به نقل از «ایکنا»

تبعات شوم پرده دری

تاریخ انتشار: ۱۴ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۴۲۵۸۰

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) تبیان نوشت: زیباترین و با ارزش ترین رنگ ها در جهان هستی، رنگ خدایی است. رنگ با ارزشی که همه موجودات عالم هستی را مجذوب خود کرده است. رنگ خدایی از چنان زیبایی و دلربایی برخوردار است که سایر رنگ ها در مقابلش رنگ می بازند. «صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً؛[بقره، آیه 138] رنگ خدايى (بپذيريد! رنگ ايمان و توحيد و اسلام) و چه رنگى از رنگ خدايى بهتر است؟!.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

»، شاید در یک برداشت ذوقی بتوان صفات الهی را همان رنگ های الهی برشمرد، به راستی چه خوب است که انسان خود را با صفات الهی رنگرزی کند، و خود را شبیه معشوق و دلبر خویش کند. از جمله صفات الهی که در منابع اسلامی به آن اشاره شده، صفت ستاریت است که در ادعیه و طلب دعا به درگاه الهی نیز خدای متعال را به وسیله این ویژگی مورد خطاب قرار می دهیم. «يَا غَفَّارَ الذُّنُوبِ يَا سَتَّارَ الْعُيُوبِ اغْفِرْ لِي مَا سَبَقَ فِي عِلْمِكَ مِنْ ذُنُوبِي‏»[1]

یک سفارش قرآنی به انسان
خدای متعال در قرآن کریم به صراحت بیان داشته که، دوست نمی دارد کسی پرده دری کند و عیوب دیگران را افشا کند، به همین جهت از عیبجویی نکوهش کرده است و انسانها را از این امر باز داشته است «لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ كانَ اللَّهُ سَميعاً عَليماً؛[سوره نساء، آیه 148] خداوند دوست ندارد كسى با سخنان خود، بدي ها(ى ديگران) را اظهار كند مگر آن كس كه مورد ستم واقع شده باشد. خداوند، شنوا و داناست.»  در آیه دیگر باری تعالی از عیبجویی این چنین نکوهش کرده است: «وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقاب؛[حجرات، آیه11] و از خودتان- از يكديگر- عيبجويى مكنيد و يكديگر را به لقبها[ى بد و ناخوش‏] مخوانيد» این آیات زیبا به انسان زیبا دیدن را می آموزد، این که انسان به دنبال فاش کردن بدی نباشد، و چشم خود را بر روی خطا و اشتباه دیگران ببند، و مهارت خوب دیدن را بیاموزد.

کارکرد و جایگاه تغافل در اندیشه علوی
در فرهنگ نهج البلاغه و اندیشه علوی، خطا پوشی و تغافل از جمله بزرگترین و زیباترین صفات اخلاقی و انسانی معرفی شده است: «مِنْ أَشْرَفِ [أَفْعَالِ‏] أَعْمَالِ الْكَرِيمِ غَفْلَتُهُ عَمَّا يَعْلَم‏؛[2] امام(عليه السلام) فرمود: يكى از با ارزش ترين كارهاى كريمان، تغافلِ از چيزهايى است كه از آن آگاهند(و سرپوش گذاشتن بر آن لازم است).»، و از طرفی عیب جویی زشت ترین و بدترین رذیله اخلاقی معرفی شده است : در روایتی از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: «شَرُّ النّاسِ مَن كانَ مُتَتَبِّعاً لِعُیوبِ النّاسِ عَمیاً لِمَعایِبِهِ؛[3] « بدترین مردم كسی است كه دنبال عیبهای مردم باشد و كور عیبهای خود ».
 تغافل و خطا پوشی، هنر و مهارت زیبا دیدن است که در زندگی باید در جای مناسب خود مورد استفاده قرار گیرد، آنچه مسلم است استفاده صحیح و مناسب از این عنصر کارآمد در تمام ابعاد زندگی می تواند کارگشا و اثر بخش باشد.

