به نقل از «اقتصاد آنلاین»

گردشگران حرفه‌ای چه‌طور رفتار می‌کنند؟

تاریخ انتشار: ۱۹ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۲۳۹۵۷

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فارس، کارشناسان گردشگری می‌گویند که آداب سفر رفتن در کشور ما نیاز به آموزش‌های زیادی دارد. از آموزش برای حفظ محیط زیست گرفته تا رعایت پوشش و سبک رفتاری مردم منطقه و احترام به حریم شخصی محل زندگی آن‌ها. موضوعی که در ایران چون بسیار کم به آن پرداخته شده این روزها باعث گلایه مردم بسیاری از شهرهای کشور به خصوص شهرهای ساحلی شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

عرفان فکری؛ گردشگر 40ساله، یک روز در 22سالگی کارش را رها کرد و تصمیم گرفت باقی عمرش یک جهانگرد باشد. اما به قول خودش نه توریست و مهمان یک هفته‌ای بلکه یک جهانگرد حرفه‌ای که هم دنیا را می‌گردد و هم علم گردشگری را آموزش می‌‎دهد. بعد از 250 سفر به 65 کشور دنیا عرفان فکری می‌گوید که اگر نظری در حوزه گردشگری دارد حاصل تجربه و مشاهده مستقیم و زندگی با فرهنگ و آداب و رسوم آن ملت است نه مطالعه و دیدن فیلم یا صرفا شنیدن.

در گزارش پیش رو عرفان فکری از قوانین اخلاقی و اجتماعی گردشگری برای ما می‌گوید.  قانونی که می‌گوید مسافران در سرتاسر دنیا موظف هستند در کشور مقصد قوانین عرفی مردم بومی منطقه را رعایت کنند.

احترام به مردم محلی از اصول گردشگری است

در دنیا رعایت حقوق و سبک زندگی مردم بومی یک منطقه آن‌قدر پذیرفته شده است که نیازی به اجرای قانون انتظامی ندارد. گردشگرها می‌دانند که باید به عقاید مردم محلی احترام بگذارند. در واقع یکی از اصلی‌ترین و اولیه‌ترین اصول گردشگری پایدار احترام به جوامع محلی و عقاید مردم آن‌جاست.

برای اینکه ماجرا بهتر جا بیفتد چند مثال می‌زنم. این مثال‌ها هم از فرهنگ جامعه ما دور است تا جهان شمول بودن این ماجرا بهتر درک بشود. در کشورهایی که دین بودایی دارند، برای ورد به معابد راهبان حتی در حیاط و محوطه بیرونی معبد نمی‌شود با کفش تردد کرد. معابد بوتان، تایلند و بخش‌هایی از کشور مالزی این روش را اجرا می‌کنند.

یا مثلا قبائل «ماسایی» در آفریقا رسم و رسوم خاص خود را دارند که قبل از ورود به حریم قبیله تمام این رسم و رسوم برای گردشگران توضیح داده می‌شود. مساجد در سرتاسر دنیا وضعیت مشابهی دارند. مسجد معروفی در کامپالا؛ پایتخت اوگاندا هست که رسم آن دقیقا مطابق معبد بودایی «دندان مقدس» در سریلانکاست. اطراف این مسجد و معبد مغازه‌هایی برای فروش پارچه احداث شده که به منبع درآمد مردم محلی هم تبدیل شده است. اگر گردشگری لباسی مثل شلوارک یا دامن کوتاه پوشیده باشد، باید از این پارچه‌ها خریداری کرده و خود را با آن‌ها بپوشاند.  

 رعایت نکردن رسوم، زندان هم به دنبال دارد

بعضی‌ها می‌گویند پوشش ما در هرجایی که به آن سفر می‌کنیم یکسان است و اگر قرار است یک‌جا بنابر عقیده مردم بومی منطقه پوشش حداکثری داشته باشیم پس در سفر به قبائل بدوی در آفریقا هم باید مثل آن‌ها برهنه بشویم. باید گفت که یک پای این استدلال می‌لنگد و مثال زدن از قبائل بدوی که پوشش کمی دارند فقط یک استثناست. در واقع یک مثال نقض کل چیزی را که ما به آن «رعایت سبک زندگی مردمان بومی» می‌گوییم زیر سوال نمی‌برد.

 من به عنوان یک گردشگر حرفه‌ای می‌گویم که 99درصد مکان‌های مختلف دنیا از نظر عرفی، پوشش و سبک رفتار خاص دارند که گردشگران هم از نظر اخلاقی و اجتماعی خود را موظف به رعایت آن می‌دانند. رعایت سبک پوشش و سبک رفتاری مردم یک منطقه توسط مسافران جزء وجدانیات و اخلاقیات اولیه گردشگری است. درست است که قانون کلی در این زمینه وجود ندارد اما اگر گردشگری از فرهنگی دور به کشور مقصد بیاید و آداب و رسوم آن‌جا را بلد نباشد در گردشگری حرفه‌ای حتما تحت آموزش قرار می‌گیرد. و البته رعایت نکردن آداب و رسوم جریمه انتظامی هم در پی دارد.

