به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

مشکلات ما حل نخواهد شد، مگر با کمک یکدیگر

تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۷۹۹۳۰۸

شهردار تهران با اشاره به اینکه امروز تهران از مشکلات زیادی رنج می‌برد گفت: برای حل این مشکلات در کوتاه مدت راهی جز همراهی مردم نمی‌شناسم. به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، پیروز حناچی شهردار تهران در مراسم گرامیداشت اولین سالگرد درگذشت عزت الله انتظامی که در موزه سینمای ایران برگزار شد ضمن تبریک اعیاد قربان و غدیر گفت: این روز‌ها خاطره بسیاری از مجاهدت‌ها را در سرزمین مقدس و باارزشمان زنده می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی ادامه داد: همزمان با سالگرد ورود آزادگان به کشور، سالگرد هنرمند فقید استاد عزت‌الله انتظامی را نیز گرامی می‌داریم؛ او که می‌گفت: «عزت هستم، بچه سنگلج».

حناچی خاطرنشان کرد: گرامی می‌داریم یاد این استاد بزرگ را که هم هنرمند بود و هم هنرمندپرور؛ آن مرحوم مجید انتظامی را که از مفاخر موسیقی ایران هستند و آثار ماندگار بسیار به ایران هدیه دادند، برای این کشوربه ارمغان آوردند.

شهردار تهران با اشاره به این‌که یکی از خصایص هنرمندان و هنر این است که همواره در دل مردم جا دارند، گفت: و ویژگی اصلی دیگر آن‌ها نیز این است که محبوبیت و جایگاهشان در نزد مردم مشمول گذشت زمان نمی‌شود.

وی ادامه داد: ما در دوره حاضر تلاش کردیم تا شهر را به ارزش‌های معنوی و تاریخی آن نزدیک کنیم؛ شهر‌های هوشمند دنیا در این زمینه‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند: فرهنگ و هنر و تاریخشان.

شهردار تهران گفت: ما در شهری زندگی می‌کنیم که فاقد ارزش‌های هنری نیست و بسیار ثروتمند هم هست، اما این ثروت را برای سال‌ها فراموش و مثل یک گنج در پستوی خانه در را به آن قفل کرده بودیم.

وی افزود: امیدوارم شرایطی فراهم شود که بتوانیم شهر را به ارزش‌های فرهنگی‌اش برگردانیم و مردم را با فرهنگ و گذشته‌شان آشتی دهیم.

شهردار تهران تصریح کرد: در شهرسازی مفهومی داریم تحت عنوان Place Making، یا پرورش حس تعلق به مکان.

وی گفت: باید کاری کنیم که مردم نسبت به مکان زندگی‌شان حس تعلق داشته باشند. حتما تجربه کرده‌اید وقتی وارد بعضی فضا‌هایی می‌شوید که خوب طراحی شده‌اند، دوست ندارید از آن خارج شوید؛ این مفهوم پلیس‌میکینگ است.

حناچی افزود: ما ادعا داریم در کشوری با عقبه فرهنگی قوی زندگی می‌کنیم. ادبیات، شعر و اسناد به‌جامانده تاریخی و حتی میراث ناملموسمان نیز این را نشان می‌دهد. اگر از این عقبه فرهنگی برای حل مشکلات استفاده نکنیم، یعنی به بی‌راهه رفته‌ایم.

وی با بیان اینکه ما همیشه منتظریم یکی مثل سوپرمن بیاید تا مشکلاتمان را حل کند، اما فرهنگ ما چنین توصیه‌هایی ندارد گفت: امروزه شهر ما با مشکلات زیادی مواجه است؛ یکی از مشکلات این است که زمستان در این شهر نفس کشیدن هم سخت می‌شود. در کوتاه‌مدت هیچ راه چاره‌ای برای این مشکلات نمی‌شناسم، جز همکاری مردم؛ در بلندمدت، اما توسعه حمل‌ونقل عمومی است که می‌تواند تاثیرگذار باشد. واقعیت این است که در کوتاه‌مدت راهی جز همکاری مردم وجود ندارد.
شهردار تهران ادامه داد: من اینجا از ماجرای سیمرغ و سی مرغ منطق‌الطیر عطار کمک می‌گیرم. ماجرای مرغ‌هایی که منتظر سیمرغ افسانه‌ای بودند، اما درنهایت فهمیدند برای حل مشکلاتشان باید دست به زانو‌های خودشان بگیرند. مشکلات ما حل نخواهد شد، مگر با کمک یکدیگر و همراهی مردم، و در این زمینه نیز شما هنرمندان نقش بی‌بدیلی برای به‌وجود آوردن فضایی دارید که در آن مردم بدانند مشکلات بدون تدبیر و همکاری حل نخواهد شد.