تغافل در حوزه اخلاق فردی
این شاخص اخلاقی در مسیر تربیت اخلاقی انسان، از جایگاه ممتاز و قابل توجهی برخوردار است. برای نمونه کسی که از این مهارت و هنر برخوردار است، بیش از آنکه در جستجوی گناه و خطای دیگران باشد، در جهت خودسازی و اصلاح رفتار و کردار خود کوشش می کند، به همین جهت است که، در عبارتی از امام علی(علیه السلام) این چنین نقل شده است: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاس‏؛[4] اى مردم! خوشا به حال كسى كه عيب شناسى نفس، او را از عيب جويى ديگران باز دارد.»، کسی که در مسیر تربیت اخلاقی از عنصر تغافل بهره می جوید، فرصت غیبت، تهمت، پرده دری و ظلم به دیگران را ندارد، چرا که او چشم های خود را بر روی عیوب دیگران بسته است و تمام اهتمام و دقتش بر روی اصلاح عیوب خود متمرکز شده است. در عبارت زیبای دیگری از امام علی(علیه السلام) این چنین نقل شده است: «مَن أبصَرَ عَیبَ نَفسِهِ شُغِلَ عَن عَیبِ غَیرِهِ؛[5]امام علی( علیه السلام ):‌ «هر كس عیب خود را ببیند از پرداختن به عیب دیگران باز ایستد».

تغافل در حوزه خانه و خانواده  
تغافل و خطا پوشی به اذعان دانشمندان علوم اجتماعی و روانشناسی یکی از اساسی ترین و مهمترین شاخص های تحکیم و استحکام بنیاد خانواده معرفی شده است. در واقع عنصر تغافل در زندگی تأثیر مستقیمی در تقویت روح رضایتمندی و آرامش در زندگی مشترک دارد. خانواده ای که از آن بهره ای ندارد زندگی را برخود و دیگران سخت و تیره می کند، کما اینکه در روایتی از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: « مَنْ لَمْ يَتَغَافَلْ وَ لَا يَغُضَّ [لَا يتقاض‏] عَنْ كَثِيرٍ مِنَ الْأُمُورِ تَنَغَّصَتْ عِيشَتُه‏؛[6] هر که از بسیاری از امور تغافل و چشم پوشی نکند، زندگی اش تیره می شود.»
بر کسی پوشیده نیست که در زندگی خانوادگی فراز و نشیب های فراوانی وجود دارد، به طور طبیعی هریک از هسمران دارای نواقصی هستند، اما این امر نباید موجب درشت نمایی و به رخ کشیدن نواقص باشد؛ بلکه سزاوار است با بهره گیری از عنصر عفو و بخشش، خطای همسر خود را نادیده بگیرند. چه بسیار مشاجراتی که در پی پرده دری و عدم خطا پوشی، موجبات تزلزل بنیاد خانواده را فراهم می کند. در اهمیت شاخص تغافل در زندگی در روایت دیگری از امام صادق(عليه السلام) این چنین نقل شده است: «صَلاحُ حالِ التَّعايُشِ وَالتَّعاشُرِ مِلؤُ مِكيالٍ، ثُلثاهُ فِطنَةٌ وثُلُثُهُ تَغافُل‏؛[7] سامان يافتن زندگى و معاشرت با يكديگر، به پيمانه پُرى شبيه است كه دو سوم آن، هوشمندى و يك سوم آن، چشم ‏پوشى است.»

تبعات شوم پرده دری
1-برملا شدن عیوب: عیب جویی تیغی دو لبه است، به طوری که بر اساس روایات، عیوب شخص عیبجو را نیز برملا می کند، کما اینکه در روایتی از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: «مَن تَتَبَّعَ عَوراتِ النّاسِ كَشَفَ اللهُ عَورَتَهُ؛[8]«هر كه دنبال عیبهای مردم بگردد، خداوند عیب و زشتیهای او را بر ملا سازد».

2-تنها شدن و انزوای اجتماعی: هیچ کسی دوست ندارد با افراد عیبجو تعامل و ارتباط داشته باشد، کما اینکه در روایات از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: «مَن تَتَبَّعَ خَفِیّاتِ العُیوبِ حَرَمَهُ اللهُ مَوَدّاتِ القُلوبِ؛[9] «هر كه از عیبهای پنهانی (‌مردم ) جستجو كند، خداوند او را از دوستی دلها محروم گرداند».