مثلا در تعدادی از کشورهای آسیای جنوب شرق، اگر آب دهان یا آدامس خود را به زمین بیاندازید، جریمه نقدی می‌شوید و اگر جریمه را نپردازید به زندان می‌روید. یا در کشور بوتان که در جنوب آسیاست کسی حق سیگار کشیدن ندارد. پادشاه این کشور معتقد است که کشور من سبز و پر از اکسیژن است. به همین خاطر کسی نباید با دخانیات هوای آن را آلوده کند. توریست‌هایی هم هستند که به سیگار اعتیاد دارند و در سفر به بوتان اذیت می‌شوند. اما یا مجبور به تحمل هستند یا باید قاچاقی سیگار بکشند!

آموزش و کارفرهنگی، نتیجه‌بخش است

مردم ما از لحاظ گردشگری نیاز به آموزش‌های وسیعی دارند و به نظرمن  این آموزش با قوانین سلبی، زیاد نتیجه‌بخش نخواهد بود. زمانی در کشور ما راننده‌ها الزام چندانی به بستن کمربند ایمنی نداشتند اما کار فرهنگی مناسب که کفه آن سنگینتر از قوانین سلبی و جریمه بود ما را به روزهایی رسانده که بستن کمربند ایمنی دست‌کم در صندلی‌های جلو یک عمل پذیرفته شده از سمت مردم است.

انیمیشن‌های «سیاساکتی» در دهه هشتاد یا طرح «همیار پلیس» برای کودکان هم از دیگر طرح‌های موفق فرهنگی بود که رعایت قوانین راهنمایی رانندگی در کشور ما را تا حد زیادی بهبود بخشید.

به نظر من در زمینه گردشگری هم ما به همین اقدامات فرهنگی نیاز داریم. بخشی زیادی از این اقدام فرهنگی آموزش است که آموزش برای بچه‌های کوچک و در مدارس تاثیر مطلوب‌تری خواهد گذاشت. عقاید و رفتار یک فرد 40ساله خیلی سخت تغییر خواهد کرد اما یک کودک بسیار زودتر و راحت‌تر آموزش را می‌پذیرد.

از آن‌طرف برخورد سلبی، اغلب چرایی موضوع را تحت تاثیر قرار می‌دهد. شما اگر به هرفرد مسافر بگویید که آیا دوست دارد هر آخرهفته جلوی درب خانه‌اش عده‌ای با صدای بلند ضبط ماشین، ساعت‌ها سروصدا کنند و درنهایت هم زباله‌هایشان را همانجا بگذارند و بروند؟ جواب او قطعا «نه» خواهد بود. خب این وضعیت بسیاری از شهروندان ما در شمال کشور است و اگر ما برای مسافر جابیاندازیم که علت مخالفت با نوع سفر کردن شما همین حسی است که خودت هم دوست نداری تجربه کنی، نتیجه بهتری می‌گیریم.

فرهنگ ایرانی به احترام میزبان تاکید دارد

برای ورود به اماکن خاص یا نوع پوشش برای تردد در شهرهای مختلف دنیا، قانونی که انتظامات آن را حمایت کند وجود ندارد. اما عرف آن‌قدر شدید است که گردشگران خود را موظف به رعایت آن می‌دانند. جایی هم مثل معابد و مساجدی که نام بردیم  وجود دارد که به جز پوشش موردنظر اصلا اجازه نمی‌دهد از پوشش دیگری استفاده کنید. در واقع اجباری که وجود دارد این است که اگر می‌خواهید از این مکان بازدید کنید باید این پوشش مشخص را داشته باشید.

هر نقطه‌ای از این کره خاکی انسان‌هایی با عقاید مختلف زندگی می‌کنند و ما حتی اگر انسان‌هایی معتقد به مسائل مذهبی نباشیم، از دید اجتماعی مهمان مردم منطقه‌ای که به آن‌جا مسافرت کرده‌ایم هستیم. فرهنگ ایرانی ما هم تاکید دارد که هرکجا می‌رویم باید به میزبان احترام بگذاریم.