پیروز حناچی شهردار تهران در پایان خاطرنشان کرد: در خاتمه باز هم از استاد عزت‌الله انتظامی یاد می‌کنم؛ کسی که در دل مردم جا داشت و با ترک ظاهری این دنیا، خاطرش از ذهن و ضمیر مردم ایران پاک نمی‌شود؛ این ارزش جاودانه هنر است.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: حناچی شهرداری تهران همراهی هنرمندان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۷۹۹۳۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انتقاد محسن هاشمی از شهردار تهران؛ فخر فروشی می‌کند

محسن هاشمی در مطلبی با عنوان «فخر فروشی به سبک زاکانی» نوشت: خود را از همه برتر می‌داند و متکبرانه جمله «قوی‌ترین دوره مدیریت شهری» را به راحتی به زبان می‌راند.

به گزارش سازندگی، وی در مطلبی نوشت: آنچه هم اکنون در شهر تهران به عنوان حمل و نقل عمومی هر چند ناقص مورد استفاده عموم قرار می‌گیرد. سابقه‌ای حداقل صدو سی‌ساله داشته، چرا که مبنای مثل تعارف شاه عبدالعظیمی از خرید بلیط دو طرفه واگن دودی می‌آید. این سامانه حمل و نقل عمومی توسط ناصرالدین شاه قاجار با قراردادی به سبک BOT در سال ۱۲۶۶ در یک صفحه با شرکتی بلژیکی به اجرا در آمد و سال‌ها فاصله تهران تا شاه عبدالعظیم را خدمت‌رسانی می‌کرد.

اولین خودروی حمل و نقل عمومی مربوط به اواخر دوره قاجار است. در دوران پهلوی در سال ۱۳۳۱ شرکت واحد اتوبوسرانی تشکیل و در سال ۱۳۵۴ نیز شرکت راه آهن شهری تهران و حومه (مترو) تأسیس و کلنگ مترو نیز برای ۴ خط مترو به طول ۶۰ کیلومتر در اوج انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۶ زده شد.

از پیروزی انقلاب تا امروز علی‌رغم مخالفت دلواپسان وقت با ادامه ساخت مترو، با همت و پیگیری مجمع نمایندگان تهران در مجلس به ریاست آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، کارگران، کارمندان و مدیران زحمات زیادی کشیده شد تا هم اکنون با ۷ خط مترو، ۱۵۹ ایستگاه و ۱۵۰۷ واگن، توانایی جابجایی حداقل ۳ میلیون سفر در روز به دست آمده و تهران مقام بیستم را در سامانه‌های حمل و نقل ریلی درون شهری جهان به خود اختصاص داده است.

این نتیجه با استفاده از اعتبارات بانکی، فاینانس یا یوزانس حداقل ۳ میلیارد دلاری و قراردادهای بین‌المللی انجام شده است؛ لذا تأمین سامانه حمل و نقل عمومی کارآمد از وظایف ذاتی مدیریت شهری بوده و احتیاج به این همه سروصدا و فخرفروشی ندارد.

شایان ذکر است براساس همین وظیفه در هر دوره خدماتی به سرانجام می‌رسد. از جمله در دوره پنجم شورا نیز ۴۰ کیلومتر از مترو و ۳۰ ایستگاه ۱۰۵ واگن اضافه شد. البته نتیجه ادامه فعالیت‌ها از دوره چهارم بود؛ و قرارداد ۱۰۵ واگن هم از ۲۵٪ قرارداد دوره‌های قبل بود؛ لذا این طور نیست که همه فعالیت‌ها منجر به نتیجه، مصادره به شخص شود.

