به نقل از «بولتن نیوز»

آینده نیروهای سوریه دمکراتیک و ترکیه

تاریخ انتشار: ۴ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۷۹۱۷۵۶

گروه بین الملل: بعد از نشست سوچی در روسیه بین روسای جمهوری ایران، ترکیه و روسیه ترکیه تلاش زیادی کرد تا موافقت سایر اعضا را برای حمله به نیروهای سوریه دمکراتیک که از سوی آمریکا حمایت می شوند بدست بیاورد و تا حدودی نیز توانست در این مسیر موفق باشد. دستکم اردوغان توانست سایر اعضا را به محدود ساختن کمکها در همه ابعاد به این نیروها در سوریه قانع کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش بولتن نیوز، بدنبال آن اردوغان تلاشهای خود را گسترده تر کرد تا بار دیگر بتواند آمریکا را به این جمع بندی برساند که به کمکهای نظامی خود به نیروهای سوریه دمکراتیک ادامه ندهد. رسانه های ترکیه از گفتگوی تلفنی ترامپ و اردوغان در روز جمعه خبر دادند که ظاهرا دستاوردی قابل توجه برای ترکیه به همراه داشته است که همانا قطع کمکهای ارسالی آمریکا به نیروهای سوریه دمکراتیک بود. گزارش حکایت از این داشت که رئیس‌جمهور ترکیه با انتشار توئیتی از تماس تلفنی که از سوی دونالد ترامپ، همتای آمریکایی‌اش در روز جمعه داشت، خبر داد. اردوغان در این رابطه نوشت: گفت‌وگوی تلفنی نتیجه‌بخش با ترامپ داشتم.

رئیس‌جمهور ترکیه در پی این توئیت عکسی را از زمان انجام این گفت‌وگوی تلفنی در یکی از دفاتر ساختمان ریاست جمهوری منتشر کرد که در آن مولود چاووش‌اوغلو، وزیر امور خارجه ترکیه، هاکان فیدان، رئیس دستگاه اطلاعات، ابراهیم کالین، سخنگوی دفتر ریاست جمهوری، حسن دوغان، مدیر دفتر اردوغان و حمدی گلیچ، مشاور وی حضور داشتند.

به گفته برخی منابع در دفتر ریاست جمهوری ترکیه، اردوغان و ترامپ در این تماس تلفنی به بررسی روابط دو کشور، نشست سوچی و تحولات اخیر منطقه پرداختند. همچنین این دو رئیس‌جمهور تحولات میدانی سوریه را مورد بررسی قرار دادند.

مولود چاووش اوغلو درباره گفت‌وگوی تلفنی اردوغان و ترامپ گفت: ترامپ به اردوغان تضمین‌هایی داده مبنی بر اینکه گروه‌های کرد سوریه را دیگر به سلاح مجهز نخواهد کرد. ترامپ پیشتر در پی نشست سوچی اعلام کرده بود که درباره شرایط منطقه خاورمیانه به صورت تلفنی با اردوغان گفت‌وگو می‌کند.

کاخ سفید نیز در بیانیه‌ای اعلام کرد: ترامپ به همتای ترکیه‌ای خود اطلاع داده که درباره حمایت نظامی که برای شرکای‌ آمریکا در سوریه فراهم می‌کند اصلاحات پیچیده‌ای را انجام می‌دهد چراکه عملیات رقه خاتمه یافته و ما در مسیر حرکت به سمت ثبات در جهت تضمین بازنگشت داعش هستیم. حمایت آمریکا از یگان‌های مدافع خلق کرد در جنگ علیه داعش یکی از مهمترین اختلافات واشنگتن و آنکاراست.

آنکارا بر این باور است که یگانهای مدافع خلق بخشی از سیستم سازمانی حزب کارگران کردستان ترکیه (پ.ک.ک) هستند که در سوریه ریشه دوانیده و باید با آنها برخورد شود. ترکیه پ.ک.ک و شعبات آن را به عنوان یک سازمان تروریستی می شناسد و سالهاست با این گروه در داخل و خارج از ترکیه درگیر است. تاکنون آمریکا هزاران قبضه سلاح سنگین در اختیار این گروه قرار داده اند که در پی تهدیدات ترکیه برای ورود به شهر عفرین در شمال سوریه این گروه اقدام به برگزاری یک مانور نظامی نمود که در آن تعداد زیادی تانک و سلاحهای سنگین دیده می شدند. از دیدگاه ترکیه آمریکاییها اهداف مختلفی را از کمک به کردها در سوریه دنبال می کنند.

