به نقل از «شبستان»

بی احترامی حتی با دشمن در سبک زندگی حسینی جایی ندارد

تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۱۹۶۱۸۲

خبرگزاری شبستان: امام حسین (ع) در عین حال که با دشمن خود روبرو است اما در مشی ایشان بی احترامی حتی به دشمن هم جایی ندارد بنابراین با نهایت ادب و احترام با دشمن خود سخن می گوید.

خبرگزاری شبستان - سرویس قرآن و معارف: "نکته پایانی که می خواهم به عنوان یک درس اخلاقی دیگر از عاشورا  یاد کنم احترام به شخصیت ها و آدم ها حتی افراد مخالف است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امام حسین (ع) در عین حال که با دشمن خود روبرو است اما در مشی ایشان بی احترامی حتی به دشمن هم جایی ندارد بنابراین با نهایت ادب و احترام با دشمن خود سخن می گوید. زمانی که حربن یزید ریاحی امام را محاصره می کند لشکر او هزار نفر بودند و امام دستور می دهد به همه افراد و حتی اسب ها آب بدهید چون مسیر طولانی را تا این جا آمده اند و تشنه اند.  در روز عاشورا می بینید که امام در نهایت احترام با لشکر مقابل حرف می زند و هرگز از دایره ادب و انصاف بیرون نمی آید. در سوی دیگر حضرت زینب (س) را می بینیم که با امام سجاد  (ع) و اهل بیت از شام به سمت مدینه برمی گردند. حضرت به دنبال آن است که به نماینده یزید که آن ها را به سمت مدینه آورده هدیه ای بدهد. توجه می کنید؟ این احترام و حرمت نهادن در جان انسان معنوی وجود دارد و درسی برای همه ماست که نگاه کنیم و ببینیم چقدر به رقبا و مخالفان خود احترام می گذاریم. "

آنچه در ادامه می آید بخش دوم و پایانی گفتگوی ما با حجت الاسلام و المسلمین حسین علوی مهر، رییس انجمن قرآن پژوهی حوزه علمیه و عضو هي‍ئت علمي «جامعه المصطفي العالميه» است.

شما در بخش پیشین گفتگو از مدار صبر در منظومه رفتاری حضرت زینب (س) سخن به میان آوردید که فی المثل چطور همان غذای کم یک وعده در شبانه روز را که در کاروان اسرا می دادند نمی خوردند و به کودکان می دادند. حضرت در واقع این رفتارها را در خانه پدر بزرگوارشان دیده اند و مسبوق به سابقه است. وقتی سه روز پشت سر هم غذای افطار را به تنگدستان می دهند.

بله،  این ها یک شبه به وجود نیامده است و مسلما  ماحصل یک تربیت اخلاقی است.

نکته دیگری که می خواهم عرض کنم داشتن زبان حق گو به عنوان یک مولفه مهم در شخصیت امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) و صحابه است.  ممکن است کسی اهل صبر باشد اما ساکت باشد و از گفتن و بروز حقایق امتناع کند اما شما می بینید امام حسین (ع)  و یاران حضرت در عین حال که صبور و خویشتن دار هستند اما حقایق را هم بازگو می کنند. این طور نیست که بگویند ما می رویم شهید شویم و کارمان را انجام می دهیم. نه! آن ها از کوچک ترین فرصت ها برای افشای حقیقت بهره می برند. در طول مسیر هر زمان که فرصت و موقعیتی برای بازگو کردن حقایق وجود دارد پرده ها را کنار می زنند و افشای حقیقت می کنند و ساکت نمی نشینند.

شما ببینید در روز عاشورا چقدر از یاران حضرت قبل از شهادت احتجاج می کنند و با قوم عمرسعد و لشکر او از در احتجاج وارد می شوند که مگر شما نبودید که نامه نوشتید به حسین.  وقتی این احتجاج ها مطرح می شود عمر سعد به یکی از یاران شان می گوید جواب این ها را بده و او در پاسخ می گوید من خجالت می کشم چون آن ها راست می گویند چون ما نامه نوشتیم و از حسین دعوت کردیم که به کوفه بیاید. بنابراین امام و یاران شان در هر موقعیتی از ابراز و افشای حقایق کوتاهی نمی کنند.