منبع: اقتصاد آنلاین

کلیدواژه: گردشگری محیط زیست پوشش ایران آداب و رسوم مسافران حقوق سبک زندگی قانون جامعه جهان دین کفش تایلند مالزی پایتخت مسجد درآمد زندان زمین سیگار اعتیاد کودکان آداب و رسوم پایتخت سبک زندگی گردشگری مالزی محیط زیست

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۲۳۹۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

طغیان ساکنان جزایر قناری/ درخواست محدود شدن تعداد گردشگران

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، در حالی که نام جزایر قناری از سوی رسانه‌های غربی به عنوان مکانی بی حاشیه و امن برای گردشگران تلقی می‌شود، اما تغییر الگو‌های بومی و سبک زندگی ساکنان این منطقه، منجر به نارضایتی شدید آنها از گردشگران شده است. آنها از یک سو گردشگری را مهم‌ترین منبع درآمد خود قلمداد می‌کنند، اما از سوی دیگر، فراگیر بودن حضور توریست‌ها را منافی اصول و سبک زندگی بومی و محلی خود می‌دانند. همین مسئله، مولد یک تعارض جدی در جزایر قناری بوده که منتج به وقوع اعتراضاتی در این منطقه شده است. اخیرا ده‌ها هزار نفر در جزایر قناری اسپانیا علیه طرح گردشگری گروهی «فراگیر» در مجمع‌الجزایر اقیانوس اطلس، راهپیمایی کردند.

معترضان، رشد کنترل نشده گردشگری را برای محیط زیست و ساکنانش مضر توصیف می‌کنند و خواهان محدودیت در تعداد گردشگران هستند. آنها تاکید می‌کنند که مخالف صنعت گردشگری نیستند که ۳۵ درصد از اقتصاد جزایر قناری را تشکیل می‌دهد.

در سال قبل میلادی، ۱۳ میلیون و ۹۰۰ هزار گردشگر از هفت جزیره اصلی این مجمع‌الجزایر دیدن کردند. آمار‌های رسمی نشان می‌دهد که این میزان حدود شش برابر بیشتر از جمعیت ۲.۲ میلیون نفری این جزایر است. بدیهی است که این نسبت ریاضی، می‌تواند از عمق فاجعه در جزایر قناری پرده بردارد! جایی که عملا این منطقه تبدیل به مکانی برای تلاقی نامتوازن خرده فرهنگ‌ها و در نتیجه، وقوع بحران‌های تبعی شده است.

صنعت گردشگری ۴۰ درصد از مشاغل این مجمع الجزایر را تشکیل می‌دهد. شهروندان انگلیس و آلمان، ازجمله کشور‌های اصلی هستند که گردشگرانشان به این جزایر سفر می‌کنند، اگرچه خود اسپانیا به‌عنوان سرزمین مادر هم مقصد محبوب آنهاست. در «سانتا کروز د تنریف»، پایتخت تنریف، بزرگترین جزیره، معترضان پلاکارد‌هایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود «گردشگر، به سرزمینم احترام بگذار!» و «جزایر قناری محدودیت دارد.»

لیدیا مورالس، یک معترض به بی‌بی‌سی گفت: «مشکل اصلی این است که طرح گردشگری گروهی چندین دهه است که در حال نابودی جزیره و زندگی ساکنانش است. احساس می‌کنیم که ما رانده شده‌ایم، اولویت‌های ما در نظر گرفته نمی‌شوند.»

معترضین در این تجمع پیام‌های واضحی را به سیاستمدارانشان مخابره کردند. آنها قویا معتقدند که سیاستمداران به جای در نظر قرار دادن نیاز‌های ساکنین، بیشتر روی ساخت مجتمع‌های گردشگری و هتل‌ها «متمرکز» هستند. فراتر از آن، تظاهرکنندگان می‌گویند که آنها خواهان یک طرح پایدارند که تأثیرات زیست‌محیطی مانند کمبود آب در آب و هوای گرم را در نظر بگیرد و فشار کمتری بر هزینه‌ها و مسکن وارد کند. بر اساس گزارش موسسه ملی آمار در سال ۲۰۲۳، ۳۴ درصد از ساکنان جزایر قناری در معرض خطر فقر یا محرومیت اجتماعی قرار داشتند که بیشترین تعداد در اسپانیای پس از اندلس است. بنابراین، رمزگشایی از گستردگی تظاهرات اخیر و عصبانیت ساکنین جزایر قناری چندان دشوار نیست! آنها به درستی احساس می‌کنند قربانی سیاستگذاران حوزه گردشگری و مسئولین دولتی خود شده و نیاز‌های روزمره توریست‌ها بر نیاز‌های اساسی زندگی آنها در تصمیم سازی‌های کلان و خرد غلبه پیدا کرده است. هفته گذشته، فعالان در اعتراض به آنچه که رشد مخرب گردشگری در جزایر قناری می‌دانند، اعتصاب غذا را در تنریف آغاز کردند. معترضان خواهان توقف ساخت یک هتل و یک استراحتگاه ساحلی در جنوب جزیره هستند. آنها همچنین خواهان توقف تمام پروژه‌های توسعه گردشگری هستند.

انتهای پیام/