نگاهی به حلقه مفقوده نمایشگاه مطبوعات

دست در دست فرزندان یا به همراه دوستان و همسرانشان در نمایشگاه مطبوعات قدم می‌زنند و دنبال رسانه‌های محبوبشان می‌گردند. برخی تعداد زیادی روزنامه و مجله دستشان است و برخی هم به تعداد کمی اکتفا کرده‌اند.

در میان چهره‌های اغلب سیاسی که با هدف ارتباط بیشتر با رسانه‌ها در نمایشگاه مطبوعات دیده می‌شوند، مردمی که بدون دغدغه حضور در غرفه‌ها با فراغ بال در نمایشگاه قدم می‌زنند، حال و هوای زنده‌تری به این گردهمایی رسانه‌ای می‌دهند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در حالی که در راهروهای شبستان مصلی تهران قدم می‌زنم، این بار به جای اینکه به دنبال چهره‌های شناس باشم، به دنبال چهره‌های عادی می‌گردم که شاید بتوان گفت هدف اصلی برگزاری این نمایشگاه ارتباط با آنهاست؛ گرچه تجربه نشان داده حتی در این فرصت هشت روزه، باز هم تریبون‌ها به دست دیگران می‌افتد.

مرد نسبتاً میانسالی را می‌بینم که تعدای مجله و روزنامه دستش گرفته و انگار بازدیدش از نمایشگاه تمام شده به سمت در خروج می‌رود. می‌گوید برای آشنایی بیشتر با مجله‌ها و روزنامه‌ها و کلاً رسانه‌ها به نمایشگاه آمده است؛ «لذتی که ورق زدن روزنامه‌ دارد، هیچ آنلاین بودنی ندارد. اینجا می‌توانم با مجلات و روزنامه‌های جدید آشنا بشم و با آنها ارتباط برقرار کنم. البته آنقدر غرفه‌ها شلوغ هستند و مهمان دارند که خیلی فرصت نمی‌کنند با ما حرف بزنند. ولی باز هم مثل هر سال سعی می‌کنم حتما یک روز به نمایشگاه مطبوعات بیایم.»

خانم جوانی که دو بچه کوچک دارد؛ یکی را بغل کرده و دومی با سرعت در میان غرفه می‌دود، درباره حضورش در نمایشگاه مطبوعات می‌گوید «به خاطر بچه‌هایم چند سالی است که به نمایشگاه می‌آیم تا با مجله‌های گروه کودک آشنا شوم. خودم هم سعی می‌کنم به خاطر آنها روزنامه و مجله بخوانم تا بتوانم جواب سوال‌هایشان را بدهم. چند سال پیش یکی از اقوامم نمایشگاه مطبوعات را معرفی کرد و گفت می‌توانم اینجا برای بچه‌هایم مجله‌ و روزنامه پیدا کنم.» ‌

آقای میانسالی تعداد زیادی مجله و روزنامه در دست دارد و گوشه‌ای نشسته است و استراحت می‌کند؛ می‌گوید «از جوانی به خواندن روزنامه علاقه داشتم، حتی الان هم که دیگر این شوق و ذوق برای خواندن مطبوعات وجود ندارد، به نمایشگاه می‌آیم تا این حس خوب دوران جوانی را فراموش نکنم. از طرفی هم چون یک روزنامه‌خوان حرفه‌ای هستم و حداقل روزی چهار روزنامه می‌خوانم، دوست دارم از طریق نمایشگاه مطبوعات با روزنامه‌نگارانی که مطالبشان را دوست دارم، صحبت کنم.»

    

دو دختر جوان که خیلی به خودشان رسیده‌اند، با چهره‌های خندان از این غرفه به آن غرفه می‌روند؛ وقتی می‌پرسم برای چه به نمایشگاه مطبوعات آمده‌اید، می‌خندند و یکی از آنها می‌گوید «اینجا فضای جالبی دارد. چهره‌های سیاسی و بازیگرها زیاد به نمایشگاه می‌آیند. ما هم می‌توانیم از نزدیک آنها را ببینیم و اگر شد با آنها عکس بگیریم. مگر حتما باید دلیل خیلی مهمی وجود داشته باشد که به نمایشگاه بیاییم؟»