برقی‌سازی حمل و نقل عمومی هم از دهه ۷۰ حداقل با ۱۰۰ اتوبوس برقی با کابل بالاسری به سرانجام رسید که بیش از سی سال و هم اکنون با ۶۴ اتوبوس مشغول به کار است؛ لذا مشخص است که پیشینیان که زاکانی خود را از همه برتر می‌داند و خدمات خود را بهترین عنوان می‌کند؛ و مبتکرانه جمله قوی‌ترین دوره مدیریت شهری را به راحتی به زبان می‌راند، مجدانه بیشتر از آنچه او با این همه سروصدا به صورتی قول آن را می‌دهد، به سامان رسانده‌اند. بدون پشتوانه قدرت در چهارچوب قانون کارنامه قابل عرضه‌ای دارند.

نگاهی به ایستگاه‌هایی که در طول ۲ سال گذشته افتتاح شد، این امر را به خوبی نشان می‌دهد. طراحی و مناقصه و کلنگ خط ۶ و ۷ مترو در سال ۱۳۸۶ به زمین زده شده. چهار دستگاه TBM برای اجرای آن تأمین و ساخت آن در بخش سیویل به حدود ۹۵٪ رسید. میوه رسیده آن از درخت تناور خطوط ۶ و ۷ چیده و با فخرفروشی و بدون یادی از پیشنییان به رخ مردم کشیده شد.

قرارداد ۶۳۰ واگن که با تبلیغات کاذب آن را هزار و اندی مطرح می‌کنند، مصوبه‌ای از سال ۱۳۹۵ دارد. مراحل قانونی مناقصه در اوج تحریم‌های ترامپی و با مخالفت‌های بازرسی کل کشور برای تعیین برنده مناقصه به سختی به امضای قرار داد رسیده. تخصیص سهمیه فاینانس و تصویب در بانک مرکزی ایران و بیمه خلقی چین و ابلاغ به دست اندرکاران دو طرف تا مرحله پیش پرداخت را پشت سر گذاشته، خوشبختانه در طول ۲ سال و نیم بخشی از پیش پرداخت داده شد. زحمات این حرکت کاملاً بدوش وزارت کشور، معاونت عمرانی و سازمان شهرداری‌ها بوده و اصولاً ربطی به شهرداری تهران ندارد؛ و باز پرداخت هم به عهده دولت است.

معاون حمل و نقل و ترافیک شهردرای تهران از جشن تکمیل خطوط ۷گانه مترو خبر داده که سهم شهرداری فعلی نیم درصد هم نیست. البته خبری هم از شروع احداث ساخت خطوط ۸ و ۹ و ۱۰ و ۱۱ داده شد که جای تبریک دارد و اگر بودجه تأمین شود می‌تواند در ۱۵ سال آینده تکمیل و به بهره‌برداری برسد.

به نظر آنچه هم اکنون بخشی از اعضای شورای شهر را عصبانی نموده. تبلیغات بی‌حد و بعضاً بی‌پشتوانه و بدون نتیجه برای این دوره شورا با قول‌های پی در پی و بی‌خبر گذاشتن اعضا از واقعیت‌ها می‌باشد. برای مثال پیش پرداخت ۶۳۰ واگن از ابتدای سال ۱۴۰۲ چند بار پرداخت شده اعلام شد؛ و از سهمیه فاینانس ۲۵٪ و ۵۰٪ تا ۱۰۰۰ واگن هم خبری نیست؟!

همیشه فخر فروشی مورد نکوهش بوده است. البته ذهن به سمت مال و جاه و مقام می‌رود. ولی این مقال فخر فروشی مدیران به پشتوانه قدرت حکومتی را مد نظر قرار داده است. سال‌ها پیش در بازدیدی، فردی گفت شهید نداده‌ایم تا مدیران فخر فروشی کنند و آن هم نه برپایه تخصص و تعهد و یا عملکرد قابل تقدیر، بلکه بر پایه اتصال به قدرت و خود را عاری از هرگونه پاسخگویی دیدن.