به نقل از «فارس»

تاریخچه تئاتر در ایران| تئاتر قبل از انقلاب چگونه لاله زاری شد

تاریخ انتشار: ۱۲ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۱۳۹۸۷۴

محدودیت تعزیه، تجمعات سیاسی و مذهبی، اعمال سانسور و ممیزی آگهی‌ها و نمایشنامه‌ها، جلوگیری از بعضی برنامه ‌ا و تعطیلی تئاترها غارت و تخریب و آتش زدن سالن ها ثمراتش چیزی جز ابتذال و قهقهرا در تئاتر پیش از انقلاب اسلامی ایران و تبدیل یک تئاتر سالم به لاله زاری چیزی نبود.

به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس، در بررسی دیالکتیکی هنر ، آنچه مطلقا باید پذیرفت این است که در روند پویا و کمالجوی خود، مانند همه پدیده ها پذیرای حالت انتزاعی نیست، و بنابراین به علت تأثیرهای متقابل و کنش ها و واکنش ها در برابر همه مسائل جامعه در هر آنی برخوردار از رشد عینی و ذهنی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این اصل درباره مقوله ها و ساختارهایی که با هنر مرتبط می شود نیز صادق است. 

حرکت های صنفی تئاتری کشور ما در کنار اعمال اجرایی نمایشی به ویژه در قیاس با جوامع تئاتری جهان ـ تا پیروزی انقلاب ـ کند بوده است، پیش از تأسیس آناهیتا در دوران سیاست گذاری هنرمندان (تا سال 1332 به ویژه دوران فعالیت تئاترهای فردوسی و سعدی) پیوسته به حساب حرکت های سیاسی وابسته گذاشته می شد و در نتیجه همیشه جلوه گاه های هنر و نیز هنرمندان سیاست گرا در معرض بدگمانی و انواع تجاوزها و تعدی ها بودند لیکن با تآسیس تئاتر آناهیتا مقام های مسئول دولتی با همه کنجکاوی ها، در ای مرکز هنری گرایشی غیر هنری ـ از جمله سیاسی به گونه وابسته اش ـ نجستند و برای نخستین بار توان ذهنی هنر ـ هنر ناب ـ را دریافتند و باور کردند.

از آن هنگام بود که دولت و دربار به صد آنکه هنر را زیرسلطه و انحصار خویش گیرند، از هیچ اقدامی دریغ نورزیدند.

در شماره های قبلی گزارش های تئاتر در ایران به روند تعزیه ، تئاتر سعدی، فردوسی، ملی و فرهنگ و در ادامه نیز تئاتر شهر و سنگلج رسیدیم.

*حسین خیرخواه (1341 ـ 1288) 

یکی از اثرات هجوم امواج در عجایب و بدایع فرنگ، تشکیل کلوپ های نمایش، در اواخر سده دوازده و اوایل سده سیزده شمسی در ایران بود. از دبیرستان شرف مظفری تهران، دو نوجوان عاشق هنر نمایش، با شرکت در نمایش دبیرستانی، پا به صحنه گذاردند و تا واپسین دم، در این عرصه فعالیت کردند.

حسین خیرخواه هفده ساله بود که به اتفاق یار هم مدرسه‌ای خود، صادق بهرامی در سال 1305 رسما وارد کمدی ایران شد و به اتفاق علی اصغر گرمسیری باب آشنایی با پیشکسوتان کمدی ایران را آغاز کرد. بازیگران دهه، 1312 ـ 1300 جملگی در فعالیت‌های سازمان های نمایشی زمان: کمدی ایران، کمدی اخوان، جامعه باربد، سیروس، نکیسا، ایران جوان و کانون صنعتی مشارکت داشتند.

 

برای خیرخواه، چون دیگر فعالان کارهای نمایشی، مهم شرکت و فعالیت هرچه بیشتر در نمایش ها بود یکی از مشارکت کنندگن نمایش های پر سرو صدای گروه‌های مختلف همچون امیر ارسلان، یوسف و زلیخا، مشهدی عباد، نوش آفرین، ملک اسمعیل و بتکده هندی، خیرخواه جوان بود.

