به نقل از «مشرق»

روایت عکاس جنگ از ثبت لحظه‌های راهپیمایی اربعین

تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۵۸۷۴۵۳

با جمعی از عکاسان آن دوران از جمله شهید سعید جان‌بزرگی، سیدعباس میرهاشمی، محمود بدرفر، امیرعلی جوادیان، یوسف گرامی و فرهاد سلیمانی تصمیم به تاسیس انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس گرفتیم.

گروه جهاد و مقاومت مشرق - عکس‌ها بی‌واسطه نگاه  خالق خود را با مخاطبان به اشتراک می‌گذارند و به این خاطر هویتی زنده و بدون‌کم و کاست از واقعیت‌های اطراف ما هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هر روز که به جلو می‌رویم بر شاخه‌های عکاسی افزوده می‌شود و هر کسی بسته به روحیات و علاقه خود در آن حوزه خاص عکاسی فعالیت می‌کند. در میان شاخه‌های عکاسی اما، عکاسی بحران و جنگ را شاید هرکسی برنتابد. برای ثبت لحظه لحظه جنگ، جدا از عکاس بودن، کسی لازم است که از دلبستگی‌های خود گذشته باشد و با روحیه و عشقی عمیق پا به این مسیر بگذارد. درست است که شور و هیجان، محرکی است برای حضور در شرایط جنگی اما همه چیز نیست؛ چراکه اگر عشق نباشد  با شنیدن صدای چند تیر و خمپاره، شور جای خود را به ترس می‌دهد. محمدحسین حیدری، یکی از عکاسانی است که تنها به واسطه علاقه شخصی پا به این مسیر گذاشت و تمام مصائب آن را به جان خرید تا شاید در آینده عکس‌هایی که حاصل نگاه اوست، سندی رسمی برای واقعیت‌های هشت سال جنگ کشورمان باشد و بی‌واسطه با مخاطبان حرف بزند. با او به گفت‌وگو نشستیم تا بیشتر با فعالیت‌های این هنرمند آشنا شویم.

  حضور شما در جنگ بیشتر از روی علاقه شخصی بود یا دلیل دیگری داشت و چه شد با وجود سختی‌هایی که این مسیر داشت به سراغ عکاسی جنگ رفتید؟

درواقع نوعی احساس تکلیف بود. در کنار عکاسانی که ماموریت داشتند به ثبت وقایع روزمره و عملیات‌ها بپردازند، گروهی از عکاسان  علاقه‌مند مثل من  به صورت داوطلب پا به این مسیر گذاشته و به نوعی احساس تکلیف می‌کردیم که با عکاسی خودمان کمکی به دفاع از کشور کرده باشیم. جنگ و اتفاقات پیرامون آن شرایطی را برای آدم‌­های جنگ و البته عکاسان به‌وجود می‌آورد که آبدیده می‌شدند. بسیاری از تجربیاتی که الان داریم حاصل آن روزهاست. البته در این راه سختی‌هایی برای عکاسانی که به صورت آزاد کار می­‌کردند هم وجود داشت که در مواردی شرایط کار را برای ما خیلی سخت می‌کرد چون مجوز عکاسی در بعضی موقعیت­‌ها یا اماکن فقط به عکاسان رسانه‌ها  یا یگان‌های  نظامی داده  می‌شد.

  کمی از تجربه حضورتان در جنگ برای عکاسانی که دوست دارند آن فضا را تجربه کنند، بگویید.

اینکه بگویم از اول با زندگی در شرایط سخت و جنگی عادت داشتم، درست نیست زیرا این‌طور نبود. ولی با گذشت زمان و به دست آوردن تجربیات که حاصل حضور مداوم و پیوسته بود، بسیاری از سختی­‌های کار دیگر عادی شده بود و بیش از هر چیز دیگر  به هدفم که همان عکاسی بود، فکر می‌کردم. احساساتی عمل کردن در شرایط بحران نکته‌ای است که نه‌تنها در جنگ بلکه در بحران‌های اجتماعی هم ممکن است برای عکاس پیش آید. من هم در اوایل ورودم از این قاعده مستثنی نبودم. شاید از هر سوژه‌ای عکاسی می‌کردم اما به مرور با تعمق در سوژه‌ها و بررسی آنها گزینشی‌تر عمل می‌کردم.نمونه‌­ای که شاید برای تک تک عکاسانی که فضای جنگ را درک کرده‌اند، ممکن است اتفاق افتاده باشد این است که در بسیاری از عملیات‌ها با صحنه‌هایی از شهادت و جانبازی رزمنده‌ها روبه‌رو بودیم که ما را دچار دوگانگی می‌کرد، مبنی بر اینکه باید در این لحظه عکس گرفت یا به کمک آنها شتافت. در نتیجه این موضوع کار ما را کمی سخت می‌کرد.