خانواده‌ای که دو فرزند کوچک دارند، بیرون سالن شبستان نشسته‌اند و زیاد هم خوشحال و سرحال به نظر نمی‌رسند. رو به خانم خانواده می‌پرسم که چرا به نمایشگاه مطبوعات می‌آیید؛ نگاهی به همسرش می‌کند و می‌گوید «همسرم مجبورمان می‌کند.» و همسرش هم بلافاصله توضیح می‌دهد که «از کودکی به روزنامه‌ها و خبرنگارها علاقه داشتم. اولین بار هم چند سال پیش از زیرنویس تلویزیون متوجه شدم که چنین نمایشگاهی هر سال برگزار می‌شود. خودم خیلی دوست دارم که بیایم و در این محیط قرار بگیرم، اما خانواده‌ام چندان دوست ندارند.»

همان‌طور که به سمت غرفه‌مان در انتهای سالن شبستان می‌روم، ناخودآگاه توجهم بیشتر جلب چهره‌های مردمی می‌شود که شاید بیشتر از ما اهالی رسانه و چهره‌ها نگاهی دوست‌داشتنی و ساده به این نمایشگاه دارند.

در ادامه صحبت‌های محمد خدادی، مدیر عامل ایرنا یادم می‌آید که روز گذشته در همین غرفه ایسنا بیان شد.

«مطبوعات باید جای مردم باشد و رسانه‌ها با مردم به گفت‌وگو بنشینند. متاسفانه خیابان یک طرفه‌ای بین رسانه و مردم ایجاد شده است. رسانه‌ها فقط با مسؤولان و یا صاحب‌نظران در تعامل هستند، پس جای مردم کجاست. این یک خیابان یک طرفه است. ما باید تریبون بگذاریم و با مردم صحبت کنیم و این حلقه مفقوده ماست.»

انتهای پیام

منبع: ایسنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۳۱۷۰۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بهار ۵۹؛ وقتی داد سندیکای خبرنگاران از حمله به مطبوعات درآمد

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در بهار ۱۳۵۹ پس از چندین مرحله توقیف مطبوعات - که در تابستان پیش از آن (۱۳۵۸) توسط دادستانی انقلاب اتفاق افتاد و برخی روزنامه‌ها و مجلات از جمله «آیندگان» و «تهران مصور» توقیف شدند - هنوز اجل توقیف بر سر بسیاری مجلات و روزنامه‌های دیگر می‌گشت و آن‌ها را با تحدید و تهدید مواجه می‌ساخت. در رادیو تلویزیون علیه برخی جراید داد سخن سر داده می‌شد، در بعضی استان‌ها ماموران محلی از توزیع نشریات قانونی جلوگیری می‌کردند و گاه گروه‌های تندرو با چوب و چماغ به جان دکه‌ی توزیع‌کننده‌ی بیچاره می‌افتادند. موضوع تا جایی بیخ پیدا کرد که سندیکای نویسندگان و خبرنگاران مطبوعات طی نامه‌ای سرگشاده به ابوالحسن بنی‌صدر رئیس‌جمهور وقت به این قضیه به‌شدت اعتراض کرد. این نامه که روز چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۵۹ در صفحه‌ی دوم روزنامه‌ی اطلاعات منتشر شد به این شرح بود:

کار به جایی رسیده است که رادیو تلویزیون بر خلاف قانون اساسی جو جامعه را علیه روزنامه‌ها بسیج می‌کند. ماموران محلی در استان‌ها از توزیع نشریاتی که با امتیاز قانونی منتشر می‌شوند جلوگیری می‌کنند و اعتراض فروشندگان جراید از تهدید و زورگویی گروه‌های چماق‌به‌دست بلند است و هیچ نهاد قانونی حامی آنان نیست.

آقای رئیس‌جمهوری

سندیکای نویسندگان و خبرنگاران مطبوعات بدین‌وسیله نگرانی عمیق خود را از شدت گرفتن موج هجوم به مطبوعات ابراز می‌دارد به‌ویژه آن‌که بخش وسیعی از حملات و تهدیدها علیه روزنامه‌نگاران به وسیله‌ی نهادهای دولتی و حکومتی که طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مسئولیت آن‌ها با شماست اعمال می‌گردد.