تأسیس تئاتر فرهنگ به سال 1323 و شرکت خیرخواه در تئاتر نامبرده سبب فعالیت مجدد و پربار وی در تئاتر فرهنگ، گروه سیار، کلوپ حزب، تئاتر فردوسی و بالاخره تئاتر سعدی شد. 

مردم ـ ولپن ـ میرزا کمال الدین ـ دخترک شکلات فروش ـ سه دزد ـ وکیل زبردست ـ شنل قرمز ـ بادبزن خانم ویندرمیر ـ از طبع خارج شد ـ مارسل پانیول ـ بن جونسن ـ مولیر ـ شکسپیر ـ ساراچف ـ ژان پل سارتر ـ بالزاک ـ پاتریک هامیلتون شامل آثار او بودند.

خیرخواه به خاطر علاقه وافر به هنر تئاتر، مشوق نویسندگان و مترجمین در کار ادبیات نمایشی بود. وی در همین راستا سه ـ چهار نمایشنامه یا بیشتر را به اتفاق دوست مترجم خود، مصطفی قریب به فارسی برگرداند. مهمتر کتابی حاوی اطلاعاتی فنی و ضروری تحت عنوان فن تئاتر در سال 1330 نیز ترجمه و منتشر کردند. خیرخواه سال‌های 1330-32 پربارترین دوره فعالیت خود را در کسوت نقش آفرین ، کارگردان و بزرگترین شخصیت هنری و فنی تئاتر سعدی بروز داد. وی در این سال‌ها همراه مردم در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی ایران فعال بود و بارها از جانب پلیس تعقیب و چند بار هم زندانی شد.

وی به اتفاق هنرمندان تئاتر سعدی و دیگر هنرمندان، دوشادوش مردم به پا خواسته ملی گرای ایران، علیه دخالت خارجیان مبارزه می‌کرد. او پس از هجوم اراذل و ایادی کودتا به تئاتر سعدی و غارت و آتش سوزی آن در مرداد ماه 1323 توسط مرد از مهلکه بدر برده شد و به طور پنهانی از کشور خارج و ساکن برلن شرقی شد.

خیرخواه سال‌های آخر زندگی در برلن شرقی دچار حوادث و مشکلات ناخواسته قضایی بر سر اتومبیل سواریش که مورد استفاده پسر دکتر مرتضی یزدی قرار گرفته بود، شد و بار دیگر طعم زندان، آن هم در غربت را چشید. این زجر جسمی و روحی در مرگ نابهنگامش بی تأثیر نبود و سرانجام در سن 63 سالگی بدرود حیات گفت. جسد خیرخواه نیز با وجود وصیت نامه و اصرار برادرش، اجازه دفن در وطن را نیافت و در قبرستان برلن امانت گذارده شد. 

*ولی الله خاکدان (1375 ـ 1303)

ولی الله خاکدان هنرمند با سابقه و پیشکسوت دکور تئاتر و سیمنای ایران در سن 72 سالگی در گذشت. او که در سال 1303 در باکو به دنیا آمده بود، در 1317 به وطن عزیمت کرد. در ابتدا به طراحی دکور چند اثر نمایشی در تبریز پرداخت و از سال 1325 در تهران در همین زمینه به فعالیت خود ادامه داد. دکورهای چشم گیر و به یاد ماندنی بسیاری از نمایشنامه هایی که طی سال ها در سالن تئاتر تهران به روی صحنه می رفت.

*توران مهرزاد

در میان بازیگران زن هنرهای نمایشی ایران، زن های پرتحمل و مقاوم کم نبوده‌اند. لرتا، ملوک حسینی، ایران دفتری، رقیه چهره آزاد، عصمت صفوی، پرخیده، فرزانه تأییدی ، ژاله علو و ...توران مهرزاد با توجه به دشواری‌های سیاسی اطرافیان به خصوص شوهرش، حسن خاشع ، زجر دیده ترین ولی مقاومترین آنان بوده است. درست عکس خانم‌هایی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک، در یک برهه کاملا استثنایی و به پیش آمدهای تصادفی، دنیا به کامشان شد.