3-عیبجویی بدترین بِرند انسانی: در روایتی از امام علی(علیه السلام) نقل شده است: «اَمقَتُ النّاسِ العَیّابُ؛[10] «دشمن ترین مردم، عیبجویان هستند ».

نتیجه گیری و جمع بندی
آن دسته افرادی که در زندگی خود از شاخص تغافل بهره می جویند، چشمان خود را بر روی عیوب و نواقص دیگران می بندند، همین امر نیکو و اخلاقی، خود موجب می شود انسان رغبتی برای انجام گناهان دیگری همچون، غیبت، اذیت و آزار دیگران را نداشته باشد، از طرفی همین امر موجبات خوب دیدن و زیبا دیدن را در ارتباط با دیگران بخصوص در حوزه ارتباط خانوادگی تقویت می کند و روح رضایتمندی و شادابی را در زندگی تقویت می کند.
پی نوشت ها:
[1]. بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏90، ص263.
[2]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص507، حکمت222.
[3].تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص421، ح9653.
[4]. نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص 255.
[5]. تحف العقول، ص88.
[6]. تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص 451، ح10375.
[7]. تحف العقول، ص359.
[8]. تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص: 421، ح9657.
[9]. همان:  ص421، ح9656.
[10]. همان: ص451، ح10369.  

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۴۲۵۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نوه دختر امام خمینی در خارج از کشور مشغول چه کاری است؟

خانم معصومه حائری یزدی همسر آیت‌الله سید مصطفی خمینی و دختر آیت‌الله شیخ مرتضی حایری یزدی صبح روز ششم اردیبهشت ۱۴۰۳ خورشیدی در تهران درگذشت.

آن طور که عصر ایران روایت کرده است؛ وی مادر سید حسین و مریم خمینی بود. حجت‌الاسلام سید حسین خمینی از اوایل دهه ۶۰ عملا از عرصه های رسمی و رسانه‌ای کنار است و خواهر او (نوه امام خمینی) هم در خارج از کشور زندگی می‌کند و به طبابت و کارهای علمی اشتغال دارد و خانواده برای دفن مادر منتظر بازگشت اوست. (دو فرزند دیگر در کودکی درگذشته بودند).

از نکات شگفت‌آور زندگی خانم حایری این که به رغم آن که عروس ارشد امام خمینی و منتسب به یک خاندان بزرگ و مشهور روحانی دیگر هم بود زندگی بسیار عادی و گاه توام با سختی و رنج داشته است.

او شیفته سید مصطفی خمینی بود و خاطرات هجران او را با اشک بیان می‌کرد و همچون اعضای خانواده امام که آقا مصطفی را «داداش» خطاب می‌کردند او هم عادت کرده بود همسرش را این گونه خطاب و حتی بعد از فقدان چنین یاد کند.

با این که عروس ارشد امام اهل مصاحبه با رسانه‌ها نبود اما برای اولین بار اول آبان ۱۴۰۰ و به مناسبت چهل‌وچهارمین سالگرد درگذشت مشکوک سید مصطفی خمینی گفت‌وگویی با او منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت خصوصا جاهایی که حکایت از نگاه امروزین آقا مصطفی خمینی داشت و تصویر متفاوتی از فرزند فقید امام ترسیم می‌کرد.

درباره فرزندان چنین گفته بود: «خدا چهار فرزند به من داد که دو تا از آن‌ها از دنیا رفتند و الان تنها حسین و مریم برای من باقی مانده‌اند. هر دو دختر بودند و یکی در ایران و یکی در نجف از دنیا رفت. اولی چند روز بعد از به دنیا آمدن از دنیا رفت و علتش هم این که اوضاع ما در آن ایام به خاطر مسائل انقلاب خیلی ناجور و نامناسب و دگرگون بود و در همان ایامی که تازه این دختر به دنیا آمده بود، نیروهای دولتی وارد منزل ما ‌شدند و هول و هراس ایجاد ‌کردند و حال خود من خیلی بد و خراب بود و شاید این بچه بر اثر همان مسائل مُرد و از دنیا رفت.

دومی هم بلافاصله بعد از تولد و بر اثر یک بیماری کشنده از دست رفت؛ البته برخی به من می‌گفتند که این فرزندم، پسر بوده ...»