منت ماسک‌ها و واکسن‌های میلیون‌دلاری
تاریخ انتشار: ۱۲ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۵۷۳۸۷۶
اگر شناخت کشور مقصد را از بدیهی‌ترین وظایف سفارتخانه‌ها بدانیم باید گفت سفارت کره جنوبی در تهران در این وظیفه به‌شدت ناکام بوده و نه واکنش احتمالی به ماجرای اهدای ماسک را درست پیش‌بینی کرده و نه متوجه بوده که مفهوم «منت‌گذاشتن» در فرهنگ ایرانی مفهوم مذموم و ناپسندی است.
به گزارش شرق؛ سفارت کره جنوبی بعد از ماجرای عجیب بیمارستان آتیه به دفاع از اقدام خود پرداخت و فهرستی از کمک‌های کشورش به ایران را ارائه کرد، اما این اقدام آتش خشم واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی و نیز در میان برخی مسئولان ایرانی را تندتر کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
حساب توییتر سفارت کره در پی واکنش‌های منفی گسترده به بازدید مقاماتش از بیمارستان خصوصی آتیه در تهران و انتشار تصاویر این دیدار نوشت: «دوستی ایران و کره ۶۰ سال قدمت دارد. کره برای حمایت از ایران در امور پناهندگان افغان به ایران معادل ۲۷ میلیون دلار کمک کرد و همچنین با کمک حدود هشت میلیون از ایران در مبارزه با کووید حمایت نمود که شامل یک میلیون واکسن آسترازنکا، یک میلیون ماسک و کیت‌های پی‌سی‌آر است». اشاره به این مبالغ تحت عنوان «کمک» اشاره مستقیم‌تری به انتقادی بود که باعث واکنش‌های منفی به خبر اول شده بود.
ماسک‌های جنجالیداستان از توییتی در روز یکشنبه شروع شد. سفارت کره جنوبی در ایران در توییتر فارسی خبر داد: «۲۶ اکتبر ۲۰۲۱ [سه‌شنبه هفته قبل]در جریان دیدار از بیمارستان آتیه و برای کمک به مردم ایران برای غلبه بر کووید۱۹ [طبق متن توییت]جناب سفیر یون، دو هزار عدد ماسک (کی‌اف ۹۴) را به بیمارستان اهدا کردند». این توییت با موج واکنش‌های منفی مواجه شد و توییت ازجمله نمونه‌هایی شد که مقامات فعلی و سابق ایران واکنشی مشابه با دیگر کاربران داشتند. ساعاتی بعد از این موج واکنش منفی بود که سفارت کره به فهرست‌کردن الطاف سئول به تهران پرداخت و واکنش منفی را تشدید کرد.
ادعای کمک به جای همکاری در تسویهاما اگر کسی در جریان اتفاقات سه سال گذشته بین ایران و کره جنوبی نباشد، احتمالا واکنش منفی به حرفهای سفارت کره برایش کمی عجیب به نظر بیاید یا تصور کند بسته ناچیز «دو هزار ماسک» باعث این واکنش منفی شده است. اما واقعیت این است که کره جنوبی از زمانی که دولت دونالد ترامپ پروژه فشار حداکثری علیه ایران را کلید زد، هفت تا ۹ میلیارد دلار پول ایران را بلوکه کرده و البته فرصت‌های بازپرداخت را هم یکی پس از دیگری از دست داده است.
وقتی دولت آمریکا تغییر کرد کره در چند نوبت فرصت داشته بدون اینکه با واکنش تنبیهی ایالات متحده آمریکا مواجه شود پول ایران را پس بدهد، اما در عمل به منویات کاخ سفید از خود این کشور جلو زده است تا جایی که با تشکر واشنگتن نیز مواجه شود. علاوه‌براین، مشخصا مسئله کمک کرونایی به صورت مضاعف باعث خشم ایرانیان شده است. در زمان اوج بحران کرونا، ایران چند بار تلاش کرد با استفاده از مبلغ قابل‌توجهی که در اختیار کره دارد، امکانات رسیدگی به بحران را تهیه کند، چه برای تهیه اقلام پزشکی و چه وقتی واکسن‌ها تولید شدند برای تهیه واکسن.
کره، اما هر بار از همکاری برای استفاده ایران از پول خودش خودداری کرد. بسته واکسنی که کره اخیرا خبر اهدای آن را داد هم داستان خود را دارد. وعده ارسال واکسن کرونا از سوی کره ماه‌ها پیش مطرح شده بود، زمانی که هنوز واکسن در ایران به میزان محدود در دسترس بود. اما بعد از مدت‌ها تأخیر زمانی این بسته تحویل شد که روند واکسیناسیون در ایران اوج گرفته و ایران از مسیر‌های مختلف حجم بالایی از واکسن مورد نیاز خود را تهیه کرده است.
ایران حتی زمانی پیشنهاد داد این مبلغ از طریق مسیر انسان‌دوستانه سوئیس برای این منظور استفاده شود، اما همانند مذاکره‌های متعددی که در این زمینه در تهران با مقامات کره‌ای و در سئول با سفر مقامات ایرانی انجام شد، در نهایت کره حاضر نشد گام آخر را بردارد.
واکنش‌های مقامات فعلی و سابقرسمیترین واکنش به اقدام سفارت کره البته از سوی سخنگوی وزارت خارجه انجام شد. او در نشست خبری هفتگی خود در واکنش به این سؤال که آیا این خبر طنز است، این موضوع را رد کرد، اما افزود: «البته اجازه بدهید همین موضوع را در حد طنز نگه داریم». سعید خطیب‌زاده سپس شاید تندترین انتقاد رسمی از سوی یک مقام ایرانی به رفتار کره در سال‌های گذشته را مطرح کرد: «فکر می‌کنم هیچ ملتی برنتابد که دست کشور و ملت دیگری در جیبش باشد. این پول‌ها متعلق به ملت ایران است، باید به مردم ایران بازگردانده شود».
سلف خطیب‌زاده نیز واکنش تندی نشان داد. سیدعباس موسوی سخنگوی سابق وزارت خارجه و سفیر فعلی ایران در جمهوری آذربایجان نوشت من و همکارانم به‌عنوان دیپلمات‌ها «حتما سعی می‌کنیم به «شأن و شعور» جامعه مخاطب احترام ویژه بگذاریم. کسی مانع کره‌گیری کره‌ای‌ها از آب نیست، ولی چرا این‌قدر تباه؟!».
کیانوش جهانپور، رئیس سابق روابط‌عمومی وزارت بهداشت که کره جنوبی را «گماشته جنگ اقتصادی آمریکا علیه مردم ایران» خواند و «خیانت» این کشور را «فراموش‌نشدنی» توصیف کرد، در یکی از توییت‌هایش بسته اهدایی را این‌طور توصیف کرد: «دو هزار ماسک کی‌اف ۹۴ که هر مغازه‌دار تجهیزات پزشکی در این دو سال به این ور و آن ور اهدا کرده».
آتیه هم از انتقاد مصون نماندبیمارستان آتیه البته یک بیمارستان خصوصی است و هم مختار برای مبادلات خود است و هم غیرطبیعی نیست که به دنبال شکل‌دهی به روابط باشد. اما بسیاری انتظار داشتند مسئولان این بیمارستان مسائل ملی و سابقه کره را هم در نظر بگیرند، به‌خصوص در شرایطی که در نهایت بسته اهدایی کره که با عکس و تفصیل تبلیغ شد، تنها دو هزار ماسک بوده است که در مدت کوتاهی مصرف خواهد شد و نه برای مثال محموله‌ای از تجهیزات پزشکی. موج انتقادات از آتیه تا حدی بود که برخی خواستار این شدند که آتیه این ماسک‌ها را به سفارت کره پس بدهد.
پیش‌بینی‌ای که نشدهمه این واکنش‌ها البته برای کسی عجیب نبود و همین تصمیم سفارت کره را عجیب می‌کند. سفارت سوئیس نیز چندی پیش داستان مشابهی داشت، اما طرف کره‌ای حتی از نمونه سوئیسی هم عبرت نگرفت. سفارت کره درست می‌گوید. دوستی ایران و کره ۶۰ساله است و روابط و مبادلات ایران و کره نیز تا همین اواخر و پیش از ترامپ بالا بود.