مهرزاد با شرکت در یک نمایش فرهنگی در کانون بانوان و ملاقات با خیرخواه و خاشع ، در سال 1323 به تئاتر فرهنگ دعوت شد و به دلیل استعداد سرشار و گویایی اندام، در شمار ستون‌های اصلی این تماشاخانه قرار گرفت. او یکی از هنرمندان جسور اتحادیه هنرپیشگان ایران و مدافع سرسخت منافع همکاران، در رابطه با تأسیس و دوام تئاتر فردوسی و تئاتر سعدی بود. 

 

مهرزاد گویا با رد پیشنهاد مهاجرت به آلمان شرقی ، سال‌ها دوری شوهر و سرپرستی تنها فرزندش را تحمل کرد. ادامه مهاجرت جدایی ناخواسته‌ای را بر طرفین تحمیل و امید گرمای مجدد کانون خانوادگی را از آنان سلب کرد. پیروزی انقلاب اسلامی زمانی امکان دیدار را میسر ساخت که دیگر خاشع پدر و فرزند پسری ایرانی و آلمانی بود. 

*محمدعلی جعفری (1303 _ 1365)

جعفری هنرپیشه و کارگردان نیز از نوجوانی ره گم کرده بود که هنرستان صنعتی را به جای هنرستان هنرپیشگی گرفته بود. محمدتقی کهنمویی، نصرت الله کریمی، حمید قنبری و هوشنگ بهشتی نیز از آن دسته هستند. آنان خیلی زود اشتباه خود را جبران کردند. وی زودتر از سایرین جذب تماشاخانه تهران شد اما در نخستین فرصت به جمع تئاتر فرهنگ پیوست و در نمایش ولپن تئاتر فرهنگ نقش وکیل مدافع را عهده دار بود.

جعفری سال های 1324-25 به گروه هنرپیشگان سیار تهران به سرپرستی مصطفی اسکویی باز می‌گردد و در اجرای نمایش گروه در شهرهای غربی کشور، عهده دار نقش اوتاریان در نمایش برای شرف می‌شود. حوادث سیاسی و نخست وزیری مجدد قوام السلطنه پیوند تماشاخانه تهران را استوار می ‌ند و جعفری به آنجا باز می‌گردد و در چندین نمایشنامه بزرگ تماشاخانه عهده دار نقش هایی می‌شود. به صحنه آوردن چراغ گاز و مخالفت با اندیشه نمایشنامه هنوز نضح نگرفته که ادامه آن به واسطه تیراندازی به شاه متوقف می‌شود. اما دوستی و صمیمیت جعفری با اعضا گروه، این بار گره خورده و ریشه دار می‌شود و مردم از ثمرات آن در تئاتر سعدی مستفیض می شوند.

جعفری در نمایشنامه های شنل قرمز، چراغ گاز، بادبزن خانم ویندرمیر و مونتسرا بازی‌های درخوری از خود بروز داد و به شکوفایی رسید. کودتای 1332 و غارت و آتش سوزی تئاتر سعدی جعفری را نیز زندان نشین می‌کند. زندانی شدن و مهاجرت هنرمندان از یک سو و تبدیل تماشاخانه به کافه از سوی دیگر چنان موجب رسوایی حکومت شد که وی را آزاد و مشوقش به ادامه کار می شوند.

بازگشت لرتا و کریمی به ایران و تاسیس تئاتر کسری یک بار دیگر همان قانونمندی را بر وی تحمیل کرد. در اشتباه مجدد تآسیس تئاتر آناهیتا سراب شکست وی شد. چرا که متوجه نبود تئاتر آناهیتا با خود سازی‌های گوه گون و از جمله تسلط بر اطلاعات جدید، موضوعی که موجب رفع فترت برای حاکمیت نیز نمی‌شد، توانست پرونده تمامی دست آورده های منحط و اعمال و امیال وراث کودتا چیان را مختومه می کند.

*محمدتقی کهنمویی (1299 - 1364)

نویسنده سال 1320، پس از بازی در نخستین نمایش «په پو» در نقش کاکلی به کارگردانی یکی دیگر از هنرجویان هنرستان هنرپیشگی تهران در تالار سینما سپه، نمایشنامه عبرت مردم نوشته کهنمویی را برای اجرا در همان تالار پذیرفت. اجاره تالار برای یک شب مبلغ 600 تومان بود و تهیه کننده جوان خوش خیال بلیت و اعلانی چا کرد و نمایش اجرا شد.  

 

چه کسی بلیت فروخت و چطور تالار کنترل شد و پول بلیت ها اگر فروخته شد کجا رفت و خدا می داند. همین قدر می داند که نیم دست مبل عاریتی برادرش نیز افزون بر دیگر لوازم خانگی نمایش و مبالغ ناچیز بلیت را هم صاحب تالار ضبط کرد و باز هم طلبکار شد. تا بالاخره آقای صبری مدیر سینما صاحب نمایش و آشنایی با برادرش که مدتی در گاراژ وی همکاری داشتند بقیه اش را بخشید و اثاث را مسترد نمود.

*نصرت الله کریمی

کریمی از یک خانواده کاسب به سال 1303 در شهر تهران تولد یافت. تحصیلات بازیگری را در هنرستان هنرپیشگی تهران و تحصیلات عالی خود را در پراگ در رشته فیلم عروسکی به اتمام رساند. کریمی بنابر ذوق فطری از هنگام نوجوانی تحت تأثیر چارلی چاپلین بود و با تقلید از او سبب شادی اقوام را فراهم می آورد. او در ابتدا به خاطر علاقه به حضور در تئاتر در نمایش محمدعلی بیک پشت صحنه با توسل به گریم و یاری به بازیگران ماندگار شد.

 

وی نیز در سال 1323 به عنوان گریمور و بازیگر به تئاتر فرهنگ رفت، و سال بعد 1324 با کناره گیری نوین، به همراه حسین خیرخواه و گروه تئاترال سیار تهران بازیگر و گریمور پنج نمایشنامه گروه در شهرستان‌ها بود. سال 1326 با تاسیس تئاتر فردوسی دیگر گریمور قابلی بود  تا تأسیس تئاتر سعدی در جامعه باربد و دیگر فعالیت‌های متفرف تجربه آموزی می‌کرد.

*نمایشنامه نویسان مطرح این دوره چه کسانی بودند

باید اذعان داشت که سال های 1332 تا 1320 به طور کلی دوره صعود و شکوفایی تئاتر تجربی ایران در عرصه‌های بازیگری، کارگردانی، دکورسازی و نقد نویسی بوده است. نقص عمده این دوره خلاء نمایشنامه نویسی منطبق با رشد فرهنگی و اجتماعی مردم بوده است.

دلیل آن گذشته از عنصر زیربنایی، ترس استبداد از تجمعات، مسجد و تئاتر در پیشاپیش آن ها بود. مسئله مسجد، به بهانه مبارزه با خرافات، ممانعت از تعزیه، دستجات عزاداری، روضه خوانی و حتی عملیات مسلحانه برای جلوگیری از حجاب تا اندازه ای سبب آسودگی خاطر شده بود، ولی ممانعت از اعمال به اصطلاح متجددانه، نظیر نمایش و تئاتر که پایگاه تجمع روشنفکران اهل دانش و متظاهران به تجددخواهی بود آن هم در ده تالار بزرگ تازه ساز شهر تهران، تمهیدات مزورانه ای لازم داشت. سانسور شدید به جای خود ولی با نمایش هایی که در اندیشه ، هماهنگ شعارهای ظاهری دولت  و رضاخان بود، چه می بایست کرد؟

شاه و وزرا و مجلسیان متجدد ، مبلغ ایجاد کشور مستقل و بزرگ شاهنشاهی بودند. آیا ممکن بود اجازه داد مردم با سواد و شهری در تالارهای بزرگ تازه ساز، دسته دسته ، هم نفس، آثاری میهنی و ملی نظیر رستاخیز عشقی، نادرشاه نریمانف و میرزا برگزیده محمودی و غیاث خشتمال ناهید را تماشا کنند؟

 

نمایشنامه نویسان معروف این دوره ، مطیع الدوله حجازی، علی جلالی و پرویز خطیبی، به روند زندگی، رویدادها و برخوردهای مم اجتماعی بی توجه بودند. محمد علی افراشته در نمایشنامه‌های خود تنه به تضادهای خانوادگی گذشته که ریشه در مال دوستی داشت نظر افکنده است. موضوع اجتماعی مهمی چون مبارزه برای ملی کردن صنعت نفت با نمایشنامه نفت تنها در اصفهان مطرح می شود. 

واپس ماندگی نمایشنامه نویسی واقعیتی مورد قبول همگان بوده است. هر چند  بررسی کامل علل آن در حوصله این بحث نیست. 

فن نمایشنامه نویسی تئاتر نوع نوین ایران از آخوندزاده تا محمودی در ارتباط نسبی با توان های اجرایی پیشی کامل داشته است.  ژرفای نمایشنامه‌های میرزاآقا تبریزی، قلی زاده، آزاد، مویدالممالک و محمودی زنده نگهدارنده جاودانه تلخ کامی های مردم ایران در سده نوزدهم است. 

در تاریخ نوع نوین گذشته ایران، هرگز زمینه کار و عوامل طبیعی و اوضاع موثر اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و هنری مانند سال های 1320-32 برای رشد هنر تئاتر مساعد نبوده است. عوامل نامبرده و استعداد دست اندرکاران تئاتری را که سرمایه هنری و فنی وطنی آن محدود بود، به قله افتخار رساند.

*تئاتر لاله زاری شد

کودتا که بنا به تعریف و سوابق تجربی آن نه برخاسته و منبعث از اراده مردم و ملتی، بلکه از سوی فرد یا گروهی برای اعمال مقاصد و تامین منافع شخصی یا گروهی متعلق به مراکز قدرت است در کشور ما تاثیر و تحمیل های زیانبار خود را از جمله در عرصه خلاقیت های فکری و هنری داشته است. با این همه اگر چه کودتاها توانسته اند  و می توانند موقتا در ساختار فوقانی جامعه درشکل و سیمای اداری، سیاسی و آنچه به نظام حکومتی و قوانین و مقررات مخلوق آن مربوط می شود دگرگونی ایجاد کنند لیکن به گواهی تاریخ و چنانکه رویدادهای تبعی کودتاهای 1299 و 1332 نشان داد، هرگز قادر نیستند آهنگ حرکت جامعه را در بطن و وجدان آن، دگرگون و روند محتوم آن در راستای هدف های متعالی را متوقف سانزد.

به آتش کشیدن تئاتر سعدی و حسب و تضییقات درباره دیگر هنرمندان مستوفی و ملی گرا در تئاترهای نوبهار، فردوسی و پارس، نه تنها دیگر به تماشاخانه تهران که مدافع کودتا بود، بهره‌ای نرساند بلکه به آن هم لطمه زد. رقابت‌های سالم هنری از میان رفت و تماشاگران واقعی به تئاترها پشت کردند.

تماشاخانه تهران پیشاپیش سایر تماشاخانه‌ها برای جلب عوام در برنامه های خود واریته ، مشتمل بر رقص ، آواز، استریپتیز، آکروبات و شعبده بازی گنجانید و پیشگام در ابتکار افزایش پس وند یا صفت لاله زاری بر تئاترهای خیابان لاله زار شد.کارهای ضد هنری این تماشاخانه موجب شد که بازیگران و کارگردانانش از جمله رفیع حالتی، علی اصغر گرمسیری، غلامعلی فکری و فضل الله بایگان که از اوایل سده سیزده شمسی با الحاق به کمدی ایران با آن تماشاخانه همکاری داشتند، برای همیشه ترکش کنند و ضربه نهایی را بر موسس واقعی آن نیز وارد آورند.

زندانی شدن و مهاجرت هنرمندان از یک سو و تبدیل تماشاخانه‌ها به کافه و کاباره از سوی دیگر چنان موجب رسوایی شد که حکومت جعفری را آزاد رد و مشوقش به ادامه کار شد.

دخالت‌های سده اخیر نیز با توفیق کودتای 1299 آغاز شد و به تناوب گاه اشکال رسمی هم پیدا کرد. محدودیت تعزیه، تجمعات سیاسی و مذهبی، تبدیل اهداف ضد استبدادی و مردمی به موضوعات به اصطلاح اخلاقی، تجددخواهی، تنویر افکار، پرورش افکار و تحمیل آیین نامه های مصوب عوارض و مالیات گام های نخست و غیر مستقیم اعمال سانسور بود.

ممیزی آگهی ها، نمایشنامه ها ، زیر نظر گرفتن شیوه نامه ها، جلوگیری از بعضی برنامه ها، گام های بعدی و سپس به هم ریختن اجراها، تعطیلی تئاترها، دستگیری هنرمندان و بالاخره غارت و تخریب و آتش زدن و حسب و تبعید گام های ما قبل آخر نظام دیکتاتوری تا دهه چهاردهم سده حاضر بود اعمالی که ثمراتش جز قهقرا و ابتذال چیزی عاید نکرده است.

منابع: 

نگاهی به 35 سال تئاتر مبارز در روز جهانی تئاتر ، احسان طبری و محمد کهنمویی

مجله فیلم و سینما سال 1375، نصرت الله کریمی و توران مهرزاد

پژوهشی در تاریخ تئاتر ایران دکتر مصطفی اسکویی

سیری در تاریخ تئاتر ایران دکتر مصطفی اسکویی

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: تئاتر هنر هنرمندان ایران تماشاخانه تهران نمایشنامه ها تئاتر فرهنگ کمدی ایران تئاتر سعدی لاله زاری سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۱۳۹۸۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اجرای آثار جشنواره تئاتر ایثار در شهر‌های استان گلستان

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، جمال اسدی مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران استان گلستان و رییس ستاد اجرایی استانی هشتمین جشنواره ملی تئاتر ایثار، درباره میزبانی استان از جشنواره گفت: یکی از پایه‌های مهم در راستای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت، حوزه تئاتر ایثار است که هشتمین دوره جشنواره ملی تئاتر ایثار از تاریخ ۲۵ لغایت ۲۸ اردیبهشت در استان گلستان برگزار می‌شود. همه موضوعات طرح‌شده در نمایش‌های این جشنواره، در حوزه ترویج فرهنگ ایثار و شهادت و همچنین تکریم شهدا و خانواده‌های محترم شهدا و ایثارگران است.

وی یادآور شد: در هشتمین جشنواره ملی تئاتر ایثار شاهد تلفیقی از حضور هنرمندان ایثارگر و غیرایثارگر هستیم. در این دوره از جشنواره ۸ گروه نمایش صحنه‌ای و ۱۰ گروه نمایش خیابانی از سراسر کشور در استان گلستان حضور دارند.

اسدی تاکید کرد: برای نخستین بار، این دوره جشنواره علاوه بر میزبانی شهر گرگان، به صورت غیرمتمرکز در دیگر شهرستان‌های استان گلستان نیز برگزار و نمایش‌ها در آن شهرستان‌ها از جمله گنبد، رامیان و بندر گز نیز اجرا می‌شوند. این امر موجب بهره‌مندی و اثرگذاری فرهنگی بیشتر در دیگر نقاط استان می‌شود. ضمنا تدابیری اندیشیده شده که گروه‌های نمایشی در مساجد نیز اجرا داشته باشند.

وی ادامه داد: در حوزه آموزش نیز در جدول اجرایی جشنواره کارگاه‌های آموزشی در سراسر استان برای علاقمندان برگزار خواهد شد.

مدیرکل بنیاد شهید استان گلستان درباره همراهی سایر نهاد‌های استان در برگزاری هشتمین جشنواره ملی تئاتر ایثار، گفت: با عنایت و همراهی استاندار محترم استان جناب آقای دکتر زنگانه، تمامی دستگاه‌های اجرایی و نظامی استان در جهت برگزاری هرچه باشکوه‌تر و بالا‌بردن کیفیت اجرایی جشنواره همراهی و همکاری دارند.

هشتمین جشنواره ملی تئاتر ایثار با دبیری محمد کرم‌الهی، از ۲۵ الی ۲۸ اردیبهشت امسال در استان گلستان برگزار می‌شود.

انتهای پیام/