  همانطور که خودتان در صحبت‌هایتان اشاره کردید به نیت عکاسی رفته بودید و اسلحه شما همان دوربین‌تان بود. پس با این هدف، عکاسی باید اولویت داشته باشد. نظر شما چیست؟

در لحظه، تصمیم گرفتن کمی سخت است. گفتن این موضوع شاید الان راحت باشد ولی دیدن آن صحنه­‌ها  و زخمی شدن افراد، بازی میان احساس و عقل است و کار را دشوار می‌کند.  البته چنین شرایطی برای خود من در عملیات بدر رخ داد. یکی از دوستانم به اسم غلامرضا نامدارمحمدی در کنارم شهید شد. در این زمان دو راه برای من وجود داشت یا باید دوربین را کنار می‌گذاشتم و به کمک وی می‌شتافتم یا اینکه از لحظاتی که در آن دقایق اتفاق می‌افتاد و پیکر ایشان به پشت جبهه منتقل می­‌شد، عکاسی می‌کردم. از آنجا که امدادرسانی طبق اصول خود انجام می‌شد، بهترین کار را همان عکاسی از آن اتفاق و جاودانه کردن آن  در تاریخ دیدم. مطمئنا اگر آن اتفاق در آن روز ثبت نمی‌شد دیگر الان هیچ سندی از آن وجود نداشت و مثل هزاران حادثه دیگر از آن تصویری نداشتیم و باید افسوسش را می‌خوردیم.

مثلا بسیاری از کارهای روزمره در جبهه‌ها از قبیل کارهای خدماتی مثل آرایشگری، آشپزی، خیاطی و دیگر انواع کارهای پشتیبانی و کمک‌های پشت جبهه که اقشار مختلف به رزمنده‌ها ارائه می‌دادند یا همچنین تیپ‌نگاری رزمندگان و اقشار حاضر در دفاع مقدس و خصوصا پشت جبهه‌ها از دریچه دوربین عکاسان بسیاری مغفول مانده است. آنقدر این صحنه‌­ها هر روز تکرار و دیده می‌­شد که تکرار آن باعث مغفول ماندن آن می­شد و الان گنجینه انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس تهی از این تصاویر است. مانند اینکه شما هر روز سوار مترو و اتوبوس می­‌شوید اما 30 سال بعد اگر فرزندتان از ایستگاه اتوبوس در این سال‌ها عکسی بخواهد، ندارید.

  با توجه به آنالوگ بودن امکانات عکاسی در آن زمان فکر کنم بسیار در مضیقه بودید و برای تک تک فریم‌هایی که می‌گرفتید حساسیت نشان می‌دادید. می‌خواستم کمی از شرایط عکاسی در دفاع مقدس بگویید؟

بله، همین‌طور است. من در یک ماه که سه عملیات والفجر5 و6 و خیبر انجام شد فقط 45 حلقه فیلم داشتم که می‌شود حدود 1600 فریم؛ یعنی روزی حدود 50 فریم، پس باید نسبت به تک تک عکس‌هایی که می‌گرفتم تامل می‌کردم. از طرفی دوربین و امکانات هم مانند امروز نبود و اگر مشکلی غیرعادی پیش می‌­آمد تا ظهور فیلم‌ها مشخص نمی‌­شد چه چیزی گرفته‌اید.جا دارد اینجا خاطره‌ای از عملیات والفجر8 را بگویم. دوربین من در روز چهارم آن عملیات دچار آسیب شده بود و خراشیدگی بسیار ریزی که دیده هم نمی‌­شد در پرده شاتر آن به وجود آمده بود که پس از ظهور فیلم‌ها عیب آن مشخص شد. یعنی آن فریم‌هایی که با فریم بعدی فاصله عکاسی آنها زیاد شده بود نورخوردگی جزئی داشتند. این آسیب به‌گونه‌­ای بود که جز با ظهور فیلم مشخص نمی‌شد. وقتی فیلم‌ها ظاهر شد رئیس مجموعه‌ای که برای آنها عکاسی کرده بودم گفت شما به بیت‌­المال آسیب زدید و پول آن چند حلقه فیلم را از من گرفت و در صندوقی که برای تلفن­‌های شخصی کارکنان روی میزش قرار داده بود انداخت و فیلم‌های آسیب دیده را به من عودت داد. امروز از جمله عکس‌های خوبی که نزد من است، چند حلقه موجود از همین عملیات است.

