به نقل از «خبرآنلاین»

مومو خود ما هستیم که با یک کلاغ چهل کلاغ مو را به مومو تبدیل کرده ایم

تاریخ انتشار: ۲۸ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۶۸۹۶۳۷

نوید احمدپور - برخی افراد  نیز به دلیل عزت نفس بسیار پایین و توهم و زودباوری بسیار بالا، داشتن مشکلات پنهان روانی زمینه ای و یا بی توجهی در تعلیم و تربیت و خود تربیتی فرزندان با دیدن چنین عکس ها و ویدئو هایی سریعا در دامی که در توهم برای خودشان کرده اند میافتند و ادامه ماجرا و اتفاقات ناگواری که ممکن است برای آنها بیافتد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بر طبق تحقیقات انجام شده در زمینه موضوع "مومو" و موارد مشابه توسط سرویس اجتماعی آراس مشخص شده است که ، عدم آموزش کودکان و نوجوانان با حقایق جامعه وزندگی و نیز سرگرم بودن بیش ازحد آنها در شبکه های اجتماعی و سرگرم بودن بیش از حد والدین به کار و عدم حضور آنها در منزل سه علت عمده در شکل گیری چنین اتفاقاتی می باشد. همچنین باید به این نکته توجه داشت که کودکان ونوجوانان ما با بسیاری حقایق زندگی نااشنا هستند و هر چیزی جدیدی که از طریق شنوایی یا بینایی به دانش آنها اضافه شود میتواند در ذهن آنها جزو حقایق زندگی واقعی تلقی شود ، درحالی که ممکن است جز توهم و دروغ های خیالی چیز دیگری نباشد. این مسائل باعث بوجود آمدن ناهنجاریهای رفتاری و اختلاف عقیده و در برخی موارد اختلافات عقیدتی و... بین خانواده ها و فرزندان آنها می شود. پوچ نشان دادن زندگی نیز از دیگر مواردی است که این چالش ها در پی دستیابی به آن برای مخاطبان خود هستند. یکی از مهمترین وبدترین موارد رفتاری که فرزندان ما در این دو دهه به آن مبتلا شده اند عدم شفاف سازی در رفتار و گفتار و نیز رفتار پنهان کارانه برای کارهای خود است که قطعا ناشی از کمبودهایی در تعلیم و تربیت وشرایط جامعه است و همین امر نیز به بدتر شدن شرایط آنها دامن میزند و هرچه بیشتر فرو روند، بیشتر پنهان کاری می کنند. در حقیقت آموزش فرزندان و نیز درکنار آنها بودن میتواند به آنها کمک کند تا درک بهتری از این مسائل داشته و از یک "مو" ساده چیزی هولناک اما توخالی به نام "مومو" ساخته نشود. بسیاری از فرزندان براستی به دنبال روشنگری چنین مسائلی برای خود هستند ، بطورمثال وقتی کودک یا نوجوانِ شما در ارتباط با مسئله اخلاقی یا عرفی یا دینی و ... از شما سوالی میپرسد، دلیل آن چیزی جز رسیدن به تناقض نیست. چرا که این سوال به دلیل آن است که به موردی جدید برخورده که با چارچوب واقعی زندگیش جور درنمی آید و طریقه رفتار و برخورد مناسب با آن را نمی داند ، لذا کمک والدین و در بسیاری مواقع برادر ، خواهر یا دوست خوب می تواند راهگشای این سوال برای آنها باشد. اما چنانچه این سوال همچنان حل نشده باقی بماند و خود کودک یا نوجوان به جستجوی جواب برای آن از طریق کوشش و خطا اقدام کند ، نتیجه چیزی جز مواردی همچون نهنگ آبی یا مومو و .... نمی باشد. ودر پایان " مومو " با آن قیافه کریه و مسخره چیزی جز یک عروسک ساخته دست انسان نمی باشد و نام " مومو " نیز نام یک شخصیت کارتونی ژاپنی است. پس زندگی را به خودتان سخت نگیرید و به جای اینکه بیشتر حواستان به " مومو "  باشد ، زمان بیشتری را در کنار فرزندانتان برای روشنگری آنها صرف کنید.

46

کد خبر 1445103

منبع: خبرآنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۶۸۹۶۳۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دیر پدری و دیر مادری؛ خطر گسست نسلی!

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند.

به گزارش ایسنا؛ آرمان امروز گزارش داد، کاهش آمار ازدواج در ایران، نشان از یک آسیب چند بُعدی دارد و می توان بالا رفتن سن فرزندآوری در میان زنان و مردان را یک تهدید برای آینده ایران تلقی کرد. زمانی این موضوع تایید می شود که براساس آمارها و طبق اعلام ایرانا، میانگین سن پدر و مادر در اولین فرزندآوری در سال ۱۴۰۲، برابر ۳۲.۱ سال برای پدران و ۲۷.۳ سال برای مادران بوده است. البته این نوک کوه یخ و آمار رسمی است در شرایطی که آمارهای غیر رسمی و آنچه که در جامعه شهری از جمله تهران شاهد آن هستیم و در میان اطرافیان هم دیده می شود، بسیاری از زنان در سن ۳۰ سالگی و مردان در سن به طور میانگین ۳۷ تا حدود ۴۰ سالگی هم تمایلی به فرزندآوری ندارند. همان طور که در این آمار هم آمده است در این خصوص مقدار شاخص در نقاط شهری ۲۸.۱ سال و در نقاط روستایی ۲۴.۴ سال است. بیشترین میانگین سنی مادران در اولین فرزندآوری، در بین استان‌ها مربوط به استان تهران با ۳۰.۸ سال و کمترین آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان با ۲۲.۷ سال است.

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند. این، اما تنها یک روی سکه تأخیر در ازدواج و باروری است و از دست دادن امکان داشتن فرزندان بیشتر با افزایش سن نخستین بارداری زنان بعد از ازدواج موضوع دیگری است که در نهایت روی رشد جمعیت کشور تأثیری منفی بر جای خواهد گذاشت و موجب افزایش خانواده‌های تک فرزند می‌شود.

چندی پیش  در گزارشی آمد: «اصولا هر مرد ایرانی در زندگی دوست دارد پدری را تجربه کند. البته این برای هر فرهنگ، اقلیم و نظام سیاسی که مرد در آن رشد پیدا کرده است، صادق است. مثلا در آمریکا حدود ۸۷درصد از مردان آمریکایی علاقه‌مند هستند، پدری را تجربه کنند. در کشورهای اروپایی مثل آلمان حدود ۷۵درصد، در بلژیک حدود ۸۴درصد در سوئد حدود ۷۲درصد از مردان تمایل به فررزندآوری دارند. مردهای ایرانی بسیار فرزندخواه هستند و بسیار دوست دارند که پدر شدن را تجربه کنند. میزان فرزندخواهی مردان ایرانی از بسیاری از کشورها بیشتر است. درباره تعداد فرزندان نیز مردان ایرانی تمایل دارند که بیش از سه فرزند داشته باشند. این آمار بی‌نظیر است. یعنی از هر ۱۰مرد ایرانی شش مرد علاقه‌مند است که بیش از سه فرزند داشته باشند.»

گسست نسلی، مهمترین پیامد افزایش سن فرزندآوری

اما در ادامه به سراغ رسول قبادی؛ جمعیت‌شناس و جامعه شناس رفتیم. وی در این رابطه می گوید: «بس بودن فرزندان»، «نداشتن درآمد کافی»، «نبود مسکن مناسب» و «نگرانی از تأمین آینده فرزندان» چهار دلیل برجسته برای گرایش نداشتن به فرزندآوری است؛ این نتایج همسو با نتایج پیمایش کشوری زندگی خانوادگی در ایران است که بر پایه آن «نگرانی از آینده فرزندان»، «سخت بودن تربیت فرزندان» و «ناتوانی از تأمین هزینه‌های فرزندآوری» برجسته‌ترین عوامل ذکرشده به‌عنوان محدودیت‌ها و بازدارنده‌های فرزنددار شدن هستند.

وی در ادامه به عامل غیرمستقیمی در افزایش سن مادری که تأثیر چشم‌گیر داشته است، اشاره می گوید و می افزاید: افزایش سن مادری پیامدهای اجتماعی و فرهنگی نیز در پی دارد؛ به این معنا که با افزایش فاصله میان پدر و مادر و فرزند، پیوند میان‌نسلی میان آن‌ها به‌درستی برقرار نمی‌شود؛ این موضوع علاوه بر دشوار کردن مسیر تربیت، زمینه‌ساز پدیدار شدن ناسازگاری میان فرزندان و پدر و مادر می‌شود!. زمانی سخت‌تر می‌شود که بدانیم در دو دهه گذشته میانگین زمان گفتگو میان اعضای خانواده از ۲ ساعت به ۲۰ دقیقه کاهش پیدا کرده است(!) به این معنا که ظرفیت تبدیل اختلافات خانوادگی با برخورد مناسب به عامل رشد افراد خانواده، دچار سستی شده است.

وی در پایان می افزاید: دو گونه راه‌حل را در این زمینه پیشنهاد کرد؛ گونه نخست راه‌کارها بر پایه‌ از میان بردن موانع و کاهش فاصله نسلی میان پدرومادر و فرزندان است؛ در سوی دیگر و بر پایه گونه دوم، راه‌کارها باید در راستای تقویت آموزش زوجین و توانمندسازی آن‌ها در فرزندآوری و تقویت گفتگو میان اعضای خانواده باشند.

انتهای پیام