آقای رئیس‌جمهوری

روزنامه‌نگاران ایران هنوز سخنان شما را در تمام طول مدت پس از انقلاب و پیش از عهده‌دار شدن وظایف ریاست‌جمهوری درباره‌ی ضرورت تامین آزادی کامل عقیده و بیان رعایت کامل آزادی مطبوعات فراموش نکرده‌اند و بسیار حیرت‌آور است که زیر نظارت مستقیم شما در مدت کوتاهی که از انتخاب‌تان به ریاست‌جمهوری نگذشته موج اختناق و تهدید و ارعاب روزنامه‌نگاران از سوی رادیو تلویزیون که به هر صورت سخن‌گوی هیات حاکمه محسوب می‌شود، و نیز برخی مسئولان اجرایی بالا گرفته است. کار به جایی رسیده است که رادیو تلویزیون بر خلاف قانون اساسی جو جامعه را علیه روزنامه‌ها بسیج می‌کند. ماموران محلی در استان‌ها از توزیع نشریاتی که با امتیاز قانونی منتشر می‌شوند جلوگیری می‌کنند و اعتراض فروشندگان جراید از تهدید و زورگویی گروه‌های چماق‌به‌دست بلند است و هیچ نهاد قانونی حامی آنان نیست.

آقای رئیس‌جمهوری

تصور نمی‌کنید که شما در این نکته با ما هم‌عقیده نباشید که یکی از بزرگ‌ترین آرمان‌های مردم ما تامین آزادی بیان و قلم بوده است و نیز مطمئن هستیم که شما هر روز در جریان یورش‌های منظم و غیرمنظم گروه‌های مسئول و یا غیرمسئول به عرصه‌ی مطبوعات، فروشندگان جراید و اجتماعات گروه‌های سیاسی هستید و اعلامیه‌ی اخیر شما درباره‌ی ضرورت رسیدن به یک وحدت اصولی نشان می‌دهد که توسعه‌ی هرج و مرج و بی‌قانونی را برای آینده‌ی کشور به شدت خطرناک می‌دانید.

اعتقاد ما این است که بدون تامین آزادی کامل بیان و قلم و حفظ حرمت همه‌ی صاحبان اندیشه و افکار که تنها راه رسیدن به تفاهم فکری و آشنایی با نقاط اختلاف بین گروه‌هاست رسیدن به چنین وحدتی دور از منطق می‌نماید و تصریح می‌کنیم نفاق و چنددستگی در مسائل اصلی زمانی شدت پیدا می‌کند و به برخوردها منجر می‌شود که یکی از دو طرف نتواند عقاید و آرمان‌های خود را آزادانه و از طریق مطبوعات بی‌طرف ابراز دارد.

آقای رئیس‌جمهوری

سندیکای نویسندگان و خبرنگاران مطبوعات به حکم رسالتی که در حفظ و گسترش آزادی قلم و بیان بر دوش خود احساس می‌کند توجه آن‌جناب را به خطر بزرگی جلب می‌کند که انحصاری شدن مطبوعات متوجه آینده‌ی کشور و در نتیجه حاکمیت ملی و وحدت کشورمان خواهد کرد و مصرانه از شما می‌خواهد پیش از آن‌که دیر شود برای درهم کوبیدن این موج انحصارطلبی اقدام کنید.

آقای رئیس‌جمهوری

نسل آینده‌ی این کشور غفلت ما را در جلوگیری از تحدید آزادی‌های اساسی مردم نخواهد بخشید و به موجب قانون شما را مسئول حوادثی که ادامه‌ی این انحصارطلبی‌ها پدید خواهد آورد، خواهد شناخت.

انتظار ما از شما این است که فورا به هجوم‌ها و تهدیدهایی که از مدت‌ها پیش علیه مطبوعات اعمال می‌شود پایان دهید و بدین ترتیب راه را برای وحدتی که همواره بدان تاکید می‌کنید هموار سازید.

گفتنی است خطاب نامه‌ی سندیکا به ابوالحسن بنی‌صدر بود که روزنامه‌ی خودش «انقلاب اسلامی» یک سال بعد در ۱۸ خرداد ۱۳۶۰ توسط اسدالله لاجوردی دادستان انقلاب توقیف شد!

۲۵۹۵۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1903392