  سنگ‌بنای تشکیل انجمن عکاسان انقلاب دفاع مقدس چطور گذاشته شد؟ در رابطه با برنامه‌هایی که در این سال‌ها انجام دادید، صحبت کنید.

بعد از جنگ در حفظ مستندات تصویری دفاع مقدس خلأ داشتیم. عکس‌های آرشیوی بسیاری از عکاسان در آلبوم‌های شخصی آنها نگهداری می‌شد و نیاز بود ساماندهی شوند. به همین خاطر با جمعی از عکاسان  آن دوران از جمله شهید سعید جان‌بزرگی، سیدعباس میرهاشمی، محمود بدرفر، امیرعلی جوادیان، یوسف گرامی و فرهاد سلیمانی تصمیم به تاسیس انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس گرفتیم. بنا را بر این گذاشتیم که آثار پس از آن آسیبی نبینند و از پراکندگی بدون برنامه جلوگیری شود و به مجموعه‌­ای که مقبولیت اجتماعی و فرهنگی در بین هنرمندان و جامعه داشته باشد، بدل شویم. با نظر هیات موسس انجمن، مجموعه بنیاد فرهنگی روایت فتح انتخاب شد و کار اصلی را از آنجا شروع کردیم. بسیاری از این عکس‌ها به دلیل نگهداری بد صاحبان آنها در طول سالیان گذشته، دچار فرسایش تدریجی شده و نیازمند ترمیم بودند که ما با جمع‌آوری این آثار به ترمیم‌شان پرداختیم. همچنین در 16‌ سال گذشته به ساماندهی، کدگذاری و اسکن بیش از دو میلیون فریم آثار جمع‌آوری شده از افراد و مجموعه‌­ها در استان‌های مختلف پرداختیم که قسمتی از این آثار پس از بهینه‌سازی به صاحبان عودت و قسمتی هم در گنجینه انجمن موجود است و با حفظ حقوق صاحبان آثار در اختیار مجموعه­‌های فرهنگی، سازمان‌ها و افرادی که در این حوزه فعالیت می­‌کنند گذاشته می‌شود.

  تا آنجایی که اطلاع دارم طبقه‌بندی آثار روی نظم خاصی صورت می‌گیرد و اطلاعات آثار هم به همراه عکس‌ها ارائه می‌شود، در صورتی‌ که بسیاری از این آثار بدون مشخصات هستند؛ می‌خواستم بدانم این کار به چه صورت انجام می‌شود؟

 در ابتدا آثار رسیده، ساماندهی و کدگذاری  می‌شوند. در مرحله ساماندهی سعی می‌شود تمام فریم‌های متفرق یک حلقه سر جای خود و در یک فایل قرار گیرد. کدهایی که ما در کدگذاری آثار داریم شامل نوع متریال، کد صاحب اثر، عکاس، شماره فایل و شماره فریم است. پس از اسکن اولیه، کارشناسی روی آثار انجام می­‌شود؛ در مرحله کارشناسی، آثار به‌گزینی می‌شوند و آنهایی را که دارای کیفیت تصویری یا کیفیت موضوعی مناسب  هستند با رزولوشن بالا اسکن و در گنجینه نگهداری می­‌شوند. در مرحله کارشناسی اطلاعاتی شامل تاریخ، منطقه، نام عملیات و... به فایل مربوطه اضافه می­‌شوند. برای عکس‌هایی که فاقد هیچ‌گونه اطلاعاتی هستند، سعی کردیم کارشناسی آنها بر اساس جغرافیای منطقه­، نوع بافت خاک، درخت­‌ها، رنگ و نوع پوشش افراد و ... انجام شود. این آثار با توجه به کارشناسی‌های صورت گرفته، قیمت‌گذاری می­‌شوند  و در صورت فروش آنها، عواید حاصل از آن به صاحبان آثار، عکاسان یا خانواده‌های‌شان پرداخت می‌شود. حتی تاکید داریم به دلیل حفظ حقوق معنوی پدیدآورندگان، خریدار باید اسم عکاس را در هرگونه استفاده تبلیغاتی و نمایشگاهی قید کند.

