به نقل از «تابناک»

ترم چهارمی‌هایی که تازه به دانشگاه آمدند

تاریخ انتشار: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۶۹۸۴۹

به گزارش تابناک به نقل از فارس؛ این روزها از میدان انقلاب که به سمت میدان ولیعصر می‌روی حال و هوایت عوض می‌شود، انگار روح در کالبد خیابان دمیده شده به گونه‌ای که با دو سال قبل متفاوت است، مدت‌ها بود خیابان انقلاب و راسته کتاب‌فروش‌ها حال و هوای قبل را نداشت، این روزها با بازگشایی دانشگاه‌ها و حضور دوباره دانشجویان در این خیابان دوباره بوی جوانی در انقلاب پیچیده شده و از آن ایستگاه اتوبوس وسط خیابان تا کتاب‌فروشی‌های خیابان‌های فرعی همه دوباره بوی زندگی گرفته‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حول و حوش ساعت ۲ بعدازظهر یکی از روزهای ماه رمضان از سمت میدان انقلاب به سمت خیابان ۱۶ آذر رفتم، حتی در این ساعت گرم بهاری نیز می‌شد نشاط دانشجویی را در خیابان دید، وارد خیابان ۱۶ آذر که شدم بیشتر حال و هوای دانشجویی را حس کردم، گروه‌های چند نفری گرم صحبت بودند، برخی کتاب دستشان بود و برخی دیگر هیچ جزوه و کتابی در دست نداشتند، گویا به همان کلاس‌های آنلاین عادت کرده بودند.

ورودی‌های ۹۹ و ۱۴۰۰ نیز تازه با فضای دانشگاه و کلاس‌های حضوری آشنا شده بودند و این امر از صحبت‌هایشان مشخص بود، سر گفت‌وگو را با چند نفر از این دانشجویان باز کردم تا بیشتر در جریان حال و هوای این روزهای دانشگاه قرار بگیرم.

می‌گفت: کلاس‌ها بزرگ نیست و ۴۰ یا ۵۰ نفر در یک کلاس هستیم، کلاس‌ها تهویه ندارد و باید پنجره‌ها را باز کنیم که سر و صدای بچه‌ها در محوطه دانشگاه و حتی تعمیرات از بیرون به داخل کلاس می‌آید.یکی از دانشجویان تا متوجه شد که خبرنگار هستم به سرعت از گلایه‌ها گفت به این امید که حرفش به گوش مسوولان برسد.

دانشجوی دیگری با تمجید از برگزاری کلاس‌های حضوری گفت: ما در رشته پیراپزشکی تحصیل می‌کنیم که برخی کلاس‌ها عملی است و باید حضوری برگزار شود، اما بعضی درس‌ها اگر آنلاین برگزار شود برای دانشجویان بهتر است.

وی با اشاره به مزایای آموزش حضوری گفت: در آموزش حضوری باید حتما به درس توجه کنیم تا اگر استاد سوال پرسید پاسخ دهیم و به همین دلیل این نوع آموزش بهتر است.

 

در همین حین دسته دیگری از دانشجویان با دیدن جمع‌مان به ما پیوستند و آن‌ها هم رضایت خود را از برگزاری کلاس‌ها به صورت حضوری اعلام کردند.

یکی از این دانشجویان می‌گفت: در کلاس‌های حضوری امکان تعامل بیشتر دانشجویان با اساتید برای دریافت محتوای دروس وجود دارد که در نتیجه باعث یادگیری بهتر و بازدهی بالاتر کلاس‌ها می‌شود، البته با توجه به تمهیدات دانشگاه برای حضور آنلاین دانشجویان شهرستانی در کلاس‌های حضوری، دانشجویان شهرستان‌های اطراف تهران هم به خاطر طولانی بودن مسیر رفت و آمد، درخواست حضور آنلاین سر کلاس‌ها را دارند، از طرفی دانشجویانی که در مدت شیوع بیماری کرونا و غیرحضوری شدن کلاس‌ها مشغول به کار شدند در حال حاضر امکان حضور منظم در کلاس را ندارند.

* ترم چندمی‌هایی که تازه دانشگاه را دیده‌اند

چند نفر دیگر از دانشجویان می‌گویند: ما ورودی ۱۴۰۰ هستیم اما تازه دانشگاه را دیدیم زیرا کلاس‌ها حضوری نبود.