اما برخلاف تصور مقامات این سفارتخانه، این سابقه طولانی تنها نارضایتی بیشتر مردم ایران از رفتار دولت متبوعش را به همراه دارد، چراکه در فرهنگ ایرانی، از کسی که مدعی دوستی است، انتظار بیشتری است. کمی بیشتر از نگه‌داشتن چند میلیارد دلار پول ایران در اوج بحران و سپس تبلیغ اهدای چند ماسک و واکسن در شرایطی که بحران به سراشیبی افتاده است.
منبع: فرارو
کلیدواژه: سفارت کره جنوبی بیمارستان آتیه ایران و کره مردم ایران واکنش منفی کره جنوبی سفارت کره واکنش ها دو هزار
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۵۷۳۸۷۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
درآمد میلیون دلاری شبکه‌های ماهواره‌ای از سینمای ایران! چرا و چگونه؟!
اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.
به گزارش ایسنا، به نقل از روزنامه شهروند، یکی از نقاط قوت مدیریت سینمای ایران در این چند وقت اخیر فروش هزار یا به روایتی دقیق‌تر هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در نزدیک به یک سال اخیر عنوان شده است. دستاوردی رکوردشکن و نویدبخش که البته با توجه به حقایقی که در ارتباط با این آمار رسانه‌ای شده، سوالات و تردیدهایی را نیز در فضای سینمای ایران به وجود آورده است، به‌خصوص از این نظر که این دستاورد آماری متعلق به تمامیت سینمای ایران در اکران یک سال اخیر نبوده و تنها و تنها به درصدی از فیلم‌های روی پرده تعلق دارد. بگذارید اینگونه بگوییم که از مجموع فروش هزار و ٢٠٠میلیارد تومانی سینمای ایران در سال گذشته بیش از یک‌میلیارد تومان مربوط به هفت فیلم «فسیل»، «هتل»، «تمساح خونی»، «هاوایی»، «شهر هرت»، «ویلای ساحلی» و «بچه‌زرنگ» بوده و در نقطه مقابل نیز نزدیک به ٦٠ فیلم دیگری که روی پرده آمده‌اند، روی هم کمتر از ٢٠٠میلیارد تومان فروخته‌اند، یعنی پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران -البته اگر «بچه‌زرنگ» را از فهرست خارج کنیم- ٦ فیلم کمدی هستند. فیلم‌هایی که البته در نگاهی دقیق‌تر، علاوه بر کمدی‌بودن از یک نظر دیگر نیز با هم مشابهت و پیوند دارند: تبلیغات خارج از تلویزیون، به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای!
این مطلب با نگاه به این وجه از پیوند ٦ فیلم پرفروش سینمای ایران در یک سال گذشته به رشته تحریر درآمده است.
اینکه پرفروش‌ترین فیلم‌های یک سال اخیر سینمای ایران، همگی، کارزارهای تبلیغاتی خود را خارج از تلویزیون و به خصوص در شبکه‌های ماهواره‌ای دنبال کرده‌اند، نکاتی نگران‌کننده و حتی ناامیدکننده را به ذهن می‌آورد که موارد متعددی را از حیف‌ومیل و خروج ارز و البته از همه مهم‌تر کاهش مرجعیت رسانه‌ای تلویزیون شامل می‌شود.
در واقع این واقعیت که تمام ٦ فیلم پرفروش سال گذشته، فیلم‌هایی هستند که تبلیغات‌شان از شبکه‌های ماهواره‌ای پخش شده؛ چه از نظر آماری و چه از منظر شرایطی که منجر به این وضع شده و البته پیامدهایی که این اتفاق می‌تواند به دنبال داشته باشد، به نحو طعنه‌آمیزی آزاردهنده و البته در عین حال، آموزنده است و نشان می‌دهد که سیاست‌های نسنجیده شماری از مدیران میانی فرهنگ چگونه می‌تواند سیاست‌های عمومی فرهنگ کشور را دچار اختلال و خدشه کند.