  در صحبت‌های خود به حمایت‌های انجمن در چاپ کتاب اعضا اشاره کردید. می‌توانید آماری از کارهایی را که تاکنون منتشر کرده‌اید، بیان کنید؟

از مجموعه استان‌ها تاکنون کتاب‌های «خروش لاجوردی» استان اصفهان و «حماسه الوند» استان همدان چاپ شده و دو کتاب  «دلاوران» استان کرمانشاه و «شهریاران» استان آذربایجان‌شرقی در مرحله چاپ قرار دارند. در مجموعه کتاب‌های ملی مجموعه‌ای تحت عنوان جنگ تحمیلی به چاپ رسیده که از این مجموعه، 6 جلد آنها که روایت تاریخی داشته‌اند در دوران دفاع مقدس به چاپ رسیده و سه جلد با روایت موضوعی در انجمن چاپ شده است. جلد هفتم را به حضور زنان در دفاع مقدس اختصاص داده‌ایم. جلد هشتم این مجموعه با عنوان خرمشهر و جلد نهم با موضوع شهدا چاپ شده است. آبادان و آزادگان موضوعات دیگری است که در دستور کار قرار دارد. باید بگویم تاکنون استقبال خوبی از این آثار انجام شده است. در بخش حمایت از مجموعه شخصی افراد نیز تاکنون پنج‌ مجموعه از آثار احمد علیزاده‌نوحی، احسان رجبی، سعید حاجی­خانی، علی فریدونی و سعیدصادقی در حوزه دفاع مقدس  به چاپ رسیده است. همچنین آثار میشل ستبون عکاس فرانسوی در حوزه انقلاب اسلامی چاپ شده است.

  در کارنامه کاری شما عکاسی راهپیمایی اربعین نیز به چشم می‌خورد. می‌خواستم بدانم تجربه عکاسی شرایط بحرانی مثل دفاع مقدس چقدر در ثبت اتفاقات این مسیر به شما کمک کرد؟

اولین‌بار که توفیق این سفر دست می‌­دهد در مسیر با اتفاقات بسیار متنوع و چشم‌نواز برخورد می­کنید و سعی دارید تمام این اتفاقات را در دریچه دوربین خود ثبت کنید ولی  بعد متوجه می‌شوید بعضی از سوژه‌ها، پتانسیل مجموعه شدن را داشتند و به همین راحتی با گرفتن تک فریم‌ها از آنها گذشتید. مثلا سوژه‌ای که برای خودم جالب توجه بود و احساس می‌کنم بیشتر عکاسان از آن غافل هستند این است که در نزدیکی‌های غروب وقتی به روستاها و شهرهایی در مسیر راهپیمایی می­‌رسیم مردم محلی برای پذیرایی و استراحت زائران به استقبال آنها می‌آیند و با دعوت از آنها می‌خواهند تا شب را میزبان‌شان باشند. این پذیرایی‌ها و اقامت‌های کوتاه مدت نزد افرادی که پیش از این هیچ  شناخت یا سابقه دوستی با آنها  نداشته‌­اید به نظرم نکته‌­ای است که می‌­توان روی آن کار کرد.

  همراه شدن و هم‌نفس بودن با زائران و درک کردن حس آنها، چقدر در عکاسی مسیر راهپیمایی شما را کمک کرد؟

همه ما شیعیان  با یک فرهنگ ولایی به دنیا آمدیم و در قلب و روح ما پیوندی عمیق با ائمه معصومین و مقدسات مذهبی‌­مان وجود دارد. وقتی حضور در این مسیر با یک پیوند قلبی در کنار انسان‌هایی با این پیشینه فرهنگی صورت گرفت قطعا  این انگیزه و این پشتوانه فکری و عقیدتی بود که باعث شد حتی بیشتر از مسیر اصلی را در جاده‌های فرعی طی کنم. امیدوارم توانسته باشم اندکی در به نمایش درآوردن ارادت مردم عاشق به حضرت اباعبدا... الحسین علیه‌السلام نقش داشته باشم.