نکته مهم اخلاقی دیگر توجه به قرآن و دعا و نیایش یا همان ذکر یا یاد خداست. جان آگاه امام و یاران شان نمی تواند برکنار از ذکر و یاد حق باشد. کدام جان آگاهی را سراغ دارید که به آگاهی رسیده باشد اما خود را بی نیاز از راز و نیاز بداند؟ شما وقتی به نهضت عاشورا نگاه می کنید می بینید روح و درون مایه این نهضت همان ذکر و یاد حق است. هیچ انگیزه نفسانی در این نهضت وجود ندارد و همین درون مایه الهی و عارفانه است که به آن جلا می دهد. شما وقتی امام حسین  (ع) را در مدینه می بینید در ابتدای شروع نهضت می بینید که در کنار قبر پیامبر نشسته اند و در حال راز و نیاز هستند. در مکه، در حج در دعای پرسوز عرفه این غلبه روح عارف و روح متصل به راز و نیاز را می بینید که چطور عاشقانه با معبود سخن می گوید.  شما در شب عاشورا می بینید که امام وعده می گیرند تا دعا و مناجات کنند و آن شب به نماز خواندن و راز و نیاز و ذکر حق و قرآن خواندن می گذرد. چرا؟ به خاطر این که امام می خواهد  از آخرین ساعات و دقایق عمرشان هم نهایت استفاده را ببرند و جان شان را جلا دهند.  شما می بینید تا آخرین لحظات عمر شریف وقتی می خواهند سر حضرت را از تن مبارک جدا کنند این مناجات را از زبان حضرت می شنویم که: إلهِى رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ. این واپسین جملات امام حسین (ع) در کالبد زمینی است و در تمام مقاتل هم آمده است.

بعد از امام حسین (ع) حضرت زینب (س) را مشاهده می کنیم که با تمام سختی ها، رنج ها، گرسنگی ها و تورم پاها نماز شب را ترک نمی کنند و در شب یازدهم نماز شب را نشسته می خوانند و این ذکر و یاد خدا و مناجات تا آخرین لحظات عمر ترک نمی شود.

همچنان که اشاره کردید انسان معنوی نمی تواند  برکنار از مناجات و نیایش باشد. در حقیقت آن جانی که استقامت می ورزد به واسطه این معنا و راز و نیازهاست. درست است؟

بله خداوند در قرآن می فرماید: الا بذکر الله تطمئن القلوب / آگاه باشید که قلب ها به واسطه یاد حق آرام می گیرد. فقط یک قلب آرام و مطمئنه است که می تواند در سخت ترین لحظات زندگی همچنان تسلیم حق باشد و رضایت خود را از معبود اعلام کند و لب به شکوه نگشاید و جانش فقط مملو از سپاس حق باشد. این چنین است که سر بریده این انسان در بالای نیزه قرآن می خواند و الگویی برای همه آزاده ها و جان های حقیقت جو در هر مرام و مسلکی می شود.

نکته پایانی که می خواهم به عنوان یک درس اخلاقی دیگر از عاشورا  یاد کنم احترام به شخصیت ها و آدم ها حتی افراد مخالف است. امام حسین (ع) در عین حال که با دشمن خود روبرو است اما در مشی ایشان بی احترامی حتی به دشمن هم جایی ندارد بنابراین با نهایت ادب و احترام با دشمن خود سخن می گوید. زمانی که حربن یزید ریاحی امام را محاصره می کند لشکر او هزار نفر بودند و امام دستور می دهد به همه افراد و حتی اسب ها آب بدهید چون مسیر طولانی را تا این جا آمده اند و تشنه اند.  در روز عاشورا می بینید که امام در نهایت احترام با لشکر مقابل حرف می زند و هرگز از دایره ادب و انصاف بیرون نمی آید. در سوی دیگر حضرت زینب (س) را می بینیم که با امام سجاد  (ع) و اهل بیت از شام به سمت مدینه برمی گردند. حضرت به دنبال آن است که به نماینده یزید که آن ها را به سمت مدینه آورده هدیه ای بدهد. توجه می کنید؟ این احترام و حرمت نهادن در جان انسان معنوی وجود دارد و درسی برای همه ماست که نگاه کنیم و ببینیم چقدر به رقبا و مخالفان خود احترام می گذاریم.