آمار و ارقام ترسناک
داده‌هایی که درباره تبلیغات فیلم‌های سینمایی ایرانی در شبکه‌های ماهواره‌ای منتشر شده، عجیب و ترسناک هستند:
سال گذشته کارگردان فیلم «فصل ماهی سفید» گفته بود که «رسانه‌های خارجی هفته‌ای ۵ تا ۱۵هزار دلار برای تبلیغ فیلم‌های ایرانی می‌گیرند.» این فیلمساز البته بلافاصله یکی از فیلم‌های روی پرده را مثال زده بود که مبلغ گزافی -حدود ۲۵۰هزار دلار- داده و تمام باکس تبلیغات آن شبکه‌های ماهواره‌ای را برای فیلمش گرفته، تا با تبلیغ تمام‌وقت، هم فروش بالای فیلمش را تضمین کند و هم اینکه فرصت تبلیغ برای فیلم‌های رقیب باقی نگذارد.
داده‌های ترسناک در این زمینه ادامه دارند: «چندی پیش یک خبرگزاری نوشته بود که سال گذشته سینمای ایران بیش از صدمیلیارد تومان تنها به یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای تبلیغ‌بگیر داده، به این معنا که تنها برای امری غیرضروری مانند تبلیغ فیلم که در شرایط درست در داخل کشور باکیفیت‌تر و بهتر هم می‌تواند انجام گیرد، رقمی تقریبا معادل یک‌ونیم میلیون دلار ارز از کشور خارج شده است.
یک حساب‌وکتاب ساده
سال گذشته یکی از روزنامه‌ها از قول یکی از مدیران بازاریابی شبکه‌های ماهواره‌ای نقل کرده بود که «برای پخش تیزر یک‌ماهه فیلم‌ها که شامل ٢٤٠ نوبت طی ٣٠ روز می‌شود، مبلغ ١٠هزار دلار دریافت می‌شود. برای پکیج ٥٤٠ نوبت پخش یک دقیقه‌ای برای تبلیغ آثار هم صاحبان آثار باید بین ٦٠ تا ٨٠هزار دلار کنار بگذارند.»
حالا در شرایطی که سال گذشته بالای ۱۰ فیلم تنها در شبکه جم تبلیغ داشتند -آن هم نه یک‌بار و ١٠ بار، بلکه به طرز مشمئزکننده‌ای بیشتر از هزار بار- و این وضع همین حالا هم برای فیلم‌های «تمساح خونی»، «بی‌بدن» و «سال گربه» ادامه دارد؛ با یک حساب سرانگشتی می‌توان متوجه شد که سینمای ایران تنها در یک سال گذشته برای تبلیغات فیلم‌ها چقدر هزینه کرده است!
آغاز ماجرا
اما اینکه چه شد که تبلیغات آثار سینمایی سر از شبکه‌های ماهواره‌ای درآورد، باید به روزهایی برگشت که تلویزیون که زمانی به محصولات فرهنگی روی خوش نشان می‌داد و به تریبونی برای بهتر دیده‌شدن آثار سینمایی تبدیل شده بود، تغییر رویه داد و شروع کرد به مقاومت مقابل پخش تبلیغات سینمایی و انداختن انواع و اقسام سنگ‌های مختلف پیش‌پای محصولات سینمایی که از این میان می‌توان از سختگیری‌های فراوان تا ممیزی‌های مستقل سازمان صداوسیما فراتر از آنچه وزارت ارشاد مصوب کرده، اشاره کرد.
این موارد که نارضایتی‌های بسیاری را موجب شدند، کم‌کم کنداکتور تلویزیون را خالی از تبلیغات محصولات سینمایی کردند و در ادامه نیز با قواعد و مقرراتی جدید از قبیل لزوم انجام ممیزی‌هایی عجیب و جدید صاحبان آثار را به سمت شبکه‌های ماهواره‌ای کوچ دادند.
چندی پیش سعید خانی، پخش‌کننده سینما و تهیه‌کننده آثاری مانند «من»، «دوزیست»، «حرفهای» و «سال گربه» در این زمینه گفته بود که «مشکل اینجاست که شماری از مدیران تلویزیون درک درستی از محصول فرهنگی ندارند و در نتیجه نمی‌توانند ارتباط خوبی با سینما برقرار کنند. همه ما در یک کشور زندگی می‌کنیم و این طبیعی است که حق داشته باشیم سینما به تلویزیون کمک کند. اما متاسفانه چنین نگاهی در سازمان صداوسیما وجود ندارد و چنین می‌شود که حتی فیلمی مانند «دسته دختران» هم که یک فیلم ارزشی و دفاع مقدسی و در راستای سیاست‌های تلویزیون است، از تیزر بی‌بهره می‌ماند. اتفاقی که البته یک زمانی کاملا برعکس بود، ولی حالا دیگر آن نگاه کلان در مدیران تلویزیون وجود ندارد.»