ارسال به تلگرام

منبع: مشرق

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۵۸۷۴۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک قصه خیالی به روایت فراری

  داستان فصل دوم فراری، در ادامه فصل اول و دردهه۸۰ اتفاق می‌افتد. حسین رفیعی، بازیگر سریال فراری به‌تازگی در مصاحبه‌ای گفته است: این سریال که پیش‌تر در ۳۵قسمت طراحی شده بود به یک سریال ۴۰قسمتی تبدیل شده است. اواخر اسفند۱۴۰۲ تصویربرداری این سریال به ‌پایان رسیده است و هم‌اکنون درمرحله مونتاژ وصداگذاری است و به احتمال زیاد ابتدای تابستان یا پاییز۱۴۰۳روی آنتن برود. سریال فراری به تهیه‌کنندگی امیرمهدی پوروزیری و سجاد نصراللهی‌نسب وکارگردانی امیر داسارگر است که احتمالا فصل سوم وچهارم خود راهم تولید خواهد کرد. بازیگرانی مثل هدایت هاشمی،نسرین بابایی،حسین رفیعی،بهار نوحیان، شهین تسلیمی، جواد خواجوی، مجید پتکی، شهروز آقایی‌پور، افشین آقایی و حسین اوجاقلو دراین مجموعه به ایفای نقش پرداختند. 
   
فراری به کجا رسیده؟ 
امیر داسارگر، کارگردان فراری درخصوص جزئیات فصل دوم به «جام‌جم» می‌گوید: بازیگران متعددی در این فصل به مجموعه اضافه شدند. شخصیت هادی که شخصیت اصلی است در فصل دوم با بازی زین‌العابدین تقی‌پور نمایش داده می‌شود. این فصل دوران جوانی شخصیت اصلی است که در ادامه فصل یک خواهد بود.دراین فصل، مسجدی که در فصل اول ساخته‌اند جان می‌گیرد و هادی، محور فعالیت‌های این مسجد می‌شود. همزمان، با مسائل مختلفی در زندگی شخصی و خانوادگی روبه‌رو می‌شود. لوکیشن فصل اول شمال کشور و فصل دوم، حاشیه تهران بود. داسارگر درخصوص قصه این مجموعه به نکته مهمی اشاره کرده و عنوان می‌کند: این را باید به‌صورت جدی بگویم که قصه سریال فراری، کاملا خیالی است و ربطی به زندگی شهید صدرزاده ندارد. فقط برخی المان‌های تاثیرگذار در زندگی شهدایی همچون شهید صدرزاده درسریال قید شده است. درست مثل مسجد که تاثیر بسیاری در زندگی شهید صدرزاده داشته است. در برخی خبرها به اشتباه قید شده که این سریال برگرفته از زندگی شهید صدرزاده است. اصلا چنین چیزی نیست و تنها همان المان‌های تاثیرگذار در زندگی شهید را بیان کرده‌ایم. 
امیرمهدی پوروزیری، از تهیه‌کنندگان سریال فراری هم پیش از این گفته بود: سریال فراری درباره آدم‌های مسئولیت‌پذیر است و موضوع آن به روایتی از دهه ۱۳۷۰ برمی‌گردد. قصه فراری از سال ۱۳۷۶ شروع می‌شود و به‌منظور تصویر‌سازی مرتبط با این دهه که دوره زمانی این سریال است، تیم طراحی دکور، زحمت بسیاری برای ساخت فضا کشید و برای این‌که فضا را به آن حال‌وهوا نزدیک کنیم پس‌تولید سنگینی داشتیم. قهرمان این سریال یک نوجوان است که برای ایفای نقش او، بازیگری را انتخاب کردیم که نخستین تجربه‌اش هم هست، نام او در سریال هادی است. البته در ادامه مقاطع دیگری را غیر از دهه ۱۳۷۰ در سریال می‌بینیم و جوانی شخصیت اول سریال را هم داریم. بخشی از سریال هم درباره ورزش کشتی است. در تاریخ معاصر قهرمانان ما قهرمانان جنگی هستند و تصورمان همه قهرمانان دهه شصتی بودند. درصورتی‌که این قهرمانی و نگاه قهرمانی در این سریال امتداد دارد. ما قهرمانان دهه هشتادی و نودی و قهرمانان امروزی را در سریال داریم. قهرمانانی که متولد بعد از انقلابند و نسل جدیدی از قهرمان را به مردم ما نشان خواهند داد. 
   