 

پایان پیام/532

منبع: شبستان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۱۹۶۱۸۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طالب‌زاده با وجود اهانت‌های گروه‌های مختلف، هیچگاه نه مردد شد و نه ترسید/زیست شهیدانه در زندگی نادر دیده می‌شد

همایش «قدس از چشمان آقای نادر» روز گذشته ۹ اردیبهشت ماه به مناسبت سالگرد عروج نادر طالب‌زاده در سالن سوره حوزه هنری با حضور تعدادی از چهره‌های فرهنگی و هنری برگزار شد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، همایش «قدس از چشمان آقای نادر» روز گذشته ۹ اردیبهشت ماه به مناسبت سالگرد عروج نادر طالب‌زاده در سالن سوره حوزه هنری با حضور تعدادی از چهره‌های فرهنگی و هنری برگزار شد.

حسن رحیم‌پور ازغدی سخنران افتتاحیه این همایش در توصیف ویژگی های منحصر به فرد نادر طالب‌زاده گفت: یکی از موارد، قدرت شخصیت او بود. هرکسی نمی‌تواند در خود، انقلاب شخصیتی ایجاد کند. اینکه فردی در شخصیت خود انقلاب کرده و فاعل باشد و نه منفعل، بیانگر قدرتمندی بودن او است.

وی افزود: طالب‌زاده از چه محیط و جایگاهی به چه محیطی  آمد؟ چند نفر مانند او را می‌شناسید که مسیری از زندگی در آمریکا و تحصیل در دانشگاه کلمبیا تا حضور در جبهه جنگ را پیموده باشد؟ همینطور جبهه بعد از جنگ.

ازغدی اشاره کرد: طالب‌زاده  با وجود اهانت‌هایی که از گروه‌های مختلف به او می‌شد، نه هیچ گاه مردد شد و نه ترسید. منبع جوشان ایمان او واقعا حیرت انگیز است.

این نویسنده بیان داشت: همه چیز در زندگی‌ای که در آمریکا داشت، برای او محیا بود؛ همان چیزهایی که همه آرزوی آن را دارند و برای آن حاضر هستند حتی خیانت کنند. 

دکتر مجید شاه حسینی، رئیس فرهنگستان هنر از دیگر مهمانان این همایش بود که تصریح کرد: ویژگی جالب در شخصیت نادر طالب‌زاده این بود که هرچه از او می کندند، بی‌تعلق‌تر می‌شد. هرچه از او دریغ می‌کردند، روحیه او با نشاط‌تر می‌شد. 

وی بیان داشت: جمله حاج قاسم سلیمانی «که باید شهید زندگی کنی تا شهید شوی» در شخصیت آقای طالب‌زاده صادق بود و ما زیست شهیدانه را در او دیدیم. بنابراین بنده قطعا معتقد هستم که ایشان در میان شهدا هستند. طالب‌زاده حتی نسبت به کسانی که به او بدی می‌کردند نیز حسن نیت داشت.

شاه‌حسینی در ادامه خطاب به جوانان گفت: سلوک هنری نادر طالب‌زاده را روز به روز مرور کنید. هرچه او جلوتر رفت، موحدتر و انقلابی‌تر شد.

رئیس فرهنگستان هنر در پایان اظهار داشت: نادر طالب‌زاده با این شیوه زندگی، حجت را بر همه ما تمام کرد. نه حق خستگی، نه دلشکستگی و نه توقع برای کسی باقی نگذاشت.

دکتر سید محمد حسینی، معاون پارلمانی رئیس جمهور در ادامه این همایش بیان داشت: این روزها که شاهد خیزش دانشجویان و اساتید آمریکا بخصوص دانشگاه کلبمیا محلی که نادر عزیز در آن تحصیل کرده بود، در حمایت از مردم مظلوم غزه و فلسطین هستیم که البته مدعیان آزادی بیان با برخوردهای خشن و بی رحمانه، اساتید و دانشجویان را به شدت سرکوب و صدها نفر از آن‌ها را بازداشت کرده‌اند، بیشتر به یاد نادر عزیز می افتیم.

دکتر حسینی تاکید کرد: اگرچه نادر طالب‌زاده در آمریکا تحصیل کرد اما مثل غربزده‌ها مرعوب و مفتون تمدن مادی غرب نشد چرا که با بینش عمیق ماهیت واقعی صهیونیسم و امپریالیسم را بخوبی شناخته بود.

وی اظهار داشت: طبق سخن امام علی (ع) که فرمود: «رُبّ کلام انفذ من صولة» چه بسا سخنی که نفوذش از یورش و حمله کردن (نظامی) بیشتر باشد، لذا تاثیر کلام هنرمندانه در مواردی می‌تواند از جنگ و قدرت نظامی بیشتر باشد، همچنان که رهبر معظم انقلاب تاثیر رسانه را از موشک و پهباد افزون دانستند و حاج نادر عزیز از جمله کسانی بود که این مسئله را بخوبی درک کرده بود و حضورش در عرصه رسانه و هنر برای تحقق این هدف بود.

معاون رئیس جمهور تصریح کرد: اسم «نادر» برای مرحوم نادر ظالب‌زاده کاملا با مسمی بود و بر این باوریم که ایشان نادره‌ای در حوزه رسانه بود و با خوش فکری و انتخاب هوشمندانه جریان سازی می‌کرد. او بسیاری از اندیشمندان و متفکران غرب را می‌شناخت و از ظرفیت آن‌ها برای نقد و افشای ماهیت نظام سلطه استفاده می‌کرد.

رضا برجی، مستندساز حوزه جنگ، از دیگر سخنرانان همایش «قدس از چشمان آقای نادر» و طی سخنانی گفت: نادر این را درک کرد که تا ما نتوانیم فرهنگ ایرانی-اسلامی را توأما در کشورها گسترش دهیم، با مشکل مواجه هستیم.

وی اشاره کرد: در زمان آقای احمدی نژاد التماس کردیم یک رقم معقول به ما بدهند تا با کمک بچه‌های جهاد و روی زمینی که خود اهالی بوسنی در اختیار ما می‌گذارند، یک مسجد بسازیم، اما این پول را به ما ندادند. در همان زمان، سرهنگ قذافی پیش از سقوط خود یک مسجد نیمه کاره ساخته بود که اگر بخواهیم این هزینه را به امروز محاسبه کنیم، ۳۵ میلیارد می‌شود.  

این مستندساز بیان داشت: شرایط مدیریتی حوزه‌های فرهنگی ما، خیلی وحشتناک است و نادر این موضوع را نیز درک کرده بود. ما شروع به آموزش بچه‌های لبنانی در باغ فردوس کردیم و آن‌ها با همین آموزش چهار ماهه، شبکه المنار را تاسیس کردند. سپس اقدام به آموزش بچه‌های افغانی و بعد، بوسنیایی کردیم. اما مسئولین باغ فردوس را بستند و آن را به یک موزه تبدیل کردند. ما مطمئن شدیم که این اتفاق، حاصل جریان نفوذ است. این شبکه نفوذ، دقیقا می‌داند که در وزارت ارشاد باید چه کاری انجام دهد و در نتیجه، باغ فردوس را نابود می‌کند.

وی در مورد اهمیت حوزه مستند خاطرنشان کرد: در دنیا، یکی از مهم‌ترین بخش‌های شبکه‌های تلویزیونی، «مستند» است. همین بخش در تلویزیون ما، یکی از بی‌عرضه‌ترین بخش‌ها است. در کشورهای دیگر گفته می‌شود که اگر می‌خواهی فیلمسازی یادبگیری، اول چند فیلم داستانی بساز و بعد سراغ مستند برو؛ اما این سیر در کشور ما معکوس است. 

برجی ادامه داد: در مورد فیلم سینمایی داستانی هم موضوع آن مهم است. آیا ما باید از این خوشحال باشیم که ۸۰ میلیون نفر در کشور «فسیل» را تماشا کردند؟ واقعا چنین مواردی خوشحالی ندارد.

وی اظهار داشت: یکی از دغدغه‌هایی که نادر طالب‌زاده داشت، این بود که چرا دانشگاه‌های ما نسبت به سایر دانشگاه‌ها عقب است؟ چرا الان تمام دانشگاه‌های آمریکا و اروپا، فریاد غزه سر می‌دهند اما دانشجوهای ما بی‌خیال هستند. این اتفاق به دلیل بی‌خیال بودن مسئولین دانشگاه‌های ما است. 

برجی در پایان اشاره کرد: من یقین دارم نادر طالب‌زاده، فرج‌الله سلحشور و جمال شورجه، خط قرمز نفوذ را رد کردند و باید حذف فیزیکی می‌شدند.