از یکی از آن‌ها درباره محیط دانشگاه پرسیدم، گفت: ذهنیتم درباره دانشگاه چیز دیگری بود، ساختمان‌ها بیشتر از اینکه شبیه کلاس باشد شکل اداری دارد، اما اساتید بسیار عالی هستند.

به خودم که می‌آیم می‌بینم دورم پر از دانشجو است، دانشجویانی که برخی گلایه‌هایشان را مطرح می‌کنند و بعضی از مزیت‌های آموزش حضوری می‌گویند.دانشجوی دیگری گفت: اساتید ما بسیار خوب تدریس می‌کنند، سطح بالایی دارند و دارای تجربه بسیاری هستند.

دانشجوی دیگری که تازه به جمع ما پیوسته است، گفت: در آموزش حضوری استاد بهتر تدریس می‌کند و با آموزش آنلاین قابل قیاس نیست، تدریس در آموزش آنلاین فقط در حد یک ارائه پاورپوینت بود ولی حالا می‌توانیم جواب سوالات‌مان را به خوبی بگیریم، ما ورودی ۱۴۰۰ هستیم و اساتیدمان را نمی‌شناختیم زیرا به صورت آنلاین تحصیل کردیم.

دانشجوی بعدی گفت: در آموزش حضوری اساتید بهتر برای تدریس وقت می‌گذارند، البته هر کدام از انواع آموزش مزایایی دارند و فرصت‌هایی را در اختیار دانشجو قرار می‌دهند اما خودم به شخصه، آموزش حضوری را بیشتر دوست دارم.

دانشجوی دیگری با خنده و به شوخی می‌گوید: البته آموزش مجازی دوست داشتنی‌تر است زیرا می‌توانیم از زیر کلاس‌ها در برویم و بگوییم نت قطع شد؛ اما اگر بخواهم جدی صحبت کنم باید بگویم در آموزش حضوری کلاس‌ها با کیفیت بهتری برگزار می‌شود.

 با گذشت مدت کوتاهی از بازگشایی دانشگاه‌ها، نشاط به کالبد دانشگاه بازگشته و به گفته دانشجویان گویا دانشگاه‌ها پس از دو سال زنده شدند.

منبع: تابناک

کلیدواژه: ماه رمضان میانکاله دعای روز بیست و سوم رمضان فطریه روز قدس میدان انقلاب میدان ولیعصر دانشگاه دانشگاه تهران ماه رمضان میانکاله دعای روز بیست و سوم رمضان فطریه روز قدس کلاس های حضوری آموزش حضوری دانشجوی دیگری کلاس ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۶۹۸۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمی؛ همیشگی ترین عشق است

ایسنا/گیلان معلم یک مدرسه استثنایی با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ تاکید کرد: با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

۱۲ اردیبهشت ماه؛ روز معلم؛ فرصت تجلیل از آموزگاران و دبیران، اساتید دانشگاه و همه آنهایی است که سهم و نقشی در آموزش، تعلیم و تربیت ما دارند. معلمان مدارس استثنایی از آن دسته شاغلان حرفه آموزش و پرورش هستند که عشق و علاقه چاشنی کارشان است وگرنه شاید نمی شد در این مسیر ثابت قدم بود.

در همین رابطه مرتضی عابدپور لنگرودی، معلم جوان ولی با تجربه یکی از مدارس استثنایی رشت در گفت‌وگو با ایسنا از زیبایی های شغلش می گوید.

 وی که متولد ۱۶ تیر ۱۳۶۹ در لنگرود گیلان است و از چندین دهه پیش ساکن رشت شده، در خصوص نحوه ورود به این حرفه اظهار کرد: کارشناسی عمران و ارشد ادبیات دارم و با توجه به روحیه جستجوگری که در وجودم بود از زمانی که توانستم وارد بازار کار شوم، مشاغل مختلفی را امتحان کردم ولی هیچ شغلی نمی‌توانست روح مرا اغنا کند و خستگی، چیزی بود که در وجودم باقی می‌ماند و در مدت کوتاهی سعی می کردم شغل دیگری را پیشه کنم.

