افتخار می‌کنم که معلولیت دارم اما فرد موفقی هستم
تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۹۸۳۶۶
وزنه‌بردار معلول محمودآبادی عضو تیم ملی وزنه‌برداری جانبازن و معلولان کشور از ناگفته‌های شنیدنی این ورزش گفت.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آوای‌شمال، امروزه ورزش به عنوان تاثیرگذارترین عامل اجتماعی برای ایجاد غرور ملی و افزایش سلامت و شادابی جامعه از سوی تمامی کشورها پذیرفته شده و دولتمردان دنیا سعی دارند جدای از توجه به ابعاد شادی بخش، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی آن از حضور مردم علی الخصوص معلولان در ورزش برای افزایش سلامت روحی روانی جامعه بهره ببرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بی‌تردید فعالیت‌های بدنی مستمر و مناسب جانبازان و معلولان بر میزان برخورداری آنان از سلامتی و کاهش عوارض ثانویه معلولیت تاثیری محسوس دارد، اما برنامه‌ریزی مناسب آنان را ترغیب به ورزش می‌کند یا عملکرد نمایشگاهی در چند روز از سال؟
به همین منظور و به بهانه روز جهانی معلولان به سراغ یکی از ورزشکاران با اخلاق این شهر رفتیم، ورزشکاری که کمتر دیده شده و افتخاراتش بر سر زبان‌ها کمتر افتاده و همیشه سعی کرده بدون ادعا و در سکوت تمرین کند و به دور از حواشی به کار خود بپردازد.
عصر یک روز پاییزی راهی زادگاه این ورزشکار شدیم شدیم، روستایی در بخش سرخ‌رود محمودآباد و بعد از دقایقی به همراه دوستان، خودمان را به روستای بیشه‌کلا رساندیم، صدای میله، وزنه و فریاد ورزشکاران ما را به داخل سالن کشاند.
خودتان را معرفی کنید؟
من شهرام رمضانی متولد ۱۳۵۸ در روستای بیشه‌کلا هستم و معلولیتم در دو سالگی بر اثر فلج‌اطفال است. سه خواهر دارم، پدرم بازنشسته و مادرم خانه‌دار هستند و در پیمودن مسیر موفقیت‌هایم نقش بسزایی داشته‌اند.
چطور با معلولیت کنار آمدید؟
واقعا آن روزها رو به یاد می‌آورم حالم بد می‌شود، ولی وقتی بچه‌ها را می‌دیم که به باشگاه می‌رفتند حسادت می‌کردم، واقعا آن روزها شرایط سخت بود ولی با روی آوردن به ورزش که از همان بچگی علاقه‌ام به بدنسازی بود، این سختی‌ها و این معلولیت به فراموشی سپرده شد. واقعا معلولیت محدودیت نیست، به واقع به این جمله پی‌بردم که در هر شرایطی باشی و اراده‌ات قوی باشه می‌توانی به اهدافت دست پیدا کنی.
واقعا از همان بچگی علاقه‌ای زیادی به بدنسازی داشتم و آرزویم این بود که به این آرزو دست پیدا کنم، در همان روزها بود که توسط آقای غلام تیموری وارد باشگاه بدنسازی ایشان شدم که من موفقیتم را مدیون راهنمایی و حمایت ایشان هستم، جا دارد از اینجا ازش تشکر کنم.
تفاوتی بین خود و دیگران نمی‌بینید؟
من تفاوت خاصی بین خودم و دیگران نمی‌بینم؛ البته همه ورزشکاران تلاش زیادی می‌کنند اما بچه‌های تیم ملی که به مسابقات برون‌مرزی می‌روند، تلاش خیلی بیشتری می‌کنند، این درحالی است که موانع زیادی هم سر راهمان قرار دارد؛ شما هم ببینید کار کردن با وزنه‌های غیر استاندارد که ساده‌ترین آنها آسیب‌دیدگی‌های بسیار است. من آسیب‌های جدی و زیادی مثل پارگی عضله و تاندوم در ورزش دیده‌ام، اما باز هم توانستم با شرایط بجنگم و این بحران را پشت سر بگذارم و به کارم ادامه دهم.
از همان بچگی عاشق ورزش به‌ویژه بدنسازی بودم و از طرف یکی از دوستان وارد باشگاه ایشان شدم واقعا آن روز را فراموش نمی‌کنم. یکی از بهترین روزهایم بود که به آرزوم رسیدم و از همان‌روز کار با وزنه را شروع کردم. اولین حضورم در سال ۱۳۷۹ شرکت در مسابقات استانی بود که موفق به کسب مدال نقره آن مسابقات شدم. یادم نمی‌رود در همان مسابقات بود که یکی از مربیان استان شرایط و آمادگی من رو مشاهده کرد و گفت: پتانسیلت در این رشته بالاست و با مشاوره و راهنمایی‌های همین مربی رو به جلو حرکت کردم و جا دارد ازش تشکر کنم.
اولین حضورتان در مسابقات کشوری؟
اولین حضورم در سال ۱۳۸۰ بود که در مسابقات کشوری در تهران شرکت کردم ولی به مقام چندان درخوری دست نیافتم، ولی ادامه دادم، ناامید نشدم تا اینکه در مسابقات بعدی به مقام دومی کشوری دست یافتم.
کسب مدال برنز مسابقات بین‌المللی تهران – کسب چندین مدال در مسابقات استانی – سه بار عضویت تیم ملی – کسب دو مقام دومی کشوری و دو مقام سومی در مسابقات کشوری
شرایط وزنه‌برداری و هیأت جانبازان و معلولان شهرستان محمودآباد را چطور ارزیابی می‌کنید؟
هیأت جانبازان و معلولان که صفر است. چیزی نمی‌توان گفت، به نظر من وجود ندارد. شرایط در این شهرستان سخت است نه امکاناتی نه حمایتی، امیدوارم که این شرایط تغییر کند.