چرا تلویزیون نه؟!
اما در شرایطی که تقریبا تک‌تک صاحبان فیلم‌ها به لزوم جلوگیری از خروج ارز از کشور واقفند و در عین حال، به تازگی نیز از موضع‌گیری شدید دولت و به خصوص عباس محمدیان، مدیرکل دفتر تبلیغات ارشاد، مبنی بر لزوم مقابله با پدیده خروج ارز و سرمایه از کشور و البته برخورد با فیلم‌های تبلیغ‌شده در ماهواره آگاهی یافته‌اند؛ پس چرا فیلمسازان و صاحبان فیلم‌ها چنین تصمیمی می‌گیرند و تبلیغ فیلم‌شان را به ماهواره‌ها می‌دهند؟
شماری از سینماگران به تازگی در پاسخ به این پرسش، از کاهش ضریب نفوذ تلویزیون و کاهش شمار مخاطبان این رسانه به عنوان یکی از دلایل این امر نام برده‌اند. این همان چیزی است که چندی پیش رئیس مرکز تحقیقات صداوسیما هم گفته بود که دیگر نمی‌توانیم انتظار مخاطبان ۸۰ و ۹۰درصدی داشته باشیم.
نکته دیگری که در این میان وجود دارد، عدم صرفه مالی تبلیغات در تلویزیون است. به گزارش ایدنا، رسانه جامع تبلیغات تجاری ایران، تا قبل از ریاست پیمان جبلی، صداوسیما بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ تیزر تبلیغاتی را به فیلم‌های سینمایی اختصاص می‌داد که نوعی یارانه به کالاهای فرهنگی بود، اما در دوره جدید صداوسیما این معادله برعکس شده و تنها ۱۰ تا ۱۵ تیزر تبلیغاتی به فیلم‌ها اختصاص داده می‌شود و سازندگان باید هزینه تبلیغات بیشتر را پرداخت کنند.
امیرحسین علم‌الهدی، یکی از مدیران فرهنگی دولت‌های گذشته و کارشناس اقتصاد سینما، با اشاره به اینکه «دلیل رجوع صاحبان آثار سینمایی به تبلیغات ماهواره‌ای کاهش ضریب نفوذ تلویزیون است که البته این هم تنها در مورد ۴۰درصد از سینمای ایران صدق می‌کند و روی ۶۰درصد باقی فیلم‌ها تاثیر چندانی ندارد»، می‌گوید: «علاوه بر این، تبلیغات در تلویزیون بر اساس اعداد و ارقام صرف مالی چندانی برای سازندگان آثار ندارد، بنابراین آنها ترجیح می‌دهند تبلیغ کارشان را با هزینه‌ای کمتر انجام دهند. البته در حال حاضر عدد دقیقی از میزان پول دریافتی تلویزیون بابت پخش تیزر ندارم، اما آخرین رقمی که در ذهنم هست، این استدلال را به من می‌دهد که تبلیغ فیلم در تلویزیون شاید به‌صرفه نباشد.»
حرف آخر
نتیجه این تصمیم مقرون‌به‌صرفه نبودن تبلیغات در تلویزیون برای فیلم‌های سینمای ایران و کوچ تبلیغات سینمایی به ماهواره‌هاست که همان‌طور که گفته شد باعث خروج یک‌ونیم میلیون دلار ارز شده و این پرسش را در شماری از خبرگزاری‌ها به وجود آورده است که «با ادامه این روند، آیا غیر از این است که سود رکوردشکنی‌های سینمای ایران بیش از اینکه به نفع سینما یا حتی تلویزیون ایران تمام شود، به جیب یکسری ماهواره‌ها ریخته می‌شود؟»
واقعا آیا رواست که سرمایه‌های کشور اینگونه از کشور خارج شود؟ آیا نباید کاری کرد و به خصوص نهادهای نظارتی نباید تلویزیون را وادار کنند در این راستا گامی بردارد؟!
انتهای پیام
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»