از سریال مدد گرفتیم
پوروزیری همچنین گفته بود: در روزگاری هستیم که فکر می‌کنیم روز‌های بدون قهرمان را می‌گذرانیم و توجه نمی‌کنیم چه قهرمان‌هایی کنارمان هستند. اتفاقی که برای گروه تولید این سریال افتاد، به نوعی یک عشق و دلبستگی بود که نمی‌توان آن را یک‌ ایده صرف دانست. واقعا می‌بینم که عوامل مجموعه، از این سریال مدد می‌گیرند. به همین دلیل باید گفت یک‌ ایده ساده روزمره نیست و نمی‌توان با آن ساده برخورد کرد. من این را از جنس عاشقی می‌دانم.وی ادامه داد: شخصیت‌ هادی، روایتگر قصه‌های دلبستگی یک نوجوان متفاوت است که در مسیر قهرمانی جلو می‌رود و از یک جایی به بعد، دلبستگی‌اش با دلبستگی قهرمانی از نوع دیگر، جا‌به‌جا می‌شود. این مسأله به‌شدت در فیلمنامه کار سختی بود که شخصیت اصلی یک امر عینی را با یک امر ذهنی جابه‌جا می‌کند و تلاشش این می‌شود که عالم را عوض کند. این مسأله به‌سادگی قابل درک نیست و تفکیک آن کار بسیار سختی است. به نظرم فقط نمی‌توان کودک‌ونوجوان را مخاطب کار دانست، چون همه گروه‌ها را در بر می‌گیرد. قصه با نوجوانی شروع می‌شود اما مخاطب آن، بزرگسالان و گروه‌های سنی دیگر هم هستند. شاید تفاوت آن با دیگر کار‌ها این باشد که هادی را می‌توان قصه دوران دانست تا روایتی از فرزندان این عصر را به تصویر بکشد. ممکن است برخی بگویند دیگر نسل امروز دنبال چنین روایتی نیست. باید گفت شخصیت هادی به‌خوبی نشان می‌دهد فرزندان این دوران چگونه زندگی کرده‌اند. البته که مخاطب ما تنها نوجوانان نیستند اما درمجموع از این جهت می‌توان کار برای نوجوانان را کار پرچالشی دانست. نوجوانان امروزی با همه محصولات روز روبه‌رو هستند و روایتگری برای آنها کار سختی است. 

لزوم پرداختن به قصه یک نوجوان 
حسین رفیعی، از بازیگران این مجموعه پیش از این درخصوص پرداختن به قصه یک نوجوان در این مجموعه به جام‌جم گفته بود: کودکان و نوجوانان امروزی در آپارتمان حبس هستند و سرشان در گوشی و تبلت است. فضای مجازی هم همین است که دهکده جهانی بزه را خلق می‌کند. یعنی به دنبال این هستند بچه‌ها را با سندرم‌های روحی ــ روانی بسیاری مواجه کنند و به جایی برسانند که در صورت لزوم از آنها بهره‌کشی کنند. فضای مجازی شاید برای بچه‌ها فرصت باشد اما به‌دلیل این‌که در مدارس آموزش استفاده از فضای مجازی  نداشتیم، نمی‌توانیم بگوییم موثر بوده. ذات رسانه‌ملی کار فرهنگی است.وی درخصوص نقشی که در سریال فراری دارد، می‌گوید: من در این مجموعه نقش یک دستیار کارگردان را بازی می‌کنم که به‌دنبال به‌تصویرکشیدن زندگی شخصیت هادی است. هادی مخالف بازی‌کردن در کار اوست. آقای بیگدلی که نقشش را بازی می‌کنم در تلاش برای راضی‌کردن اوست. تلاش می‌کنم پدرش را راضی کنم که هادی در فیلمم بازی کند. درعین‌حال، نقدی هم به برخی ستاره‌ها کردم که بعد از مطرح شدن در سینما، به مردم توجه نمی‌کنند. تلاش کردم شخصیت واقعی خودم باشد و حالت‌های کودکانه «فه‌فه» را دارم که همان سال ۷۷ با امیرحسین مدرس بازی می‌کردم.