از مسؤولان کسی سراغ شما رو می گیرد؟
مسؤولان سرشان شلوغ است(با خنده) و آنها هم کار خودشان را دارند و ما هم کار خود را می‌کنیم. مسؤولان که تا الان کسی سراغ ما رو نگرفته مگر اینکه ما سراغی از آنها بگیریم، ان‌شاءالله شرایط تغییر می‌کند. البته این را هم باید اضافه کنم از زمانی که آقای یوسفی رئیس اداره ورزش شدند شرایط کمی تغییر کرده و ما رو هم تشویق و هم حمایت معنوی کردند امیدوارم این حمایت مقطعی نباشد و بیشتر شود.
تمام مشکل من در این رشته، کمبود امکانات و حمایت نکردن مسؤولان از هزینه‌های آن است که خیلی آزاردهنده است. در این ورزش، هیأت نداریم؛ مطمئن باشید من هم شرایط و امکانات مطلوب را داشتم به موفقیت‌های بهتر دست می‌یافتم، من یک‌بار با وزنه و میله‌های استاندارد روبه‌رو می‌شوم آن‌هم در روز مسابقه است ولی باز خدا رو شکر می‌کنم با این شرایط روی سکوی می‌ایستم.
اوضاع ورزش جانبازان و معلولان چطور است؟
خوب نیست، اصلا خوب نیست، حمایت نمی‌شویم. ما پتانسیل بالایی در شهرستان داریم، ورزشکاران مستعد، اما به دلیل نبود امکانات و عدم حمایت از سوی مسؤولان به شهرهای همجوار کوچ می‌کنند و این لطمه جبران ناپذیری به این ورزش وارد می‌کند.
خداروشکر الان بهترم. بعد از اتفاقاتی که در مسابقات کشوری وزنه‌برداری قهرمانی جانبازان و معلولان و انتخابی تیم ملی برایم اتفاق افتاد و سهل انگاری مسؤولان که نمی‌خواهم وارد جزئیات شوم و حالم را اندوهگین می‌کند، دوران سختی را سپری کردم، اکنون خدا را شکر اوضاع و احوالم بهتر است و تمرینات خودم را ترک نکرده ام و در شرایط روحی و بدنی خوبی می‌باشم.
اولین چیزی که با این کلمات به ذهنتان می‌رسد چیست؟
وزنه برداری: اراده
عصا: امیدی دوباره
بدنسازی: عشق – آرزوی بچگیم
فرزین: دوست واقعی – افتخارم این است که با این قهرمان همدوره بودم و رقابت کردم
هیأت جانبازان و معلولان: یک روزی به معنای واقعی کلمه داشته باشیم
در حال حاضر وزنه‌برداری کار اصلی من است و در کنار ورزش به عنوان مدیر و موسس باشگاه ورزشی بدنسازی المپیک که زیر نظر خودم هست، مشغول به‌کار هستم.
سخن پایانی؟
معلولیت محدودیت نیست و ما با تلاش و فعالیت خود می‌توانیم این ضعف را از بین ببریم و باید در این شهرستان بیش از همه به این عزیزان جانباز و معلول رسیدگی کنیم و شرایط و امکانات لازم برای هر چه بهتر شدن این رشته ورزشی که واقعا سرانجامی نداشته است فراهم شود.
از شما دوستان خبرنگار که وقتتان را برای ما می‌گذارید تا دیده شویم و موجب انگیزه در بین ورزشکاران می‌شوید تا روزهای خوشی برای ورزش شهرستان رقم بزنیم صمیمانه تشکر می‌کنم و آرزوی موفقیت، ارتقا و رسیدگی هر چه بیشتر و بهتر این رشته ورزشی را از مسؤولان امر خواستارم.
سخنی با مسؤولان: ورزشکاران و معلولانی که آمار بخصوصی از آنان در شهرستان در دسترس نیست و یکی دو ورزشکاری که علی‌رغم مشکلات زیادی توانسته‌اند قله‌های پیشرفت را طی کنند و به همگان نشان دهند که هیچ وقت معلولیت محدودیت نیست، امروز با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند که اگر مسؤولان امر و خیران اهتمامی نورزند شاید برطرف نشود.
شاید اگر زیر ساخت‌های لازم برای توسعه ورزش جانبازان و معلولان در شهرستان فراهم شود بی‌شک شور و نشاط خاصی بین این ورزشکاران به وجود خواهد آمد و دردها و سختی‌هایشان به فراموشی سپرده می‌شود. انتهای پیام/
منبع: دانا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۹۸۳۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
یک طلا و یک نقره وزنه برداری نوجوانان کشور برای دختران همدان
به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای استان همدان؛ تارا درویشی وزنه بردار دسته ۶۴ کیلوگرم استان همدان موفق شد در حرکات یک ضرب و دوضرب و مجموع سه نشان طلا را به خود اختصاص دهد.
درویشی حدنصاب ورودی تیم ملی نوجوانان را هم کسب کرد.
مهسا قیاسی وزنه‌بردار دسته ۵۵کیلوگرم استان همدان هم در یکضرب، دوضرب و مجموع موفق به کسب سه نشان نقره و سکوی دوم مسابقات شد.
مسابقات وزنه برداری قهرمانی نوجوانان ایران در بخش دختران، شانزدهم تا نوزدهم اردیبهشت به میزبانی سالن امام علی دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان در حال برگزاریست.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلالهای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت