتیب می دهند در حالی که پیش از این هیچ گونه ملاقاتی با یکدیگر نداشته اند و نسبت به علایق همدیگر از جمله عادات غذایی، تفریحات دل پسند و سلیقه موسیقایی و هنری و نظایر اینها کاملا بی خبرند و مراد از کوری در اینجا خمین بی خبری و بی اطلاعی است و حاوی جسارتی به دارندگان این ویژگی به صورت جسمانی نیست.

 در ورژن ایرانی این قرار ملاقات پرده ای میان دو طرف کشیده بودند و شرکت کنندگان حتی قادر به دیدن چهره یکدیگر نبودند و در آخر پس از رد و بدل کردن انتظارات و توقعات و سلیقه ها از هر دو طرف می خواستند بگویند آیا مایل به ارتباط با یکدیگر هستند یا نه وپس از شنیدن پاسخ  پرده کنار می رفت و دو طرف قادر به دیدن همدیگر می‌شدند و اتفاقات نمکینی که در اطراف این ماجرا می افتاد و...

این که تا چه اندازه این ملاقات ها جنبه تفریح و سرگرمی جوانانه دارد و تا چه میزان می تواند به روند ازدواج کمک رساند، موضوع این نوشته نیست . آنچه در این قرارها به چشم می آمد، توقعات مالی کهکشانی و تجملاتی بود که طرفین انتظار برآورده کردن آنها را از یکدیگر داشتند.

 توقعاتی که اگر نیک بنگریم، دیگر در دایره تجمل خواهی و تجمل گرایی نمی گنجد و بیشتر به مفهوم مصرف‌گرایی خودنمایانه یا مصرف‌گرایی به قصد تمایز ( Conspicuous consumption نزدیک است. 

برخی از جوانان حاضر در قرار ملاقات به شدت بر روی برند لباس طرف مقابل تاکید می گذاشتند و اینکه لباس وکفشِ شریک آینده ام حتما باید از نوع مارک های معتبر باشد. نوع ماشین طرف مقابل حتما باید از بهترین مدل ها باشد و عطری که در ملاقات ها  و قرارها استفاده می کند باید از بهترین برندها و مارک ها باشد و مسائلی از این دست!

تجمل اما چیست؟ آیا ما همگی به درجاتی تجمل خواه نیستیم؟

 ضروری است ابتدا تکلیف مان را با تعریف تجمل روشن سازیم و بعد این مدعا را ورز بدهیم که چرا توقعات جوانان ما در بلایند دیت ها از نوع تجمل گرایی معمول نیست.

 بهترین تعریف از تجمل گرایی را فیلسوف لهستانی به دست داده است. «لشک کولاکوفسکی» تجمل را  چیزی می داند که مردم در طلب آن هستند، بی آنکه کوچکترین نیازی بدان داشته باشند. در واقع تجمل چیزی است که می شود بدون آن هم به خوبی از عهده گذران زندگی برآمد.

با این تعریف همگی ما انسان ها به درجاتی تجمل خواه هستیم. مثلا کیست که تا به حال وسوسه نشده باشد  از یک صفحه موسیقی بهترین اش را داشته باشد یا هر از چند سال در یک رستوران شیک و گران قیمت ناهاری صرف نکند و یا کتابی با جلد نفیس نخرد؟! اینها همه دل خواسته هایی است که بی آن هم می شود زندگی کرد و در ردیف تجملاتی قرار می گیرد که با تعریف کولاکوفسکی با آن آشنا شدیم و انصاف که همه ما با این تعریف بیش و کم اهل تجمل هستیم!
مصرف گرایی به قصد تمایر اقتصادی چیست؟

مصرف گرایی را می شود شاخه ای از تجمل خواهی دانست که به قصد به رخ کشیدن توان اقتصادی، طبقه اقتصادی و در نهایت فاصله گذاری میان خود و انسان های دیگر صورت می پذیرد.