 او که شاعر و منتقد ادبی است، گفت: بیش از یک دهه است که در انجمن‌ها و کلاس‌های ادبی، منتقد بودم و در دانشگاه‌ها و موسسات ادبی، تدریس داشتم تا اینکه دو سال پیش وارد مدرسه شدم و امسال به صورت رسمی معلم بچه‌های استثنایی شدم.

عابدپور با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است و ویژه‌تر از آن دانش آموزان استثنایی هستند، در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ و آیا ممکن است که بعد از مدتی از این کار هم به شغل دیگری روی بیاورید؟ تاکید کرد: شاید اغراق نباشد اگر بگویم از معدود انسان‌های کره زمینم که از شغل خودم راضی هستم و با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.

وی افزود: شاید از بیرون اگر نگاه کنیم جز سختی در این شغل چیز دیگری نباشد، شاید عده‌ای به دنبال میز و مسئولیت باشند ولی من از آن نقطه فرار کردم و امروز آموزگار بچه‌هایی هستم که عادی نیستند، مثل بقیه نمی بینند، نمی شنوند حتی نمی توانند مثل بقیه راه بروند و حرف بزنند ولی مملو از عشق و مهر و احساس هستند.

عابدپور با تاکید بر اینکه در این شغل یک مِهر نانوشته بین معلم و شاگرد است، در پاسخ به این سوال که خستگی در این کار چقدر است؟ گفت: اگر قِلق کار را بلد باشی و بدانی با هر دانش آموز چطور باید رفتار کنی، نه تنها خسته نمی شوی، بلکه از آموزش دادن و بودن در کلاس لذت هم می بری.

 از این آموزگار می‌خواهم در یک جمله معلمی را تعریف کند، می‌گوید: نمی‌شود! با یک جمله نمی‌توان عظمت این شغل را بیان کرد.

عابدپور تاکید کرد: وقتی خداوند انسان را خلق کرد به او یاد داد و انسان توانست اسماء حسنی را بیان کند، در واقع اولین ارثی که انسان برد آموزش دادن و آموزش گرفتن بود و شاید همین باعث شد که انسان اشرف مخلوقات باشد.

این معلم تصریح کرد: در واقع معلمی شغل نیست بلکه یک فطرت است. انسان‌ها همواره و در هر حرفه و پیشه‌ای که باشند، معلم هستند. پدر و مادر وقتی به کودک خود آموزش می‌دهند، معلم هستند، هر کدام از ما در هر شغل و حرفه‌ وقتی نکته ای را آموزش می‌دهیم، معلم هستیم. معلمی مثل لذت بردن از زندگی، مثل دوست داشتن و عشق ورزیدن؛ بخشی از زندگی است. منتها در جامعه امروزی و بر اساس نیاز اجتماعی برای این شغل چهارچوب تعریف شده و حکم و فیش دارد.

این آموزگار در پایان با بیان اینکه سیستم آموزش و پرورش نیازمند تحول بنیادی به ویژه در سیستم آموزشی استثنایی است، تاکید کرد: به جز دانش آموزان نابینا، دانش آموزان مدارس استثنایی عمدتاً نمی‌توانند به دانشگاه بروند و بر اساس سیستمی که تعریف شده وارد دوره متوسطه نمی‌شوند بلکه دوره حرفه‌ای و پیش حرفه‌ای دارند.

وی افزود: شاید این دانش آموزان نخبه علمی نشوند ولی باید تلاش کنیم تا جایی که امکان فراگیری دارند، مهارت های زندگی را به آنها یاد بدهیم تا به عنوان یک شهروند مفید وارد جامعه شوند. لذا پشت میز و صندلی نشستن در کلاس درس زیاد مفید نیست بلکه حداقل دو روز در هفته باید با معلم خود به کارگاه بروند و بر اساس علاقه و توانمندی خودشان حرفه‌ای را یاد بگیرند این کار باعث می‌شود علاوه بر اعتماد به نفس، یک شغل هم یاد بگیرند تا بتوانند به یک شهروند برای خود کسب درآمد داشته باشند.

عابدپور تصریح کرد: بهترین وسیله آموزش برای بچه‌های استثنایی، بازی است البته نه بازی محض سرگرمی، بلکه فعالیتی که ذهن آنها را تقویت کند. این در حالی است که هنوز برای این مدارس زمین بازی مناسب تعریف نشده است و مثل بچه‌های عادی سر کلاس درس می‌نشینند.

 انتهای پیام