حکمت اولوغبای، معاون نخست وزیر و وزیر آموزش ملی سابق ترکیه در گفتگوی اختصاصی با روزنامه جمهوریت ترکیه در این خصوص گفت: پ.ک.ک از شمال عراق به عنوان یک پایگاه استفاده می کند. پ.ک.ک در عرصه جهانی به عنوان یک گروه تروریستی شناخته شده است و هیچ دولتی آشکارا از ساختارهای گروه های تروریستی حمایت نمی کند. آمریکا با توجه به تجربیاتی که در عراق به دست آورده بود؛ تنها دست به اعزام محدود نیروهای نظامی ارتش زمینی آمریکا به سوریه زده و از اعزام گسترده خودداری کرده بود و به جای اعزام نیروهای گسترده؛ از گروه های واسط استفاده کرده است. یکی از این گروه های واسط نیز ی.پ.گ/ پ.ی.د می باشد. آمریکا با استفاده از ی.پ.گ از یک طرف در تلاش است تا سیاست های خود را در سوریه عملی کرده و از سوی دیگر به عنوان یک واکنش در برابر نزدیکی ترکیه به روسیه از آن استفاده کند. یکی دیگر از دلایل حمایت آمریکا از پ.ی.د طرحی است که برای نفت کرکوک در نظر دارد. آمریکا در نظر دارد تا نفت کرکوک را از کریدور شمال عراق – شمال سوریه به دریای مدیترانه منتقل کند.

حال با این اوصاف و وجود منافع بلندمدت آمریکا در عراق و سوریه آیا این کشور یک شبه دست از حمایتهای خود از نیروهای سوریه دمکراتیک برخواهد داشت، گروهی که در سه سال گذشته تا دندان مسلح شده است. قطعا این به معنای همسویی آمریکا با ترکیه در خصوص سوریه نیست بلکه تلاشی است از سوی آمریکا برای حضور بیشتر در منطقه.

این نشان می دهد آمریکاییها در تلاش برای تغییر نوع روابط و حمایت خود از کردهای سوریه هستند که امروز تنها همکار جدی آمریکا در سوریه به شمار می روند. بخصوص اینکه کردها اکنون بخش زیادی از منابع نفتی سوریه و مناطق جغرافیایی را کنترل کرده اند و آمریکاییها تمایلی ندارند دولت سوریه یا روسیه جایگزین این گروه در شمال سوریه شود که دارای یک عمق استراتژیک در کنار مرزهای ترکیه تا دریای مدیترانه است.

آمریکاییها هم اکنون بیش از 11 پایگاه نظامی در شمال سوریه ایجاد کرده اند و به نظر می رسد با استقرار این پایگاهها به اهداف نظامی خود دست یافته و با توجه به آغاز مذاکرات صلح در خصوص سوریه قصد دارند از این کاروان عقب نمانند و وعده های داده شده به اردوغان را نیز باید در این راستا ارزیابی گردد؛ اما تهدید محوری برای ترکیه قطعا با تغییر شکل حمایتها از نیروهای سوریه دمکراتیک برای ترکیه به پایان نخواهد رسید چون هنوز نیروهای سوریه دمکراتیک به گفته خود ترکیه بیش از 5000 سلاح سنگین دریافت کرده اند که برای یک جنگ بلندمدت پارتیزانی در منطقه کافی به نظر می رسد.

منبع: بولتن نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bultannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بولتن نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۷۹۱۷۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کریدور عراق-اردوغان- اروپا / چالش‌های فنی و زیرساختی

علی آهنگر- روزنامه اعتماد-وقتی در ۱۹ شهریور ۱۴۰۲ بایدن در دهلی‌نو توافق بر سر کریدور عرب-مد را اعلام کرد، تنها صدای مخالف رجب طیب اردوغان بود. بیست کشور ثروتمند جهان که عنوان جی۲۰ را با خود یدک می‌کشند، دو روز شهریور گذشته را در دهلی‌نو به سر بردند. جهان و آنچه در او هست در این دو روز چشم به خیابان‌های نه چندان پر زرق و برق دهلی‌نو دوخته بود. همه می‌دانستند که چکش‌های نارندرا مودی بر میز ریاست اجلاس نمادی بیش نیست و توافق‌های اساسی همه از پیش صورت پذیرفته است. اما جهان بی‌تاب از اعلام توافقی بود که هندوستان را از یک کریدور به امارات و عربستان و از آنجا به دریای مدیترانه و اروپا متصل می‌کرد. کریدوری که از آن پس در ادبیات ژئوپلیتیک به کریدور عرب- مد شهرت یافت. معلوم بوده و هست که این کریدور به این سادگی‌ها به سرانجامی نخواهد رسید. اما نکته این بود که رجب طیب اردوغان با صدای بلند مخالفتش را با این کریدور اعلام کرد و بیان داشت ترکیه باید از این معامله سهمی داشته باشد. امارات متحده عربی از سوی رهبران گروه ۲۰ ماموریت یافت تا رضایت خاطر این صدای بلند و پرغوغای آناتولی را کسب کند. نتیجه این سر و صدا و آن لابی‌های پشت پرده با امارات و قطر در سفر روز دوشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۳ اردوغان به عراق نمایان شد. وقتی اردوغان در فرودگاه بغداد با استقبال محمد شیاع السودانی بر فرش قرمز گام نهاد تا از یگان استقبال سان ببیند، وزیران راه و حمل و نقل امارات و قطر هم در هتل‌های بغداد جا خوش کرده بودند. همه چیز مهیا بود تا رجب طیب اردوغان و شیاع السودانی در پشت میز‌های سالن بزرگ تشریفات کاخ نخست‌وزیری بایستند و وزیران راه ترکیه، عراق، امارات و قطر امضاهای‌شان را پای یادداشت تفاهمی برای ایجاد کریدوری جدید بگذارند که چهره ژئوپلیتیک منطقه را تغییر می‌دهد.