 به عبارت خودمانی تر: مصرف گرایی که به نیت فرو کردن قدرت اقتصادی اش در چشم و چار همسایه و همکار و دوست و رهگذر چهار راه، دست به خرید تجملاتی می زد که نه تنها می شود بی آنها زندگی کرد، بلکه تجملات برای او ابزاری می شوند برای نمایش دارایی ها و برخورداری هایش!

نکته نگرانی آور اما در بلایند دیت های جوانان ما این بود که بیشتر ازدواج و ارتباط را همان کالای مصرفی می دانستند که باید تمایز اقتصادی زوجین و قدرت مالی شان را با زبان قال و حال به دیگران اعلام دارد!
 
در مصرف گرایی به قصد نمایش اقتصادی چند نکته چه از نظر فردی و چه از نظر اجتماعی قابل بررسی و شاید سزاوار اندیشیدن باشد:

 نخست اینکه در این نوع به رخ کشیدن لباس های گران قیمت و برند لباس و کفش به قصد نشان  دادن دست به جیب بودن، ظرایف زیادی از کف می روند: شخصی که فلان لباس را از بهمان فروشگاه صاحب نام تهیه می بیند دیگر خیلی در بند مطالعه در رنگ ها  وچگونگی هماهنگی میان آنها و جنس لباس ها نیست! همان برند لباس اش کافی است تا از شر همه این ظرایف و اندیشیدن به همه اینها خلاص شود. دقیقا همان چیزی که کولاکوفسکی از  آن با عنوان از دست رفتن مفهوم « برازندگی» یاد می کند.

 برازندگی به معنای حذف همه اضافات غیر ضروری و آراستگی در عین دوری از خودنمایی است. برازندگی یی که در دیگران احساس هماهنگی میان صورت و معنا را تداعی کند. همانند نویسنده ای که باز به تعبیر فیلسوف لهستانی نوشته اش را از هرگونه لغت بازی و حشو و سوادفروشی خالی کرده است و در ذهن مخاطب نوشته اش همچون متنی یکپارچه و آراسته تداعی می شود.

با این همه این میل سوزان به تجمل خواهی بیمار گونه؛ می تواند برآمده از نوعی زمینه اجتماعی هم باشد: در دوران کهن حاکمان میل به پول و هدف های مادی را در جامعه گسترش می دادند تا فضیلت را در جامعه کمرنگ سازند و جامعه را با آسودگی بیشتری در کنترل بگیرند فضیلتی که سنگ بنای همه جوامع انسانی سالم به شمار می رود. جامعه با فضیلت، جامعه ای است که هر شهروندی را در نقش خود مهربانانه پذیرفته باشد، برای هر شهروندی چه آن کارگر بسیار محترم شهرداری و چه آن جراح زحمتکش کارکردی بشناسد و خوبی یا بدی آنها را در صداقت در انجام وظیفه و رذالت را در کم فروشی در اجرای صادقانه نقش شان بداند. وقتی ملاک همه پول و مصرف به قصد نمایش قدرت اقتصادی شد، همه متر و معیارها ذیل قدرت اقتصادی گرد می آیند و ملاک خوبی یا بدی و شهروند قابلِ احترام بودن و شهروند نازل، مخدوش و در نهایت از میان برمی خیزد! 

در اخر اینکه: «بلایند دیت» های رایج شده در کشور ما و توقعات مطرح شده در اینگونه ملاقات ها اگر چه خوشبختانه پدیده ای فراگیر نیست اما نمایشگر تب و تابی است که در لایه زیرین جامعه ما در جریان است. تب و تاب دگردیسه شدن تجمل خواهی کم ضرر یا بی ضررِ آشنا با طبیعت زندگی به سوی مصرف گرایی به قصد نمایش برخورداری ها، بی اعتنا به ضربات بی اغراق هولناکی که این پدیده به روح و روان انسان  و در مرحله نهایی به میزان همبستگی اجتماعی وارد می آورد.
 

کانال عصر ایران در تلگرام