کریدوری که از این پس کریدور عراق-ترکیه-اروپا نام دارد که ما بحق آن را در این نوشتار کریدور عراق- اردوغان-اروپا نام نهادیم، چراکه برپایی این کریدور بیش و پیش از هر چیز قاچ بزرگی از کیک تجارت و اقتصاد آینده اقیانوس هند-اروپا را نصیب ترکیه می‌کند و نقش رجب طیب اردوغان را در به دست آوردن این قاچ بزرگ ژئوپلیتیکی برای ترکیه روشن می‌دارد. با برپایی این کریدور که ظاهرا علاوه بر ارتباط با هند، تجارت و البته رضایت چین را نیز به همراه دارد، عراق و بندر فاو در جهان برجسته می‌شوند. فاو شهر بندری کوچکی در دهانه اروندرود است که برای رزمجویان آن سال‌ها خاطرات عمیقی را به همراه دارد. مگر می‌شود فاو را بگویی و از آن همه درگذری؟!

 

آن فاو بی‌قرار با آن مسجد با نمازگزار‌های مخلص بی‌شمار حالا تبدیل به یک بندر بزرگ می‌شود. بندری فخر جبل علی در امارات. اگر بندر جبل علی امارات با ۶۷ اسکله کانتینری لقب بزرگ‌ترین بندر خاورمیانه را به خود داده، حالا قرار است تا سال ۲۰۲۵ در برابر بندر ۹۰ اسکله‌ای کانتینری فاو کلاه از سر بردارد. می‌گویند با راه‌اندازی فاز نخست این کریدور در ۲۰۲۸ که ترکیبی از بزرگراه‌ها، راه‌آهن، انتقال خطوط نفت و گاز و خطوط ارتباطات است، زمان رسیدن بار‌ها به اروپا از ۴۵ روز دماغه امیدنیک و ۳۵ روز دریای سرخ، به ۲۵ روز کاهش می‌یابد. یعنی کالا‌های ساخت چین و هند ده روز زودتر به دست مشتریان سیری‌ناپذیر اروپایی می‌رسد. اما این تمام مطلب نیست. آن‌گونه که میدل ایست‌ای می‌گوید؛ عراق چشم دارد در قالب این قرارداد، ۱۷ میلیارد دلار سرمایه جذب کند، ۱۲۰۰ کیلومتر راه‌آهن خود را از فاو به ترکیه و از آن طریق به اروپا برساند، قطار‌هایی با ۳۰۰ کیلومتر سرعت در ساعت در ریل بگذارد، سالانه ۴ میلیارد دلار درآمد کسب کند و برای ۱۰۰ هزار نفر از جوانان عراقی کار و شغل بسازد. اینها همه خوب است، اما یک نقص عمده و یک عیب بزرگ دارد. نقص عمده داستان پیش گفته این است که از دو مبدا اصلی تجارت امروز و آینده کریدور‌هایی که قرار است از خلیج فارس بگذرد، یعنی چین و هند کسی در بغداد نبود تا در کنار وزیران راه چهار کشور عراق، ترکیه، امارات و قطر، به عنوان تضمین‌کننده اصلی دادن کالا و کانتینر پای قرارداد را امضا کند. و، اما عیب بزرگ و بسیار بزرگش این است که هیج سهمی برای نقش ژئوپلیتیک ایران در منطقه قائل نشده است. مگر می‌شود ابرکشتی‌های کانتینری با میلیون‌ها تن کالا از جلوی چشمان بندر چابهار و آن پهنه بیکران دشت مکران بگذرند، برای لنج‌های ماهیگیری کنارک دست تکان دهند و در شمالی‌ترین نقطه خلیج فارس، در بندر فاو پهلو بگیرند؟! آقای رجب طیب اردوغان لابد فکری کرده‌اند که چنین چیزی تحقق یافتنی نیست. پس تا دیر نشده، چهار کشور ترکیه، عراق، امارات و قطر خوب است به تهران بیایند؛ وزیرانی از چین و هند هم در پایتخت ایران حضور یابند و بر نقش تاریخی ایران و بندر مکران و چابهار انگشت تایید بگذارند.